เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 379 คู่สามีภรรยาสุดโหด! ลูกไก่สีเหลืองก็ไม่น้อยหน้า!

ตอนที่ 379 คู่สามีภรรยาสุดโหด! ลูกไก่สีเหลืองก็ไม่น้อยหน้า!

ดวงตาสีเลือดคู่นั้น… ราวกับมองครอบครัวเยี่ยนอวี๋ทั้งสามคนผ่านมิติ ในขณะเดียวกันก็เรียกความสนใจจากหรงอี้ เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที!

“…”

สายตาที่ไร้รูปและไร้ตัวตนของหรงอี้ก็ราวกับว่ามองเห็น ‘เขา’ อีกคนหนึ่งผ่านพายุมิติและระยะห่างเช่นกัน

เพียงครู่เดียว!

วิ้ง!

เยี่ยนอวี๋รับรู้ถึงแรงสั่นไหวอันลึกลับนั่นอย่างชัดเจน ทำให้นางมองไปที่ชายข้างกายและถามขึ้นว่า “สัมผัสได้แล้วหรือ”

“ ‘เขา’ อยู่ในเขตใจกลางแดนอสูร แต่ยังอยู่ห่างกันพอควร อีกทั้ง ‘เขา’ ก็ทำลายสายสัมพันธ์กับข้าทิ้งทันที ดูท่าคงจะรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่” หรงอี้กล่าว

ครานี้เองอสูรตี้อั้นงงงัน “นี่ๆๆ! พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่น่ะ ไม่เห็นหรือว่าตอนนี้อยู่ในสถานการณ์เช่นใด หาทางป้องกันพายุลูกนี้ก่อนดีกว่าหรือไม่”

ตี้อั้นไม่เข้าใจจริงๆ! สองสามีภรรยาอายุน้อยคู่นี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงแม้มีแผนจะทำอะไรก็ควรเอาชีวิตตอนนี้ให้รอดก่อนมิใช่หรือ พายุเหี้ยมโหดในยามนี้ มันเองก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าจะมีชีวิตรอดได้ พวกเขากลับ… คุยเรื่องอื่น!?

ดูท่าเมื่อครู่นี้มันไม่ควรเรียกพวกเขามาด้วยเลย แต่เดิมคิดว่าในเมื่อสองคนนี้ให้กำเนิดเด็กปีศาจคนนี้ได้ พวกเขาก็คงเป็นคนไม่ธรรมดาเช่นกัน เทพธิดานางนี้ก็ดูเหมือนจะรู้จักแดนมืดเป็นอย่างดีและยังมีไข่ที่ฟักจักรพรรดิอสูรด้วย ดูน่าติดตามก็เลยเรียกพวกเขามาแบ่งรับแบ่งสู้ แต่สุดท้าย…

เยี่ยนอวี๋ที่ราวกับว่าเพิ่งจะมองกลับมาที่พายุมิติก็ประเมินความรุนแรงว่า “พายุมิตินี่ค่อนข้างอันตรายเลย”

“ไม่ใช่ค่อนข้าง! อันตรายมากต่างหากเล่า!” อสูรตี้อั้นหมดความอดทนแล้วจริงๆ

เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็กอดท่านพ่อของเขาไว้แน่นอย่างกังวล “พ่อ?” ตัวสีแดงๆ เยอะแยะเลย! จะกัดเสี่ยวเป่าหรือไม่ขอรับ ตั้งแต่ที่ถูกรสเผ็ดกัดปาก เด็กน้อยก็กลัวสิ่งของสีแดงๆ ที่ไม่รู้จักและยังขยับได้

“ไม่เป็นไร” หรงอี้ลูบหลังเด็กน้อยเบาๆ “เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องไม่กลัวนะ”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าได้ยินดังนั้นก็เห็นด้วย! เขาจึงมองกลับไปที่พายุหมุนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้พวกเขา อวกาศแดนอสูรที่ไม่มั่นคงนักอยู่แล้วก็ถูกทำลายจนเกิดรอยแตกร้าวมากมาย

เสียงลมกรรโชกโหมซัดพร้อมเสียงฟ้าร้องสนั่น เสียงแตกร้าวดัง ‘แคร่กๆ’ ไม่หยุด มันโหมกระหน่ำไปทางเยี่ยนอวี๋ด้วยความเร็ว

