ตอนที่ 467 ปริศนาลึกลับอันลึกล้ำ!
สำหรับต้าซือมิ่งแล้ว…
“พิธีน่ะต้องชดเชย แต่ไม่รีบ ชดเชยเรือนหอก่อน”
หรงอี้กระซิบข้างหูของภรรยาพลางลูบไล้คอขาวเนียนของนางอย่างเสน่หา
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบ แต่ริมฝีปากของนางจูบลงบนใบหน้างามที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมใบนั้น จูบสันกรามที่คมชัด ก่อนจะไล่ไปจูบใบหูเย็นเฉียบของชายคนนี้ มือของต้าซือมิ่งอดคลำลงไปไม่ได้ แต่แล้ว…
ทันใดนั้นเยี่ยนอวี๋ที่กอดเอวของชายคนนี้ไว้ก็พลิกตัวกดต้าซือมิ่งจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ไว้บนผ้าแทน นางจูบดวงตาของชายคนนี้ต่อไป โดยเฉพาะดวงตาสีครามคู่นั้นที่ถูกนางจูบหลายครา…
“ม่วง แดง ดำ ฟ้า เจ้าจะเปลี่ยนอีกกี่ครั้งหรือ” น้ำเสียงเย้าแหย่เจือเกียจคร้าน นางรู้สึกอยากรู้จริงๆ ว่าชายคนนี้จะเปลี่ยนไปอีกกี่ครั้ง ยังมีร่างพลังอีกเท่าไรที่อยู่ข้างนอก
“ฮึ” หรงอี้ยิ้มเบาๆ เขาจูบปากของภรรยาก่อนจะตอบว่า “เจ้าทายสิ”
เยี่ยนอวี๋ที่จูบตอบไม่เล่นด้วย นางรู้ว่าเขาเองก็ไม่รู้คำตอบ ทว่าสิ่งเดียวที่นางรู้คือไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนอีกกี่ครั้งก็เป็นสามีของนาง เป็นพ่อของเด็กน้อย
อารมณ์รักใคร่สุดซึ้งอย่างมิอาจแยกจากกันได้เช่นนี้…
สองสามีภรรยาที่โบยบินลงมาอยู่ใต้ต้นอิงงดงามยิ่งกว่าดอกอิงสีเลือด
เพียงแต่ว่า… บนต้นอิงสีเลือด แสงสีทองวาบผ่านท้องฟ้าร่วงหล่นลงมาเหนือสองสามีภรรยาอย่างบังเอิญ! ไม่เพียงเท่านี้…
“โอ้! อี้เอ๋อร์! ปู่จิ่วเจ้าหาเจ้าเจอสักที!”
เสียงอุทานดีใจจากจิ่วอิงดังขึ้นจากปากใหญ่ทั้งเก้าใบของมัน จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้
“ให้ตายเถอะ!” หรงต้าซือมิ่งสบถอย่างอึดอัด เขาได้แต่หด ‘มือโจร’ กลับมา เห็นได้ชัดว่า ‘มือโจร’ ที่เพิ่งลูบไล้ไปได้เล็กน้อยไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทว่าวันนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่ใช่วันชดเชยวันเข้าเรือนหอที่ดี…
พรึ่บ!
จิ่วอิงที่ลงมาแล้วแต่เดิมมันอยากจะอ้าแขนสวมกอดต้าซือมิ่ง ทว่ามันก็พบความผิดปกติในทันที
มันเห็นว่าอี้เอ๋อร์เหมือนกับว่า… เมื่อครู่นี้ลุกขึ้นจากตัวภรรยาของอี้เอ๋อร์?! โอ้
ดวงตาทั้งสิบแปดดวงของจิ่วอิงประกายวิบวับ มันถามว่า “พวกเจ้าชดเชยวันเข้าเรือนหออยู่หรือ”
เพียะ!
หรงอี้ยกมือขึ้นอยากจะตบกะโหลกจิ่วอิงที่แก่แล้วไม่รู้จักให้เกียรติตัวนี้
“แหมๆ!” จิ่วอิงถอยกรูด “อย่าหงุดหงิดสิ! ปู่จิ่วของเจ้าก็ไม่ได้อยากกลับมาเวลานี้หรอกนะ ข้ากินกระดูกไปหมดแล้วน่ะ มีแค่ที่นี่ที่ยังเหลืออยู่นี่! เจ้าให้ข้าแล้วข้าจะไปทันที สาบานว่าจะไม่รบกวน! และยังช่วยเฝ้าให้ด้วย”
“ฮึ” ต้าซือมิ่งพ่นหัวเราะเย็นชาพลางมองตาแก่ตรงหน้า ฝ่ายหลังหดศีรษะทั้งเก้าเล็กน้อยอย่างขี้ขลาด มันเบิกตามองเด็กน้อยอย่างเกินจริง “ว้าว! เสี่ยวเป่าน่ารักอีกแล้ว!”
“พรืด” เยี่ยนอวี๋ที่ลุกขึ้นแล้วก็หัวเราะ ต้าซือมิ่งที่ยังโอบเอวนางไว้หยิกเนื้ออย่างไม่เกรงใจ คิดไว้ว่าคราวหน้าต้องจัดการภรรยาที่วันนี้มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นถึงสองคราแล้ว!
