ตอนที่ 187 ค่าความแค้นเต็มพิกัด
“นั่นน่ะสิ!”
“ใช่!”
แขกห้องพักขนาดกลางที่เหลือสองห้องต่างเรียกร้องตามกันขึ้นมา “เมื่อครู่อาจารย์ผังถามห้องพักขนาดใหญ่ของพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าไม่ตอบอะไร พอตอนนี้เราเริ่มแข่งขันกัน พวกเจ้ากลับมาบอกว่าจะเอา? หยอกพวกข้าเล่นอยู่รึไง!”
“ใช่แล้ว! ไม่ยอม!”
“นั่นน่ะสิ! ไม่ยอม ไม่ยอม!…”
คนของสำนักเหยาไถเซียน สำนักชิงเหลียนและสำนักเนี่ยผานที่อยู่ในห้องพักชั้นสามนั่งไม่ติดกันแล้ว พวกเขาต่างตั้งคำถามอย่างไม่พอใจ เพราะถึงอย่างไรหัวใจแห่งหงส์เพลิงก็เป็นสมบัติล้ำค่าระดับนี้ ช่างทำเอาหวั่นไหวจริงๆ ไม่ว่าอย่างไร ต้องแข่งขันจึงจะมีโอกาสได้สมบัติชิ้นนั้น ทว่าหากให้ห้องพักขนาดใหญ่ใช้สิทธิพิเศษซื้อหัวใจแห่งหงส์เพลิงไป เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีแม้แต่โอกาสแล้ว
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผังอี้ก็รู้สึกลำบากใจ แต่ว่า… เสียงของอินสวินอี้โยวตูอ๋องผู้ไร้ยางอายและสร้างความเกลียดชังอย่างหาสุดมิได้ก็ดังขึ้น “ทำไมรึ? ไม่พอใจที่ข้าเผลอไปครู่เดียว? เมื่อครู่นี้ข้าเพียงแค่ยังไม่ทันได้ตั้งสติกลับมาจากความตกตะลึง ตอนนี้ข้าตั้งสติได้แล้ว ข้าจะซื้อ มีปัญหารึ”
“แม่ง!”
“โยวตูอ๋อง!”
“ตาแก่สารเลว!…” เสียงก่นด่าดังออกมาจากปากของสมาชิกตระกูลหวังที่อยู่ห้องข้างๆ เยี่ยนอวี๋ พวกเขาโมโหเจียนตายแล้ว
อินหลิวเฟิงได้ยินดังนั้นก็อดปิดหน้าตนเองไว้ไม่ได้ “ข้าคิดว่าประเดี๋ยวตอนออกไป ข้าต้องใช้ผ้าโปร่งปิดหน้าไว้แล้ว มิเช่นนั้นอาจจะถูกกระทืบจนกลายเป็นหัวหมูได้ ถึงอย่างไรหนี้ของบิดา ลูกก็ต้องชดใช้…”
“ข้าอยากกระทืบเจ้าตอนนี้เลย” เยี่ยนอวี๋เองก็โมโหแล้ว
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าช่วยมารดาของเขาต่อยอินหลิวเฟิงไปหนึ่งหมัด
อินหลิวฟิง “…”
จะว่าไปแล้วก็เจ็บเหมือนกันนะนี่!
…
ไม่ว่าทุกคนจะคัดค้านอย่างไร ผังอี้ก็ยังคงอดทนต่อความกดดันเอาไว้ เขาสั่นกระดิ่งก่อนจะพูดอย่างอึดอัดว่า “ทุกท่าน ขอโทษด้วยจริงๆ ห้องพักขนาดใหญ่ออกเสียงในยามนี้ถือว่ายังใช้สิทธิพิเศษได้ ทว่าข้าเองก็มีส่วนผิด เมื่อครู่นี้ข้าควรถามเสียงดังกว่านี้ หอจวินเป่าจะมอบของที่ระลึกแก่แขกผู้มีเกียรติทุกท่านเพื่อเป็นการแสดงความขอโทษจากพวกเรา ได้โปรดอภัยด้วย”
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย!”
ตระกูลหวังตบโต๊ะคัดค้านแสดงปฎิกริยาเป็นคนแรก!
“เกินไปแล้ว!”
“แต่เรื่องนี้กล่าวโทษอาจารย์ผังมิได้จริงๆ โยวตูอ๋องช่าง…”
เหล่าแขกผู้มีเกียรติต่างก็ยังมีสติดี รู้ว่าเรื่องนี้โทษผังอี้ไม่ได้
ทว่าคนของสำนักเหยาไถเซียนกลับตำหนิรุนแรงว่า “ใครไม่รู้ว่าหอจวินเป่าและเมืองโยวตูเป็นพวกเดียวกัน นี่มันกลั่นแกล้งพวกเราอยู่ชัดๆ มิใช่หรือ!”
