ตอนที่ 494 ครอบครัวพร้อมหน้า!
หัวใจของซีเหอเต้นแรงเพราะคำถามนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกอยากตบปากตนเองขึ้นมา นางพูดมากเช่นนี้ไปทำไมกัน สู้กันให้จบๆ ไปเลยดีกว่า!
โชคดีที่บัดนี้…
วิ้ง!
วิ้ง!…
ประตูค่ายกลย้ายมิติเกิดความเคลื่อนไหวอีกครั้ง เสียงของเจ้าเมืองแห่งเมืองปั๋วฟู่ดังก้องขึ้นมา “เมืองสวรรค์ชั้นหนึ่ง เมืองปั๋วฟู่สนองบัญชามายังตำหนักสวรรค์ กำจัดจอมมาร เสริมพลังแก่เหล่าเทพ!”
“เมืองสวรรค์ชั้นหนึ่ง เมืองชิงชิวสนองบัญชามายังตำหนักสวรรค์ กำจัดจอมมาร เสริมพลังแก่เหล่าเทพ!”
“เมืองสวรรค์ชั้นหนึ่ง เมืองเซียวหยางสนองบัญชามายังตำหนักสวรรค์ กำจัดจอมมาร เสริมพลังแก่เหล่าเทพ!”
“เมืองสวรรค์ชั้นหนึ่ง เมืองกุ่ยฟางสนองบัญชามายังตำหนักสวรรค์…”
เมืองสวรรค์ชั้นหนึ่งทั้งสี่มาถึงอย่างพร้อมเพรียง ทุกฝ่ายนำทัพหนึ่งแสนนาย รวมเข้ากับทหารแสนนายของเมืองซานเหมียวและกองทัพสวรรค์ กองทัพเทียนตี้อีกหกแสนนาย กลายเป็นทหารหนึ่งล้านหนึ่งแสนนาย กองทัพยิ่งใหญ่เกรียงไกรอย่างไม่เคยมีมาก่อน
ความยิ่งใหญ่เช่นนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋รู้สึก ‘พอใจ’ นางปรายตามองเหล่าเจ้าเมืองแดนสวรรค์ที่เข้ามาช่วยเหลือ จากนั้นก็รับฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์อันร้อนแรงในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าด้วยจิตใจสงบดั่งน้ำนิ่งไร้คลื่น
“ดี! ดี! ดี!” ซีเหอพูดคำว่าดีติดต่อกันสามครา สีหน้าที่ซีดเผือดกลับมาเป็นปกติแล้ว นางไม่เชื่อว่ากองทัพเช่นนี้ยังจะจัดการหยวนชูที่เพิ่งกลับมาให้ตายไม่ได้
จ้านเทียนอ๋องไม่คิดว่าเทียนโฮ่วจะซื้อแดนสวรรค์มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร้สุ้มเสียง นอกจากเมืองต้าจ้างฟูที่เกิดเรื่อง หกส่วนของแดนสวรรค์ชั้นหนึ่งก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเทียนโฮ่วแล้ว มิน่านางจึงกล้ายืนยันว่า ‘ผู้ที่มามิใช่ปฐมราชินีหยวนชู!’
ในเมื่อเป็นเช่นนี้…
“ทุกฝ่ายฟังให้ดี จงช่วยข้าจับโจรชั่วเหล่านี้เดี๋ยวนี้!” จ้านเทียนอ๋องพูดเสร็จก็ชูอาวุธของตนเองออกมา นั่นคือหอกยาวสีทองเลือดโบราณเล่มหนึ่ง!
