เมื่อวาจานี้ถูกกล่าวออกมา…
“ตระกูลเฉาแห่งเป่ยเหา ไข่มุกจันทราขับขานหมื่นปีสิบเม็ด”
พนักงานดูแลต้อนรับที่รับผิดชอบรับรองตระกูลเฉาแห่งเป่ยเหาส่งเสียงประกาศก่อน
“สำนักชิงเหลียน ตะขอแห่งอู๋เยว่ระดับสูงร้อยชิ้น”
เสียงประกาศนามสำนักชิงเหลียนของพนักงานดูแลต้อนรับห้องส่วนตัวหมายเลขเจ็ดบริเวณชั้นสามดังขึ้น
“สำนักเนี่ยผาน โอสถสู่นิพพานร้อยเม็ด”
เสียงประกาศนามสมบัติที่ใช้แข่งประมูลจากพนักงานดูแลต้อนรับห้องส่วนตัวหมายเลขสี่บริเวณชั้นสามแทนสำนักเนี่ยผานดังขึ้น
นี่ยังไม่นับ…
ห้องด้านข้างเยี่ยนอวี๋ก็มีเสียงลอยออกมาเช่นกัน “เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุล กระบี่ดวงประทีปพันเล่ม ยาพยัคฆ์ระดับตำนานหนึ่งเม็ด”
“ซี๊ด…”
ภายในห้องโถงประมูลที่เดิมสงบเงียบก็มีเสียงสูดลมหายใจลึกอย่างพร้อมเพรียงกัน เพราะสมบัติแข่งประมูลที่เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลมอบออกมา
“ไม่เสียทีที่เป็นถึงเซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุล ร่ำรวยจริงๆ” ผู้ฝึกฌานไม่น้อยล้วนเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่อยู่ นี่เพิ่งจะเป็นการประมูลสมบัติล้ำค่าชิ้นที่สอง เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลก็นำยาพยัคฆ์ระดับตำนานออกมาแล้ว!
นี่มันช่าง…
“สมบัติล้ำค่าจากตำหนักไท่ชาง แม้จะไม่รู้ว่าใช้อย่างไร ไม่รู้อายุ ไม่รู้ประสิทธิผล แต่ก็สามารถก่อให้เกิดการแข่งขันจากกลุ่มอิทธิพลระดับสูงทุกกลุ่มได้จริงๆ” อินหลิวเฟิงทำได้เพียงแค่ทอดถอนใจ
แต่เขาเพิ่งจะทอดถอนใจจบ เยี่ยนอวี๋ก็ส่งเสียงขึ้นว่า “ยาพยัคฆ์ระดับตำนานสิบเม็ด”
“ซี๊ด…”
คราวนี้ไม่ต้องพูดถึงคนในห้องโถงประมูลตะลึงเลย อินหลิวเฟิงก็ตะลึงตามไปด้วยเช่นกัน!
แต่เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลโต้กลับทันควัน “ยาพยัคฆ์ระดับตำนานสิบเม็ดหรือ ไม่ใช่ว่าข้า เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลสงสัยในตัวปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน แต่ปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน ต่อให้เป็นผู้หลอมโอสถระดับตำนาน ก็เกรงว่าจะไม่สามารถนำยาพยัคฆ์สิบเม็ดออกมาได้ในครั้งเดียวหรอกนะ?”
เม่ยเอ๋อร์ที่ยืนอยู่หน้าบานหน้าต่างไม่กล่าวอันใด นางเพียงแค่หยิบขวดกระเบื้องขนาดใหญ่มากขวดหนึ่งออกมา หลังจากนั้น กลุกๆ เทโอสถสีแดงเข้มเรืองแสงสีทองลงบนมืออีกข้างกองโต
“!”
ทั้งห้องโถงถูกการกระทำราวกับเทพเจ้าแห่งสายน้ำของเม่ยเอ๋อร์ทำให้ตกใจค้าง!
อย่างไรก็ตาม…
ยาพยัคฆ์ระดับตำนานบ้านใครสามารถเทออกมาตามใจชอบเหมือนกับว่าเทเมล็ดถั่วได้กัน!
