หวีด!
วิหคสุริยันเจิดจรัสลากเกี้ยวงามสง่าและวิจิตรคันหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศเหนือเมืองชางอู๋ดุจดอกไม้ไฟเปล่งประกายทั่วท้องฟ้า
หวีดด… เสียงหงส์ร้องและแก่นพลังวิญญาณธาตุไฟและฤทธิ์เดชที่คุ้นเคย ทำเอาหยางเทียนชื่อสะดุ้งตื่นจนลุกนั่งขึ้น
“หงส์เพลิงนั่นอีกแล้วรึ!” วั่วปู้เหลยก็จ้องเขม็งไปที่หงส์เพลิงที่อยู่บนท้องฟ้า เห็นมันจู่โจมเข้าหาผีเสื้อราตรีแดนนรก ทว่าผีเสื้อราตรีแดนนรกไม่เกรงกลัวเลย
“วี้ด!”
ผีเสื้อราตรีแผดเสียงแหลม ก่อนจะบินทะยานไปทางหงส์เพลิงที่อยู่กลางอากาศอย่างดุร้ายราวกับหมาป่าหิวโหย ทำให้วั่วปู้เหลยและคนอื่นรู้สึกใจชื้นนัก
“สมกับเป็นผีเสื้อราตรีแดนนรกจริงๆ! กัดมันซะ! กำจัดมันทิ้งซะ!” ปู่เย่าเหลียนส่งกำลังใจให้ผีเสื้อราตรีแดนนรกตามสัญชาติญาณ หวังเพียงผีเสื้อราตรีแดนนรกจะดูดกลืนหงส์เพลิงสมควรตายตัวนั้นได้ เพื่อล้างแค้นเหตุการณ์นองเลือดก่อนหน้านี้!
น่าเสียดาย…
ปัง!
ในชั่วขณะที่ผีเสื้อราตรีแดนนรกโถมเข้าหาวิหคสุริยันเจิดจรัสนั้น วิหคสุริยันก็ระเบิดออกเป็นดอกไม้ไฟ ร่วงลงไปในเมืองชางอู๋ ทำให้ผีเสื้อราตรีแดนนรกต้องคว้าน้ำเหลว
ในขณะเดียวกัน ดอกไม้ไฟที่แตกกระจายก็กลายเป็นอักษรยันต์อันศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะพุ่งไปแผดเผาผีเสื้อราตรีตัวน้อยทุกตัวที่อยู่ในเกราะคุ้มกันอย่างแม่นยำ
หลังจากนั้น…
แซ่ด
แซ่ด แซ่ด…
ผีเสื้อราตรีทุกตัวที่ถูกยันต์อักษรยันต์ผนึกก็มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไปในทันที และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเท่านั้น
เมื่อเยี่ยนชิงและคนอื่นๆ ตั้งสติได้ ฝูงอสูรผีเสื้อราตรีที่ร่ายระบำต่อหน้าพวกเขาก็หายไปหมดแล้ว
เร็วเกินไปแล้ว… เร็วจนหยางเทียนชื่อ ปู่เย่าเหลียน และวั่วปู้เหลยยังไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดอสูรผีเสื้อราตรีน้อยจึงพ่ายแพ้ยับเยิน
“วี้ด!”
ผีเสื้อราตรีแดนนรกตัวใหญ่ที่อยู่นอกเกราะคุ้มกันก็แผดร้องเสียงแหลม ทว่านอกจากทำได้เพียงร้องเสียงแหลมแล้วก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก เพราะว่าวิหคสุริยันหายตัวไปแล้ว มันไม่มีเป้าหมายให้โจมตี
ส่วนเกี้ยวของเยี่ยนอวี๋ก็หายเข้าไปในสำนักชางอู๋พร้อมกับการพุ่งโจมตีที่กระจายไปทั่วท้องนภาของวิหคสุริยัน กระทั่งผีเสื้อราตรีแดนนรกไม่ทันสังเกตเห็นเกี้ยวคันนั้นเสียด้วยซ้ำ
“วี้ด…”
ผีเสื้อราตรีแดนนรกที่คลุ้มคลั่งทำได้เพียงแผดร้องอย่างบ้าคลั่ง และดูดกลืนเกราะคุ้มกันต่อไปอย่างวิปลาส แต่แล้วมันก็พบว่าการดูดกลืนของมันก็มีปัญหาเช่นกัน
หลังจากอสูรผีเสื้อราตรีตัวน้อยมอดไหม้ก็กลายเป็นดอกไม้ไฟแสงยันต์สีทองอ่อน พวกมันติดอยู่บนเกราะคุ้มกันและเรียงเป็นอักษรยันต์บนเกราะคุ้มกันอย่างเป็นระเบียบ
อักษรยันต์ระยิบระยับเหล่านี้ ไม่เพียงสกัดกั้นพลังการดูดกลืนของผีเสื้อราตรีแดนนรก ยังมีพลังดูดกลืนกลับด้วย มันแผ่ขยายและค่อยๆ กัดกินหนวดของผีเสื้อราตรีแดนนรกมหึมาตัวนั้น ทำเอาผีเสื้อราตรีแดนนรกโมโหจนแผดเสียงแหลมไม่หยุด และปล่อยพลังดูดกลืนที่น่ากลัวกว่าเดิมออกมา! เห็นได้ชัดว่ามันไม่พอใจที่เนื้อหวานฉ่ำที่มาถึงปากของมันแล้วถูกผู้อื่นแย่งกลับไปเช่นนี้!
