ตอนที่ 442 ตัวร้ายทำร้ายเสี่ยวเป่ามาแล้ว! ก็คือเขา!
น่าเสียดาย…
พลังไท่ชูเด็ดขาดยิ่งนัก ไม่มีทางช่วยซื่อฝานเทียนอ๋องได้แล้ว ซื่อฝานเทียนอ๋องสลายหายไปต่อหน้าตี้เซิน เขาได้แต่จากไปด้วยดวงตาที่เบิกโพลง
“!”
รูม่านตาของตี้เซินหดตัวไม่หยุด หัวใจของนางจะระเบิดอยู่แล้ว ครานี้นางเพิ่งจะมั่นใจได้ว่า คนที่เรียกตนเองว่าเป็น ‘กูไหน่ไน’ คนนี้แกร่งมากจริงๆ!
ฝ่ามือเดียว… เพียงแค่ฝ่ามือเดียว ซื่อฝานเทียนอ๋องก็ตายแล้ว ยังเป็นการตายแบบไม่เหลือทั้งจิตและวิญญาณ ไม่เหลืออะไรเลย
“เจ้า…”
ตี้เซินมองเยี่ยนอวี๋ด้วยแววตาซับซ้อน นางเพิ่งพบว่ารอบกายของสตรีนางนี้เต็มไปด้วยความเย็นชาดุจน้ำ ท่าทีเฉยเมย นางมิได้ใช้ความพยายามเลยตั้งแต่คราแรก จนถึงบัดนี้ สตรีนางนี้อาจจะเพิ่งแสดงความสามารถที่แท้จริงของนางออกมา เพียงฝ่ามือเดียวก็ตบเทียนอ๋องจนตาย อีกทั้งเทียนอ๋องไม่มีกำลังแม้แต่จะต่อต้าน ถึงแม้ซื่อฝานเทียนอ๋องเป็นเทียนอ๋องที่อ่อนแอที่สุดในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แต่เขาก็เป็นเทียนอ๋องผู้ควบคุมกฎสวรรค์ชั้นหนึ่งและความเป็นความตาย แต่ท้ายที่สุด… เขากลับถูกตัดสินความเป็นความตายก่อนผู้ใด
“ว้าววว”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าคิดว่าท่านแม่ของตนเก่งมาก จัดการคนเลวจนหายไปแล้ว! ดีใจจังเลยยย
“เก่งโคตร!”
ลูกไก่ก็ตบมือด้วยปีกน้อยๆของตนเองพลางส่งเสียงชื่นชมหน่อมแน้ม
“ใช้ได้!”
จิ่วอิงชอบนิสัยที่เด็ดขาดเช่นนี้ของเยี่ยนอวี๋ บทจะฆ่าก็ฆ่า ไม่ปล่อยให้มีเวลาพักหายใจด้วยซ้ำ ไม่ว่าผู้ใดมาขัดขวางก็ทำอะไรมิได้ ทั้งเด็ดขาดและรวดเร็ว ซ้ำยังดุร้าย! ‘เก่ง’ จริงๆ!
“สมแล้วที่เป็นกูไหน่ไน” อินหลิวเฟิงพูดได้เพียงว่า เยี่ยนอวี๋ที่เขารู้จักในโยวตูและต้าซย่า เป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น หลังจากขึ้นมาสวรรค์ชั้นเก้าแล้ว กูไหน่ไนเพิ่งจะ ‘เปิดผนึก’ อย่างเต็มตัว
เอ้อร์เหมารู้สึกว่า นางเป็นกูไหน่ไนที่นายน้อยของตนเอาไม่อยู่จริงๆ เก่งกาจเกินไปแล้ว! นี่เป็นถึงเทียนอ๋องเชียวนะ ถึงแม้เอ้อร์เหมาจะไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับแนวคิดกษัตริย์แห่งสวรรค์แต่ละชั้น แต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาเก่งไม่เบา แต่จะเก่งแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ เพียงฝ่ามือเดียวของเยี่ยนกูไหน่ไน เขาก็ไม่เหลือแม้แต่ซากแล้ว
ในขณะเดียวกันนั้นเอง!
