ตอนที่ 483 สำหรับข้า พวกเจ้าล้วนเป็นตัวตลก!
ปฐมราชินีหยวนชู!
แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่บัดนี้เมื่อซีเหอได้เห็นเยี่ยนอวี๋ด้วยตาของตนเอง นางก็ยังคงตกใจมากอยู่ดี
ปฐมราชินีหยวนชู ปฐมราชินีหยวนชู…
นี่คือ ‘ภูเขาลูกใหญ่’ ที่ซีเหอไม่อาจเอาชนะได้ แม้ว่านางจะ ‘บิดเบือน’ ภาพลักษณ์ของเหล่าขุนเขาและท้องทะเลได้แต่ก็ไม่สามารถ ‘บิดเบือน’ ภาพของเทพผู้ยิ่งใหญ่บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้
หากว่า…หากว่ามีเวลาอีกสามหมื่นปี กระทั่งสามล้านปี! ซีเหอกล้ารับรองว่าเทพผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ก็คงกลายเป็นเพียงประวัติศาสตร์ ทว่านางไม่มีเวลามากมายเช่นนั้นแล้ว
หยวนชู ท้ายที่สุดก็หวนกลับมาอยู่ดี
ซีเหอรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว นางจึงหัวเราะขึ้น “เจ้าหน้าตาเหมือนปฐมราชินีจริงๆ ดูท่าเจ้าคงได้รับสืบทอดพลังจากปฐมราชินีจริงๆ สินะ ทว่าเจ้ากลับไม่ได้สืบทอดจิตตานุภาพของปฐมราชินีมาด้วย เจ้าถึงมาอยู่ร่วมกับเผ่ามารเช่นนี้”
“คิดจะเฉไฉ?” เยี่ยนอวี๋ถามกลับไปเพียงสี่คำ นางรู้ว่าซีเหอจำนางได้ แต่ซีเหอไม่อยากยอมรับ ซึ่งเรื่องนั้นก็อยู่ในความคาดหมายของนาง ถึงอย่างไรการกลับมาของนางก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องเป็นฝันร้ายของซีเหอ
“หึ” ซีเหอยังคงยิ้มเรียบเฉย “หากเจ้าคือปฐมราชินีที่หวนกลับมาจริง เหตุใดเทียนจุนจึงไม่ไปต้อนรับเจ้า เหตุใดฝ่าบาทจึงยังคงไม่ออกมาจากจักรวาลดั้งเดิม ฉะนั้นเจ้าย่อมไม่ใช่และไม่คู่ควรด้วย”
เมื่อฟังถึงตรงนี้ ซีหวังหมู่ผู้อารมณ์ร้อนก็ทนไม่ไหวแล้ว!
ทว่าเยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “ซีซี กินอาณาจักรสุริยันจันทราเสีย”
ซีหวังหมู่ดีใจ ขานตอบทันที “ได้เลย!”
จากนั้น…ก็ไม่มีจากนั้นอีก ซีหวังหมู่สะบัดหางที่เต็มไปด้วยกองทัพสุริยันจันทราเป็นพวงทีหนึ่งก่อนจะขยายตัวในทันที จากนั้นก็กัดกินอาณาจักรสุริยันจันทรา
“โอ๊ย!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบกุมศีรษะไว้ “เจ็บ!”
เด็กน้อยที่ฝังใจกับ ‘อาหาร’ สีแดงแสบร้อน เมื่อเห็นซีหวังหมู่กัดลงไปก็รู้สึกเผ็ดร้อนในปากขึ้นทันทีจนต้องกอดท่านพ่อเอาไว้แน่น
ต้าซือมิ่ง “…” เจ้าเด็กซื่อบื้อคนนี้ แต่ก็ทำได้เพียงอุ้มเขาไว้…ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรโดยแท้
แคร่ก!
ในขณะที่ต้าซือมิ่งบ่นอุบกับเด็กน้อยซื่อบื้อ ฟันอันแหลมคมแลดูโหดเหี้ยมของซีหวังหมู่ก็ไม่ใช่เพียงเครื่องประดับเท่านั้น มันกัดค่ายป้องกันของอาณาจักรสุริยันจันทราจนแตกออกแล้ว!
