ตอนที่ 479 ปฐมราชินีล้างแค้น อะไรก็ห้ามไม่อยู่!
การแตกร้าวเช่นนี้ไม่ใช่การแตกร้าวแบบธรรมดา แต่เป็นการแตกร้าวแบบป่นปี้! ตี้เซินเจ็บจนเหงื่อไหลไม่หยุด แต่นางก็ยังคงหัวแข็ง ยังแค่นเสียง ฮึ ออกมาอย่างเย็นชา
น่าเสียดาย…
เพียะ!
เยี่ยนอวี๋ที่จับยกตี้เซินขึ้นมาตบอีกครั้ง ไม่ใช่ระดับที่ตี้เซินจะทนรับไหว
เยี่ยนอวี๋เหยียบลงบนไหล่ของตี้เซิน บดขยี้จนไหล่ของนางแหลกละเอียด ทำให้เอ็นข้อมือของนางแหลกเป็นผุยผงเช่นกัน ความเจ็บปวดนี้ทำให้ตี้เซินอาเจียนออกมาเป็นเลือดและกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน
“เซินเซิน!” ฉางซีหน้าซีดเผือด คิดไม่ถึงเลยว่าปฐมราชินีหยวนชูจะไม่ปรานีกันเช่นนี้ ไม่สิ นางควรจะคิดว่าปฐมราชินีผู้โหดเหี้ยมไม่มีวันยกโทษให้กับผู้ใดที่หมิ่นประมาทนาง
ก็ใช่ ด้วยระดับของเทพผู้สูงส่งเช่นปฐมราชินีไม่จำเป็นต้องไว้หน้าผู้ใดอยู่แล้ว เทียนตี้แล้วอย่างไร ก็เป็นผู้ที่ปฐมราชินีเลี้ยงดูจนเติบใหญ่เช่นกัน ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงบุตรสาวคนหนึ่งของเทียนตี้…
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางได้แสดงด้านที่โหดเหี้ยมของนางอย่างเต็มที่ในบัดนี้ หลังจากที่ตี้เซินกรีดร้องอย่างน่าเวทนาแล้ว นางก็เหยียบแก่นเทพของตี้เซินจนแตกสลายในทันที
“ไม่!”
“ไม่…”
ฉางซีน้ำตาไหล!
ตี้เซินก็น้ำตาไหลแล้วเช่นกัน “ดี! ดี! ดี เจ้าฆ่าข้าเสีย! ฆ่าข้าเดี๋ยวนี้! หากเจ้าไม่ฆ่า! เจ้าก็ไม่คู่ควรกับชื่อปฐมราชินีหยวนชู!”
ผัวะ!
เยี่ยนอวี๋คว้าตี้เซินขึ้นมาต่อยเข้าที่กระดูกกรามของนางอย่างโหดเหี้ยมและรุนแรง ทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่าหดตัวเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่อ รู้สึกได้ว่าหากโตขึ้นไม่เชื่อฟังก็จะถูกจัดการแบบนี้…
ทว่าต้าซือมิ่งยังไม่ลืม ‘สั่งสอน’ ว่า “เสี่ยวเป่า เห็นชัดหรือยัง”
“เห็นชัดแล้วขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบเบาๆ
“ต่อไปต้องเชื่อฟังท่านแม่ของเจ้านะ”
“ขอรับ…”
“มิเช่นนั้นหลังจากท่านแม่จัดการเจ้าเสร็จแล้ว ท่านพ่อเจ้าก็จะสั่งสอนเจ้าโดยทวีความรุนแรงขึ้นอีกสองเท่า”
“พ่อไม่ดี!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าต่อยท่านพ่อของเขาทีหนึ่ง “ทำลงคอได้อย่างไร! เป่าเชื่อฟังเช่นนี้!”
หรงอี้ “…”
นี่ถือว่าสั่งสอนเด็กน้อยล้มเหลวหรือไม่นะ
“ฮึ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ทำหน้าถมึงทึงยังกัดมือท่านพ่ออย่างโมโห แม้จะไม่แรงมาก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ซีหวังหมู่และเทพอัสนีแอบหัวเราะ
เยี่ยนเสี่ยวเป่ากลับชี้ไปที่พวกเขาอย่างโมโหแล้วสั่งว่า “ห้ามหัวเราะ!”
