ต้าซือมิ่งที่คอยติดตามเยี่ยนอวี๋แม่ลูกคู่นี้ก็คิดในใจว่า หรือเจ้าก้อนมอมแมมเป็นเด็กเจ้าน้ำตากลับชาติมาเกิดกันนะ คราวนั้นที่เขาไม่ตั้งใจทำเจ้าก้อนน้อยหลุดมือ เจ้าก้อนน้อยก็ร้องไห้อยู่นาน แต่ครั้งนี้… ร้องนานกว่าเดิม! อีกทั้งไม่มีทีท่าจะหยุดด้วย
ต้าซือมิ่งราชสำนักคิ้วขมวดเป็นปม ก่อนจะเหาะเหินไปทางวิหคสุริยัน ‘ตามที่ใจต้องการ’
ต้าซือมิ่งที่มีความว่องไวกว่าวิหคสุริยัน เขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็ปรากฏตัวกลางอากาศเหนือวิหคสุริยันแล้ว
“อ้ะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่กำลังร้องไห้อย่างหนักพลันหยุดร้อง เขาเงยหน้าจ้ำม่ำของเขาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ขึ้น
“…”
ต้าซือมิ่งลอบถอนหายใจโล่งอก เขายังคงซ่อนตัวต่อไป ถึงอย่างไรไม่ว่าเขาอยู่ที่ไหน เจ้าก้อนมอมแมมนี้ก็สามารถสัมผัสถึงเขาได้อยู่ดี นอกเสียจากว่าเขาอยู่ห่างไกลมาก มิเช่นนั้นสำหรับเจ้าก้อนมอมแมมแล้ว การซ่อนตัวทุกรูปแบบนั้นไร้ประโยชน์
ทว่าต้าซือมิ่งราชสำนักเพิ่งจะโล่งอก…
“แง้!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้องไห้อีกแล้ว!
ถึงแม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของท่านพ่อของเขา แต่เขาก็ยังไม่ลืมว่าเขาต้องร้องไห้!
“เสี่ยวเป่า…”
เยี่ยนอวี๋ก็จะร้องไห้แล้วเช่นกัน
กู้หยวนหมิงพูดขึ้นตามสัญชาติญาณว่า “แม่นางเยี่ยน หรือว่าเขาต้องการให้เจ้าสัญญาว่าต่อไปจะไม่เป็นดังเช่นเมื่อครู่นี้อีก”
เยี่ยนอวี๋ชะงักไปครู่หนึ่ง สิ่งมีชีวิตตัวน้อยพยักหน้า ก่อนจะมองแม่คนงามของเขาแล้วร้องไห้ต่อไป
เยี่ยนอวี๋ยอมแพ้แต่โดยดี นางรีบให้สัญญาว่า “ได้ๆๆ แม่สัญญาว่าต่อไปจะไม่เป็นเช่นนี้อีกแล้ว จะไม่ทำให้เสี่ยวเป่าเป็นห่วงอีก ดีไหมจ๊ะ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองแม่ของเขาพลางส่งเสียงสะอื้น ดวงตาบวมแดงคู่นั้นและใบหน้าน้อยๆ ที่แดงก่ำนองไปด้วยน้ำตา เมื่อเยี่ยนอวี๋เห็นสภาพน่าเวทนาเช่นนั้นก็ทำเอานางปวดใจนัก
“หยุดเสียที…” อินหลิวเฟิงขนลุกขนชัน
มือของเยี่ยนจื่อเสาที่อยู่ในชุดคลุมก็ยื่นไปลูบศีรษะน้อยๆ ของเยี่ยนเสี่ยวเป่า เขามีอารมณ์ซับซ้อนยิ่งนัก ใครจะไปคิดว่าที่เจ้าหมอนี่ร้องไห้ไม่หยุด ไม่ใช่เพราะอาการตกใจกลัวทั่วๆ ไป แต่เป็นเพราะท่านแม่ของเขาไม่รักตนเอง
“เจ้านี่นะ…” อันที่จริงเยี่ยนอวี๋เองก็คิดถึงเรื่องนี้ แต่นางไม่รู้ว่าเด็กน้อยต้องการให้นางสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้อีก นางเพียงแค่คิดว่าร่างกายที่อ่อนแอของนางทำให้เด็กน้อยตกใจ นางจึงปลอบเขาและหอมเขาตลอดเวลา
“ฮือ ฮึก…” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังคงสะอื้นด้วยเสียงแหบแห้งไม่หยุด ตอนนี้เขายอมให้ท่านแม่ของตนเช็ดหน้าให้แล้ว
หลังจากสะอื้นไห้เสร็จแล้ว สิ่งมีชีวิตตัวน้อยก็จับนางไว้และส่งเสียงร้องแหบแห้งว่า “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ?”
