อาจจะเป็นเวลาเดียวกับที่นางเกิดใหม่ และในตอนนั้น ถ้านางเดาไม่ผิดน่าจะเป็นคืนนั้นเอง
ดังนั้นสิ่งที่นางสัมผัสได้เลาๆ ในเวลาที่แม่นางน้อยหายตัวไปนั้นเกิดขึ้นจริง เวลานั้นเยี่ยนจื่ออวี๋เคยตายไปครั้งหนึ่งแล้ว
“เป็นคืนที่มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นมากมายจริงๆ” เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว นับได้ว่ากระจ่างในความสัมพันธ์ระหว่าง ‘บุคคลทั้งสาม’ แล้ว จากนั้นนางก็รวบรวมจิตเหนือสำนึกอีกครั้งและ ‘ดู’ ต่อไป
แม้ว่านางจะได้ความทรงจำเกี่ยวกับร่างนี้มาเป็นระยะๆ แต่ก็สับสนวุ่นวายเกินไป นางจำเป็นต้องรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้านี้
ครั้นแล้ว…
เยี่ยนอวี๋ก็เห็น หลังจากที่เยี่ยนจื่ออวี๋แต่งงานกับกู้หยวนเหิง นางได้ติดตามเขากลับไปสำนักเหยาไถเซียน และเข้าไปอยู่ในสกุลกู้ ชีวิตของนางก็ไม่มีความสุข อัดอั้นทรมานใจเป็นอย่างมาก มักจะถูกคนด่าทอว่าปล่อยตัวปล่อยใจ มีแต่ชุ่ยชุ่ยที่ปกป้องนางมาโดยตลอด
ต่อมา เยี่ยนจื่ออวี๋ที่ไม่มีความสุขต้องการออกจากสำนักเหยาไถเซียน และขอหย่า เพราะในที่สุดนางก็พบว่ากู้หยวนเหิงไม่ได้ชอบนางเลย
แต่เสียดาย…
สำนักชางอู๋ถูกทำลายจนสิ้น
บิดาเจ้าน้ำตาถูกประหารชีวิต!
เมื่อจักษุสัมผัสของเยี่ยนอวี๋ตามเยี่ยนจื่ออวี๋ไปเห็นศีรษะอันไร้ลมหายใจของบิดาเจ้าน้ำตา ภาพนั้นก็ถูกขัดจังหวะอีกครั้ง!
และคราวนี้เยี่ยนอวี๋ทนไม่ไหว! จิตใต้สำนึกของนางตัดจากภาพนั้น
ใบหน้านางแดงก่ำ ขอบตาแดงช้ำ
เพราะฉากนี้มาอย่างโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว นางกับเยี่ยนจื่ออวี๋ไม่แตกต่างกัน ต่างก็ไม่สามารถทนได้
ไม่นะ
เยี่ยนจื่ออวี๋ยิ่งไม่สามารถทนได้ นางล้มตึง
แม่นางน้อยคนนั้นเป็นลมกมดสติในที่เกิดเหตุ
…
“ท่านพ่อ” น้ำตาของเยี่ยนอวี๋ไหลออกมาจากขอบตาอย่างอดไม่ได้
นั่นทำให้กระบี่ไท่ชางตกตะลึงไปชั่วขณะ! เพราะมันไม่เคยเห็นมาก่อน…น้ำตาปฐมราชินีที่ไม่เคยไหลริน!
แต่เยี่ยนอวี๋รู้สึกเศร้าจริงๆ นางกะพริบตาและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่แววตาของนางกลบมืดมนไร้ขอบเขต และสติของนางก็จมดิ่งลงอีกครั้ง ซึ่งเป็นชาติที่แล้วของเยี่ยนจื่ออวี๋
…หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน
เมื่อเยี่ยนจื่ออวี๋รู้สึกตัวจากการหมดสติ นางจะกลับไปดูบิดาที่รักนางอย่างสุดหัวใจในทันที! แต่นางถูกกักบริเวณในบ้าน และกู้หยวนเหิงไม่อนุญาตให้นางออกไป
ต่อมา เยี่ยนชิงถังบอกกับนางว่า “เจ้าคิดว่าศีรษะนั้นไม่ใช่พ่อของเจ้าใช่หรือไม่ แต่ขออภัย นั่นเป็นเรื่องจริง สำนักชางอู๋ถูกผนวกเข้ากับสำนักคุนอู๋ และนับจากนี้ไปจะไม่มีสำนักชางอู๋! จะมีเพียงหอชางอู๋ที่อยู่ในสำนักชางอู๋ และประมุขหอก็คือพ่อของข้า…ส่วนเยี่ยนชิงพ่อของเจ้า ร่างกายของเขาถูกโยนลงไปในสุสานอนาถา เป็นอาหารของสัตว์ร้ายแล้ว! ในชีวิตนี้มีเรื่องน่าตื่นเต้นอยู่ทุกหนทุกแห่ง เจ้าว่าใช่หรือไม่ น้องจื่ออวี๋”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…” เยี่ยนจื่ออวี๋มองลอดหน้าต่างไปที่เยี่ยนชิงถังอย่างไม่อาจควบคุมสติได้ ส่ายศีรษะอย่างหมดหวัง “ท่านพ่อจะไม่มีทางตาย นั่นไม่ใช่ท่านพ่อ! ไม่ใช่ ท่านพ่อบอกว่า ตราบใดที่ข้าไม่มีความสุขก็สามารถกลับไปได้ตลอด!…ท่านพ่อ เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์กำลังจะกลับแล้วเจ้าค่ะ! ท่านพ่อ มารับเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ได้หรือไม่ ได้หรือไม่เจ้าคะ…ท่านพ่อ ช่วยมารับเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ด้วยเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากแต่งงานกับพี่หยวนเหิงแล้ว…ท่านพ่อเจ้าขา”
เยี่ยนจื่ออวี๋ที่ร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำ นางไม่อยากจะเชื่อการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้เลย! นางไม่เชื่อว่าบิดาที่อยู่ในความทรงจำของนาง ผู้มีอำนาจทุกอย่าง ผู้ที่รักนางและสามารถช่วยนางบรรลุสิ่งที่ต้องการจะทิ้งนางไว้เช่นนี้
แต่เยี่ยนชิงถังสาดน้ำเย็นใส่นาง น้ำเย็นที่มีก้อนน้ำแข็งลอยฟ่อง บอกให้นางรู้อย่างชัดเจนและเย็นชาว่าทุกสิ่งล้วนเป็นความจริง
เพราะถ้ามันไม่เป็นความจริง เยี่ยนชิงถังคงไม่กล้าปฏิบัติกับนางแบบนี้…
“ท่านพ่อ!”
