ตอนที่ 118 ชนะอีกแล้ว! ผู้ไร้เทียมทานย่อมโดดเดี่ยว
“โอวปาซือ!”
หยางเทียนชื่อร้องตะโกน!
โอวปาซือกางปีกขึ้นปกป้องข้างหน้าเขาทันที
“โฮก…” มีเสียงคำรามอันน่าสะพรึง ดังออกมาจากปากของเม่ยเอ๋อร์
ฉึบ!
กรงเล็บดุจคมดาบอันโหดร้ายเยือกเย็น เฉือนเข้าที่ปีกของโอวปาซือทันที ฝ่ายหลังเจ็บปวดจนส่งเสียงร้องครวญไม่ขาดสาย หินหลอมเหลวรอบทิศเดือดพล่าน
“เปิด!”
เม่ยเอ๋อร์คำรามสุดเสียงอีกครั้ง รังสีอำมหิตแผ่ซ่านรอบตัวอย่างต่อเนื่อง แทงทะลวงวงแหวนศึกสงครามของโอวปาซือ
หยางเทียนชื่อหน้าเจื่อน “โอวปาซือรีบถอย!”
แต่แล้ว…
ฉึบๆ!
กรงเล็บคมอันโหดเหี้ยมเคลื่อนไหวเร็วกว่าโอวปาซือ ฉีกปีกของมันขาดสะบั้นในทันที ก่อนจะพุ่งเข้าหาหยางเทียนชื่อ ขย้ำทรวงอกของเขา
โฮก…
โอวปาซือส่งเสียงคร่ำควรญเจ็บปวด
“ไม่…”
หยางเทียนชื่อร้องเสียงหลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ปัง!
ปัง!
อสูรตัวหนึ่งและมนุษย์คนหนึ่งถูกเฉือนจนตัวลอยกระเด็น!
โอวปาซือตัวนั้นแตกสลายหายไปในกลีบเมฆทันที
เม่ยเอ๋อร์ผู้แข็งแกร่งก็ไล่ตามหยางเทียนชื่อไป เพื่อชิงศาตราเวทอวกาศจากเขามา และถือโอกาสจบชีวิตเขาเสีย จะได้ไม่เป็นภัยร้ายในภายหลัง
ทว่าหยางเทียนชื่อที่รู้ว่าเม่ยเอ๋อร์ต้องการสิ่งใดก็ใช้พลังเฮือกสุดท้าย ขว้างศาสตราเวทบงกชโบราณนั่นไปทางทิศเหนือ พร้อมตะโกนขึ้นว่า “ข้าไม่ให้เจ้าหรอก!”
ฟิ้ว!
ครั้นเมื่อศาสตราเวทกำลังลอยไปในอากาศ…
เม่ยเอ๋อร์ก็คำรามอย่างเดือดดาล ทว่านางก็หักหลีกไปทิศทางที่ศาสตราเวทลอยออกไป คว้ามันไว้ได้ในทันที
ปัง!
ศาสตราเวทพลันระเบิด จนเกิดแรงกระเพื่อมน่าสะพรึง
เม่ยเอ๋อร์จมหายไปในคลื่นแรงระเบิดทันที
“ฮ่าๆๆ…”
หยางเทียนชื่อหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้เขากำลังกระอักเลือด แต่เขาก็รู้สึกคุ้มแล้ว
แต่แล้ว…
วิ้ง
แสงอำมหิตสีดำแผ่ซ่าน ทะลายคลื่นแรงระเบิดในทันที! เม่ยเอ๋อร์เดินออกมาจากวงแสงนั้นด้วยสภาพไร้การบาดเจ็บใดๆ
นี่มัน…
“เป็น… เป็นไปไม่ได้!” หยางเทียนชื่อตะลึง! แต่แล้วเมื่อเขาตั้งสติได้ ก็หายตัวไปในทันที!
จะบ้าหรือ… เขาไม่อยากถูกนังหนูคนนี้เล่นงานจนตายหรอกนะ!
น่ากลัวจริงๆ พลังการต่อสู่เช่นนี้! ร่างกายเช่นนี้ ไร้เทียมทานจริงๆ!
หยางเทียนชื่อหายวับไปหลายร้อยลี้ ยังคงกลัวว่าเม่ยเอ๋อร์จะไล่ตามเขา ทว่าเม่ยเอ๋อร์กลับไม่ได้ไล่ตาม นางสังเวยศาสตราเวทบงกชในมือ คลื่นวงแหวนอันลึกลับก็ปิดล้อมสำนักชางอู๋อย่างไร้ร่องรอยแล้ว
ครืน…
ในขณะเดียวกัน ค่ายกลตีเมืองที่สร้างจากความร่วมมือของสำนักคุนอู๋ก็กลายเป็นเข็มทิศสีแดงดำขนาดมหึมาปกคลุมเหนือสำนักชางอู๋
ครืน!
เปรี้ยง!
สายฟ้า เพลิงไฟทรงพลังอันน่าสะพรึงก็รวมตัวกันเป็นมวลเมฆครึ้ม ทะเลเพลิงบดบังแสงอาทิตย์ ทำให้เมืองชางอู๋ตกอยู่ในความมืดมิด ราวกับเผชิญวันสิ้นโลก
ปรากฏการณ์เช่นนี้… ทำให้เหล่าผู้น้อยใหญ่สำนักชางอู๋ที่เพิ่งจะคืนความมั่นใจได้ ตกอยู่ในความสิ้นหวังอีกครั้ง!