“บังอาจ!” จวินอั้นหยวนตวาดใส่ทันที “วาจาเช่นนี้สมควรถูกลงโทษ! หอจวินเป่าอยู่ภายใต้สำนักจวินจื่อ หรือก็คือหอจวินเป่าคือการงานของสำนักจวินจื่อของข้า และสำนักจวินจื่อของข้าเป็นหนึ่งในเจ็ดสำนักใหญ่พิทักษ์ราชสำนักที่แต่งตั้งโดยองค์จักรพรรดิ ในใต้หล้านี้มีผู้ใดไม่ทราบบ้างเล่า”
เอ่อ…
ห้องซื้อขายเงียบงัน เต็มไปด้วยบรรยากาศชวนอึดอัด
“แค่ก…”
ผู้ต้อนรับของห้องพักขนาดใหญ่ทำลายความเงียบ เขาพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว ท่านอาจารย์ผังโปรดส่งหัวใจแห่งหงส์เพลิงให้ห้องพักขนาดกลางชั้นดี ลูกชายของท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนด้วยขอรับ”
ซึ๊ดดด…
แขกผู้มีเกียรติไม่น้อยงุนงงกับการกระทำต่ำช้าเช่นนี้ของห้องพักขนาดใหญ่ แม้แต่เยี่ยนอวี๋เองก็กัดฟันกรอดแล้ว…
“อ้ะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าใสซื่อกว่าพวกเขานัก เขายังคงดีใจมาก ทั้งยังดีใจกว่าเดิม “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…” ท่านพ่อรูปงามให้ของเสี่ยวเป่าตลอดเลย เป็นเพราะชอบเสี่ยวเป่าหรือ ทว่าแม้จะดีใจอย่างไร เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ไม่ลืมที่จะหันศีรษะไปมองท่านแม่ เขายังจำได้ว่าต้องให้ท่านแม่พยักหน้าก่อน จึงจะรับสิ่งของนั้นไว้ได้ เขายังมิได้ดีใจจนลืมตัว
ถึงแม้เยี่ยนอวี๋ไม่อยากรับไว้ แต่นางรู้ดีกว่าผู้ใดว่าหัวใจแห่งหงส์เพลิงมีความสำคัญต่อสำนักชางอู๋เพียงใด มันสามารถทำให้ต้นอู๋ถงเติบโตแข็งแรง และทำให้หงส์ตัวจริงมาสถิตในเร็ววัน
หากเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่นางจะ ‘กลับไป’ สำนักชางอู๋อีกครั้ง เยี่ยนอวี๋คงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล เพราะว่านางไม่สามารถมองแผนการของต้าซือมิ่งท่านนั้นได้ทะลุปรุโปร่งเลย นี่จึงทำให้นางยิ่งระมัดระวัง
“อ้ะเนะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สังเกตเห็นถึงอารมณ์หนักหน่วงของท่านแม่อย่างชัดเจน เขาค่อยๆ ปีนเข้าไปในอ้อมอกของท่านแม่และมองท่านแม่ของเขาอย่างกังวล
เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อยตัวนุ่มนิ่ม นางสลัดอารมณ์ซับซ้อนของตนทิ้ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีสงบว่า “ข้าต้องขอบคุณความกรุณาของแขกผู้มีเกียรติห้องพักขนาดใหญ่ ในวันข้างหน้าข้าจะตอบแทนด้วยสิ่งของล้ำค่าเช่นในวันนี้”
ไม่ว่าอย่างไร หัวใจแห่งหงส์เพลิงและปีกแห่งมังกร นางก็รับไว้ก่อนแล้ว ส่วนเรื่องวันข้างหน้านั้นก็ค่อยว่ากัน…
และการตัดสินใจของเยี่ยนอวี๋ในครั้งนี้ ย่อมทำให้เยี่ยนเสี่ยวเป่าร่าเริงจนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “อ้ะเนะเนะ…”
“เจ้าเด็กละโมบตัวน้อย” ความสับสนและว้าวุ่นใจของเยี่ยนอวี๋เมื่อครู่นี้ถูกเสียงหัวเราะอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยตัวนุ่มนิ่มรักษาจนหายแล้ว นางก้มศีรษะหอมแก้มของเด็กน้อยเบาๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ พูดขึ้นว่า “เช่นนั้นเสี่ยวเป่าให้หัวใจแห่งหงส์เพลิงกับแม่ก่อนได้หรือไม่”
“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าชะงัก
เมื่อเยี่ยนอวี๋เห็นดังนั้น นางก็คิดว่าเด็กน้อยคงไม่ยินยอมนัก นางจึงอยากจะคุยกับเด็กน้อย เพื่อบอกเขาว่านางเพียงแค่ขอยืม ใช้เสร็จแล้วจะคืนให้
แต่แล้ว…
ตอนที่ 188 ต้าซือมิ่งตาสว่างเพียงประโยคเดียว!
