ตอนที่ 461 เทวาอัสดง!
ซีหวังหมู่ที่ถูกเขาซัดจนกะโหลกแตก สภาพของมันก็ไม่ค่อยดีจริงๆ แต่ถึงแม้เลือดจะไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ฟันของมันก็กัดขาไท่ซ่างเหล่าจวินไว้ไม่ปล่อย เลือดสะท้อนแสงสีทองทั่วทั้งเรือนร่าง “ไป! ตาแก่!”
ลาก่อน นายท่าน
แม้มันจะได้ยินว่าเยี่ยนอวี๋มาแล้ว ซีหวังหมู่โบราณกลับเคลื่อนไหวเร็วยิ่งกว่า เพราะว่ามันรู้สึกได้ว่าพลังสร้างโลกที่เยี่ยนอวี๋เพิ่งระเบิดออกมาอันที่จริงมีเพียงครึ่งหนึ่งของนางเมื่อครั้นรุ่งโรจน์ นายท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไท่ซ่างเหล่าจวินคนนี้ด้วยซ้ำ มิหนำซ้ำข้างหลังของตาเฒ่ายังมีเบื้องหลังที่มืดมนยิ่งกว่า นั่นก็คือทะเลสาบสือซ่าไห่ผืนนี้…
มันต้องห้ามให้นายท่านเข้ามาเด็ดขาด
วี้ด!
ซีหวังหมู่โบราณที่หวีดร้องก็ลากไท่ซ่างเหล่าจวินเข้าไปใน ‘เหวลึก’ ทันที ที่นั่นตั้งอยู่ในใจกลางของทะเลสาบเหมือน ‘เหวลึก’ ที่มีระลอกคลื่นสีดำปนฟ้า มันมืดและลึกจนไม่เห็นพื้น สิ่งที่เห็นได้มีเพียงอักษรโบราณไร้ระเบียบ สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงโกลาหลไร้กฎเกณฑ์
ซีหวังหมู่โบราณจมหายเข้าไปในนั้นแล้ว… ส่วนไท่ซ่างเหล่าจวินที่ถูกลากลงไปด้วย บัดนี้เหลือเพียงศีรษะ
“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!”
ไท่ซ่างเหล่าจวินที่ทุบตีซีหวังหมู่ไม่หยุด ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความเมตตาและความสูงส่งดังเช่นก่อนหน้านี้ บัดนี้เขาอยากจะหลุดพ้นจากซีหวังหมู่โบราณเท่านั้น
น่าเสียดาย…
วี้ด!
แม้ซีหวังหมู่โบราณจะตกอยู่ในความมืดมิดและถูกพลังคำสาปกลืนกินไม่หยุด มันก็ยังคงกัดไท่ซ่างเหล่าจวินไว้ไม่ปล่อย! อีกทั้งยังสั่นสะเทือนเสียงดนตรีบรรเลงขับไล่เยี่ยนอวี๋ที่เร่งเดินทางมาอย่างต่อเนื่อง
“ซีซี!”
“ซีซี!…”
เยี่ยนอวี๋ที่เข้ามาในศูนย์กลางของทะเลสาบสือซ่าไห่ในบัดนี้ นางคิดถึงซีหวังหมู่โบราณอยู่ตลอดเวลา และคอยจับตำแหน่งของมัน
ทว่าซีหวังหมู่โบราณที่ถูกกลืนกินเข้าไปใน ‘เหวลึก’ เยี่ยนอวี๋ไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้ สิ่งที่อยู่รอบตัวนางและเยี่ยนเสี่ยวเป่ามีเพียง ‘เสียงน้ำ’ ที่ไหลเอื่อย
“ให้ตายเถอะ!” เยี่ยนอวี๋พยายามหลีกเลี่ยงเสียงรบกวนจาก ‘น้ำ’ เหล่านี้ แต่นางพบว่านางทำไม่ได้!
ส่วนเยี่ยนเสี่ยวเป่า หลังจากที่เขาตั้งสติจากอาการตื่นตะลึงได้ก็พบว่า ทั่วทั้งบริเวณเต็มไปด้วยกลิ่นอายของท่านพ่อของเขา “พ่อ! พ่อ! พ่อข้า!” ทุกๆ ที่มีแต่พ่อข้า!
