ตอนที่ 440 ภรรยาเย้าแหย่ข้าอีกแล้ว! เทียนตี้ร้องไห้ปวดร้าวใจ!
เยี่ยนอวี๋ที่ยื่นมือออกไปจับมือเรียวยาวงามของต้าซือมิ่งข้างกาย มืออีกข้างหนึ่งของนางยังลูบเด็กน้อยที่ซบอยู่ในอกของชายคนนี้ นางลูบคลำเด็กน้อยจนเด็กน้อยหัวเราะคิกคัก “แม่! สวย!”
เยี่ยนอวี๋จูบศีรษะโล้นๆ ของเด็กน้อย “แม่จะให้เจ้าดูสิ่งที่สวยยิ่งกว่า”
“ขอรับ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าปรบมือให้ท่านแม่ของเขาเพื่อเป็นกำลังใจให้
ต้าซือมิ่งที่ยกมือขึ้นโอบเอวภรรยาไว้ก็จูบใบหูของนางเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “เจ้าอยากจัดการเขาเองหรือว่าไม่เชื่อข้าอีกแล้ว”
เยี่ยนอวี๋ที่ชำเลืองมองต้าซือมิ่งก็พูดว่า “เจ้าเป็นโรคขี้ระแวงหรือไร”
“ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้ครั้งแรก” ต้าซือมิ่งโอบเอวของนางแน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะว่าสายตาที่มองมาของภรรยาช่างอันตราย ราวกับมีตะขอเกี่ยวหัวใจและวิญญาณของเขาไป ทำให้ต้าซือมิ่งที่แต่เดิมเพียงแค่จูบใบหูของนางเลื่อนขึ้นไปจูบดวงตาที่มีเสน่ห์และน่าหลงไหลคู่นั้น ทำเอาตี้เซินพูดไม่ออก…
สมแล้วที่เป็นมาร กะล่อนเช่นนี้ อีกไม่นานคงได้ตายสมใจ! ตี้เซินคิดในใจ นาง ‘ฉลาด’ พอที่จะไม่พูดออกมา
ในขณะเดียวกัน… ณ สวรรค์ชั้นเก้า
ซีเหอที่ร้องขอหยวนสื่อเทียนจุนไม่ได้ก็ไปถึงข้างหน้าจักรวาลดั้งเดิมแล้ว แต่ด้วยระดับชั้นของนาง หากไม่มีผู้นำทาง นางมิสามารถเข้าไปในจักรวาลดั้งเดิมได้
แต่ซีเหอหวังว่าเทียนตี้ที่รับรู้การมาถึงของนางจะเห็นแก่นางที่ไม่เคยมาหาเขาถึงที่นี่รีบออกมา! ถึงแม้บัดนี้บุตรสาวของพวกเขาจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต ซื่อฝานเทียนอ๋องก็กลับไปสวรรค์ชั้นหนึ่งแล้ว นางก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี
“ตี้จวิน ซีเหอขอพบเพคะ หากท่านได้ยินแล้ว ท่านโปรดรีบออกมา เซินเซินถูกเผ่ามารจับตัวไปแล้ว!” ซีเหอส่งความคิดของนางผ่านกระแสจิตเข้าไปยังจักรวาลดั้งเดิม
แต่จะทำอย่างไรได้… เทียนตี้ในบัดนี้ แม้เขาอยู่ในจักรวาลดั้งเดิมจริงๆ แต่เขากลับมิอาจได้ยินความคิดของซีเหอ เพราะว่าจักรวาลดั้งเกิดเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้ว!
