เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 495 นามข้าหยวนชู องค์เทพที่แท้จริง!

ตอนที่ 495 นามข้าหยวนชู องค์เทพที่แท้จริง!

“แย่แล้ว!” ซีหวังหมู่โพล่งขึ้น “เสี่ยวอิงรับมือกับบัญชาเทียนตี้ไม่ไหว! มารดามันเถอะ เทียนอ๋องบ้านี่มีบัญชาเทียนตี้ได้อย่างไร ตายแน่แล้ว!”

ซีหวังหมู่รู้จักบัญชาเทียนตี้ดีว่าเป็นพลังที่แม้แต่ตนเองก็ต้านทานไม่ไหว ขณะที่สบถขึ้นอย่างร้อนใจนั้นก็เตรียมจะพุ่งแหวกอากาศออกไป ในเมื่อมันรู้ดีว่าด้านในประตูหยวนกวงมีคนอยู่ก็ย่อมไม่ยอมนิ่งเฉยปล่อยให้คนตายไปต่อหน้า ทว่าซีหวังหมู่ยังไม่ทันยื่นมือเข้าช่วย เยี่ยนอวี๋ก็ชิงลงมือก่อนแล้ว นางเหยียดมือขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะร่ายบางอย่างออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “บัญชาผู้สร้าง กฎหวนคืน”

เมื่อเสียงของนางดังขึ้น…สีหน้าของเหล่ามหาเทพสวรรค์ก็แปรเปลี่ยนไปในทันใด

ซีเหอรีบตะโกนลั่น “จ้านเทียนอ๋อง ขวางนางไว้! อย่าให้นางทำอะไรทัวถ่าเทียนอ๋องได้”

“น้อมรับบัญชา!” จ้านเทียนอ๋องขานตอบอย่างหนักแน่น เขาแทงหอกออกไประหว่างเยี่ยนอวี๋และตำหนักเทียนตี้! พยายามขัดขวางพลังของเยี่ยนอวี๋ ทว่า…ปาฏิหาริย์พลันบังเกิด

หอกเล่มยาวที่จ้านเทียนอ๋องแทงออกไป หลังจากที่แทงเข้าไปในบริเวณที่เขาต้องการแล้ว นอกจากจะไม่ได้นำพามาซึ่งพลังทำลายล้างกลับยังแตกสลายกลายเป็นเม็ดแสงไปทั่วท้องฟ้า ในขณะที่ปะทะกับพลังศักดิ์สิทธิ์สีม่วงเข้มที่เยี่ยนอวี๋ปล่อยออกมา

ซู่!

พลังผู้สร้างที่เยี่ยนอวี๋ก่อขึ้นจึงจะเป็นพลังที่ทะลวงกองทัพนับพันให้พินาศได้อย่างง่ายดาย มันพุ่งตรงเข้าไปในประตูหยวนกวงที่ซ่อนอยู่ในตำหนักเทียนตี้และผสานเข้าไปในนั้น

ทั้งกระบวนการนี้ดำเนินไปประหนึ่งเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า สายน้ำที่ไหลริน เหมือนกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นเส้นตรง ไม่ถูกขัดขวาง ไม่อ่อนกำลัง ไม่ได้รับอิทธิพลใดๆ เหมือนกับเยี่ยนอวี๋ในบัดนี้ที่สงบนิ่งและสง่างาม

แต่ก็เพราะเยี่ยนอวี๋ที่เป็นเช่นนี้เองทำให้ซีเหอโมโหและยิ่งทำให้จ้านเทียนอ๋อง เจ้าเมืองต่างๆ เหลือบมอง ถึงอย่างไรการโจมตีอย่างง่ายดายเช่นนี้ของนางก็ได้พิสูจน์ความสามารถ…ไม่สิ! สถานะของนางให้เห็นเพียงชั่วจังหวะนั้นแล้ว

เพราะว่าพลังแสงสีม่วงเข้มที่เป็นตัวแทนของเยี่ยนอวี๋เพิ่งจะเหินเข้าไปในประตูหยวนกวง เหล่าเทพยังไม่ทันมองให้ชัดดี เครื่องหมายราชโองการชิ้นหนึ่งก็ถูก ‘มัน’ ม้วนพัดออกมาพร้อมตกลงในมือเยี่ยนอวี๋แล้ว

นี่มัน…

!!!

เทพมากมายเบิกตาโต

ในขณะเดียวกัน…​

วิ้ง!