แม้ว่าจิ่วอิงตั้งใจจะพูดหยอกเล่นต้าซือมิ่งสักคำสองคำ แต่จะทำอย่างไรได้ มันรู้สึกว่าเสือดาวน้อยในครานั้น บัดนี้แข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้มากแล้ว เพียงพอที่จะจัดการมันจนพิการไปข้างได้ ดังนั้นมันจึงมองลูกของเสือดาวน้อยต่อไปอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวดี
ทว่ามันยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กน้อยที่หลับนิ่งๆ น่ารักมากจริงๆ ดูใบหน้าน้อยๆ งามวิจิตรดั่งภาพวาดนั่นสิ เฮ้อ! ปู่จิ่วชอบจริงๆ เสียดายที่กินไม่ได้
อย่างว่า…
“ลูกหลานตระกูลหรงน่ารักตอนเด็กทั้งนั้น” จิ่วอิงที่ทอดถอนใจก็พูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ต้าซือมิ่งจดบัญชีไว้อีกหนึ่งครั้ง
ทว่าในดินแดนลึกลับแห่งนี้มีเสียง หวีด อ่อนแรงดังขึ้น แม้จะอ่อนแอมาก แต่พลังน่าสะพรึง ทำเอาจิ่วอิงถูกดึงดูดความสนใจไป “นั่นคือใคร”
“ซีซีหายแล้วหรือ” เยี่ยนอวี๋ถาม
ต้าซือมิ่งที่ถูกถามก็ตกใจเล็กน้อย เพราะว่าตามที่เขาคาดไว้ ซีหวังหมู่โบราณอย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองชั่วยามจึงจะฟื้นคืนสติได้ “ไปดูกัน”
“ข้าอุ้มเสี่ยวเป่าเอง” จิ่วอิงใช้ศีรษะสองข้าง ‘อุ้ม’ เยี่ยนเสี่ยวเป่าขึ้นมาคล่องแคล่วมาก เห็นได้ชัดว่าอยาก ‘ทำความดีชดเชยความผิด’ มันยังรีบเก็บผ้าให้เรียบร้อยอีกด้วย
สภาพเหมือนสุนัขรับใช้เต็มตัวนั่นทำเอาเยี่ยนอวี๋รู้สึกมันน่ารักดี ปู่จิ่วก็ตลกดี ตอนที่ดุก็ดุร้ายมาก ไม่ค่อยฟังใคร แต่ตอนรับใช้ขึ้นมาก็เป็นสุนัขรับใช้ที่จริงจัง ไม่รู้ว่านิสัยสุดโต่งสองอย่างนี้มาได้อย่างไร ทว่า…
ทว่ากลับทำให้เยี่ยนอวี๋คิดถึงท่านพ่อเจ้าน้ำตาของนาง “ไม่รู้ว่าพวกท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”
“ต้องคิดถึงเจ้าแน่ๆ” ต้าซือมิ่งตอบอย่างไม่ต้องเดาก็รู้
เยี่ยนอวี๋รู้ว่าต้าซือมิ่งพูดถูก หัวใจของนางอ่อนยวบทันที ใบหน้างามวิจิตก็ปรากฏสีหน้าของบุตรสาวตัวน้อยๆ อย่างหาดูได้ยากนัก
ตั้งแต่ที่เกิดใหม่มา เยี่ยนอวี๋ได้รับความรักของบิดามารดา ของพี่น้อง… และความรักหนุ่มสาวอันหวานชื่นชวนเพ้อฝันที่นางไม่เคยสัมผัสมาก่อนในรอบหลายหมื่นปี
ทำให้ความเย็นชาและศักดิ์ศรีความสูงส่งของนางค่อยๆ ลดน้อยลงโดยไม่รู้ตัว นอกจากจะเพิ่มสีสันในชีวิตแล้ว ยังเพิ่มอารมณ์ความรู้สึกมากมายที่ปฐมราชินีเยี่ยนในอดีตไม่เคยมี
เยี่ยนอวี๋ไม่รู้ตัว แต่เมื่อนางเดินไปตรงหน้าซีหวังหมู่โบราณ ฝ่ายหลังก็รู้สึกถึงความแตกต่างทันที มันจึงมึนงงเล็กน้อย “นาย…ท่าน?”
ซีหวังหมู่โบราณที่รบาดเจ็บยังไม่หายดี แต่มีสติแล้วก็มั่นใจได้ว่าเทพธิดาตรงหน้าก็คือนายท่านผู้สูงส่งของพวกมัน แต่… ก็รู้สึกว่ามีหลายส่วนที่ไม่เหมือนเดิม
เพียงแต่ว่าความมึนงงทั้งหมดของซีหวังหมู่โบราณก็มลายหายสิ้นเมื่อเยี่ยนอวี๋ยกมือขึ้นลูบศีรษะของมันและเรียก ‘ซีซี’ ความสับสนนั้นกลายเป็นน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด “นายท่าน! ท่านกลับมาแล้ว!”
มีเพียงนายท่านที่จะลูบศีรษะของมัน!
มีเพียงนายท่านที่เรียกมันว่าซีซี!
มีเพียงนายท่าน!… มีเพียงนายท่านเท่านั้น!!
…
“ร้องอะไรเล่า บอกข้ามาใครรังแกเจ้า” เยี่ยนอวี๋รู้ดีว่าเวลาที่ลูกน้องเก่าของนางร้ายขึ้นมาร้ายยิ่งกว่าปู่จิ่ว แต่กลับถูกรังแกถึงขั้นนี้ คงลำบากน่าดู
“ฮือออ” ซีหวังหมู่โบราณปล่อยโฮหนักกว่าเดิม เสียภาพพจน์ฟันเสือหางเสือดาวที่ดุร้ายของมันจริงๆ แต่แม้มันจะร้องไห้หนักมากก็ไม่ลืมที่จะฟ้องว่า “เทียนโฮ่ว!”