การมาของเทียนตี้ครั้งนี้ เขาพบว่าตำหนักไท่ชางปรากฏขึ้นอีกครั้ง ในยามนี้เองเขาก็อยู่ในตำหนักไท่ชาง แม้ตำหนักไท่ชางในบัดนี้จะไม่ต่างจากตำหนักไท่ชางที่เยี่ยนอวี๋ ‘เจอ’ ในต้าฮวงที่รกร้างว่างเปล่าราวกับตายจากไป แต่สำหรับเทียนตี้แล้ว ยังคงสร้างความประหลาดใจปนดีใจ “ตำหนักไท่ชาง ตำหนักไท่ชางจริงๆ ด้วย…”
ต้องรู้ว่า เมื่อครั้นเยี่ยนอวี๋ตายจากไปเมื่อสามหมื่นปีก่อน ตำหนักไท่ชางก็หายไปด้วยแล้ว ทำให้เทียนตี้และเหล่าขุนเขาและท้องทะเลสิ้นหวังจนร้องห่มร้องไห้ ตำหนักไม่ชางก็ไม่เคยปรากฏอีกเลย แม้กระทั่งอิฐดินสักก้อนก็ไม่ปรากฏให้เห็น
บัดนี้ ตำหนักไท่ชางทั้งตำหนักปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้ว! ถึงแม้มันจะไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตราวกับเตาเผาดินธรรมดาๆ ที่น่าเกลียด กลับเพียงพอที่จะทำให้เทียนตี้มีกำลังใจ “เจ้าเกิดใหม่แล้วจริงๆ ด้วย!”
เทียนตี้ในบัดนี้รับรู้ได้แล้วว่า ก่อนหน้านี้ที่เยี่ยนอวี๋อยู่ในตำหนักไท่ชาง ได้พบกับกระบี่ไท่ชางเป็นครั้งแรกและได้รับพลังวิเศษไท่ชูอีกครั้ง ก็ทำให้เขามั่นใจได้ว่า เยี่ยนอวี๋เกิดใหม่แล้ว
“ดีจริงๆ!” เทียนตี้รู้สึกยินดีจนร้องไห้ เขาอยากจะบอกเหล่าขุนเขาและท้องทะเลตอนนี้ทันทีเสียจริงๆ ว่าเยี่ยนอวี๋เกิดใหม่แล้ว! ปฐมราชินีที่เลี้ยงดูพวกเขาราวกับบุตรจนเติบใหญ่ นางกลับมาแล้ว! นางไม่ได้ทิ้งพวกเขา นางกลับมาแล้ว
“ดีจริงๆ…”
เทียนตี้ที่อันที่จริงมีอายุมากแล้ว ไม่น้อยไปกว่าหยวนสื่อเทียนจุนจึงร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ขาดก็เพียงปล่อยเสียงร้องโฮแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขายังมีด้านที่อ่อนแอเช่นนี้
บัดนี้เทียนตี้เทพอันดับหนึ่งแห่งสวรรค์ชั้นเก้าผู้ยิ่งใหญ่และสง่าไม่มีใครเทียบได้กำลังร้องไห้อย่างหนัก เพียงเพราะว่าในตำหนักไท่ชางมีกลิ่นอายของเยี่ยนอวี๋ กลิ่นอายมีชีวิตของนางชัดเจน!
ทั้งยังมีกลิ่นอายกระบี่ไท่ชางที่เขาคุ้นเคยซึ่งหายไปพร้อมกับการตายของเยี่ยนอวี๋ ทั้งหมดนี้ทำให้เขาราวกับได้กลับบ้านอีกครั้ง
สามหมื่นปีแล้ว… เขาคิดว่าเขาจะสูญเสียครอบครัวอันเป็นที่รักไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว และยังเป็นครอบครัวที่แม้เขาจะเป็นเทียนตี้ก็ไม่สามารถหาหรือมีได้อีก แม้แต่พี่น้องที่เติบโตมาด้วยกันก็กระจัดกระจายไม่สามารถรวมตัวกันได้อีก
“ชูชู…”
เทียนตี้คุกเข่าร้องไห้สะอื้นอยู่ในตำหนักผุพังที่เยี่ยนอวี๋เคยอยู่มานาน
ขณะที่ด้านนอกของจักรวาลดั้งเดิม
“ตี้จวิน…”
ซีเหอก็ร้องไห้แล้วเช่นกัน นางคิดว่าเทียนตี้ไม่สนใจนางคนเดียว ไม่คิดว่าจะไม่สนใจบุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาด้วย
“เหนียงเหนียง…”
หลิงเย่ว์มีใจอยากช่วย แต่กลับไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร ในขณะเดียวกันก็ตำหนิเทียนตี้ในใจ เหนียงเหนียงมาขอร้องวิงวอนเช่นนี้แล้ว เทียนตี้ยังใจแข็งใจดำเช่นนี้
“ตี้จวิน ท่านไม่ได้ยินหรือว่าไม่สนใจเซินเซินของเราแล้วเพคะ” ซีเหอน้ำตานองหน้าเสียงสะอื้นไห้ ในใจของนางเชื่อว่าเทียนตี้ไม่สนใจบุตรสาวของพวกเขามากกว่า!
