ตอนที่ 499 คำพิพากษาของปฐมราชินี!
เช่นเดียวกับเหล่าขุนเขาและท้องทะเล ไร้ซึ่งที่เปรียบทั้งในอดีตและปัจจุบัน ดังนั้นไม่ว่าเทพเช่นซีเหอจะทำให้พวกมันดูเลวร้ายเพียงใด เมื่อพวกมันปรากฏตัว คำโกหกทั้งปวงก็ถูกลบล้าง เทพทุกองค์รู้แก่ใจในทันทีว่า…เหล่าขุนเขาและท้องทะเลคือบรรพบุรุษของพวกเขา เหล่าขุนเขาและท้องทะเลตระหง่านดั่งเขาสูง ล้นหลามดั่งน้ำไหล มิใช่สิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่ที่ถือเคร่งในกรอบ ติดอยู่กับความคิดชั่วร้าย สิ่งมีชีวิตเช่นพวกเขา การใส่ร้ายใดๆ ที่ว่าร้ายพวกเขาล้วนเป็นเพียงเรื่องตลก
“น่าขันจริงๆ…”
ตี้เซินมองเหล่าวีรบุรุษขุนเขาและท้องทะเลจึงเข้าใจแล้วว่าความยิ่งใหญ่ของเหล่าขุนเขาและท้องทะเลโบราณมิใช่สิ่งที่คนรุ่นหลังเช่นเขาและคนเหล่านี้จะเข้าใจได้
สำหรับเหล่าขุนเขาและท้องทะเล การสร้างจักรวาลและการทำลายล้างทุกอย่างที่คุกคามจักรวาลนี้คือภารกิจและหน้าที่ของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้เพื่อเรียกร้องสิทธิ์หรือแผนการลับใดๆ พวกเขาล้วนไม่สนใจ
ไม่ใช่เพราะพวกเขาเกิดมาสูงส่ง แต่เพราะพวกเขาเกิดมาก็ยืนอยู่บน ‘จุดสูงสุด’ แล้ว สิ่งที่พวกเขาเห็นมีเพียงชีวิตและความตาย ไม่ใช่ผลประโยชน์อันน้อยนิด ยิ่งไม่ใช่ความมั่นคงและปลอดภัยเพียงเล็กน้อย
“ดุร้าย พวกเขาดุร้ายจริงๆ ดุร้ายเพราะความสามารถที่เก่งกาจ สามารถกำจัดทุกอย่างจนราบคาบ เป็นความดุร้ายที่ราวกับไม่มีวันโค่นลงได้ มิใช่ความดุร้ายอย่างไร้เหตุผล แต่เป็นวีรบุรุษที่แท้จริง” ตี้เซินน้ำตาคลอ เขาพอจะรู้แล้วว่าเหตุใดปฐมราชินีจึงโกรธกริ้วและเศร้าโศก
ปฐมราชินีมิได้โมโหเพราะตัวนางเอง แต่เป็นเพราะสมุนของนางเหล่านี้ควรจะเป็นวีรบุรุษ ควรจะเป็นลูกสมุนที่สรรพชีวิตสักการะและเคารพบูชา แต่พวกมันกลับถูกใส่ร้าย ไม่ได้รับความเคารพที่สมควรได้รับ
สวรรค์เก้าชั้นฟ้าเนรคุณ เสด็จแม่ของเขาเนรคุณถึงลงมือกับบรรพบุรุษที่เสียสละทุกอย่างเพื่อจักวาลเช่นนี้ ตี้เซินมิอาจร้องขอชีวิตให้เสด็จแม่ของตนได้แม้แต่ประโยคเดียว พูดตามตรง หากเขาเป็นปฐมราชินี แม้เสด็จแม่ของเขาต้องตายอีกนับหมื่นครั้งก็ยังมิอาจอภัยให้ได้
คือความคิดชั่วร้ายแบบใดกันจึงลงมือกับเหล่าวีรบุรุษอย่างโหดร้ายเช่นนี้ได้
ตี้เซินไม่เข้าใจและคิดไม่ออก เขาคิดเสมอมาว่าแม้เสด็จแม่ของเขาจะเสแสร้ง แต่ก็มีจิตใจดีงาม ต้องการสร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้กับสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ทว่าบัดนี้…เขากลับพูดไม่ออก
ไม่ต้องพูดถึงเหล่าขุนเขาและท้องทะเลทั้งหกร้อยตน แค่เทพขุนเขาและท้องทะเลรุ่นเก่าเก้าสิบแปดตนที่ยังมีชีวิตอยู่ หากพวกเขามีใจอยากจะชำระล้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้าด้วยเลือด ต้องการเอาชีวิตทารกของเขาในครานั้นมาชดใช้จริงๆ สวรรค์เก้าชั้นฟ้าคงสูญสิ้นไปนานแล้ว เขาเองก็เช่นกัน
