ตอนที่ 398 ปลาน้อยหึงหวง พ่อลูกร่วมฝึกฌาน!
“รังแกกันเกินไปหน่อยแล้ว!” ซิมบาโมโหจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือดออกมา แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเลือดของมันถูกต้าซือมิ่งดูดกลืนไป ไม่เหลือไว้ให้มันสักหยดเดียว ทว่า… แม้ซิมบาสุดยอดมหาอสูรเทพในตำนานถูกกลืนกิน แต่ก็ยังไม่สลายไปโดยสิ้นเชิง มันยังคงโจมตีกลับอย่างดุดัน “อสูรกลายร่าง! คิดจะให้ข้าตาย! เจ้าก็อย่าคิดจะได้อยู่ดี!”
“ระวัง!” เยี่ยนอวี๋สัมผัสได้ชัดว่า ฤทธิ์เดชที่ซิมบาแผลงออกมาคือพลังกัดกร่อนจิตวิญญาณ มันคิดจะใช้ความชั่วร้ายของขุมนรกแห่งความมืดที่กระหายเลือดและเหี้ยมเกรียมทำลายจิตวิญญาณของต้าซือมิ่ง
สำหรับต้าซือมิ่งที่เพิ่งหลอมผสานร่างพลังและอาจจะยังไม่สามารถควบคุมให้เสถียรได้ ฤทธิ์เดชเช่นนี้ย่อมเป็นภัยคุกคามที่อันตรายยิ่งนัก ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็เกือบจะถูกร่างพลังโหดเหี้ยมของตนเองกลืนกิน
เห็นได้ชัดว่าจุดประสงค์ของซิมบาคือต้องการทำลายต้าซือมิ่งให้เหลือเพียงร่างคลุ้มคลั่งที่เหลือเพียงการเข่นฆ่าไร้สติใดๆ อีก! หรือก็คือมหาอสุรกายชั้นยอดที่ควบคุมได้โดยขุมนรกเท่านั้น
ความคิดเช่นนี้ชั่วร้ายยิ่งนัก แต่เยี่ยนอวี๋ห้ามไม่ทันแล้ว เพราะว่ามหาอสูรเทพซิมบาในบัดนี้ถูกต้าซือมิ่งกลืนกินเข้าไปในร่างกายเขาแล้ว ใครก็ห้ามไม่ทัน ดังนั้น…
ปัง!
เยี่ยนเสี่ยวเป่าได้ยินเสียงเคลื่อนไหวรุนแรงจากในร่างกายของท่านพ่อ ทำเอาเขาตกใจจนรีบกอดพ่อไว้แน่นและร้องเรียกไม่หยุด “พ่อ! พ่อ!…”
ต้าซือมิ่งที่มือข้างหนึ่งอุ้มประคองหลังเด็กน้อยไว้ ตาของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดง ปรากฏความเหี้ยมโหดพร้อมทำลายล้าง ทำให้เยี่ยนอวี๋หายวับมาทางเขาด้วยเป็นห่วง
ซู่!
ทว่ากลุ่มอักษรศักดิ์สิทธิ์ที่แผ่ออกมาโดยมีเขาเป็นศูนย์กลางก็แยกเขาออกจากโลกภายนอกอีกครั้ง แสงสีม่วงแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีแดงไม่หยุดราวกับกระทบกระเทือนไม่น้อย ทว่าเขายังคงอุ้มบุตรของตนไว้ มิได้ปล่อยทิ้งทำให้เยี่ยนอวี๋ที่กังวลถึงขีดสุดรู้สึกวางใจลงเล็กน้อยและทำให้นางรู้สึกอิจฉาเด็กน้อยชั่วเสี้ยวจังหวะหนึ่ง…
“พ่อ!” เจ้าตัวน้อยกอดท่านพ่อไว้แน่น เขาแทบจะใช้กำลังทั้งหมดที่มีกอดท่านพ่อของเขาไว้ และส่งเสียงเรียกสุดกำลัง “พ่อ!”