“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าชื่นชมอีกครั้ง “สวย! พ่อ! เป่าอยากได้”
“ค้อนใช้ไม่ดีหรือ” ต้าซือมิ่งถามกลับ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเปลี่ยนใจทันที “เป่าไม่เอาแล้ว”
“โอ๋” ต้าซือมิ่งที่ลูบเด็กน้อยเบาๆ พลางมองคนข้างกายตน เมื่อเห็นนางนิ่งเฉยราวกับยังไม่คิดจะต่อสู้ก็เป็นห่วงว่านางกำลังกังวลท่านพ่อและพี่รอง
ทว่าเยี่ยนอวี๋ที่รับรู้ถึงสายตาของต้าซือมิ่งได้ก็ส่ายศีรษะ “ไม่รีบ ยังไม่ครบ”
“นายท่าน อะไรยังไม่ครบหรือ” ซีหวังหมู่ร้อนรนจนทนไม่ไหวแล้ว “ให้ข้าน้อยสู้สักยกก่อนได้หรือไม่!”
“ไม่รีบ”
“ข้าน้อยรีบมาก!”
“กลั้นไว้ก่อน”
“เจ้าค่ะ นายท่าน” ซีหวังหมู่จนปัญญา ได้แต่อดกลั้นเอาไว้ พลังอำมหิตรอบกายถูกสะกดกลั้นไว้จนกลายเป็นควันแล้ว เสียงโหยหวนถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่องราวกับหมู่เทพนับพันกำลังถูกลงโทษ เสียงนั้นชวนให้ตื่นตระหนก
ด้วยเสียงประกอบอันน่าสะพรึงกลัวนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ทหารหนึ่งล้านหนึ่งแสนนายระมัดระวังตัวอย่างยิ่งแล้ว จ้านเทียนอ๋องไม่กล้ารอช้า เขาตะโกนขึ้นทันที “ลั่นกลองศึก!”
ตุ้ม! เสียงกลองศึกดังกึกก้องเป็นไปตามที่จ้านเทียนอ๋องคาดไว้ มันกลบเสียงประกอบโทษทัณฑ์อันน่าสะพรึงจากรอบกายของซีหวังหมู่ได้ในระดับหนึ่ง ทหารเซียนหลายแสนนายที่แต่เดิมรู้สึกหวาดวิตกก็ผ่อนคลายลง และเมื่อกลองแห่งศึกสงครามรัวดังขึ้นเรื่อยๆ ขวัญกำลังใจของพวกเขาก็เพิ่มสูงขึ้นตาม ทำเอาเทพอัสนีอดไม่ได้จะชกหน้าอกตนเองแล้ว พูดตามตรง หากต้องสู้กับ ‘กลองแห่งศึกสงคราม’ มีเทพอัสนีอยู่ เหล่าขุนเขาและท้องทะเลก็ไม่เคยกลัวใคร
ทว่าในขณะเดียวกันนั้นเอง…
“มาแล้ว”
เยี่ยนอวี๋หรี่ตาลง ประตูหยวนกวงของตำหนักเทียนตี้สว่างขึ้นอีกครั้ง ทำให้ซีเหอที่รับรู้ได้นิ่งงันไปครู่หนึ่ง นางคิดจะกลับไปที่ตำหนักเทียนตี้ แน่นอนว่านางต้องกลับไปเป็นคนแรก จะได้จับจุดอ่อนของหยวนชูไว้ในกำมือได้ทันที เพียงแต่ซีเหอยังไม่ทันหายตัวกลับไป ในประตูหยวนกวงก็เกิดระเบิดเสียงดัง ตู้ม!
ทันใดนั้นเอง…
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์!”
“อ้ะเนะ!”
เสียงร้องเรียกของเยี่ยนชิงที่พุ่งออกมาจากอากาศและเสียงเล็กเสียงน้อยของเยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยดังขึ้นแทบจะเวลาเดียวกัน ทำให้เยี่ยนอวี๋ที่แต่เดิมวางใจไม่ลงก็รู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว
ในขณะเดียวกัน…
“ให้ตายเถอะ!”
เสียงสบถอย่างโมโหจากทัวถ่าเทียนอ๋องดังก้องอยู่ในประตูหยวนกวง
กรร!
เสียงคำรามของอิงหลงโบราณก็ดังอย่างเดือดดาลอยู่ในประตูหยวนกวงเช่นกัน
“ไป!”