ทัวถ่าเทียนอ๋องที่แต่เดิมคิดจะใช้บัญชาเทียนตี้กับเจดีย์สวรรค์เก้าชั้นฟ้ากักขังอิงหลงโบราณ ขณะที่เขากำลังจะเก็บมันเข้าไปในเจดีย์นั่นเอง เขาก็ต้องชะงักเพราะว่าบัญชาเทียนตี้ถูกเยี่ยนอวี๋ม้วนเก็บไปแล้ว… และเขาก็เพิ่งรู้ตัวเมื่อครู่นี้เอง!

ทัวถ่าเทียนอ๋องตะลึงงัน “บัดซบ! บัญชาเทียนตี้ของข้าล่ะ”

“ไสหัวไปซะ” อิงหลงโบราณพลิกเจดีย์สวรรค์เก้าชั้นฟ้าจนคว่ำ มันย่อมรู้ว่าเมื่อครู่นี้นายท่านของพวกมันลงมือแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีบัญชาเทียนตี้แล้ว

อิงหลงโบราณที่ปลดปล่อยพลังอย่างเต็มที่ได้อีกครั้งคำรามก้องออกมาไม่หยุด ก่อนจะโถมเข้าไปกัดกระชากทัวถ่าเทียนอ๋องอย่างดุเดือด สถานการณ์ปะทุขึ้นราวกับฟ้าดินจะแตกสลาย

“ให้ตายเถอะ!” ทัวถ่าเทียนอ๋องถอยกรูด คิดจะหนีกลับเข้าไปในตำหนักสวรรค์ เขารู้ดีว่าหากไม่มีบัญชาเทียนตี้ เขาไม่มีทางเอาชนะขุนเขาและท้องทะเลตนนี้ได้แน่นอน

ทว่าซีเหอที่อยู่ทางนี้ก็รีบออกคำสั่ง “ซานเซิง รีบไปช่วยทัวถ่าเทียนอ๋อง จับโจรกบฏนั่นเสีย!” นางรู้ดีว่าหากจับอิงหลงโบราณได้ เยี่ยนอวี๋ต้องยอมจำนน เพราะมันคือลูกน้องเก่าผู้ภักดีของนาง

ซานเซิงที่ได้รับบัญชาก็ก้าวเท้ายาวๆ ออกไป มุ่งไปยังตำหนักเทียนตี้ ด้วยความสามารถของซานเซิง บวกกับทัวถ่าเทียนอ๋อง มีความเป็นไปได้สูงว่าจะจับอิงหลงโบราณตนนี้ได้ ถึงอย่างไรสิ่งที่ถูกปลุกขึ้นในร่างกายของซานเซิงคือสายเลือดของเทพโบราณ ร่างกายเขายังมีพลังของเทียนตี้ที่สามารถกดข่มเหล่าทวยเทพได้ในระดับหนึ่ง ซึ่งนี่คือพรสวรรค์ของสายเลือดเทียนตี้

ทว่าเยี่ยนอวี๋กลับไม่ปล่อยให้ซานเซิงไป “ซานเซิง กลับมา กลับมาข้างกายข้า”

“หึ!” ซีเหอแค่นเสียงหัวเราะ “ฝันไปเถอะ!” ซานเซิงที่ถูกนางควบคุมจะฟังคำพูดของหยวนชูได้อย่างไร น่าขันสิ้นดี หยวนชูเจ้าคิดว่าเจ้าคือ…

ทว่าซีเหอที่เพิ่งเย้ยหยันเสร็จก็หยุดชะงักในทันทีเพราะว่าซานเซิงหยุดเดินจริงๆ แม้จะยังไม่ได้กลับไปข้างกายเยี่ยนอวี๋ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าซีเหอแข็งค้างไป “ซานเซิง! เจ้าไม่ฟังเสด็จแม่แล้วหรือ!”

“ซานเซิง มาที่ข้างกายข้า” เยี่ยนอวี๋ที่ดูสงบนิ่งและซีเหอที่ร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด สร้างความแตกต่างอย่างชัดเจน มิหนำซ้ำซานเซิงก็ยังหันกลับมาแล้ว เขามองไปทางเยี่ยนอวี๋

“ซานเซิง!” ซีเหอตวาด

ใบหน้าขนาดใหญ่ไร้ซึ่งอารมณ์ราวกับท่อนไม้ของซานเซิงปรากฏสีหน้าเจ็บปวดขึ้นเล็กน้อย เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว น้ำเสียงของนางพลันอ่อนโยนลง…