“สูญสิ้นเสียเถอะ!” การโจมตีกลับครั้งสุดท้ายของซิมบากลับยังคงคำรามในร่างกายของต้าซือมิ่งอย่างบ้าคลั่ง ราวกับหลอมรวมเข้าไปในทุกอณูของร่างกายเขาแล้ว กระทั่งดูเหมือนว่าซิมบากำลังดูดกลืนเขา
ตี้อั้นเห็นดังนั้นก็ตระหนก “มหาอสูรเทพซิมบาจะสิงร่างหรือ ถูกกลืนไปแล้วยังคำรามได้อีก สมแล้วที่เป็นมหาอสูรเทพในตำนาน!”
เมื่อสิ้นเสียงเขา…
“หลอม”
ต้าซือมิ่งเปล่งเสียงคำหนึ่งออกมาอย่างแหบแห้ง รอบกายของเขาพลันแผ่ซ่านรังสีลึกลับออกมาทำลายพลังของซิมบาจนหมดสิ้นในทันที กลายเป็นพลังเวทอันบริสุทธิ์หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา
“ไม่…”
เสียงของซิมบาก็หลงเหลือเพียงเสียงสะท้อนก่อนจะสาบสูญไปอย่างสมบูรณ์ มันที่คิดจะใช้ลักษณะเฉพาะของขุมนรกกลืนกินหรงอี้กลับ สุดท้ายก็ถูกย่อยสลายไป แม้ว่ามันจะรู้จักใช้ประโยชน์จากจุดเด่นของขุมนรกเป็นอย่างดี ต้าซือมิ่งเองก็ยังมิได้ย่อยสลายร่างพลังของตนเองอย่างสมบูรณ์ ทำให้มันได้เปรียบ แต่ไม่มีทางที่พลังงานที่ถูกต้าซือมิ่งกลืนลงไปจะไม่สามารถย่อยสลายได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ซู่!…
ขบวนอักษรศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนแปรขบวนอย่างต่อเนื่อง ทำให้ต้าซือมิ่งที่อุ้มลูกยืนอยู่ศูนย์กลางและคอยควบคุมทุกอย่างเสมือนภาพความฝัน สง่าและงดงามยิ่งนัก
แสงยันต์ลึกลับสีม่วงอร่าม แสงสีเลือดโหดเหี้ยมอันน่าสะพรึงและม่านหมอกที่ลอยจางๆ ไหลวนอยู่ในขบวนอักษรศักดิ์สิทธิ์และรอบกายต้าซือมิ่งอย่างต่อเนื่อง ราวกับกำลังปั่นป่วน
ทำเอาเยี่ยนอวี๋ที่เห็นดังนั้นรู้สึกเป็นห่วงมาก ชายคนนี้จะมีปัญหาเพราะพลังงานทั้งสามชนิดที่แตกต่างกันสิ้นเชิงกระทบกระทั่งกัน และนางก็กลัวว่าเด็กน้อยที่เขาอุ้มไว้จะมีปัญหาเช่นกัน
ทว่าเห็นได้ชัดว่าความกังวลของนางไม่ใช่สิ่งที่เจ้าตัวน้อยกังวล เด็กน้อยในครานี้ถูกแสงที่หลั่งไหลทั่วทิศดึงดูดความสนใจไปแล้ว “ว้าววว”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายเหล่านี้คือกลิ่นอายของท่านพ่อของเขาทั้งสิ้น ซึ่งทำให้เขารู้สึกใกล้ชิด หากไม่ใช่เพราะเขากำลังวุ่นกับการกอดท่านพ่อให้แน่น เขาคงยื่นมือออกไปจับแล้ว
“นี่มันภาพสวรรค์วิมานอะไรกัน” ตี้อั้นทึ่งกับความงดงามแพรวพราวของภาพตรงหน้าที่ประกายระยิบระยับ “มีทั้งแดง มีทั้งม่วงอร่าม และยังมีรัศมีสีขาวบริสุทธิ์ ประหนึ่งแดนเทพอย่างไรอย่างนั้น แต่ข้าไม่เคยเห็นแดนเทพ แดนเทพคงเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่”
“ข้าก็ไม่รู้” ลูกไก่สีเหลืองตอบ มันฟักออกจากไข่ในแดนมืด ไม่รู้ว่าแดนเทพคืออะไรเช่นกัน “แต่มันสวยจริงๆ นะ นายท่านเก่งจังเลย!”
