หลังจากเสียงเคลื่อนไหวดังกรอบแกรบเหล่านั้นแล้ว ยังมีเสียงโบยบินดังแว่วมา ทำให้รู้ว่าสัตว์ร้ายที่มาล้อมเยี่ยนอวี๋และคนอื่นๆ ไว้ยังเป็น ‘กองทัพสะเทินน้ำสะเทินบก’ อีกด้วย
“จบกัน” อินหลิวเฟิงคิดพลางตัวชาไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าต้าซือมิ่งท่านนั้นไปหรือยัง หากยังไม่ไป เขายอมเป็นแพะรับบาปให้อีกครั้ง ขอเพียงเขาช่วยเหลือ
“…อย่างน้อยก็มีสามถึงห้าร้อยตัว” กู้หยวนหมิงเหงื่อตก เขานับอย่างไรก็คิดว่า นี่ต้องเป็นฉากที่ต้องตายและกลายเป็นอาหารโอชาของพวกมันแน่นอน
สิ่งที่สำคัญคือ เหล่าศิษย์สำนักเดียวกันยังไม่ปรากฏตัวเลย เขาคิดอย่างหมดหวังว่า พวกนางคงสละชีวิตอย่างกล้าหาญไปแล้ว
ดังนั้นในตอนนี้มีเพียงพวกเขาสามสี่คนเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายต้าฮวงฝูงใหญ่… สาวใช้ที่แข็งแกร่งที่สุดคนนั้นก็บังเอิญรับบัญชาจากไปเสียแล้ว ทำให้กู้หยวนหมิงอดคิดไม่ได้ว่าสัตว์ร้ายต้าฮวงเหล่านี้อาจจะรอเวลานี้มานานแล้วก็ย่อมได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ กู้หยวนหมิงรีบถามเยี่ยนอวี๋ “แม่นางเยี่ยน เจ้ามียันต์ป้องกันตัวหรือไม่ เราหนีกันเถอะ” เราสู้ไม่ไหวหรอก!
“ใช่ๆ กูไหน่ไน! เจ้ามีใช่หรือไม่” อินหลิวเฟิงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขามียันต์ป้องกันตัวอีกชุดหนึ่งที่บรรพบุรุษให้มา โชคดีจริงๆ …
ทว่า เอ้อร์เหมากลับชิงตอบว่า “นายท่าน ข้าน้อยไม่มีขอรับ!”
อินหลิวเฟิง “…”
เขาอยากทิ้งลูกน้องไว้แล้วหนีได้หรือไม่
…
เทียบกับอินหลิวเฟิงและคนอื่นๆ ทั้งสามคนที่ร้อนรนเป็นอย่างมาก เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เพิ่งตื่นก็สงบนิ่งราวกับลูกวัวเพิ่งเกิดไม่กลัวเสือ เขาถึงกับไม่สนใจเรื่องรอบกาย เอาแต่ชี้ไปที่ข้าวต้มงูที่หอมเย้ายวนแล้วส่งเสียงร้องไม่หยุดว่า “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ”
ประเด็นคือ เยี่ยนอวี๋ยังไม่สนใจสัตว์ร้ายต้าฮวงแปดทิศ นางเดินเข้าไปที่ข้าวต้มงูที่กำลังเดือดอย่างตามใจเด็กน้อย
จากนั้นเยี่ยนอวี๋ก็เห็นลูกหนูน้อยตัวสีดำปรากฏอยู่ข้างๆ หม้อข้าวต้มงู เมื่อลูกหนูตัวนั้นได้ยินเสียง มันก็เงยหน้าขึ้นสบตามองเยี่ยนอวี๋แม่ลูกคู่นั้นอย่างกล้าหาญ!
“!” ดวงตาเล็กๆ ของลูกหนูมองดวงตาของคนตัวโตอย่างไม่พอใจ
เยี่ยนอวี๋ไม่รู้ว่าสัตว์ตัวน้อยสีดำตัวนี้มุดผ่านเข้าไปในค่ายกลป้องกันที่นางสร้างไว้ก่อนหน้านี้ได้อย่างไร โดยที่นางไม่รู้ตัวเสียด้วย
ส่วนเยี่ยนเสี่ยวเป่า เขารู้ว่าเจ้าหนูน้อยตัวนี้อยากขโมยกินข้าวต้มงูของเขา! เลวจริงๆ !
ส่วนลูกหนูน้อยไม่คิดว่าตนเองจะถูกจับได้ อันที่จริงมันอยากขโมยกินสักคำสองคำแล้วหนีไป
หลังจากจ้องมองกันไปมาอยู่ครู่ใหญ่ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ชี้ไปที่ลูกหนูน้อย ส่งเสียงร้องไปที่มารดาของเขา “อ้ะ! อ้ะเนะเนะ!”
ลูกหนูน้อยตัวนั้นจ้องเยี่ยนอวี๋เขม็งทันทีราวกับประจันหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ แต่กลับไม่หนีไป!
“อ้ะเนะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากระฟัดกระเฟียดพยายามปีนลงมาจากอ้อมอกของท่านแม่ของเขาเพื่อคิดบัญชีกับลูกหนูเลวบังอาจตัวนี้! มันกล้าดีมาขโมยกินข้าวต้มงูของข้า!
