ในขณะเดียวกัน เยี่ยนอวี๋ที่ยังคงกำลังหาคนคนนั้นอยู่ก็ได้รู้ว่า “ยังคงหาไม่เจอรึ”
ถึงแม้เยี่ยนอวี๋คาดเดาได้แต่แรกอยู่แล้วว่าต้าซือมิ่งราชสำนักท่านนี้ไม่ธรรมดา พลังที่ฟื้นฟูมาได้ในยามนี้ เกรงว่ามิสามารถรับมือได้ง่ายๆ แต่นางยังคงรู้สึกคับข้องใจนัก เพราะเหมือนกับว่าฝั่งนั้นแอบตามพวกนางมานานมากแล้ว และอาจจะเคยรังแกเสี่ยวเป่าของนางด้วย
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เคยถูก ‘รังแก’ กำลังมองแม่คนงามของเขาด้วยดวงตาใสแป๋ว เขาตั้งตารอแม่คนงามของเขาจับพ่อคนงามมาให้เขา
แต่เยี่ยนอวี๋ที่ตั้งสติได้แล้วก็เหมือนถูกลิขิตไว้ว่าต้องทำให้เจ้าตัวน้อยผิดหวังแต่ครั้งนี้นางกลับเข้าใจเจ้าตัวน้อย “แม่หาเขาไม่เจอ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าอ้าปากกว้าง เขาซบอกมารดาด้วยความน้อยใจ พูดอย่างไม่เข้าใจว่า “อ้ะเนะเนะ? อ้ะเนะเนะ…”
สิ่งมีชีวิตตัวน้อยไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใดพ่อคนงามไม่มาหาเขา หรือว่าเพราะว่าครั้งที่แล้วเขาสกปรกเกินไป พ่อคนงามก็เลยไม่ชอบเขาแล้ว?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ตาแดงคล้ายจะร้องไห้ น้ำเสียงสะอื้นเล็กน้อย “อ้ะเนะเนะ…”
“เสี่ยวเป่า?” เยี่ยนอวี๋รีบอุ้มเจ้าตัวน้อยที่กำลังเสียใจขึ้นมา พูดอย่างรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่งว่า “แม่ไม่ดีเอง แม่หาเจ้าคนสารเลวที่รังแกลูกคนนั้นไม่ได้ เสี่ยวเป่าอย่าเสียใจเลย แม่สัญญากับเจ้า ว่าจะต้องจับเขาให้ได้”
“เอ๋?” เยี่ยนเสี่ยวเป่างงงัน พ่อคนงามของเขาไม่ใช่คนเลวนี่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องจับเขา ไม่เช่นนั้นเขาจะหนีไปอีก!
เมื่อเยี่ยนอวี๋เห็นว่าเจ้าตัวน้อยไม่เสียใจแล้ว นางก็ยิ่งมั่นใจว่า ต้าซือมิ่งคนนั้นเคยรังแกเสี่ยวเป่าของนางจริงๆ นางอดก้มจูบศีรษะเจ้าตัวน้อยเบาๆ อย่างเห็นใจไม่ได้ “โอ๋ๆ เสี่ยวเป่า แม่ไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน”
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้าดีใจ ใช่ๆๆ ! จับแล้วห้ามปล่อย!
หลังจากแม่ลูกสนทนาจบอย่าง ‘ไร้อุปสรรค’ แล้ว พวกเขาไม่รู้เลยว่า ต้าซือมิ่งคนหนึ่ง(แอบ)ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาหมดแล้ว
“ไม่ปล่อยข้าเช่นนั้นรึ” เสียงดุจเสียงพิณดังออกมาจากริมฝีปากบางๆ ของต้าซือมิ่งราชสำนัก นัยน์ตาปรากฏแววสนใจ ก่อนที่เขาจะหายวับเหนือม่านป้องกันอย่างไร้ร่องรอย แต่ก็ราวกับหายเข้าไปในม่านป้องกันอย่างไรอย่างนั้น
…
หลังจากเยี่ยนอวี๋ปลอบเจ้าตัวน้อยแล้ว นางก็นึกถึงอินหลิวเฟิงเจ้าคนโชคร้ายนั่น รู้ว่าในครานั้นนกนางแอ่นตัวน้อยตัวนี้มิได้พูดโกหก แต่เสี่ยวเป่าชี้หน้าเขาร้องไห้ฟูมฟาย ก็ไม่แปลกที่เขาจะถูกปรักปรำ
“อ้ะเนะเนะ!” เมื่อเสี่ยวเป่าสุดน่ารักที่อยู่ในอ้อมอกของเยี่ยนอวี๋ได้สมปรารถนาแล้ว เขาก็ส่งเสียงร้องไร้เดียงสาไม่ขาดสาย ราวกับอยากจะแบ่งปันเรื่องราวมากมายกับท่านแม่ของเขา
เยี่ยนอวี๋ลูบเจ้าตัวน้อยที่กำลังร่าเริงเบาๆ จากนั้นก็หอมหน้าผากน้อยๆ ของเขา พูดขึ้นว่า “เสี่ยวเป่านอนต่ออีกสักเล็กน้อยนะ แม่ต้องฝึกฌานต่อ”
อันที่จริงตามแผนเดิมแล้ว เยี่ยนอวี๋ไม่ได้คิดจะฝึกต่อแล้ว
ข้อแรก เพราะนางบรรลุจุดหมายการฝึกฌานครั้งนี้แล้ว แต่เดิมนางต้องการค้นหาซ่องโจรต่อไป ตรวจสอบเรื่องของพี่รองทุกด้านอย่างละเอียดถี่ถ้วน นั่นจึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด
ข้อสอง อันที่จริงร่างกายของนางไม่สามารถรองรับพลังมากกว่านี้ได้แล้ว
แต่บัดนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว การตรวจสอบตำรับยาแปรสภาพของพี่รองยังคงเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่สำนักชางอู๋กำลังเผชิญวิกฤตการณ์ร้ายแรง ซึ่งเป็นเรื่องด่วนที่ต้องจัดการเช่นกัน
“ทหารราชสำนักหรือ” เยี่ยนอวี๋กล่อมเจ้าตัวน้อยพลางคิดหาวิธีปราบศัตรู
เยี่ยนอวี๋รู้ดีว่า ชาติที่แล้ว ท่านพ่อใจเปราะของนางตายเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้
ท่านพ่อ
เมื่อคิดถึงท่านพ่อขี้แยที่มีอารมณ์ลึกซึ้ง และชอบร้องไห้คนนั้น ถูกตัดศีรษะในชาติที่แล้ว มิหนำซ้ำยังมิสามารถพบลูกสาวสุดที่รักก่อนตายจากไปได้…
ในใจของเยี่ยนอวี๋ก็เดือดดาล!