นี่…นี่มันเกินไปแล้วจริงๆ!
แม้ว่าจะเป็นผังอี้ที่มากประสบการณ์และมีความรู้กว้างขวางก็ยังตะลึงงันไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นก็รีบเอ่ยว่า “พอแล้ว! แม่นาง ท่านเทออกมาสิบเม็ดก็พอแล้ว”
“ข้ากลัวว่าจะมีคนสงสัยความสามารถการหลอมโอสถในตัวคุณหนูใหญ่ของพวกเรา” เม่ยเอ๋อร์ที่ตรงไปตรงมาพูด ไม่เทให้เยอะหน่อย ห้องข้างๆ จะนึกว่าคุณหนูใหญ่ของนางยากจน
“ไม่ ไม่…” คนของเซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลทำอะไรไม่ถูก “พวกเราไม่สงสัยแล้ว ปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนสมคำร่ำลือจริงๆ ไม่เสียทีที่เป็นปราชญ์มหาสำนักของสำนักหมอหลวง ตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญที่ในบรรดาผู้หลอมโอสถของสำนักหมอหลวงทั้งหมดยึดถือปฏิบัติตาม
เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง แค่ท่าทางการเทโอสถของสาวใช้ที่ไม่ทะนุถนอมและไม่อ่อนโยนแม้แต่น้อยผู้นี้ คนของเซี่ยโหวก็แสดงท่าทีว่าพวกเขาสามารถแน่ใจได้ว่า! ในขวดกระเบื้องขนาดใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม พูดให้น้อยหน่อยก็ต้องมียาพยัคฆ์ระดับตำนานหลายสิบเม็ด
หลังจากนั้นเซี่ยโหวก็ประกาศยอมแพ้การแข่งประมูล ล้อเล่นน่า…
ปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนแค่เห็นก็เป็นประเภทร่ำรวยหน้าใหญ่ใจโต ทั้งยังเตรียมยาพยัคฆ์ระดับตำนานหลายสิบเม็ดรอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ใครจะยังกล้าแข่งกับนางอีก?
พร้อมกันกับที่เซี่ยโหวผู้เป็นราชนิกุลถอนตัว ตระกูลเฉาแห่งเป่ยเหา สำนักชิงเหลียนและสำนักเนี่ยผานก็ถอนตัวเช่นกัน พืชตะไคร่น้ำจึงตกอยู่ในมือของเยี่ยนอวี๋อย่างไม่เกินความคาดหมายแม้แต่น้อย
“กูไหน่ไน [1]ท่านนี่ช่าง…” อินหลิวเฟิงไม่รู้ว่าจะพูดกับเจ้านายสาวใช้คู่นี้อย่างไรแล้ว เจ้านายฟุ่มเฟือย สาวใช้ก็ฟุ่มเฟือย เรื่องนี้หากเกิดขึ้นกับตัวเขา อย่างมากที่สุดเพียงแค่ยาพยัคฆ์ห้าเม็ดระดับตำนาน ก็สามารถจัดการได้เรียบร้อยแล้ว!
“กูไหน่ไน มาปรึกษาหารือกัน ครั้งหน้าท่านสนใจสิ่งใด ท่านบอกกับข้าก่อน หลังจากนั้นข้าจะช่วยท่านแข่งประมูล ของดีที่ช่วยประหยัดเอาไว้ ท่านให้ข้าเป็นค่าตอบแทน เป็นเช่นไร” อินหลิวเฟิงปวดใจจริงๆ…
แต่เยี่ยนอวี๋ที่ได้ยินกลับอธิบายว่า “มูลค่าของพืชตะไคร่น้ำสูงกว่ายาพยัคฆ์สิบเท่า ข้าไม่ได้เป็นคนโง่ที่หลอกได้ง่ายๆ หรอกนะ”
“…” อินหลิวเฟิงกลอกตามองบนอย่างอดไม่อยู่ “นั่นเป็นเพราะท่านรู้มูลค่าของมันถึงได้กล่าวเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม อีกเดี๋ยวท่านสนใจสิ่งใด ก็วานให้ข้าจัดการให้ ได้ไหม”
“เจ้าต้องการยาพยัคฆ์?” เยี่ยนอวี๋ถามกลับ
“แน่นอน! ยาพยัคฆ์ระดับตำนานเลยนะ!”