“ใจเย็น” เยี่ยนอวี๋ลูบศีรษะน้อยโล้นๆ ของเด็กน้อย พลางย่อตัวลงเพื่อสำรวจลูกหนูน้อยข้างหน้า นางพบว่าลูกหนูตัวนี้ไม่มีพลังงานจิตวิญญาณ แต่ดวงตาคู่นั้นใสแจ๋ว ดูมีจิตวิญญาณมาก
“จิ๊ดๆ!” ลูกหนูตัวน้อยยังส่งเสียงร้องไปทางเยี่ยนอวี๋ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะยื่นมืออกมาชี้ไปที่ข้าวต้มงูหม้อใหญ่ที่กำลังเดือด จากนั้นก็ตบท้องตัวเองเบาๆ แล้วเสียงท้องก็ร้องดัง จ๊อกๆ อย่างหิวโหย
เยี่ยนอวี๋หัวเราะ “เจ้ากำลังบอกว่า เจ้าหิวมาก ข้ามีข้าวต้มงูมากมายเช่นนี้ แบ่งให้เจ้าเล็กน้อยจะเป็นอะไรไป เหตุใดต้องดุเช่นนี้ด้วย”
“จิ๊ด!” เจ้าหนูน้อยพยักหน้า!
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเบิกตาโต กระทืบลูกหนูน้อยตัวนั้นทันที “อ้ะเนะเนะ!” หน้าไม่อาย! ขโมยกินของคนอื่นยังทำอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้! ต้องตี!
“จิ๊ดๆ!” หางยาวของลูกหนูก็พันขาน้อยๆ ของเยี่ยนเสี่ยวเป่าไว้ และกระโดดขึ้นไปบนหลังเท้าของเด็กน้อย มันยังใช้มือทั้งสองข้างเท้าเอว แอ่นพุงมองเด็กน้อยอย่างหาเรื่อง
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตบฝ่ามือลงไปทันที
ลูกหนูน้อยจอมโอหังหลบพลางยิ้มเย้ยหยัน มันมีไหวพริบรวดเร็วนัก! แต่แล้ว…
เพี๊ยะ! เยี่ยนเสี่ยวเป่าเร็วกว่ามัน! เขาตบมันลงบนพื้นทันที และยังใช้เท้าเหยียบซ้ำด้วย เหยียบจนตัวมันเรียบแบน…
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเหยียบซ้ำสามครั้ง ก่อนจะดึงขากลับมาอย่างสงบสติอารมณ์
เยี่ยนอวี๋จึงหัวเราะ นางเช็ดเท้าให้เด็กน้อย จากนั้นก็เปลี่ยนผ้าเช็ดมาเช็ดหน้าและมือให้เขา พลางมองลูกหนูน้อยที่ถูกเหยียบจนแบนตัวนั้นว่ามันจะลุกขึ้นมาใหม่อย่างไร
ลูกหนูที่ไม่บาดเจ็บเลยก็ส่งเสียงร้อง จิ๊ดจิ๊ด อย่างโอหังขึ้นต่ออีกครั้ง ทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกเช็ดมือเท้าแล้วก็ตกตะลึง จากนั้นก็มองท่านแม่ของเขา พูดว่า “อ้ะเนะเนะ!” ลูกหนูเลวเหยียบไม่ตาย! เก่งจังเลย
“ใช่” เยี่ยนอวี๋ก็เห็นด้วย นางจับลูกหนูขึ้นมา ครั้นลูกหนูพยายามดิ้นหนี แต่มันก็ถูกเยี่ยนอวี๋จับห้อยหัวขึ้นทันที
เยี่ยนอวี๋จับลูกหนูไว้เช่นนั้นพลางสำรวจครู่หนึ่ง ก่อนจะประพรมหนูตัวนี้ด้วยผงขจัดสิ่งสกปรก แล้วจึงเอาให้เยี่ยนเสี่ยวเป่า พูดว่า “ต่อไปให้มันเล่นเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่า ดีหรือไม่จ๊ะ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตาเป็นประกาย
ลูกหนูตัวน้อยกลับอยากจะหนี แต่เยี่ยนเสี่ยวเป่ามือไว เขาจับหางของลูกหนูไว้แน่น เจ็บจนเจ้าหนูที่วิ่งหนีออกไปส่งเสียงร้อง และหดกลับมาทันที
“ดี” เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อยอย่างพึงพอใจ นางพบว่าความสามารถของเด็กน้อยนั้นมีล้นเหลือ ส่วนลูกหนูตัวน้อยจอมโอหังตัวนี้ ก็เป็นตัวกระตุ้นศักยภาพในตัวเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี
ทว่าเมื่อสิ้นเสียงคำพูด ค่ายกลคุ้มกันที่นางสร้างไว้ก็ส่งเสียงดัง แครก รู้ได้ในทันทีว่าสัตว์ร้ายต้าฮวงข้างนอกตีแนวคุ้มกันภัยของนางแตกเสียแล้ว