“ซานเซิง หากเจ้าไม่อยากฟังก็จงหลับใหลเสีย ไม่มีพลังใดๆ สามารถทำให้เจ้ากลายเป็นหุ่นเชิดได้ เพราะว่าเจ้าคือโอรสของตี้จวิ้นและเอ๋อหวง! ซานเซิง”

โอรสของตี้จวิ้นและเอ๋อหวง! ซานเซิง

ประโยคนี้กระทบใจซานเซิงอย่างรุนแรง ดวงตาของเขากระจ่างชัดขึ้นในทันใด

“ซานเซิง!” ซีเหอตะโกนเสียงแหลม ในขณะเดียวกันก็ปล่อยพลังควบคุมที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิม “อย่าไปฟังคำหลอกลวงของนังโจรนั่น นางต้องการยุแหย่ให้เราสองแม่ลูกแตกกัน”

น่าเสียดายที่ซานเซิงล้มลงบนพื้นเสียแล้ว ชั่วจังหวะที่สติเขากระจ่างชัด เขาก็เข้าสู่การหลับใหลอย่างที่เยี่ยนอวี๋แนะนำ นี่คือวิชาฟื้นฟูตนเองที่เขาสืบทอดมาจากตระกูลมารดาของเขา เมื่อเขาเริ่มใช้พลังนี้ การโจมตีและการครอบงำใดๆ ก็จะไร้ประโยชน์

ซานเซิงที่เป็นเช่นนี้…เพียงพอที่จะทำให้กองทัพเทียนตี้เกิดความโกลาหล แม่ทัพหนึ่งในหลายคนยิ่งมั่นใจในข้อสงสัยของตนเองจึงออกคำสั่งทันที “กองทัพเทียนตี้ฟังบัญชา ปกป้องผู้บัญชาการกลับตำหนักเทียนตี้!”

ซีเหอสีหน้าเปลี่ยน แต่นางก็ฉลาดอยู่บ้างจึงรู้ว่าเมื่อซานเซิง ‘ล้มลง’ นางก็ไม่สามารถควบคุมกองทัพเทียนตี้ได้อีก ได้แต่มองและด่าทอเยี่ยนอวี๋อย่างคับแค้นใจ “โจรกบฏ ฝีมือดีไม่เบา! สมแล้วที่เป็นผู้ขโมยพลังของปฐมราชินี!”

“ก็ไม่รู้ว่าใครฝีมือดีกันแน่ แม้แต่ทายาทของเทียนตี้ยังกล้าลงมือ!” ซีหวังหมู่ทนไม่ไหวแล้ว มันเป็นห่วงรุ่นน้องอิงหลงที่อยู่ในประตูหยวนกวงนั่นมากด้วย

ถึงอย่างไรประตูหยวนกวงในบัดนี้ก็กลับมาสงบเป็นปกติแล้ว ไม่รู้ว่าทางนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เยี่ยนอวี๋รู้ว่า เสี่ยวอิงของนางจัดการทัวถ่าเทียนอ๋องได้แล้ว

ทว่า…

“อนิจจา” เสียงอุทานยาวดังขึ้นจากรอบทิศของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างเชื่องช้า ทำให้สายตาของทวยเทพทั้งหมดจ้องมองไปรอบๆ

ซีเหอ จ้านเทียนอ๋องและมหาเทพรับรู้ได้ในทันที “บรรพบุรุษหงเหมิง?!”

สวรรค์เก้าชั้นฟ้าโกลาหลอีกครั้ง “บรรพบุรุษหงเหมิง! อาจารย์ของหยวนสื่อเทียนจุน ไท่ซ่างเหล่าจวินและทงเทียนเจี้ยวจู่! ผู้อาวุโสเช่นเขาถึงกับออกมาแล้ว! นี่มัน…”

“ไม่อยากจะเชื่อ! นี่คือเทพรุ่นแรกที่ปรากฏตัวขึ้นเป็นคนแรกเลยไม่ใช่หรือ! ไม่คิดเลยว่าจะเชื้อเชิญบรรพบุรุษหงเหมิงออกมาได้ โอ้ สวรรค์ ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้เห็นภาพเช่นนี้อีก บรรพบุรุษหงเหมิงเชียวนะ โอ้!”