ทุกๆ ที่ที่มันซัดผ่านล้วนพังทลาย พื้นดินแตกร้าว ทั่วทั้งอากาศระเบิดออกเป็นดอกไม้ไฟสีเลือด ทำเอาลูกไก่สีเหลืองตกใจจนร้อง จิ๊บๆ ไม่หยุด! เอาแต่มุดตัวเข้าหาเยี่ยนเสี่ยวเป่าจนเกือบจะมุดเข้าไปในเสื้อผ้าของเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันก็ไม่ได้กล้าหาญเท่าไรนัก

“จบเห่…”

อสูรตี้อั้นใช้ความคิดอยู่นานก็หาช่องว่างใดๆ ในพายุหมุนตรงหน้านี้ไม่เจอเลย! ซึ่งก็หมายความว่ามันหาทางออกไปจากที่นี่ไม่ได้เลย!

ทว่าจังหวะที่อสูรตี้อั้นหมดหวังนั่นเอง จู่ๆ มันก็เห็นช่องว่างคงที่ช่องหนึ่ง ทำให้มันรีบร้องออกมา “จับให้แน่นล่ะ!”

“ขอรับ!”

“ขอรับ!”

เสียงเล็กเสียงน้อยของเด็กทารกและเสียงหน่อมแน้มของลูกไก่ดังขึ้นพร้อมกัน ทำให้อสูรตี้อั้นพลันรู้สึกเหมือนเป็นพี่เลี้ยงช่วยดูแลลูกให้ใครอย่างไรอย่างนั้น แต่บัดนี้ไม่มีเวลาให้เขามาคิดมากเช่นนี้

ฟิ้ว!

ตี้อั้นเล็งช่องว่างคงที่ช่องหนึ่งได้อย่างแม่นยำท่ามกลางพายุหมุนโหมกระหน่ำ จากนั้นก็พุ่งตัวบินทะยานผ่านช่องว่างนั้นได้สำเร็จ

ตี้อั้นที่ทะลุผ่านมิติแสดงให้เห็นว่าสมแล้วที่มันขึ้นชื่อว่าเป็นอสูรช่ำชองด้านมิติ มันพึ่งช่องว่างช่องนี้ช่องเดียวตลอดทางที่หนี พวกเขาจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

เมื่อเห็นว่าอีกไม่ไกลก็จะผ่านพ้นศูนย์กลางพายุหมุนแล้ว ตี้อั้นเองก็ถอนหายใจโล่งอก! แต่แล้วมันเพิ่งจะถอนหายใจได้ครึ่งทาง…

ครืน!

ตู้ม!…

เสียงระเบิดที่รุนแรงกว่าเดิมระลอกหนึ่งกำลังล้อมเข้ามาจากด้านนอกแล้ว

ดวงตาเยี่ยนอวี๋ประกายแสงสีม่วงเล็กน้อย เมื่อนางมองไปที่เสียงเคลื่อนไหวนั้นก็เห็นพายุหมุนอันน่าสะพรึงยิ่งกว่าตามคาด นางขมวดคิ้วทันที “แย่แล้ว”

“แย่แล้วจริงๆ” หรงอี้ก็ยืนยัน พายุมิติลูกนี้เกิดขึ้นจาก ‘เขา’ คนนั้น เขาถึงกับคิดจะสังหารร่างจริงของตนแล้ว

“พวกเจ้าอย่าสักแต่พูดสิ! ช่วยหาวิธีหน่อยได้หรือไม่” รอบกายอสูรตี้อั้นแผ่ซ่านรังสีสีดำ มันหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ “อีกเพียงสามลมหายใจ ข้าก็จะหาช่องว่างคงที่ไม่ได้แล้ว! อีกเพียงครู่หนึ่งพวกเราก็จะเข้าไปอยู่ในศูนย์กลางของพายุหมุน! สองลมหายใจ! …หนึ่งลมหายใจ!”

ตี้อั้นรู้สึกสิ้นหวัง!

เยี่ยนอวี๋กลับพูดขึ้นว่า “ซ้ายสามก้าว”

อสูรตี้อั้นยังไม่เข้าใจ แต่ร่างกายของมันก็เคลื่อนไหวไปตามที่เยี่ยนอวี๋บอกด้วยตัวมันเองแล้ว

ฟิ้ว!