พวกเขายิ่งใหญ่เช่นนี้ ยิ่งใหญ่จนทำให้รู้ว่าคำกล่าวหาว่าร้ายใดๆ ที่ว่ากล่าวพวกเขาล้วนแต่เป็นเรื่องน่าขัน เพราะหากพวกเขาคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ คำกล่าวหาเหล่านั้นคงไม่ใช่แค่การใส่ร้าย แต่เป็นความจริงที่เกิดขึ้นไปตั้งนานแล้ว
…
เยี่ยนอวี๋ ปฐมราชินีหยวนชู นางไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใดก็สามารถเผยความจริงให้กระจ่าง ทำให้คำโกหก คำวิพากษ์วิจารณ์และคำครหาที่เทียนโฮ่วซีเหอกุขึ้นมาตลอดสามหมื่นปีถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด
แม้แต่บรรพบุรุษหงเหมิง ทงเทียนเจี้ยวจู่และเจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีก็ล้วนบื้อใบ้ไปนานแล้ว
บอกว่าปฐมราชินีมอบพลังใหม่ให้จักรพรรดิอสูรเพียงเพื่อขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดอีกคราหรือ…ขอโทษด้วย นางอยู่บนจุดสูงสุดมาโดยตลอดอยู่แล้ว
บอกว่าปฐมราชินีละทิ้งศักดิ์ศรีสมคบกับเผ่ามารเพื่อถือครองอำนาจหรือ…ขอโทษด้วย นางคือเทพสูงสุดมาโดยตลอดอยู่แล้ว
บอกว่าจะห้ามปฐมราชินีชะล้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้าด้วยเลือด แม้จะต้องตายก็ไม่เสียใจหรือ…ขอโทษด้วยปฐมราชินียังไม่อนุญาตให้เจ้าตาย
…
บัดนี้เทพทั้งหลายเงียบงัน
เยี่ยนอวี๋มองเทพนับพันหมื่นด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนจะเอ่ยเรียกอย่างสงบว่า “หงเหมิง พูดสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้อีกครั้งซิ”
หงเหมิงที่ถูกเรียกพลันเหงื่อตก เขาจะกล้าเอ่ยคำพูดเมื่อครู่นี้อีกได้อย่างไร เขายิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่พูดเมื่อครู่นี้ล้วนเป็นเรื่องน่าขัน ปฐมราชินีก็คือปฐมราชินี สูงส่งไร้ที่เปรียบ
แม้จะร่วงหล่นไปสามหมื่นปีและเพิ่งจะกลับมาแต่กลับยิ่งใหญ่กว่าอดีต หากนางมีใจชำระล้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้าด้วยเลือด นางคงทำไปนานแล้ว เหตุใดต้องรอถึงบัดนี้
“หงเหมิงรู้ผิดแล้ว ปฐมราชินีโปรดลงโทษ!” บรรพบุรุษหงเหมิงที่ไม่กล้าโต้เถียงยอมรับผิดแต่โดยดี และยังโขกศีรษะลงพื้น แต่เท่านี้ยังไม่พอ…
เยี่ยนอวี๋ยังถามขึ้นอีกว่า “ต่อหน้าเหล่าขุนเขาและท้องทะเล เจ้าบอกข้ามาซิ ไท่ซ่างศิษย์ของเจ้าตายอย่างเป็นธรรมหรือไม่”
“เป็นธรรม” บรรพบุรุษหงเหมิงไม่อาจโกหกโดยปราศจากความรู้สึกผิดชอบชั่วดีต่อหน้าปฐมราชินีผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อีก “ไท่ซ่างวางแผนสังหารซีหวังหมู่อย่างน่ารังเกียจ สมควรตาย ในฐานะที่ข้าเป็นอาจารย์ของเขา นอกจากไม่ได้สั่งสอนเขาให้ดีแล้ว ยังคิดจะปกปิดความผิดให้เขา ท้าทายอำนาจท่าน สมควรตายหมื่นครั้ง!”