“สงสัยว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้วจริงๆ มิเช่นนั้นบรรพบุรุษหงเหมิงจะออกมาได้อย่างไร! หยวนสื่อเทียนจุนและตี้จวินก็คงใกล้ออกมาแล้วใช่หรือไม่ โอ…”

ในฐานะที่บรรพบุรุษหงเหมิงคือสิ่งมีชีวิตระดับตำนานที่มาจากยุคก่อนการสร้างโลกหงเหมิง ทั้งยังมีลูกศิษย์สามท่านที่เก่งกาจเช่นนี้ เขาย่อมมีจำนวนผู้เลื่อมใสบูชาจำนวนมากในโลกของเทพผู้ฝึกฌาน ดังนั้นเมื่อบรรพบุรุษหงเหมิงถือไม้เท้าปรากฏกายขึ้นกลางท้องฟ้าของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างกะทันหัน ไม่ใช่ออกมาจากประตูค่ายกลย้ายมิติ ทั่วทั้งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็เดือดพล่าน “บรรพบุรุษหงเหมิง! บรรพบุรุษหงเหมิง!…”

ภาพเช่นนั้นทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่ามือเท้าคาง “เป่าไม่รู้จัก” ท่านปู่อาวุโสที่ผู้คนรู้จักมากมาย แต่เป่าไม่รู้จัก

“แม่รู้จัก” เยี่ยนอวี๋รู้จักบรรพบุรุษหงเหมิงจริงๆ ถึงอย่างไรแม้นางไม่เคยสอนสั่งบรรพบุรุษหงเหมิง แต่ก็เป็นผู้ประจักษ์ว่าเขาเกิดจากยุคสร้างโลกหงเหมิงอย่างไร

ส่วนบรรพบุรุษหงเหมิง เขาย่อมรู้จักเยี่ยนอวี๋ ดังนั้นเมื่อเขาปรากฏตัว สายตาของเขาก็หยุดอยู่ตรงที่เยี่ยนอวี๋ และคารวะนางอย่างนอบน้อม

และเพราะการแสดงความเคารพเช่นนี้ทำให้บรรยากาศของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าถูกทำลายลงในทันที

“สวรรค์!”

“โอ้ สวรรค์!”

“ข้าเห็นอะไร!”

“บรรพบุรุษหงเหมิงคารวะใครนะ!”

ด้วยลำดับอาวุโสของบรรพบุรุษหงเหมิง แม้เขาจะเจอเทียนตี้ก็ไม่ต้องคารวะ แต่เมื่อเจอเยี่ยนอวี๋ เขาจำเป็นต้องคารวะ เพราะเยี่ยนอวี๋คือผู้อาวุโสสูงสุดในจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

ซีเหอสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หัวใจแตกละเอียด เพราะการคารวะของบรรพบุรุษหงเหมิง นางคิดไม่ถึงเลยว่า ตาแก่คนนี้จะออกมาทำลายเรื่องดีของนางในเวลานี้

คำสั่งหมายจับก่อนหน้านี้ที่นางออก ไม่เห็นเหล่าทวยเทพรุ่นแรกออกมาเลยสักคน นางคิดว่าพวกเขาคง ‘ยอมรับ’ เป็นนัยแล้ว แต่แล้วบรรพบุรุษหงเหมิงกลับมาหักหน้ากันในเวลานี้เสียอย่างนั้น

ในความเป็นจริงเมื่อบรรพบุรุษหงเหมิงคารวะเสร็จแล้ว เขากลับมองต้าซือมิ่งที่อยู่ข้างกายเยี่ยนอวี๋ด้วยสีหน้าเศร้าโศก “ปฐมราชินี ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะกลายเป็นพวกเดียวกับเผ่ามารและยังสังหารไท่ซ่างด้วย”

เมื่อสิ้นเสียง…ทุกคนพลันตะลึงจนถึงขีดสุด

ไม่มีใครคิดถึงเลยว่าบรรพบุรุษหงเหมิงจะพูดเช่นนี้ออกมา ซีเหอเองก็คิดไม่ถึง แต่หัวใจที่แต่เดิมแตกสลายและสิ้นหวังกลับเปล่งประกายด้วยความหวังใหม่ขึ้นอีกครา

บรรพบุรุษหงเหมิงไม่ได้ยืนฝั่งเดียวกับหยวนชู เขาไม่ได้มาหักหน้านาง การรับรู้เช่นนี้ทำให้ซีเหออยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ทว่า…

“เช่นนั้น เจ้ามาที่นี่เพื่อโจมตีข้าหรือ” เยี่ยนอวี๋สงบนิ่ง ไม่แยแสและเยือกเย็นเฉกเช่นอดีต ราวกับไม่สนใจข้อกล่าวหาและการตำหนิของบรรพบุรุษหงเหมิงแม้แต่น้อย