แรงสะเทือนระเบิดอันรุนแรงก็พุ่งผ่านรอยแยกผันแปรของพวกเขา เกือบจะทำให้ขาอีกข้างที่ยังไม่ดึงกลับมาของตี้อั้นแหลกไปแล้ว!

“เกือบไปแล้ว!”

อสูรตี้อั้นโล่งอก มันคิดว่าหากไม่ใช่เพราะเทพธิดานางนี้ช่วยไว้ มันคงตายไปแล้ว! โอ้ไม่สิ ทุกคนคงตายไปพร้อมกันแล้ว

ทว่าเยี่ยนอวี๋ในครานี้ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ขวาห้าก้าว”

“ได้เลย!” ครานี้ตี้อั้นรู้งานแล้ว ร่างกายและสมองของมันทำงานอย่างพร้อมเพรียงกัน มันหายวับไปทางที่เยี่ยนอวี๋บอกอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันแผ่นดินก็แตกแยกออกทางซ้ายของพวกเขา!

จากนั้นไปทางขวาอีก เสียงระเบิดตูมตามดังขึ้นกลางอากาศต่อเนื่อง ทำเอาตี้อั้นตกใจจะตายอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะมันก้าวไปได้อย่างแม่นยำและก้าวเท่ากันทุกก้าว หากเคลื่อนไปทางขวาพลาดไปเพียงเล็กน้อย ก็คือตายสถานเดียว!

แต่แล้ว… สิ่งที่ตื่นเต้นยิ่งกว่ามาถึง!

“ลดขนาดลงเหลือหนึ่งฉื่อ” หลังจากที่หรงอี้บอกตัวเลขนี้แล้ว เขาก็อุ้มภรรยาที่อยู่ข้างกายมาข้างหน้า หนีบเสี่ยวเป่าไว้ตรงกลาง หรือก็ถือว่าหนีบลูกไก่น้อยสีเหลืองนวลไว้ด้วยแล้ว

“อ้ะ!”

“จิ๊บๆ!”

‘ตัวน้อย’ ทั้งสองกรีดร้อง ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรือตกใจกลัว…

แต่ตี้อั้นกลัวจริงๆ! เพราะว่าขณะที่มันตั้งสติได้มันก็รีบหดตัว รอยร้าวขนาดใหญ่สองแห่งในอากาศก็แยกออกขนาบข้างพวกเขาอย่างฉิวเฉียด

“แม่เจ้าโว๊ย!”

อสูรอั้นตี้ร้องอุทานไม่หยุด มันไม่เคยเล่นอะไรที่ต้องเดินผ่านมิติพิเรนทร์เช่นนี้มาก่อน! มันถึงกับรับรู้ได้ถึงพลังกลืนกินของช่องว่างอวกาศอย่างแจ่มชัด หากไม่ใช่เพราะมันมีพรสวรรค์แต่กำเนิด มีภูมิคุ้มกันต่อการกลืนกินช่องว่างได้ มันคงถูกกินจนไม่เหลือซากแล้ว แต่ว่า… เดี๋ยวก่อน!

ชั่วขณะที่ตี้อั้นก้มศีรษะปาดเหงื่อ มันก็เห็นว่าข้างล่างของลำตัวมันก็มีรอยแยกอวกาศอีกช่องหนึ่งที่มีความกว้างอยู่ระหว่างขาทั้งสี่ของมันพอดี ถ้าหากว่า…

หากมันไม่ได้ย่อขนาดตนเองลงเท่ากับหนึ่งฉื่อ! หรือหากมันย่อขนาดตนเองลงมากกว่านั้น มันคงตกลงไปแล้ว! หากย่อขนาดใหญ่กว่าหนึ่งฉื่อ แน่นอนว่ามันจะถูกรอยแยกด้านข้างกลืนกิน…

“บ้าเอ๊ย!”

อสูรตี้อั้นน้ำตาไหลลงมาเพราะความหวาดวิตกแล้ว ขาเต่าสั้นๆ ทั้งสี่ข้างอ่อนแรง ครานี้มันมั่นใจแล้วว่าเทพสององค์นี้เก่งกาจมากจริงๆ ตัดสินใจได้เฉียบขาดและถูกต้อง!