“เจ้าค่ะ นายน้อย!” ซีหวังหมู่และเทพอัสนีตอบอย่างเชื่อฟังคำสั่ง
…
ในขณะที่ต้าซือมิ่งพูดไม่ออก เยี่ยนอวี๋ก็ซัดตี้เซินจนยับเยิน
ฉางซีมองดูจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง นางรู้ว่าองค์หญิงเจ็ดต้องตายแน่ๆ!
“องค์หญิงเจ็ด…”
เหล่าเทพผู้พิทักษ์เองก็หน้าซีดเผือด เพราะพวกเขารู้ว่าครานี้ทุกคนอย่าได้คิดจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่มีกำลังฮึกเหิมที่จะสู้สุดใจหรือระเบิดตนเองเลย เพราะว่าผู้ที่กระหน่ำทุบตีตี้เซินคือเยี่ยนอวี๋ นางยืนอยู่ที่นี่! นางกำลังทุบตีตี้เซิน กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์อันสูงส่งที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายนางเพียงพอที่จะทำให้ท่านเทพและมหาเทพเหล่านี้ถ่อมตน จะกล้ากบฏได้อย่างไร
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางเพิ่งเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ท่าทีเมินเฉย “ตี้เซินใช่หรือไม่ รู้สึกอย่างไรบ้าง”
“…” ตี้เซินที่นอนกองกับพื้นราวกับสุนัขตาย ทั่วทั้งร่างโชกเลือด นางจะพูดอะไรออกได้อีก นางรู้สึกสิ้นหวังด้วยซ้ำ! เพราะว่าพลังของนางกำลังสลายไปอย่างต่อเนื่องพร้อมๆ กับความภาคภูมิและความมั่นใจของนาง!
แต่แล้ว…
“ซีหวังหมู่และเทพอัสนีที่ถูกเจ้าด่าว่าเป็นสัตว์เดรัจฉานเมื่อครู่นี้ก็เคยผ่านเหตุการณ์ที่เจ้าประสบในบัดนี้มามากกว่าเจ้าถึงสิบครั้ง จากนั้นยุคซ่างกู่ในสมัยแรกเริ่มจักรวาล ซีหวังหมู่ต้องทนรับพิษบาดแผลน่าเวทนายิ่งกว่าเจ้าถึงสามครา เทพอัสนีหนึ่งครา เพียงเพื่อปกป้องจักรวาลแรกเริ่มจากภัยพิบัติที่ไม่แน่นอน ยุคหยวนกู่สมัยเริ่มสงบสุข เพื่อกำหนดบทลงโทษ ซีหวังหมู่ต้องรับการลงโทษทุกอย่างที่เทพรุ่นหลังเช่นพวกเจ้าเห็นด้วยตนเอง! เช่นนี้มันจึงสามารถตรวจสอบและควบคุมโทษทัณฑ์ทั้งปวงของจักรวาลได้ เทพอัสนีต้องถูกสายฟ้าทั้งหมดของจักรวาลลงทัณฑ์จึงจะกำหนดการลงโทษสายฟ้าสามระดับ อันได้แก่การลงโทษจากเทพ การลงโทษจากสวรรค์และการลงโทษจากนรกได้ ซีเหอเสด็จแม่ของเจ้าไม่สมควรที่จะบอกให้พวกมันหุบปาก! ตี้จวิ้นเสด็จพ่อของเจ้าก็ไม่สมควรเรียกพวกมันว่าสัตว์เดรัจฉาน นังหนูสามหมื่นปีที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นเจ้า ใครกันเป็นผู้สั่งสอนเจ้า ให้เจ้าพูดเช่นนี้” เยี่ยนอวี๋สาธยายอย่างสงบนิ่ง และถามนางอย่างเย็นชา
ซีหวังหมู่และเทพอัสนีร้องไห้โฮทันที “นายท่าน!” เรื่องที่พวกเขาเคยทำอันที่จริงสู้ไม่ได้แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของนายท่านเลย นางกลับจำสิ่งที่พวกมันทำได้ทั้งหมด! และยังปกป้องพวกมันด้วยการสั่งสอนยามที่นังหนูตัวน้อยด่าพวกมัน!