เจ้าตัวน้อยก็พยักหน้า ส่งเสียงร้อง “อ้ะเนะเนะ อ้ะเนะเนะ…” ไม่หยุด เขากำลังบอกว่าได้แน่นอนสิ! ของเสี่ยวเป่าก็คือของท่านแม่ เหตุใดท่านแม่ต้องขออนุญาตเสี่ยวเป่าด้วยเล่า
ในขณะที่พูดอยู่นั้น เยี่ยนเสี่ยวเป่ากลัวว่าท่านแม่จะไม่เข้าใจ เขายังชี้ไปที่ปีกแห่งมังกรที่ยังไม่ถูกเก็บ แล้วชี้ไปที่ท่านแม่ของเขา จากนั้นก็ชี้ไปที่ถ้วยเปล่า ถ้วยที่ไม่มีข้าวต้มปลาแล้วจึงชี้ไปที่ท่านแม่ของเขา และยังชี้มาที่ตนเองด้วย…
การชี้ด้วยท่าทางสะเปะสะปะเหล่านี้ก็ทำเอาเสี่ยวเป่าวุ่นวายไปหมด ทว่าเขาทำให้เยี่ยนอวี๋เข้าใจความหมายของเขาแล้ว และก็ทำให้หัวใจของเยี่ยนอวี๋ละลายไปหมดแล้ว
“เสี่ยวเป่า” เยี่ยนอวี๋กอดเด็กน้อยแน่นกว่าเดิม
เด็กน้อยก็ถูไถบริเวณซอกคอของเยี่ยนอวี๋…
เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กน้อยเยี่ยนอวี๋รู้สึกว่าหัวใจของนางอ่อนยวบลงไปอย่างไร้ขีดจำกัด
ลูกน้อยของนาง เหตุใดจึงน่ารัก เชื่อฟังและแสนดีเช่นนี้นะ สมแล้วที่เป็นลูกของนาง! เยี่ยนอวี๋หอมเด็กน้อยฟอดใหญ่ นางรู้สึกว่าเด็กน้อยช่างน่ารักมากจริงๆ!
องครักษ์หอจวินเป่าที่อยู่นอกประตูยืนเคาะประตูอยู่นานแล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะอาการเห่อลูกของปฐมราชินีเยี่ยนกำเริบอีกแล้ว ทั้งในสายตา ในหู ในใจ จะมีเสียงของผู้อื่นได้อย่างไร
“แค่ก” เยี่ยนจื่อเสาจึงจำเป็นต้องเป็นผู้อนุญาตให้องครักษ์หอจวินเป่าเข้ามาแทน
ในขณะเดียวกัน ผังอี้ที่อยู่ในห้องซื้อขายก็ประกาศขึ้นว่า “บัดนี้การซื้อขายของหอจวินเป่าจบลงแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มา ส่วนของที่ระลึกตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ก็จะมอบให้เร็วๆ นี้ ทุกท่านโปรดรอสักครู่ ไว้พวกเราพบกันใหม่”
“พบกันใหม่ อาจารย์ผัง ข้าจะตั้งตารอการซื้อขายหอจวินเป่าครั้งหน้า”
“ย่อมได้”
“ไว้พบกันใหม่”
…
แขกทรงเกียรติไม่น้อยทยอยกันกล่าวลาผังอี้ ฝ่ายหลังเองก็อำลาสหายเก่า แม้สีหน้าจะเป็นปกติดี แต่มีเพียงเขาที่รู้ว่า นี่เป็นการซื้อขายที่ตื่นเต้นที่สุดเท่าที่เขาเป็นผู้ดำเนินรายการมาจวบจนตอนนี้!
ในฐานะที่เป็นอาจารย์ดำเนินรายการครั้งนี้ นอกจากอินสวินอี้ จวินอั้นหยวนแล้ว ผังอี้เป็นคนเดียวที่รู้รายการซื้อขายที่กำหนดไว้แต่แรก ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่า สิ่งของซื้อขายชิ้นสุดท้ายที่ถูกกำหนดไว้ในการซื้อขายครั้งนี้ไม่ใช่หัวใจแห่งหงส์เพลิง!
ฟ้ารู้ว่าอันที่จริงตอนที่สิ่งของชิ้นสุดท้ายถูกเปิดออก เขาขาอ่อนไปหมดแล้ว และเกือบจะหลุดปากพูดไปว่า ‘นี่ไม่ใช่สิ่งของซื้อขายชิ้นสุดท้ายของหอจวินเป่า! ผิดแล้ว! เอากลับไปเดี๋ยวนี้!’