“ให้ตายเถอะ!”
หงส์เทพที่เพิ่งเดินออกมาจากค่ายกลย้ายมิติ ใบหน้าของนางนิ่งดั่งน้ำ ดวงตาหงส์อันลุ่มลึกมองไปที่เยี่ยนอวี๋แล้ว รอบกายปลดปล่อยแรงกดดันอันเย็นยะเยือกออกมา
เห็นได้ชัดว่านางก็คือเทพที่เพิ่งส่งเสียง ‘หยุด’ เมื่อครู่ออกมา และก็เป็นหงส์เทพที่เทพไร้ประโยชน์สององค์คิดไว้ในตอนแรกว่าเยี่ยนอวี๋คือนาง
หงส์เทพที่มีบรรพบุรุษเป็นนกเฟิ่งหวง ปลาคุนและนกเผิง หนึ่งในเทพบนแดนสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดกลับเห็นเยี่ยนอวี๋เข่นฆ่าเทียนอ๋องท่านหนึ่งอย่างโหดเหี้ยม ดังนั้นเมื่อนางปรากฏตัวขึ้นก็ต้องเผชิญหน้ากับเยี่ยนอวี๋อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางเองก็ไม่ได้คิดจะหลีกเลี่ยง พูดขึ้นว่า “เจ้าคือใคร บอกชื่อมา ข้าไม่ฆ่าคนไม่รู้จัก”
น่าเสียดาย…
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้มองนางเลย ถึงแม้ในร่างของหงส์เทพมีสายเลือดของผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าของนางไหลเวียนอยู่ แต่นางในบัดนี้ไม่ได้สนใจหงส์เทพเลยแม้แต่น้อย กลับมองผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากค่ายกลย้ายมิติด้านหลังนาง
เพราะว่านางสัมผัสถึง ‘ผนึก’ ที่นางทิ้งไว้ในร่างของเขา หรือก็คือว่าผู้อาวุโสคนนี้ มหาเทพอาวุโสท่านนี้ก็คือเทพตกสวรรค์ที่บงการฮ่องเต้หยวนคังคนนั้น! และคือเทพทรามที่ให้ปีศาจระกาเก้าเศียรวางยาทำร้ายเยี่ยนเสี่ยวเป่า!
การรับรู้นี้… ทำให้เยี่ยนอวี๋เหินลงไปอยู่ข้างกายต้าซือมิ่ง และจับมือเรียวยาวของต้าซือมิ่งไว้แน่น แม้ลมหายใจจะมั่นคงดี แต่หรงอี้ที่ถูกนางจับมือไว้แน่นก็รู้ได้ว่านางตื่นเต้นมาก!
นี่เป็นอารมณ์ที่พบได้น้อยในตัวเยี่ยนอวี๋ แต่ครั้งนี้นางตื่นเต้นมากจริงๆ! เพราะว่าฝ่ายตรงข้ามปรากฏตัวเร็วเกินไป นางไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ชั่วจังหวะหนึ่งนางรู้สึกกังวล กังวลว่าตนเองจะรู้สึกผิดเพี้ยนไป
ทว่านางรู้ดีว่า ไม่ผิดแน่นอน! ดังนั้นเยี่ยนอวี๋จึงลงมาอยู่ข้างกายต้าซือมิ่งอย่างใจเย็น นางจับมือเขาไว้แน่น แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ แต่นางรู้ว่าสามีของนางเข้าใจนาง
ส่วนหรงอี้ เขาก็เข้าใจแล้วจริงๆ!