ส่วนตี้เซิน… นางชะงักงันไปแล้ว เรื่องนี้ไม่เคยมีผู้ใดเคยสั่งสอนนางจริงๆ
สิ่งที่นางรู้ นอกจากผลการต่อสู้ของเหล่าขุนเขาและท้องทะเลแล้ว ก็เรื่องความดุร้ายและโหดเหี้ยมของพวกมัน นางไม่รู้ว่าพวกมันเคยเสียสละอะไรเพื่อความสงบสุขและความมั่นคงของจักรวาล
“เหล่าขุนเขาและท้องทะเลของข้า แต่เดิมมีหกร้อย จนเมื่อจักรวาลมั่นคง ระเบียบกฎเกณฑ์ของทั้งสามโลกมั่นคงก็เหลือเก้าสิบแปด ล้วนเป็นผู้บุกเบิกที่สรรพชีวิตในโลกสมควรบูชากราบไหว้! แต่เสด็จแม่ของเจ้าทำอะไรพวกมันลงไป สวรรค์เก้าชั้นฟ้าในบัดนี้ทำอะไรพวกมันลงไป ข้าร่วงหล่นไปเพียงสามหมื่นปี พวกมันกลับตายสิ้น หึๆ… ดีมาก พวกเจ้าเก่งมากจริงๆ” เยี่ยนอวี๋ปวดใจยิ่งนัก!
เพียงคำด่า ‘สัตว์เดรัจฉาน’ คำเดียวของตี้เซิน แสดงให้เห็นว่าทั้งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าปฏิบัติต่อลูกน้องเก่าของนางเช่นนี้ มิเช่นนั้นองค์หญิงคนนี้จะกล้าด่าว่าเช่นนี้ได้อย่างไร!
เพียงแค่สามหมื่นปีเท่านั้น… นางจากไปเพียงสามหมื่นปี ลูกน้องเก่าที่หลั่งเลือดและอุทิศตนเพื่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเหล่านี้กลับถูกปฏิบัติด้วยเช่นนี้ สลายสิ้นไปทีละตัว ทั้งถูกดักจับและเข่นฆ่า
“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร!” สิ้นเสียงเยี่ยนอวี๋ น้ำตาก็ไหลริน เมืองเซวียนหยวนระเบิดในทันใด! ฟ้าร้องโครมครามทั่วทั้งจักรวาล ฝนเทลงมาทุกที่ เพราะว่าปฐมราชินีหลั่งน้ำตาแล้ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้องไห้ตาม น้ำตาหยดลงบนหลังมือของท่านพ่อไม่หยุด เขารีบเช็ดน้ำตาตนเอง กลัวท่านพ่อของเขาหาว่าเขาร้องไห้อีกแล้ว
ทว่าต้าซือมิ่งไม่มีเวลามาว่าเด็กน้อย เขามาหยุดลงข้างกายภรรยาและกอดนางที่เศร้าเสียใจเข้ามาในอ้อมอก “เจ้ากลับมาแล้ว พวกมันก็จะกลับมาแน่นอน”
“ใช่! นายท่าน พวกเรากลับมาแล้ว!” ซีหวังหมู่ร้องไห้จนเช็ดน้ำตาไม่ทันแล้ว หากรู้แต่แรกว่าพวกมันจะทำให้นายท่านเสียใจเช่นนี้ พวกมันควรเก็บตัวอยู่ในจักรวาลดั้งเดิมรอคอยนายท่านกลับมา
“นายท่าน พวกเราสำนึกผิดแล้ว” เทพอัสนีเช็ดน้ำตาพลางคิดว่าพวกมันไม่สมควรทำเช่นนี้เลย อายุปูนนี้แล้ว ยังทำให้นายท่านเป็นห่วง
“ไม่ใช่ความผิดของพวกเจ้า” หลังจากต้าซือมิ่งเช็ดน้ำตาให้เยี่ยนอวี๋ นางก็สงบอารมณ์ลงได้ “แต่เป็นความผิดของเผ่าเทพสุริยันจันทรา ซีเหอ และ…”
เยี่ยนอวี๋หลุบตาลงมองตี้เซินผู้น่าเวทนา กลับเห็นฝ่ายหลังกำลังขยับร่างกาย ฮึ คิดจะหนีรึ