ในขณะเดียวกัน
“วี้ด…”
เสียงร้องโหยหวนของอสูรผีเสื้อราตรีก็ดังขึ้นจากบริเวณวิญญาณสำนัก อสูรผีเสื้อราตรีขนาดกลางที่ถูกมงกุฎของวิหคสุริยันปะทะใส่ ในขณะนี้ก็ถูกเม่ยเอ๋อร์ถือโอกาสจ้วงแทงซ้ำลงไป! ทว่าผีเสื้อราตรีแดนนรกขนาดตัวเท่าคนที่ถูกแทงจนระบิดเสียงดัง ปัง นั้น มันก็กลายเป็นกลุ่มควันแน่นหนา ก่อนจะพุ่งโจมตีกลับไปที่เม่ยเอ๋อร์ ทว่าเม่ยเอ๋อร์ตวัดดาบออกไปกลางอากาศฟันกลุ่มควันดำอีกครั้ง!
ในขณะเดียวกัน ภาพลวงหงส์เพลิงที่เกาะอยู่บนต้นอู๋ถงก็พ่นไฟออกไปทางกลุ่มควันที่ระเบิดออก
กิ่งก้านอู๋ถงที่แผ่กระจายออกมาก็กลืนกินผีเสื้อราตรีแดนนรกอย่างไม่ลังเลทันที!
“วี้ด…”
ผีเสื้อราตรีแดนนรกที่ถูกรุมก็แผดเสียงร้องอย่างไม่พอใจ เสียดายอาการบาดเจ็บสาหัสของมันทำให้มันต้องกลายเป็นอาหารของต้นอู๋ถง
“วี้ด!”
“วี้ด!”
ผีเสื้อราตรีแดนนรกตัวใหญ่ที่สัมผัสได้ก็ส่งเสียงร้องอย่างเดือดดาล เสียงของมันแหลมแสบแก้วหู หากไม่ใช่เพราะมีเกราะคุ้มกัน เหล่าประชาเมืองชางอู๋มากมายคงหูหนวกไปแล้ว
ในขณะที่ผีเสื้อราตรีแดนนรกร้องเสียงแหลมสูง มันก็พ่นหมอกมนต์ดำออกมาไม่หยุด และยังอ้าปากกว้างจนเห็นซี่ฟันแหลมคม ผีเสื้อราตรีแดนนรกกำลังพยายามกัดกลืนสำนักชางอู๋อย่างเอาเป็นเอาตาย
“บ้าเอ๊ย…” เยี่ยนชิงและคนอื่นๆ ขนหัวลุก เหล่าชาวบ้านไม่น้อยตกใจจนสลบไป ช่างน่าสะพรึงนัก!
แม้แต่อินหลิวเฟิง กู้หยวนหมิง และไก่อ่อนตระกูลชือที่ตามเยี่ยนอวี๋มาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ และขนลุกไปทั้งตัว
ทว่าเยี่ยนอวี๋กลับไม่สนใจเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ตอนนี้นางยืนอยู่ตรงหน้าเยี่ยนชิงแล้ว ก่อนจะสำรวจตัวเขารอบหนึ่ง
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์?” เยี่ยนชิงเบิกตามองลูกสาวสุดที่รักที่จู่ๆ ตกลงมาจากฟ้า ก่อนจะกระพริบตาและขยี้ตาอีกครั้ง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยนชิงยังคงเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักของเขายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว!
นี่มัน…
เกิดเรื่องอะไรขึ้น!
“เหตุใดเจ้าจึงกลับมาเล่า ข้าบอกให้เจ้าอย่ากลับมามิใช่หรือ บอกให้ไปโยวตูนี่?” หลังจากเยี่ยนชิงตั้งสติขึ้นได้ หัวใจของเขาก็แทบจะระเบิดในทันที!
จากนั้น… นเต็มไปด้วยอสูรผีเสื้อราตรี…
เมื่อปู่เย่าเหลียนที่อยู่ทางทิศเหนือของเมืองเห็นสภาพการณ์เช่นนี้ก็ถอนหายใจโล่งอก “ครั้งนี้สำนักชางอู๋ต้องสู้ไม่ไหวแล้วแน่นอน”
แต่แล้ว…
หวีด!
เสียงหงส์ร้องอันคุ้นหูปู่เย่าเหลียน มันมาอีกแล้ว…
มันมาแล้ว
มาแล้ว!