เยี่ยนจื่ออวี๋อาเจียนออกมาเป็นเลือดเต็มปากและเป็นลมอีกครั้ง
จักษุสัมผัสของเยี่ยนอวี๋ ไม่ได้หายไปอย่างรวดเร็ว นางมองลอดหน้าต่างไปที่เยี่ยนชิงถังเงียบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าไม่ควรปล่อยให้นางตายเร็วและง่ายเช่นนี้
…
เมื่อเยี่ยนจื่ออวี๋ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางเห็นกู้หยวนเหิง เขาไม่ปลอบโยนนาง เขากล่าวว่า “เจ้าก็รู้สถานการณ์แล้ว ข้าไม่ได้ทอดทิ้งเจ้า ข้าทำดีที่สุดแล้ว ส่วนมารหัวขนที่อยู่ในท้องเจ้าก็กำจัดซะเถอะ”
“…” เยี่ยนจื่ออวี๋มองไปที่กู้หยวนเหิงอย่างสงบ ในขณะนี้ หัวใจของนางกำลังจะตาย
และเห็นได้ชัดว่ากู้หยวนเหิงคิดว่าภรรยาที่ปกติแสนจะเย่อหยิ่งจองหองและโง่เขลา ในที่สุดก็เชื่อฟังหลังจากที่ครอบครัวของนางพังทลาย ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ “ข้าจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเจ้า ต่อไปนางจะเป็นคนดูแลเจ้า”
“ไม่จำเป็น” เยี่ยนจื่ออวี๋พูด น้ำเสียงของนางไม่บางเบาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว นางพูดเสียงแหบ “ท่านหย่ากับข้า ข้าจะพาท่านพ่อกลับสำนักชางอู๋”
“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่!” กู้หยวนเหิงหัวเราะเยาะอย่างหมดความอดทน “เจ้าคิดหรือว่าเจ้าที่เป็นสะใภ้ของสกุลกู้จะมาสมคบคิดกับนักโทษราชสำนัก สมควรแล้วหรือ”
“ท่านหย่ากับข้าเสีย” เยี่ยนจื่ออวี๋ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นางแค่อยากจะกลับไป
แต่…
“อย่าแม้แต่จะคิด!” กู้หยวนเหิงไม่เห็นด้วย “เจ้าอยากให้คนทั้งใต้หล้าเยาะเย้ยว่าเป็นคนที่ไร้ความปรานีและไร้ยางอายหรืออย่างไร เจ้าไม่รู้อะไรเลย! ที่ผ่านมาก็ไม่เคยรู้อะไรเลย! ตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้น!”
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะเป็นคนขอหย่า… “ เยี่ยนจื่ออวี๋แค่อยากจะออกจากที่นี่
อย่างไรก็ตาม…
“อย่าแม้แต่จะคิด!” กู้หยวนเหิงไม่ตกลง เขายืนขึ้นอย่างหมดความอดทน “หลังจากทำแท้ง เจ้าก็เป็นฮูหยินกู้ให้ดี ข้าจะไม่หย่ากับเจ้า และไม่ยอมให้เจ้ากลายเป็นอนุภรรยา ชิงถังยังคงเป็นพี่น้องกับเจ้าต่อไป”
“ข้าไม่ต้องการ!” เยี่ยนจื่ออวี๋ลุกขึ้นมานั่ง “ข้าจะไป!”
เพียะ!
กู้หยวนเหิงตบเยี่ยนจื่ออวี๋ด้วยความเดือดดาล กระทั่งเยี่ยนจื่ออวี๋ที่อ่อนแอหน้ามืด เลือดไหลออกจากจมูก แต่เขาพูดด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว “นังสารเลว! ไว้หน้าแล้วเจ้ายังไม่รับ! จากนี้ไปข้าบอกอะไรเจ้าต้องทำอย่างนั้น!”
อั๊กกก
เยี่ยนจื่ออวี๋อาเจียนเป็นเลือดอีกครั้งและหมดสติไป
ความโกรธของเยี่ยนอวี๋พุ่งทะยานขึ้น! นางจ้องมองกู้หยวนเหิงอย่างเย็นชา เลวระยำ
“ใคร?” ราวกับตระหนักถึงการมีอยู่ของเยี่ยนอวี๋ กู้หยวนเหิงมองไปรอบๆ ทันที
แต่ ‘จักษุสัมผัส’ ของเยี่ยนอวี๋ ‘หายไป’ อีกครั้ง พร้อมการหมดสติของเยี่ยนจื่ออวี๋
…