เสียงของเยี่ยนจื่อเยี่ยดังขึ้นจากข้างในประตูหยวนกวงเช่นกัน จากนั้นกองทัพหลายแสนนายที่ได้ยินเสียงยังไม่ทันตั้งสติกลับมาได้ เยี่ยนจื่อเยี่ยก็จับท่านพ่อและน้องรองของเขาหายวับออกมาจากประตูหยวนกวงแล้ว
“จับพวกมันไว้!” ซีเหอตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว
เหล่าเทพรับใช้ตำหนักเทียนตี้เองก็ตื่นตัวดี พวกเขาโถมเข้าใส่ในทันทีที่กลิ่นอายแปลกหน้าปรากฏ
ทว่า… ความเร็วของเทพใดๆ ก็สู้ความเร็วของต้าซือมิ่งที่อุ้มลูกอยู่ไม่ได้ จังหวะที่ครอบครัวท่านพ่อตาหายตัวออกมา เขาก็อุ้มลูกน้อยมาปรากฏตัวข้างหน้าสามพ่อลูกแล้ว
ดังนั้นซีเหอยังไม่ทันพูดจบ ต้าซือมิ่งก็พาเยี่ยนชิงสามพ่อลูกกลับมาที่เดิมแล้ว ขณะที่เทพรับใช้เทียนตี้ยังไม่ทันรับรู้ ‘ปัญหา’ เลยด้วยซ้ำ…
“ท่านตา!?” เยี่ยนเสี่ยวเป่างุนงง เขาคิดว่าเมื่อครู่ตนตาพร่าไปครู่หนึ่ง ท่านตาและลุงใหญ่ลุงรองของเขาจู่ๆ ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
มหัศจรรย์มากเลย! สุดยอดไปเลย!
“พ่อเล่นมายากล?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ดวงตาเป็นประกายฉุดดึงท่านพ่อของเขา คิดว่าท่านพ่อเป็นคนเสกท่านตาและท่านลุงทั้งสองของเขาออกมา เหมือนกับที่ท่านพ่อเสกพ่อตัวน้อยออกมาได้ เขาคลั่งไคล้จนจะเป็นบ้าแล้ว
แน่นอนว่าเยี่ยนชิงสามพ่อลูกที่ถูกนำตัวมาก็ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเยี่ยนเสี่ยวเป่านัก ทั้งสามยังยืนหน้าเหวออยู่ที่เดิม พวกเขาที่เมื่อครู่นี้เพิ่งผ่านวิกฤตไปจะไปคิดออกได้อย่างไรว่า นอกจากจะไม่เป็นอะไรแล้ว ยังได้พบเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์และครอบครัวที่พวกเขาคิดถึงมากที่สุดอีกด้วย
“ท่านพ่อ คงไม่ใช่เทพชั่วร้ายนั่นสร้างภาพมายาหลอกลวงพวกเราหรอกนะ” เยี่ยนจื่อเสาเอ่ยข้อสงสัยอย่างมีเหตุมีผล
หายากนักที่เยี่ยนชิงจะไม่ชกบุตรชายคนเล็ก เพราะเขาเองก็คิดเช่นเดียวกัน “เหมือนจะใช่”
แม้เยี่ยนจื่อเยี่ยจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้ได้จากสีหน้าเคร่งเครียดของเขาว่าเขายังตื่นตัวเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็ไม่คิดว่าภาพตรงหน้านี้คือเรื่องจริงเช่นกัน
แต่เดิมเยี่ยนอวี๋อยากจะพูดคุยกับครอบครัวของนางเล็กน้อยเพื่อให้พวกเขาวางใจ แต่ประตูหยวนกวงที่ยังส่องแสงระยิบระยับกลับเกิดการเปลี่ยนแปลง ทัวถ่าเทียนอ๋องพลันร้องตะโกนขึ้น “บัญชาเทียนตี้! สยบสรรพสิ่ง! สุนัขไร้ประโยชน์! ไปตายเสียเถอะ!”