“เก่งจริงๆ ซิมบามหาอสูรเทพที่เก่าแก่เชียวนะกลับถูกทำลายไปเช่นนี้ อสูรน้อยชั้นต่ำเช่นข้ายังไม่ประจักษ์ทุกอย่างด้วยตาตนเอง ทำไมเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย คงไม่ได้ฝันอยู่หรอกนะ” นี่คือความคิดที่จริงแท้ที่สุดในใจตี้อั้น
ถึงแม้ภาพเช่นนี้จะน่าระทึกขวัญมาก มันเองก็รู้สึกระทึกจนเกือบตายไปหลายครั้ง เป็นประสบการณ์ที่จับต้องได้จริงๆ! แต่มันยังคงรู้สึกว่าตนเองกำลังฝัน ที่สำคัญคือเรื่องราวทั้งหมดนี้ช่างห่างไกลกับอสูรชั้นต่ำเช่นมันจริงๆ มันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นสิ่งเหล่านี้ในวันหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยจริงๆ
ทว่า…
แกรก!
กะโหลกที่ยังถือว่าแข็งของตี้อั้นก็ถูกลูกไก่สีเหลืองจิกลงไปทีหนึ่ง ทำเอามันเจ็บจนรับรู้ว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน ทุกอย่างล้วนคือเรื่องจริงเพราะมันรู้สึกเจ็บมาก!
ผ่านไปครู่หนึ่ง พลังงานโหดเหี้ยมทั้งสามอันดุเดือด สุดท้ายก็ค่อยๆ หลอมกลับเข้าไปในร่างกายของต้าซือมิ่ง ทำให้ผมสีแดงของเขาค่อยๆ เปลี่ยนกลับมาเป็นสีดำ
“อ้ะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองผมที่ค่อยๆ เปลี่ยนสีของท่านพ่อ จู่ๆ ก็ลูบศีรษะโล้นๆ ของตนเองอย่างเศร้าโศก ไม่เหลือสักเส้นเลยจริงๆ รู้สึกอยากจะร้องไห้
เยี่ยนอวี๋ที่คอยจับตามองก็เห็นท่าทีเช่นนี้ของเจ้าตัวน้อยก็อดหัวเราะไม่ได้ รู้ว่าเด็กน้อยคงกำลังรู้สึกเป็นทุกข์ที่ไม่มีผม
ต้าซือมิ่งในบัดนี้ก็นั่งขัดสมาธิลง แขนข้างหนึ่งอุ้มลูกไว้ ส่วนอีกข้างก็เริ่มปรับพลังเพื่อหลอมรวมร่างพลังโหดเหี้ยม เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ร่างพลังโหดเหี้ยมมีโอกาสสร้างปัญหาอีก
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็รู้ว่าท่านพ่อกำลังทำอะไร เขาพิงไหล่ท่านพ่อเงียบๆ อย่างเชื่อฟัง ไม่ขยับตัวเลย ราวกับกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างท่านพ่อเขาแล้ว
เพียงแต่ว่า…
“เอ๋”
เยี่ยนอวี๋ส่งเสียงประหลาดใจเมื่อพบว่าจังหวะการหายใจของเด็กน้อยค่อยๆ ปรับเข้ากับจังหวะการหายใจของท่านพ่อของเขา จากนั้นเด็กน้อยก็หลับไป แต่ขณะที่ท่านพ่อเขาปรับพลังลมปราณอยู่นั้น ลมปราณนั้นยังวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเด็กน้อยด้วย พ่อลูกสองคนนี้ราวกับกลายเป็นร่างเดียวกันแล้วจริงๆ!? นี่มัน…
เยี่ยนอวี๋เคยได้ยินเพียงสามีภรรยาร่วมฝึกฌาน ไม่เคยได้ยินพ่อลูกร่วมฝึกฌานเลย!