“ตามที่เจ้าปรารถนา” เยี่ยนอวี๋หลุบมองบรรพบุรุษหงเหมิง ซัดฝ่ามือลงไปที่ศีรษะของเขาในทันที “ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ข้าจะทำลายพลังหงเหมิงของเจ้า กลับไปเวียนว่ายตายเกิด หลังจากตายหมื่นครั้งแล้ว หากดวงจิตยังอยู่ก็กลับตำหนักสวรรค์ได้”
“ปฐมราชินี อา…” ทงเทียนเจี้ยวจู่เอื้อนเอ่ย เขาย่อมคิดว่าโทษทัณฑ์นี้รุนแรงเกินไปแล้ว ถึงอย่างไรหลังจากเวียนว่ายตายเกิดนับหมื่นครั้ง แม้จะเป็นบรรพบุรุษหงเหมิงเองก็คงมิอาจรักษาดวงจิตไว้ได้ แม้จะรักษาไว้ได้ เกรงว่าก็คงอ่อนแอลงไปมาก ไม่อาจกลับมารุ่งโรจน์ได้อีกแล้ว
ทว่า… บรรพบุรุษหงเหมิงที่ถูกซัดจนพลังสลายเพียงก้มศีรษะกล่าวว่า “ขอบพระคุณปฐมราชินีที่เมตตา”
เขารู้ดีว่าการลงโทษของปฐมราชินีนั้นถือว่าเมตตามากแล้ว หากเป็นปฐมราชินีในอดีต บัดนี้เขาคงจากไปไม่เหลือแม้แต่เศษซากแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยให้ลูกศิษย์ได้อ้อนวอนแทน อีกทั้งเขาเองก็คิดว่าศิษย์คนนี้ของเขาก็คงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้แล้วเช่นกัน
ความจริงก็เป็นเช่นนั้น เพราะเยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “ทงเทียน ในเมื่อเจ้าชอบใช้ความตายมาพิสูจน์ อย่างนั้นข้าจะสงเคราะห์เจ้าเอง”
“ปฐมราชินี!” บรรพบุรุษหงเหมิงอยากขอร้องให้ไว้ชีวิตลูกศิษย์ แต่น่าเสียดายไป๋ตี้เซ่าเฮ่าซัดฝ่ามือลงมาเพื่อเอาชีวิตทงเทียนเจี้ยวจู่แล้ว…
ไป๋ตี้เซ่าเฮ่าที่แม้จะมาช้า แต่ก็ได้สนทนากับเทพอัสนีและซีหวังหมู่ผ่านกระแสจิตแล้ว เขารู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เรื่องอื่นน่ะช่างปะไร แต่ทงเทียนเจี้ยวจู่คนนี้กลับพูดประโยคหนึ่งว่า ให้นายท่านของพวกเขาทำลายตบะด้วยตนเองแล้วกลับเข้าไปอยู่ในจักรวาลดั้งเดิม เซ่าเฮ่ารับไม่ได้ เขาจึงจัดการทงเทียนเจี้ยวจู่ให้เขาได้พิสูจน์ด้วยความตายอย่างเด็ดเดี่ยว
“หึ ตายด้วยน้ำมือของข้า แม้ตายก็ถือว่าเป็นเกียรติ” เซ่าเฮ่ากล่าวอย่างเยือกเย็น สายตามองไปที่ซีเหอ ความอาฆาตในแววตานั้นเพียงพอที่จะทำให้ซีเหอตัวสั่นระริกอยู่ที่เดิม เหงื่อตกไม่หยุด “ไป๋ตี้ ข้า ไม่ ซีเหอ ข้า ข้าไม่รู้อะไรเลยนะ!”
“ฮ่ะ!” ซีหวังหมู่โกรธจนแค่นหัวเราะออกมา “สมชื่อดอกบัวขาวจริงๆ ก่อนหน้านี้โยนอุจจาระใส่นายท่านเก่งเพียงใด ตอนนี้มาแกล้งสูญเสียความทรงจำต่อหน้าเซ่าเฮ่ารึ ประเดี๋ยวเจ้าจะบอกอีกหรือไม่ว่าลูกชายของเจ้ามีเชื้อสายของเซ่าเฮ่าน่ะ”
เดี๋ยวนะ… ตี้เซินที่อยู่เฉยๆ ก็โดนพาดพิงชะงักไปครู่หนึ่ง
ใครจะไปคิดเช่นนั้นทว่าซีเหอกลับพูดขึ้นว่า “หากพวกเจ้ามิได้แยกย้ายกันไปคนละทิศ ผู้ที่ข้าอยากจะแต่งงานด้วยแท้จริงแล้วคือท่านพี่เซ่าเฮ่านะเจ้าคะ”