เพียงคำเดียวก็แตกแล้ว จิ่วอิงจุ๊ปากทำท่าปวดหัวแทนอาณาจักรสุริยันจันทรา
เสียงแตกตื่นเซ็งแซ่ออกมาจากด้านในอาณาจักรสุริยันจันทรา เหล่าเทพสุริยันจันทราล้วนตกตะลึง! ถึงอย่างไรซีหวังหมู่ที่ขยายร่างใหญ่ขึ้นจนสามารถกัดอาณาจักรสุริยันจันทราได้ในคำเดียวนั้นก็น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!
มิหนำซ้ำซีหวังหมู่ยังพิสูจน์ด้วยตนเองอีกว่าตัวมันนั้นน่ากลัวมากจริงๆ จึงสามารถกัดกินค่ายกลป้องกันระดับสูงสุดของอาณาจักรสุริยันจันทราได้ในคำเดียว!
“หัวหน้าเผ่า ทำอย่างไรดีขอรับ!”
“อสูรร้ายนี้คงขวางไว้ไม่ได้!”
“…”
ผู้อาวุโสและผู้ดูแลเผ่าสุริยันจันทราตระหนก เทพบางองค์คุกเข่าขอร้องให้เทียนโฮ่วช่วยเหลือแล้ว “เทียนโฮ่วเหนียงเหนียงช่วยกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ! โปรดรีบแสดงอานุภาพของพระองค์เถิด…”
“บัดซบ! หุบปาก! หุบปากของพวกเจ้าเดี๋ยวนี้!” ซีเหอที่เพิ่งตั้งสติได้ก็ตวาดเสียงเกรี้ยวกราด นางคิดไม่ถึงว่านางเพิ่งจะปรากฏตัวเตรียมจะเจรจาด้วย ปฐมราชินีหยวนชูกลับตอบนางแค่สี่คำก็ลงมือเข่นฆ่ากันเสียแล้ว!?
น่าเสียดายเมื่อซีหวังหมู่ได้ยินคำนี้แล้วย่อมกัดกินอย่างขยันขันแข็งกว่าเดิม!
แคร่ก!
แคร่ก! แคร่ก!…
ค่ายกลป้องกันอาณาจักรสุริยันจันทราแตกร้าวอย่างต่อเนื่อง เปลวเพลิงระเบิดลุกโชนสูงนับหมื่นจั้ง เสียงแผดเผาดังขึ้นรอบทิศไม่ขาดสาย
เยี่ยนเสียวเป่ารีบมุดเข้าไปในอ้อมแขนของท่านพ่อและใช้แขนเสื้อกว้างของท่านพ่อปิดลำตัวเล็กๆ ของเขาเอาไว้ เหลือไว้เพียงดวงตาสองดวง
ต้าซือมิ่ง “…”
เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ได้แต่ลูบปลอบเด็กน้อยผ่านแขนเสื้อ
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “เสี่ยวเหลย โทษทัณฑ์มหาเทพ”
“ได้เลย!” เทพอัสนีก็สะบัดหางที่เต็มไปด้วยเหล่าเทพทีหนึ่งก่อนจะพุ่งทะยานตัวขึ้นไป ในขณะเดียวกันก็ทุบอกอย่างเกรี้ยวกราด ทันใดนั้นสายฟ้าสีเลือดและสีดำนับไม่ถ้วนพลันปรากฏและโถมเข้าใส่อาณาจักรสุริยันจันทราผ่านค่ายกลป้องกันที่แตกร้าวของอาณาจักรสุริยันจันทราอย่างรวดเร็ว
ปัง!
โทษทัณฑ์มหาเทพสายฟ้าพิโรธที่ระเบิดไปทั่วท้องฟ้าทำให้เหล่าเทพที่คุกเข่าขอร้องซีเหอให้ช่วยเหลือต่างถูกฟาดผ่าจนน้ำลายฟูมปากสลบไสลไป
และนี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น…
ครืน!
ปัง!…
สายฟ้าสีดำแดงที่ระเบิดไม่หยุดถล่มตำหนัก วัดวาอารามและเมืองต่างๆ ของอาณาจักรสุริยันจันทราอย่างรวดเร็ว นำพามาซึ่งวันสิ้นโลกที่แท้จริงของอาณาจักรสุริยันจันทรา
“จบกัน!”
“จบสิ้นแล้ว!…”
เหล่าทวยเพทธรรมดาที่ไม่รู้อะไรล้วนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงต้องมาเผชิญกับวันฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เช่นนี้!