“อาจารย์ผัง ลำบากแล้ว” จวินอั้นหยวนที่รู้ความลำบากของผังอี้ดี เขาก็ปรี่เข้ามาเอาอกเอาใจทันที หลังจากที่ผังอี้ออกจากห้องซื้อขายแล้ว
เพราะคนที่อยู่ข้างล่างเวทีเช่นเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาจารย์ผังผู้น่าสงสารคนนี้…
“เฮ้อ…” ผังอี้จึงปล่อยตนเองล้มนั่งกองลงไปกับพื้น “จะว่าไปแล้ว ผู้อาวุโสเหิงท่านก็ไม่ช่วยข้าเลย! ท่านส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ข้าก่อนก็ได้นี่! ท่าน…” ผังอี้ที่หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อ เขารู้สึกว่าเขาต้องการยารักษาหัวใจอย่างเร่งด่วน!
จวินอั้นหยวนเองก็เตรียมไว้ให้เขาอย่างใส่ใจแล้ว ฝ่ายหลังจึงรีบรับไว้และกลืนลงไปทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากที่ผ่อนคลายลงแล้ว เขาก็ถามขึ้นว่า “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แน่นอนว่าหากบอกไม่ได้ก็มิเป็นไร ถือเสียว่าข้ามิได้ถาม”
“ข้าบอกว่าข้าก็ไม่รู้ได้หรือไม่” จวินอั้นหยวนยิ้มเจื่อน “ข้าจะไปถามเดี๋ยวนี้ ท่านอ๋องเล่นเองจนจบเช่นนี้ คงมีบางอย่างลึกซึ้งกว่านั้น เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“ได้! แต่งานที่เหลือของปีนี้ ข้าไม่อยากเป็นอาจารย์ซื้อขายแล้ว” ผังอี้รู้สึกว่าหัวใจของเขาจะวายอยู่แล้ว ความตื่นเต้นเช่นนี้เขาคงรับไม่ไหวอีก รับไม่ไหวจริงๆ…
“ได้!” จวินอั้นหยวนก็มิใช่คนเอาเปรียบ เขาอนุญาตให้ผังอี้ลาหยุดยาวอย่างตรงไปตรงมา จากนั้นก็ใช้ทางลัดเดินไปหาห้องพักขนาดใหญ่ เขาก็อยากรู้เช่นกันว่าทำอะไรอยู่กันแน่!
แต่แล้วในห้องพักขนาดใหญ่ในบัดนี้ ต้าซือมิ่งที่อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่ เขาก็พูดขึ้นว่า “อินสวินอี้ ข้าถามเจ้าหน่อย”
“…เชิญถาม” อินสวินอี้ทานยารักษาหัวใจพลางคำนวณว่าวันนี้เขาดึงดูดค่าความแค้นไปแล้วเท่าไร เมื่อออกจากที่นี่แล้วต้องหาที่หลบซ่อนก่อนหรือไม่
“ในฐานะที่เจ้าเป็นผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน เจ้าคิดว่าตอนนี้ข้าควรทำอย่างไร” ต้าซือมิ่งถามเสียงเบา
“ข้า… อะไรนะ อ้อ…”
อินสวินอี้ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจว่าต้าซือมิ่งพ่อหนุ่มท่านนี้กำลังขอคำแนะนำจากเขาว่าควรจะจีบภรรยาและยอมรับลูกตนเองอย่างไร!
โห!
อินสวินอี้รู้สึกตัวลอยแล้ว “ข้าเป็นคนจริงใจ ยังมิเคยมีประสบการณ์เช่นนี้จริงๆ”
“หืม?”
ต้าซือมิ่งเลิกคิ้วโก่งยาวของตน สีหน้าคล้ายจะยิ้ม
อินสวินอี้ดึงสติกลับมา “ท่านยอมรับผิดตรงๆ เถิด มิต้องสนใจเรื่องอื่น! ยอมรับผิดก็จบแล้ว!”
“ยอมรับผิดตรงๆ เลยหรือ” ต้าซือมิ่งลังเล
“ใช่แล้ว!” อินสวินอี้กล่าวอย่างคาดหวังว่าจะได้ผล “มิเช่นนั้นดอกไม้จีนจะเย็นหมดแล้ว[1]! ลูกชายของท่านโตเพียงนี้แล้ว ท่านยังไม่รีบรับเขาเป็นลูก หรือว่าท่านอยากให้ลูกชายของท่านเรียกผู้อื่นว่าท่านพ่อ?”
——————————————–
[1] ดอกไม้จีนจะเย็นหมดแล้ว หมายถึง ช้าเกินไป สายเกินไป
