บทที่ 777 นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน
บนเนินเขา นักพรตใจบริสุทธิ์เห็นทหารรับจ้างกลุ่มนั้นเข้าไปในโรงงานแล้ว ก็หันกลับมามองเยี่ยหวันหวั่น “เถ้าแก่ คนกลุ่มนั้นทำไมประหลาดจัง”
“ไม่เคยเห็นทหารรับจ้างที่ประหลาดแบบนั้นมาก่อน” อี้จือฮวาพยักหน้า
“พวกโง่เง่า” หนุ่มกรรมกรต่างชาติกล่าวอย่างจริงจัง
หนุ่มภูเขาน้ำแข็งเสริม “อืม”
ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเบาๆ พวกเขาไปเอาความกล้ามาจากไหน มาบอกคนอื่นประหลาด…คนที่ประหลาดที่สุดเป็นพวกเขาไม่ใช่เหรอ…
“เถ้าแก่เยี่ย ตกลงแล้วคุณให้พวกเรามาแสดงละคร หรือให้มาดูละครกันนี่” นักพรตใจบริสุทธิ์มีสีหน้าสับสน
มาถึงตอนนี้ พวกเนี่ยอู๋หมิงก็ยังคงไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเยี่ยหวันหวั่น
“คือแบบนี้ เป้าหมายในครั้งนี้ของพวกเราคือการช่วยทหารรับจ้างกลุ่มนั้นออกมา” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
“ช่วยทหารรับจ้างกลุ่มนั้น?” อี้จือฮวาทำหน้าสงสัย อยู่ดีๆ ทำไมต้องช่วยทหารรับจ้างด้วย
“เถ้าแก่เยี่ย ทหารรับจากพวกนั้นเหมือนจะมาถล่มฐานมากกว่ามั้ง ต้องให้พวกเราช่วยอีกเหรอ?” นักพรตใจบริสุทธิ์ถาม
พวกเนี่ยอู๋หมิงไม่รู้ แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้แก่ใจดีว่าในชาติก่อนทหารรับจ้างกลุ่มนี้เสียชีวิตลงที่นี่กันส่วนใหญ่
ในโรงงานนั้นมียอดฝีมือจำนวนหนึ่งเฝ้ารอพวกเขาอยู่
“ยุ่งยากชะมัด ฉันไม่อยากช่วย” อี้จือฮวาบอก
หนุ่มกรรมกรต่างชาติบ่น “ฉันหิวแล้ว…อยากกินข้าว”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
“เพิ่มให้อีกคนละหนึ่งพัน” ภายใต้ความจนปัญหา เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ทำแบบนี้
ทันใดนั้น อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์ต่างตาลุกวาว
นักพรตใจบริสุทธิ์ “เถ้าแก่เยี่ย คุณจะให้ช่วยยังไง?”
อี้จือฮวา “ต้องช่วยอยู่แล้ว เห็นคนลำบากแต่ไม่ช่วยเหลือ พวกเราจะทำลงเหรอ? เราจะไม่ปวดใจเหรอ เราจะหลับลงเหรอ?!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติ “จะต้องช่วยให้ได้ นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน”
เนี่ยอู๋หมิง “เถ้าแก่เยี่้ยสั่งมาได้เลย!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นจึงเดินเข้ามา บอกแผนการของตัวเองกับพวกเนี่ยอู๋หมิง
…
ขณะเดียวกัน ในโรงงานก็มีเสียงปืนและระเบิดดังมา ตามด้วยเสียงร้องโหยหวน
ไม่นานเท่าไร ทหารรับจ้างที่ตอนแรกแอบเข้าไปในโรงงานก็ถูกบีบให้ออกมาหมด
“ฝีมือแค่นี้ คิดว่าจะหนีไปได้เหรอ?”
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งมองพวกทหารรับจ้างที่อยู่ตรงหน้า หัวเราะอย่างเย็นชา
“ไอ้สารเลวนี่ แกจ้างให้พวกเราไปชิงของชิ้นนั้นในราคาสูง…พวกเราทำภารกิจสำเร็จอย่างราบรื่น หลังจากมอบของให้แกแล้ว แกกลับบอกว่าไม่เคยสั่งภารกิจ โยนความผิดมาให้พวกเราทั้งหมด…” ชายชราทหารรับจ้างมองชายวัยกลางคนคนนั้น ดวงตาเป็นประกายเย็นเยียบ
“ฮึ เป็นเพราะพวกแกโง่เอง” ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะ “ช่างเถอะ ฉันคร้านจะเปลืองน้ำลายกับคนที่กำลังจะตายอย่างพวกแก วันนี้ฉันเชิญนายท่านหลี่สามกับหมอโครงกระดูกมาแล้ว ฉันอยากเห็นนักว่าระหว่างพวกเราใครจะอยู่ใครจะตาย!”