“นี่มัน ควรจะทำอย่างไรดีเล่า” ผู้อาวุโสรองตื่นตกใจ
“รายงานขอรับ…”
จู่ๆ ก็มีเสียงรายงานดังขึ้นในตำหนักใหญ่
ศิษย์ส่งสาส์นสำนักชางอู๋นายหนึ่งรีบเข้ามารายงาน “รายงานท่านเจ้าสำนัก กู้จ่างสื่อขอเข้าพบขอรับ!”
“บอกให้เขาไสหัวไปเสีย!” เยี่ยนชิงก่นด่าในทันที หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย เขาคงหยิบไม้กวาดทุบตีเขาอีกครั้งแล้ว! เจ้าสุนัขตัวดีฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร ก่อนหน้านี้ที่เขาพูดไปยังไม่ชัดเจนพอใช่หรือไม่
แต่แล้ว… ศิษย์สำนักชางอู๋คนนี้ก็พูดขึ้นว่า “ท่านประมุข กู้จ่างสื่อบอกว่า เขาสามารถปกป้องสำนักชางอู๋ไว้ในนามของสำนักเหยาไถเซียนขอรับ!”
“ข้าพูดอีกครั้ง ให้เขาไสหัวไปซะ!” เยี่ยนชิงไม่เชื่อ
ทว่าผู้อาวุโสรองกลับอดพูดไม่ได้ว่า “เสี่ยวชิง ให้เขาเข้ามาเถิด หากเจ้าไม่อยากพบเขา ข้าพบเองก็ได้ ฟังเสียหน่อยก็มิเสียหายอันใด”
“ใช่แล้ว ฟังไปก็มิเสียหาย” ประมุขหอสัตว์แห่งบรรพกาลก็เห็นด้วย
เยี่ยนชิงขมวดคิ้ว ผู้อาวุโสรองกลับสั่งคนให้รีบเชิญกู้หยวนเหิงเข้ามาแล้ว
กู้หยวนเหิงก็มาเร็วตามคาด และยังมีเยี่ยนซูซูตามมาข้างกายเขา ทั้งสองมีท่าทีเร่งรีบ
เยี่ยนชิงอดกลั้นความพลุ่งพล่านที่อยากจะต่อยคนไว้ ก่อนจะเห็นกู้หยวนเหิงสาวเท้าเข้ามา เขาชูแผ่นหยกขึ้น บนนั้นสลักตัวอักษร ‘เหยา’ สีทองไว้เด่นชัด
ผู้อาวุโสรองรู้ทันที “ป้ายกายสิทธิ์ของสำนักเหยาไถเซียน! เจ้าหมอนี่มีป้ายกายสิทธิ์อยู่ในมือจริงๆด้วย! เป็นตัวแทนของสำนักเหยาไถเซียนได้จริงๆ”
สำนักเหยาไถเซียนมีป้ายกายสิทธิ์เพียงสี่ชิ้นเท่านั้น แต่ละชิ้นเป็นตัวแทนการมาเยือนของท่านประมุข ผู้รับบัญชาก็มีอำนาจเหมือนกับเจ้าสำนักเหยาไถเซียน ไม่ธรรมดาจริงๆ
“ผู้อาวุโสรองตาแหลมนัก” เมื่อกู้หยวนเหิงเห็นว่ามีคนจำป้ายกายสิทธิ์ได้ก็โล่งอก ก่อนจะมองไปที่เยี่ยนชิงที่หน้าดำหน้าแดงอยู่
เยี่ยนชิงกลับคิดไปต่างๆ นานา ก่อนจะถามว่า “เจ้านำป้ายกายสิทธิ์นี้มาในเวลานี้ ต้องการสิ่งใดหรือ”
“ท่านประมุขเยี่ยนกล่าวหนักไปแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้ามิเคยเจตร้ายต่อท่าน ยิ่งไม่เคย…”
“พอแล้ว! หยุดพล่ามเสียที เจ้าต้องการทำอะไรกันแน่” เยี่ยนชิงไม่อยากฟังเขาพล่ามแม้แต่น้อย
ผู้อาวุโสรองก็พูดขึ้นว่า “บัดนี้สถานการณ์คับขัน เจ้ามีอะไรก็รีบพูดเถิด”
“ในเมื่อเช่นนี้ ข้าก็ขอพูดตรงๆ ข้าเป็นตัวแทนของสำนักเหยาไถเซียนและราชสำนัก ขอเจรจากับสำนักคุนอู๋ให้พวกเขาหยุดตีเมืองได้! แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ประมุขเยี่ยนต้องสวมกุญแจมือเพื่อเข้ารับการไต่สวนที่หวังตู” เมื่อกู้หยวนเหิงพูดจบ ก็ไม่พล่ามไร้สาระต่ออีก
เยี่ยนซูซูข้างกายเขาก็พูดขึ้นว่า “ใต้เท้าจ่างสื่อได้รับสารจากสำนัก รู้ว่าราชสำนักส่งกองทัพมาเพื่อจับตัวท่านประมุขเยี่ยน! หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ พระราชโองการของราชสำนัก ประสงค์จับกุมเยี่ยนชิงเท่านั้น มิได้ต้องการโจมตีสำนักชางอู๋ ดังนั้น ขอเพียงเยี่ยนชิงเจ้าสำนักท่านนี้ยอมจำนนแต่โดยดี สำนักชางอู๋ก็มิจำเป็นต้องรับศึกใดๆ”