“เม่ยเอ๋อร์ ให้เขาไปสิบเม็ด”
“เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่”
“ไม่ใช่…” อินหลิวเฟิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
เอ้อร์เหมาที่ไม่พูดอะไรมาโดยตลอดก็จำเป็นต้องเอ่ยว่า “นายน้อย แบบนี้ท่านค่อนข้างดูเหมือนกับบุรุษที่เกาะสตรีกินนะขอรับ”
อินหลิวเฟิง “…”
เดิมเขาเพียงแค่อยากอาศัยความสามารถเพื่อให้ได้มาเท่านั้น!
แต่เม่ยเอ๋อร์เขย่าขวดกระเบื้องขนาดเล็กเทยาพยัคฆ์สิบเม็ดยื่นมาตรงหน้าเขาแล้ว
อินหลิวเฟิงคิดดูแล้วก็รับเอาไว้ ไม่อาจมีปัญหากับยาพยัคฆ์ระดับตำนานได้!
“นายน้อย…” เอ้อร์เหมามองไปทางนายน้อยของเขาอย่างยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดสั้นๆ ได้
ทว่าในตอนนี้…
ก๊อกๆ
“คารวะ ปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน ข้าน้อยผู้เป็นพนักงานดูแลต้อนรับในห้องส่วนตัวหมายเลขหนึ่งนำปลาเยว่ซวิ่น[2]มามอบให้ท่านขอรับ”
หลังจากพนักงานดูแลต้อนรับในห้องส่วนตัวหมายเลขหนึ่งเคาะประตูด้านนอกอย่างมีมารยาทแล้ว ก็อธิบายถึงเหตุผลในการมาเยือนโดยละเอียดจึงประสบความสำเร็จในการทำให้เยี่ยนอวี๋และคนอื่นๆ สนใจ
“หืม?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองไปทางบานประตูอย่างตกตะลึง และหันกลับไปมองท่านแม่ของเขา พลางถามว่า “อะเนะ?” มาส่งปลางดงามตัวนั้นให้เสี่ยวเป่าหรือ
เยี่ยนอวี๋ลูบศีรษะโล้นเกลี้ยงของบุตรชาย ตอบกลับว่า “เชิญเข้ามาได้”
พนักงานดูแลต้อนรับห้องหมายเลขหนึ่งรับคำแล้วเปิดประตู ประคองอ่างปลาขนาดเล็กเดินเข้ามาอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ปลาเยว่ซวิ่นที่อยู่ด้านในยังคงว่ายไปว่ายมาอย่างมีชีวิตชีวา
“หือ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายืดหลังตรง นัยน์ตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย “อะเนะ!?”
เพราะเขาพบว่า ปลางดงามที่ถูกยกเข้ามาตัวนี้มีกลิ่นอายท่านพ่อคนงามของเขา?! หรือว่าท่านพ่อเขาจะกลายเป็นปลาแสนสวยตัวนี้เสียแล้ว!?
“ไม่ทราบว่าแขกผู้สูงศักดิ์ในห้องหมายเลขหนึ่งมีเงื่อนไขอะไร?” เยี่ยนอวี๋ถามอย่างมีสติ
ทว่าพนักงานดูแลต้อนรับห้องหมายเลขหนึ่งกลับเอ่ยว่า “แขกผู้สูงศักดิ์กล่าวว่า นี่คือสิ่งที่เขามอบให้กับนายท่านตัวน้อย นายท่านตัวน้อยจะเข้าใจเองขอรับ”
“อ๊า!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเข้าใจจริงๆ! เขารีบหันหน้าไปบอกท่านแม่เขา “อะเนะ อะเนะเนะ…” เสี่ยวเป่ารู้แล้ว เป็นท่านพ่อคนงามที่มอบปลาให้กับเสี่ยวเป่า!
—————————
[1]กูไหน่ไน เป็นคำใช้เรียกสตรีที่ออกเรือนแล้ว
[2] ปลาเยว่ซวิ่น คือ ปลาสเตอร์เจียน