“ตอบข้ามา!” หงส์เทพที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็ตวาดใส่ “มิเช่นนั้นข้าไม่อดทนรอต่อไปหรอกนะ”
เสียดาย… เยี่ยนอวี๋ยังคงไม่สนใจนาง นางกำลังลูบบุตรของตน
“แม่?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกลูบจนงงงันก็เงยหน้ามองท่านแม่ ดวงตากลมโตเป็นประกายราวกับพูดได้ ถามว่า “เป็นอะไรหรือขอรับ”
เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยน่ารักน่าชัง รู้สึกสุขใจ “เปล่าจ๊ะ”
“อ๋อ!” จู่ๆ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็กระจ่าง ยื่นมือน้อยๆ ของตนไปหาท่านแม่ “อุ้ม…”
เยี่ยนอวี๋ยื่นมือไปทำท่าจะอุ้มเสี่ยวเป่ามา แต่ต้าซือมิ่งไม่ให้ “ให้ข้าอุ้มเถอะ เจ้าจะได้สะดวก”
เยี่ยนอวี๋เข้าใจความหมายของชายคนนี้ดี นางก็ไม่ได้รับเด็กน้อยมา เพียงแค่จูบเด็กน้อยอีกครั้งและพูดว่า “รอแม่จัดการธุระเสร็จแล้วค่อยอุ้มเสี่ยวเป่าดีหรือไม่”
“ขอรับ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายิ้มตอบจนตาหยีเป็นพระจันทร์เสี้ยว อันที่จริงเขาสัมผัสได้ว่าท่านแม่ของเขากำลังเป็นห่วงเขา เขาจึงยิ้มหวานยิ่งกว่าเดิม และยังปลอบท่านแม่ของเขาอย่างหน่อมแน้มว่า “แม่! วาง วางใจ เป่าดี!”
เยี่ยนอวี๋ใจละลายทันที ตาก็เริ่มแดง เด็กน้อยของนางน่ารักเช่นนี้ เทพเลวองค์นี้สมควรถูกสับเป็นหมื่นๆชิ้น! ทำลายแก่นเทพและระดับเซียนก็ไม่สามารถชดเชยได้
และในขณะนี้ หงส์เทพที่ถูกเมินเฉยอย่างสิ้นเชิง นัยน์ตานางก็ลุกเป็นไฟ “ดูท่าข้าคงไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อของเจ้าแล้ว” นางไม่เคยถูกเมินเฉยเช่นนี้มาก่อน! เจ้าคนกลุ่มนี้…
หงส์เทพกำลังจะรวบรวมพลัง เยี่ยนอวี๋ก็เอ่ยปากขึ้น ทว่านางยังคงไม่สนใจหงส์เทพ เอาแต่จ้องผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหลังหงส์เทพ “ออกมาเถอะ”
ตี้เซิน “?”
แม้นางจะคอยดูเหตุการณ์อย่างไม่สมัครใจ บัดนี้กลับดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น
หงส์เทพชะงักยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าสตรีนางนี้เป็นอะไรกันแน่ ไม่สนใจนางเลย แต่กลับสนใจเทพตกสวรรค์ที่อยู่ข้างหลังนางเป็นพิเศษ!?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ สตรีนางนี้ก็แทบจะเอาแต่จับตามองเทพตกสวรรค์มาตลอดจริงๆ ไม่ใช่เพราะการมาของนางทำให้สตรีนางนี้ตกใจจนไปอยู่ข้างกายชายผู้ซึ่งดูเก่งกาจไม่เบาคนนั้น!?
เทพตกสวรรค์ที่ถูกจับตามอง เขายังไม่รู้เรื่อง เขาจึงยังคงยืนอยู่เหนือทุกคน ไม่ได้สนใจเยี่ยนอวี๋แม้แต่น้อย
“ฮึ!”
เยี่ยนอวี๋พ่นหัวเราะเย็นชา ฝ่ามือนางรวบรวมพลังอันแข็งแกร่งก่อนจะซัดออกไปทันที
เพี๊ยะ!