“หัวหน้าเผ่า! ทำอย่างไรดีขอรับ!” เหล่าผู้อาวุโสเผ่าสุริยันจันทราจะร้องไห้ เหล่ามหาเทพอาวุโสที่ปลีกวิเวกไปนานแล้วต่างปรากฏตัวกลางอากาศ พยายามรักษาค่ายกลป้องกันและต่อต้านโทษทัณฑ์สายฟ้า
เรื่องราวดำเนินถึงตรงนี้…ย่อมไม่ใช่สิ่งที่ซีเหอสามารถควบคุมได้จากทางไกลแล้ว นางยิ้มไม่ออกอีก “หยวนชู! เจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่”
น่าเสียดาย เยี่ยนอวี๋ไม่สนใจนางแล้ว
เยี่ยนอวี๋ในบัดนี้ยืนอยู่กลางอากาศทางทิศเหนือสุดของอาณาจักรสุริยันจันทรา หลุบตาลงมองเผ่าสุริยันจันทราด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับมองแมลงและขยะไร้ค่า
เยี่ยนอวี๋ที่เป็นเช่นนี้…ทำให้ซั่วเย่ว์พลันนึกแผนการอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ เขาคุกเข่าหันไปทางเยี่ยนอวี๋จากด้านหน้าตำหนักสุริยันจันทรา “ปฐมราชินี! ในเมื่อท่านสืบทอดพลังของปฐมราชินี ข้าน้อยก็จะยกย่องท่านเป็นราชินี! แต่ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านจึงต้องกวาดล้างตระกูลสุริยันจันทราของข้าน้อย ตระกูลสุริยันจันทราเป็นตระกูลเก่าแก่ที่เหลือรอดมาแต่สมัยโบราณ เคยสละเลือดเนื้อให้แก่มหาสงครามเทพมารเพื่อความสงบสุขของจักรวาล ท่านกลับทำลายตระกูลของข้าน้อยด้วยข้อหาที่ไร้มูลความจริง ทั้งยังไม่พูดอะไรสักคำ ท่าน! โหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร!”
เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกไป… ซีเหอก็กำลังจะพูดต่อ ทว่า…
เยี่ยนอวี๋หลุบตามองซั่วเย่ว์ราวกับมองตัวตลก พลังจิตของนางเริ่มเคลื่อนไหว “จิตวิญญาณที่แท้จริง”
จิตวิญญาณที่แท้จริง คือพลังวิเศษอันเป็นเอกลักษณ์ของเยี่ยนอวี๋! เทพใดๆ ที่อยู่ภายใต้วิชาพลังจิตนี้ของนางจะต้องพูดความจริงออกมา ไม่ว่าใครก็ต้องพูด!
ซั่วเย่ว์ย่อมไม่ใช่ข้อยกเว้น ซีเหอหน้าซีดเผือด! ทว่าสายตาของนางกลับปรากฏความเหี้ยมเกรียมออกมา ขณะเดียวกันก็กระตุ้นพลังวิเศษของอาณาจักรสุริยันจันทราของพวกเขา คิดจะเอาชีวิตท่านพี่ของตนจากทางไกล! นางจะไม่ยอมปล่อยให้เขาพูดความจริงออกมาแน่นอน ดังนั้น…
ข้าขอโทษ! ท่านพี่
ซีเหอที่กำลังคิดเช่นนี้ปลุกเร้าพลังวิเศษ ทว่า… ไร้ประโยชน์
“ปฐมราชินีโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย!” เห็นได้ชัดว่าซั่วเย่ว์ที่อยู่ภายใต้คาถาพลังจิตของเยี่ยนอวี๋ไม่ได้ถูกพลังของซีเหอกระทบแต่อย่างใด เขาหมอบกราบลงกับพื้น เหงื่อกาฬไหลโซมกาย “ปฐมราชินี ข้าน้อยผิดไปแล้ว ไม่กล้าทำอีกแล้ว! ขอท่านโปรดอภัยด้วย!”
“พูดมา ตระกูลของเจ้าทำอะไรกับเหล่าขุนเขาและท้องทะเลของข้าบ้าง” ขณะที่เยี่ยนอวี๋ถาม นางก็ซัดฝ่ามือไปที่ซีเหอ!