“คงไว้สามลมหายใจแล้วขยายใหญ่สองชุ่น ลอยเหนือพื้นดินสามฉื่อ” หรงอี้พูดขึ้นอีก

ตี้อั้นไม่ประมาทแม้แต่น้อย เมื่อนับสามลมหายใจแล้วก็ขยายใหญ่ขึ้นและรีบลอยกลางอากาศ จากนั้นมันก็หลบคลื่นระเบิดมิตินับไม่ถ้วนได้อย่างหวุดหวิด

“อ้ะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าสนุกสนาน คิดว่ากำลังเล่นกันอยู่ “บิน! บิน”

ลูกไก่สีเหลืองจึงกล้ามองออกไป รู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้หวาดกลัวเช่นนั้นแล้ว ที่สำคัญคือเยี่ยนอวี๋และหรงอี้สงบนิ่งมาก พวกเขาไม่แสดงความประหม่าให้เห็นตลอดทาง ส่วนตี้อั้นหลังจากที่มันถูก ‘สั่ง’ มานานพอสมควร มันก็ค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกาย คิดว่าผ่านรอบนี้ไปก็จะหนีออกไปได้แล้ว แต่แล้ว…

ตี้อั้นไม่เหมาะสมกับการทำตัวสบาย เพราะครั้นมันเพิ่งจะผ่อนคลายตัวเองก็เกิดความเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว

วี้ด…

เสียงพายหมุนที่จู่ๆ สงบลงมากแล้ว ในห้วงอันตรายเช่นนี้ ทำให้ตี้อั้นรู้สึกถึงพายุหมุนอันบ้าคลั่งอีกระลอกหนึ่งกำลังตามมา ความจริงก็เป็นดังเช่นนั้น…

“หลอมรวมแล้ว” เยี่ยนอวี๋สัมผัสได้ “พายุหมุนทั้งหมดแตกสลายสิ้นเชิงเพราะพื้นที่มิติแห่งนี้ มันกำลังหลอมรวมกันเป็นพายุหมุนลูกใหญ่ พื้นที่แห่งนี้จะสูญสิ้นอย่างสมบูรณ์”

“หา!?” ตี้อั้นอยากจะร้องไห้ “แล้วพวกเราที่อยู่ในพายุหมุนจะทำอย่างไรดีเล่า” คงไม่ใช่ว่าต้องสูญสิ้นเป็นเศษซากพร้อมกันหรอกนะ?!

เยี่ยนอวี๋สงบสติอารมณ์ลง “ดูท่าข้าต้องลงมือแล้ว”

“ข้าเอง” หรงอี้ย่อมไม่ยอม ถึงอย่างไรที่นี่คือแดนมืดวิญญาณอสูร ทายาทอสูรมากมาย ‘คุ้นเคย’ กับพลังของเยี่ยนอวี๋ดี หากนางเปิดเผยตัวตนแล้วจะนำอันตรายมาได้ ยิ่งเมื่อจักรพรรดิอสูรปรากฏในแดนมืดด้วยแล้ว

แต่เยี่ยนอวี๋ไม่เห็นด้วยที่จะให้หรงอี้ลงมือ “หากเจ้าลงมือจะทำให้ ‘เขา’ คนนั้นไหวตัว”

“ ‘เขา’ รู้ว่าข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก” หรงอี้พูดพลางรวบรวมพลัง

ทว่า… ลูกไก่อ่อนสีเหลืองพลันส่งเสียงร้อง จิ๊บๆ และยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาชี้ไปทางขวามือราวกับกำลังนำทาง!?

“นี่มัน…”

อสูรตี้อั้นชะงักงัน ไม่รู้ว่าควรทำตามหรือไม่

เยี่ยนอวี๋จึงตัดสินใจในทันที “ทำตามที่เขาบอก ไปเลย”

ตี้อั้นครุ่นคิดครู่หนึ่ง คิดว่าในเมื่อมันเป็นจักรพรรดิอสูรน้อย ตนก็สมควรทำตามคำสั่ง! บางทีมันอาจจะมีพรสวรรค์ก็ได้ ดังนั้นมันจึงพุ่งไปทางขวามืออย่างไม่ลังเลทันที! จากนั้น…

“โอ้ย!”

ตี้อั้นที่รู้สึกเหมือนกับว่าร่างถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ก็ร้องไห้ นี่เป็นน้ำตาแห่งความเสียใจ! ความจริงพิสูจน์แล้วว่า มันไม่ควรฟังคำพูดของจักรพรรดิอสูรน้อยที่เพิ่งเกิดตัวนี้

ครานี้เอง…