ใช่แล้ว นอกจากหยวนชูนั่น เขาเคยสนใจใครบ้าง!
เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น กระทั่งยอมปลดเปลื้องภาระของเทียนตี้เพียงเพราะการตายของหยวนชู
เทียนตี้ผู้สูงส่งที่มีสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอยู่ในใจ รวบรวมสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเป็นปึกแผ่นเดียวกัน สร้างระเบียบสวรรค์เก้าชั้นฟ้าและทำให้กฎของทั้งสามโลกสมบูรณ์สามารถตกต่ำได้ถึงกับจำศีลไม่ยอมออกมาข้องแวะทางโลกเพียงเพราะการตายของปฐมราชินีหยวนชู
“ตี้จวิน สำหรับท่านแล้ว ทั้งสามัญชน จักรวาล หม่อมฉันและเซินเซินก็สู้ผู้ที่ล่วงลับไปเพียงคนหนึ่งไม่ได้ ท่านเต็มใจที่จะปกป้องหลุมศพของนาง แต่ไม่อยากมองสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่ท่านทำให้รุ่งเรืองหรือเพคะ!” ซีเหอมองฟ้าร้องตะโกนสุดเสียง!
น่าเสียดาย…
เทียนตี้ที่ร้องไห้เหมือนเด็กไม่ได้ยินเลย ถึงอย่างไรตำหนักไท่ชางที่ปรากฏอีกครั้งก็อยู่บนชั้นสูงสุดของจักรวาลดั้งเดิม จักรวาลดั้งเดิมในยามนี้ยังไม่เสถียร เทียนตี้กลัวว่ามันจะหายไปจึงผนึกจักรวาลดั้งเดิมไว้ตั้งแต่แรก ซึ่งถือได้ว่า ‘แยกตัว’ ออกจากโลกภายนอกแล้ว
“ตี้จวิน…”
ชะตากำหนดไว้แล้วว่าแม้ซีเหอจะตะโกนจนเสียงแหบแห้งอย่างไร ตี้จวินก็ไม่ออกมา ทว่าหากนางมีความอดทนรอตี้จวินสงบสติอารมณ์ลงได้ ถึงแม้เขาจะ ‘ผนึก’ ตนเองไว้ ด้วยระดับขั้นของเขาก็สามารถรู้สึกถึงคำร้องขอความช่วยเหลือของซีเหอได้
แต่ซีเหอหมดความอดทนแล้ว เมื่อนางคิดถึงบุตรสาวที่ถูกตบหน้า ดวงตานางก็ลุกเป็นไฟ! อีกทั้งนางคิดเสมอว่าในใจของเทียนตี้มีเพียงปฐมราชินีหยวนชู นางจึงไม่รอเขาอีกแล้ว
“ไป!” เมื่อซีเหอร้องไห้ขอร้องแล้วไม่ได้ผล นางก็สงบสติอารมณ์ลง พานางฟ้าหลิงเย่ว์กลับไปตำหนักเทียนโฮ่วทันที ในขณะเดียวกันก็เรียกเหล่าขุนนางภักดีมา
ในขณะเดียวกัน… ณ สวรรค์ชั้นหนึ่ง
“…”
ซื่อฝานเทียนอ๋องที่ทอสวรรค์ชั้นหนึ่งทั้งสวรรค์เข้าไปใน ‘ใยแมงมุม’ ร่างของเขาก็ ‘หายไป’ นานแล้ว แต่เสียงของเขากลับดังขึ้นรอบทิศ “วันนี้! คือวันตายของพวกเจ้า”
“ใช้เวลารวบรวมพลังนานเช่นนี้ หากผู้มาบุกรุกคือมหาอสูรจากเผ่ามารจริงๆ ดอกไม้ก็คงเย็นหมดแล้ว เทียนอ๋องเช่นเจ้านี่นะ ขยะชัดๆ”