เยี่ยนอวี๋ไม่เข้าใจประโยคละความในครานี้ของเด็กน้อย นางคิดว่าเด็กน้อยต้องการหาพ่อ จึงลูบศีรษะโล้นๆ ของเด็กน้อย ปลอบประโลมว่า “รอหน่อยนะ เราหาซีซีให้เจอก่อน สถานการณ์ของมันเร่งด่วนและอันตรายมากกว่า”
แม้นางจะไม่ทราบสถานการณ์ของต้าซือมิ่ง แต่สัญชาติญาณของนางบอกนางว่าชายคนนี้สบายดี อย่างน้อยก็ดีกว่าซีซีที่มีลมหายใจรวยรินมาก
“ขอรับ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบตกลง เพราะว่าเขารู้สึกได้ว่าท่านพ่ออยู่ในทุกๆ ที่ พ่ออยู่ ‘ข้างกาย’ เขา เขามองแสงสีฟ้ารอบกายดวงตาลุกวาว ยังยื่นมือออกไปจับอย่างสนุกสนาน
ทว่าในขณะเดียวกัน…
“ให้ตายเถอะ!”
ไท่ซ่างเหล่าจวินที่ศีรษะกำลังจะจมหายเข้าไปในคำสาป จู่ๆ เขาก็เห็นกระดูกแห้งขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกล! นั่นมัน…
“ซากศพแอนนา!”
ไท่ซ่างเหล่าจวินจำอักษรโบราณที่สลักอยู่บนกระดูกแห้งคำว่า ‘อั้น[1]’ ที่ประกายแสงมืดได้ มันคือสัญลักษณ์ของแอนนา เทพแห่งความมืด หัวหน้าของสิบสองเทพมาร
นางเกิดจากความมืดมิด เป็นส่วนหนึ่งของความมืดและความว่างเปล่าครั้นจักรวาลแรกเริ่ม มันเก่าแก่และยิ่งใหญ่! เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในสิบสองเทพมาร พลังการต่อสู้สมัยรุ่งโรจน์ของมันไม่น้อยไปกว่าปฐมราชินีหยวนชู
มหาสงครามเทพและมารในครานั้น เผ่ามารเกือบจะชนะเพราะแอนนาเกือบจะสังหารปฐมราชินี ฝ่ายหลังบาดเจ็บสาหัส! เกือบจะสิ้นชีพหลายครา ทว่านางบรรลุท่าไม้ตายพลังสร้างโลกได้ในช่วงเวลาสุดท้าย นั่นก็คือ เทวาอัสดง
ดังนั้นไท่ซ่างเหล่าจวินจึงตื่นเต้นดีใจ “แอนนา! ซากศพแอนนา! ดีจังเลย…”
ไท่ซ่างเหล่าจวินที่รีบตวัดแส้จามรีไปทางซากศพแอนนาก็ตวาดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ออกไป!”
ซู่!
ไท่ซ่างเหล่าจวินและซีหวังหมู่ที่กัดขาของเขาไม่ปล่อยถูก ‘ถอน’ ออกจากคำสาป ‘เหวลึก’ ในทันใด แต่ซากศพขนาดใหญ่ของแอนนาก็ถูกดึงเข้าใกล้ ‘เหวลึก’ มากขึ้นด้วย
ไท่ซ่างเหล่าจวินไม่ได้สนใจ เขาหายตัวขึ้นไปอยู่บนซากศพของแอนนาอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ซัดฝ่ามือใส่ซีหวังหมู่อีกครั้ง “เจ้าเดรัจฉานไม่รีบปล่อยอีก!”