ครั้งนี้เยี่ยนอวี๋ฟังรู้เรื่อง นางให้สัญญาอีกครั้ง “แม่สัญญา ต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว อันที่จริงแม่ไม่เป็นไรจริงๆ แม่แค่หมดแรง เสี่ยวเป่าอย่ากังวลเลย”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำหน้ามุ่ย ดวงตาบวมเป่งคู่นั้นยังมีน้ำตาเอ่อคลอ
เยี่ยนอวี๋รีบพูดว่า “ได้ๆๆ ต่อไปแม่จะไม่หมดแรงแล้ว ดีหรือไม่จ๊ะ”
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงซุกเข้าไปในอ้อมอกของแม่เขา เขากอดนางไว้แน่น ก่อนจะมุดศีรษะน้อยๆ ของเขาเข้าไปในซอกคอของมารดาด้วยความรักและผูกพัน
เยี่ยนอวี๋เองก็กอดเด็กน้อยไว้แน่น ขณะลูบหลังอ่อนนุ่มของเขา นางก็กล่อมไม่หยุดปาก “เสี่ยวเป่าเด็กดี แม่ก็จะเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีทุกคนนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่แต่เดิมยังหายใจกระชั้นอยู่นั้นก็ค่อยๆ สงบลง เสียงในเกี้ยวก็สงบลง เหลือเพียงเสียงกระซิบอันอ่อนโยนของเยี่ยนอวี๋ที่กำลังกล่อมเด็กน้อย
ต้าซือมิ่งที่ถูก ‘เมิน’ ก็คิดว่าหรือว่าเจ้าก้อนมอมแมมไม่สามารถสัมผัสถึงเขาได้แล้ว เขาคิดไปเองหรือที่การมาของเขาทำให้เจ้าก้อนน้อยหยุดร้องไห้ไปได้ครู่หนึ่งได้เมื่อครู่
ทว่าครั้นเขารู้สึกประหลาดใจจนคิดสงสัยตนเองขึ้นมา สิ่งมีชีวิตตัวน้อยก็ยกศีรษะขึ้นมาจากอ้อมอกของมารดา ก่อนจะมองไปที่หลังคาของเกี้ยว
“มีอะไรหรือ” เยี่ยนอวี๋ลูบศีรษะเด็กน้อยเบาๆ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำท่าจะยื่นมืออวบอ้วนของตนชี้ไปบนรถเกี้ยว
ในขณะนั้นเอง ต้าซือมิ่งราชสำนักก็ถ่ายจิตเหนือสำนึกอันคลุมเครือเข้าไปในร่างของเจ้าตัวน้อย
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองท้องของตนเองด้วยความงุนงงทันที “อ้ะ?”
“เสี่ยวเป่าหิวแล้วหรือ” เยี่ยนอวี๋ ‘เข้าใจ’ ทันที
เยี่ยนจื่อเสาก็พูดว่า “ร้องไห้จนหิวแล้วแน่ๆ”
เยี่ยนอวี๋รีบนำข้าวต้มงูที่ยังคงอุ่นอยู่ในถุงวิเศษออกมา และเริ่มป้อนเด็กน้อย
“อ้ะ อือ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำท่าจะพูดอะไร แต่ข้าวต้มงูคำนี้ช่างเอร็ดอร่อยนัก เขาจึงทานข้าวต้มต่อไป และมองไปที่ท้องของตนเองด้วยความสงสัย ต้าซือมิ่งราชสำนักที่หลอกล่อได้สำเร็จนั้นก็ถอนหายใจโล่งอก
แต่เขาในยามนี้ไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองมัวแต่หยอกเล่นกับเจ้าก้อนมอมแมมนี้ เพียงเพราะเป็นห่วงว่าหากเขาจากไปกระทันหันอีกจะทำให้สิ่งมีชีวิตตัวน้อยร้องไห้หนักอีกครั้ง…
เขาถ่ายกลิ่นอายส่วนใหญ่ของเขาเข้าไปในร่างกายของสิ่งมีชีวิตตัวน้อย เพื่อเล่นเป็นเพื่อนเขา
เยี่ยนเสี่ยวเป่ากินพลางก็รู้สึกเหมือนท่านพ่ออยู่ข้างๆ เขา เขาส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…”
เมื่อเด็กน้อยยิ้มแย้มเช่นนี้ก็ทำให้เยี่ยนอวี๋วางใจลงได้ นางจูบหน้าผากเด็กน้อยเบาๆ “เสี่ยวเป่าต่อไปห้ามร้องไห้เช่นนี้แล้วนะ มีอะไรก็พูดกับแม่ดีๆ แม่ทำให้เจ้าได้อยู่แล้ว”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้าราวกับเข้าใจ แต่เขาก็ลูบท้องน้อยๆ ของตนเองต่อไปราวกับไม่ใส่ใจ “อ้ะเนะเนะ?” พ่อรูปงามอยู่ในท้องเสี่ยวเป่าหรือ?