ในตอนนั้นเอง ชายวัยกลางคนมองชายชราผมขาวคนหนึ่งด้านข้างกับคนหนุ่มที่แต่งตัวเป็นหมอ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม “ทั้งสองท่าน วันนี้รบกวนแล้ว…”
เมื่อได้ยิน ชายชราผมขาวก็โบกมือ “เก็บสมบัติของคนอื่นไว้ ย่อมนำเพทภัยมาสู่ตัว นายใหญ่โจว วันนี้ทหารรับจ้างกลุ่มนี้จะต้องตายที่นี่”
พอเห็นสองคนนี้ ชายชราทหารรับจ้างขมวดคิ้วมากกว่าเดิม เหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูที่ร้ายกาจ
ชายชราผมขาวคือนายท่านหลี่สาม คนหนุ่มคือหมอโครงกระดูก สองคนนี้เป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียงมาก
“พวกแกไม่ต้องมายุ่ง!” ทหารรับจ้างคนหนึ่งในนี้ตะโกนด้วยเสียงเย็นชา
แต่ว่าเสียงเพิ่งจะขาดลง นายท่านหลี่สามก็พลันตวาดลั่นแล้วผลักฝ่ามือออกมา
ทหารรับจ้างคนนั้นยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ถูกฝ่ามือกระแทกจนกระอักเลือด กระเด็นออกไปไกลหลายสิบเมตรเหมือนว่าวสายป่านขาด
————————————————————
บทที่ 778 การแสดงปลอมเกินไปแล้ว
“ฮ่าๆ สมกับเป็นนายท่านหลี่สาม” นายใหญ่โจวพยักหน้าติดต่อกัน
ขณะนี้ ชายชราทหารรับจ้างลอบวางแผนการรับมือในใจ
นายใหญ่โจวคนนี้รู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขาจะกลับมา จึงวางกับดักไว้ในโรงงาน พวกเขาเพิ่งเข้าไปก็เจอกับปืนและอาวุธต่างๆ
เวลานี้ ปืนหลายสิบกระบอกเล็งมาที่พวกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าบนตัวพวกเขาพันดินระเบิดไว้ เกรงว่าจะถูกระดมยิงตายไปตั้งแต่แรกแล้ว
“พี่เฉียง ทำยังไงดี…พวกเราตายแน่…” สีหน้าชายหนุ่มผมยาวหมดอาลัยตายอยาก
“ที่รักไม่ต้องกลัว มีพี่เฉียงอยู่ ไม่มีอะไรต้องกลัว พวกมันจะร้ายสักแค่ไหนกัน!” ชายไว้เครากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็น
แต่เสียงเพิ่งจะขาดลง ชายไว้เคราก็ถูกนายท่านหลี่สามตบปากเต็มแรง
“มันกล้านัก…แน่จริงก็ลองแตะฉันดูอีกรอบสิ?!” ชายไว้เคราถลึงตา
“เปรี้ยง!”
ได้ยินดังนั้น นายท่านหลี่สามก็พลิกมือตบใส่ปากเขาอีกรอบ
“แก…” ชายไว้เครากำหมัดแน่น “แก…เชื่อฟังดีนี่หว่า! เห็นแก่ที่แกเชื่อฟัง ฉันจะไม่ทำอะไรแกแล้วกัน!”