“…” ซีหวังหมู่ที่หมดสติไปอย่างสิ้นเชิงยังคงกัดไท่ซ่างเหล่าจวินไม่ปล่อย จิตตานุภาพของมันน่าสะพรึงยิ่งนัก! ถึงตายอย่างไรก็ไม่ปล่อย
ไท่ซ่างเหล่าจวินหน้าซีดเผือด เลือดที่ขาไหลเป็นทาง ยังมีพลังอักษรโบราณมืดมิดนับไม่ถ้วนคอยกัดกินร่างของเขา กลืนกินพลังของเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมดแมลงนับหมื่นกัดแทะ
ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่ซีหวังหมู่ต้องทนมาตลอดสามหมื่นปี! ไม่เคยหยุดหย่อน มันคือการกลืนกินและทำลายของคำสาป
“ในเมื่อเจ้าไม่ฟังก็อย่าหาว่าข้าไม่เมตตา” ไท่ซ่างเหล่าจวินกล่าวเสียงขรึม รอบกายแผดเผาเพลิงโกลาหลหงเหมิงสีม่วงทองอีกครั้ง มันไม่เพียงสลายพลังคำสาปที่กัดกินร่างกาย ในขณะเดียวกันก็หลอมสลายซีหวังหมู่โบราณ
“เทพรุ่นแรกระดับเจ้า หากนำมาหลอมเป็นโอสถเทพย่อมสามารถช่วยให้ข้าเลื่อนขั้นเป็นระดับสร้างโลกได้ ถือว่าได้ทำคุณความดี ข้าเองก็ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ แต่เจ้าบังคับข้า!”
…ไท่ซ่างเหล่าจวินที่ดูเหมือนกำลังพึมพำและสะกดจิตตนเองก็รวบรวมพลังจิตอย่างรวดเร็ว ใช้เพลิงโกลาหลหงเหมิงหลอมซีหวังหมู่โบราณที่หมดสติอย่างต่อเนื่อง
ส่วนซากศพแอนนาที่อยู่ข้างใต้เขากลับเคลื่อนเข้าใกล้ ‘เหวลึก’ คำสาปภายใต้การ ‘กลืนกิน’ มันค่อยๆเข้าใกล้ ‘เหวลึก’ … ไท่ซ่างเหล่าจวินยังไม่รู้สึกตัว
เพราะว่าเขากำลังปลดปล่อยพลังเพลิงโกลาหลหงเหมิงของตนและรวบรวมมันไว้เหนือฝ่ามือ เตรียมจะซัดใส่กะโหลกของซีหวังหมู่โบราณที่กัดเขาไม่ปล่อย! เพื่อทำลายสติของฝ่ายหลังสิ้นเชิง จะได้ปล่อยเขาเสียที
“ฟ้าดินหงเหมิง ไร้ซึ่งความมืด โกลาหลไท่ชู…” ไท่ซ่างเหล่าจวินที่สวดคาถาโบราณออกมาไม่หยุด ไฟที่ถูกรวบรวมบนฝ่ามือของเขาย่อขนาดลงเรื่อยๆ รอบเพลิงไฟกลับแผ่ซ่านภาพเสมือนจักรวาลมิอาจคาดเดาได้
ผ่านไปเพียงไม่นาน…
วิ้ง!
เมื่อเปลวไฟขนาดเล็กย่อขนาดลงเท่าเมล็ดถั่ว ใบหน้าของไท่ซ่างเหล่าจวินก็ซีดเผือดหมดแล้ว ทว่าเปลวไฟขนาดเล็กนี้กลับแผ่ซ่านพลังที่เยี่ยนอวี๋ในบัดนี้รู้สึกหวาดกลัวออกมาได้!
ใช่แล้ว เยี่ยนอวี๋มาถึงแล้ว
ขณะที่ไท่ซ่างเหล่าจวินปลดปล่อยเปลวไฟขนาดเล็กนี้ออกมา นางก็มาถึงทันพอดี! แต่ไท่ซ่างเหล่าจวินไม่รู้ตัว เขาชูเพลิงไฟไปทางซีหวังหมู่โบราณ “หลอม!”
“บังอาจ!”
เยี่ยนอวี๋ตวาดขุ่นเคือง!
“เทวาอัสดง!”
กระบี่ไท่ชางปรากฏกลางอากาศ
[1] อั้น 暗 แปลว่า ความมืดมิด