ทหารราชสำนักที่มาจากทางใต้ สมควรตาย
ในขณะที่เยี่ยนอวี๋คิดจนดวงตางดงามแดงก่ำก็กล่อมเด็กน้อยในอ้อมอกจนหลับไปแล้ว
ครั้งนี้ เมื่อเยี่ยนอวี๋วางเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยลงบนเตียงเล็กแล้ว นางก็กรีดแสงงดงามดวงหนึ่งปกคลุมเด็กน้อยไว้ เพื่อปิดกั้นการรับรู้ของเขา
เนื่องจากการฝึกฌานต่อจากนี้ เยี่ยนอวี๋มิสามารถวอกแวกไปดูแลเด็กน้อยได้แล้ว นางจึงพูดกำชับกระบี่ไท่ชางว่า “ดูแลเสี่ยวเป่าให้ดี”
วิ้ง! กระบี่ไท่ชางขานรับ
เยี่ยนอวี๋พูดต่อไปว่า “ต่อจากนี้ใช้พลังของเจ้าสังหารข้า”
“!” กระบี่ไท่ชางชะงัก
แต่เยี่ยนอวี๋กลับมองมันอย่างแน่นิ่ง “สังหารข้า”
ครั้งนี้ สิ่งที่เยี่ยนอวี๋จะชุบหลอม คือร่างกายของนาง
ตามขั้นตอนการฝึกฌานโดยปกติแล้ว เยี่ยนอวี๋รู้ดีว่า นางยังต้องใช้เวลาอีกมากจึงจะสามารถทำให้ร่างกายตอบสนองต่อพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง
แต่เดิมนางไม่รีบ ในเมื่อมีเม่ยเอ๋อร์อยู่ข้างกาย แต่ทหารทางใต้ หากพึ่งเพียงเม่ยเอ๋อร์ลำพัง มิสามารถประกันว่าจะไร้ข้อผิดพลาด เพราะอย่างไรเม่ยเอ๋อร์ก็มีเพียงคนเดียว
ทว่า…
วิ้ง! วิ้ง! กระบี่ไท่ชางที่ส่องแสงระยิบระยับตลอดเวลานั้นกลับรู้ดีว่า ร่างกายของเจ้านายในตอนนี้ มิสามารถรองรับพลังของตนไหว มันจึงหักใจลงมือไม่ได้
“วางใจเถิด” เยี่ยนอวี๋กลับมองกระบี่ไท่ชางอย่างสงบนิ่งพลางอธิบายว่า “ใต้หล้านี้ พลังที่สามารถทำให้ข้าสูญสลายไปได้ เท่าที่ดูจนถึงบัดนี้ ยังคงหามีไม่”
ถึงแม้นางเคยตาย แต่นางก็เกิดใหม่แล้ว! ดังนั้น บนโลกใบนี้ ไม่มีพลังใดที่จะทำให้นางตายได้อีก
กระบี่ไท่ชางจึงปล่อยลำแสงบางเบาพุ่งตรงไปที่เยี่ยนอวี๋
ฟิ้ว!
เมื่อพลังของกระบี่ไท่ชางเข้าไปในร่างของเยี่ยนอวี๋ก็ทำให้ร่างกายอันเปราะบางของนางสลายสิ้น! ร่างกายนางแตกสลายราวกับถูกฟันด้วยมีดนับพันเล่ม
กระบี่ไท่ชางครวญครางอย่างรุนแรง มันสัมผัสได้ว่าลมปราณของเจ้านายของมันกำลังสิ้นลง! ราวกับจะสูญสลายอีกครั้ง!? มันจึง… จึงวิตก!
แต่แล้วจิตใต้สำนึกของเยี่ยนอวี๋กลับหลอมรวมกันอย่างเข้มแข็ง นางเริ่มใช้เวทเทพที่ท้าทายสรวงสวรรค์ยิ่งรักษาตนเอง!