“พี่เฉียงสุดยอดเลย! ขนาดเจออันตรายก็ยังใจเย็น แถมยังใจกว้างขนาดนั้นอีก!” ชายผมยาวมีสีหน้านับถือ
“หึ ที่รัก แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้แก่นี่มันฟังฉัน ฉันคงต่อยมันตายในหมัดเดียวไปแล้ว แต่เห็นแก่ที่มันอายุมาก แถมยังเชื่อฟังดี ก็เลยยอมปล่อยไป” ชายไว้เคราพูดพร้อมยิ้มหยัน
“ให้ตายสิ…จะตายกันอยู่แล้ว ยังมาโม้อยู่อีก?” คนอ้วนมองชายไว้เคราด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ตายแล้ว…แย่จัง ติดกับซะแล้ว…ไม่น่ารักสักนิดเดียว ไม่น่ารักเลย ฉันยังไม่อยากตายนะ!” โลลิน้อยสะอื้นไห้
“วันนี้พวกแกต้องตายที่นี่” ชายหนุ่มที่แต่งตัวแบบหมอแสยะยิ้ม ใบหน้าชั่วร้าย กำลังเล่นมีดผ่าตัดที่เป็นประกายเย็นเยียบในมือ
ไม่รอให้ชายหนุ่มพูดต่อ หางตาก็เหลือบไปบนเนินเขาที่อยู่ไม่ไกล
พริบตานั้น รอยยิ้มบนหน้าของชายหนุ่มชะงัก ขยี้ตาโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็มองไปบนเนินเขาต่อ
เขาเห็นผู้หญิงสวมหมวกวินเทจสีดำ สวมผ้าคลุมสีดำไว้บนหน้า ค่อยๆ เดินลงจากเนินเขามุ่งมาทางด้านนี้
ด้านหลังผู้หญิงคนนั้นมีคนสวมหน้ากากสีเงินคลุมเสื้อโค้ทสีดำห้าคนติดตามมา ดูจากขนาดร่างกายแล้วน่าจะเป็นผู้ชายทั้งหมด
“เดธ…โรส?!” ทันใดนั้น ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของชายหนุ่ม รู้สึกว่ายากจะเชื่อ
เครื่องแต่งกายนั้นเหมือนกับเดธโรสในเรื่องเล่าไม่มีผิด
ถึงแม้ของเดธโรสจะหายไปเกือบสิบปีแล้ว แต่ไม่นานมานี้ ทางประเทศ B ที่อยู่ใกล้ๆ กลับลือกันว่าเดธโรสปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง…
นายใหญ่โจวกับนายท่านหลี่สามต่างมีสีหน้าแปลกใจ
“นี่ๆ…ชุดแบบนั้น…เดธโรสหรือ?” โลลิน้อยเบิกตากว้าง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
พวกชายชราทหารรับจ้างก็มีสีหน้าแตกตื่นตกใจ
ไม่ทันไร เยี่ยหวันหวั่นก็พาพวกเนี่ยอู๋หมิงเข้าใกล้ที่นี่
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เนี่ยอู๋หมิงกลับก้าวขึ้นหน้า พูดเสียงเย็นชาว่า “ฉันเนี่ยอู๋หมิง เห็นแก่หน้ากันหน่อย ปล่อยคนไปซะ”
เยี่ยหวันหวั่นกลอกตา นี่นายโง่เหรอ…
“เนี่ย…เนี่ยอู๋หมิง?!”
ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของนายท่านหลี่สามเปลี่ยนเป็นแตกตื่น เนี่ยอู๋หมิงไหน?
“เนี่ยอู๋หมิง…ล้อเล่นเหรอไง…” ชายหนุ่มมองที่เนี่ยอู๋หมิง
เนี่ยอู๋หมิงนั่นเป็นใคร ขนาดหญิงหม้ายชุดดำแห่งเดธโรสเห็นก็ยังต้องเกรงอกเกรงใจและสำรวมท่าทีตัวเองเลย จะกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งของเดธโรสได้ยังไง ล้อกันเล่นแล้ว!
“หัวหน้า ตอนนี้เราปลอมเป็นเดธโรสอยู่นะ…” นักพรตใจบริสุทธิ์เดินเข้าไปพูดด้วยเสียงที่มีแต่เนี่ยอู๋หมิงได้ยิน
“อ้อ…” เนี่ยอู๋หมิงรู้สึกตัว มองพวกนายท่านหลี่สามแล้วพูดใหม่ว่า “ฉันเป็นสมาชิกของเดธโรส บอกว่าให้เห็นแก่หน้ากันไง หรือว่าเดธโรสของพวกเราไม่มีเกียรติ?!”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก ทักษะการแสดงนี้…ดูปลอมเกินไปหน่อยแล้ว…
……………………………………..
