ตอนที่ 503 ต้าซือมิ่งจอมหึงหวง!
เยี่ยนอวี๋รับรู้ได้ว่าต้าซือมิ่งจะต้องลงมือนางจึงห้ามไว้ นางมิได้ต้องการร้องขอความเมตตาแทนซีเหอ นางต้องการให้ซีเหอทำอะไรบางอย่างให้ แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว ต้าซือมิ่งทำให้ซีเหอสลายกลายเป็นความว่างเปล่าเสร็จแล้วก็เลิกคิ้วมองภรรยา “เก็บไว้ฉลองปีใหม่หรือ”
“ไม่ๆๆ! อึดอัดใจ” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบส่ายศีรษะบอกว่าจะเก็บไว้ฉลองปีใหม่ไม่ได้ อัปมงคล
จิ่วอิงดีใจ “เจ้าตัวน้อย ยังรู้จักคำว่าอึดอัดใจด้วยหรือ”
“เป่าฉลาดที่สุด!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากล่าว เขายังจับมงกุฎจักรพรรดิน้อยบนศีรษะเขาอย่างดีอกดีใจ ทว่าเขาอยากถอดมันลงมา “พ่อ! ช่วยเป่า เป่ามองไม่เห็น!”
ต้าซือมิ่งที่ไม่ค่อยชอบใจเพราะมงกุฎบนศีรษะเด็กน้อยทำให้เขาลูบศีรษะเด็กน้อยได้ยาก เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถอดมงกุฎอันน้อยลงมาอย่างรวดเร็ว หากซีเหอยังไม่ตาย นางคงมีความหวังขึ้นอีกครั้ง ทว่าจิ่วอิงก็นึกสงสัยว่าอี้เอ๋อร์คนใจดำคงจงใจให้เด็กน้อยสวมมงกุฎมาจนถึงบัดนี้เพื่อให้ดอกบัวขาวนั่นตายตาไม่หลับ…
“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองมงกุฎสีทองระยิบระยับในอ้อมอกพลางทำท่าจะจูบ แต่กลับถูกท่านพ่อของเขาปิดปากไว้ “สำรวมหน่อย”
“ขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงเปลี่ยนเป็นลูบมันแทน
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางเก็บเหล่าขุนเขาและท้องทะเลกลับไป เหลือไว้เพียงเซ่าเฮ่า ซีหวังหมู่และเทพอัสนี
กองทัพเซียนนับแสน กองทัพลัทธิเต๋านับพันและกองทัพพุทธศาสนานับหมื่นจึงรู้สึกหายใจสะดวกขึ้น แต่ยังไม่กล้าขยับ แม้แต่เทพที่อยากตายตั้งแต่แรกก็ไม่ขยับตัวในครานี้เพราะรู้สึกหวาดกลัวตามสัญชาติญาณ
ส่วนเยี่ยนอวี๋ หลังจากที่นางเก็บเหล่าขุนเขาและท้องทะเลแล้วก็เหินลงมาอยู่ข้างกายต้าซือมิ่งสองพ่อลูก และยังจิ้มเด็กน้อยที่กำลังหัวเราะเริงร่า “เจ้านี่นะ เห็นอะไรแวววาวก็อยากได้ไปหมด”
“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่ค้านแม้แต่น้อย เขายังยื่นมือขอให้ท่านแม่อุ้ม “แม่อุ้ม…”
เยี่ยนอวี๋ยื่นมือออกไปรับเด็กน้อย ต้าซือมิ่งจึงถือโอกาสรับนางเข้ามาในอ้อมแขนด้วย ยังพูดข้างหูนางอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ชู ชู หรือ”
เยี่ยนอวี๋ไม่ทันตั้งตัว นางกะพริบตาทีหนึ่ง หูแดงไปหมด เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก “อุ้ม! อุ้ม…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกท่านพ่อและท่านแม่ของเขาหนีบไว้ตรงกลางตื่นเต้นดีใจ เขายังกอดท่านแม่ของเขาด้วยมือน้อยๆของตน
เยี่ยนอวี๋ที่รีบอุ้มเด็กน้อยไว้พยายามหนีออกจากอ้อมแขนของต้าซือมิ่งพลางเบือนหน้ามองไปทางอื่น และบังเอิญเห็นเทียนตี้เข้าพอดี ต้าซือมิ่งหรี่ตาลงทันที
โชคดีที่ซีหวังหมู่เอ่ยขึ้นในครานี้ว่า “เทียนตี้ ทหารพวกนี้ของเจ้า เจ้าคิดจะลงโทษอย่างไร!”
เหล่าทวยเทพ เซียน และมหาเทพที่เนื้อตัวสั่นสะท้านหมอบลงกับพื้นแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม กลัวว่าจะถูกเทียนตี้และปฐมราชินีเห็นเข้า
ส่วนเทียนตี้ที่ถูกถามดังนั้นก็กวาดตามองเทพ เซียน และมหาเทพเหล่านี้ รู้ว่าพวกเขาต้องกำลังคิดว่ากฎหมายไม่ลงโทษคนส่วนใหญ่ หากพวกเขาถูกลงโทษหรือประหารชีวิต สวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็จะไร้ซึ่งกองทัพทหาร อยู่ต่อไปไม่ได้ ไม่สามารถป้องกันศัตรูได้อีกต่อไปแล้ว
น่าเสียดาย…
“ลบล้างเชื้อเทพ เป็นมนุษย์ตลอดกาล” เทียนตี้ยืนคำขาดอย่างสงบ เหล่าทหารสั่นระริก
ทว่าเท่านี้ยังไม่จบ…
“เมืองซานเหมียว เมืองชิงชิว เมืองเซียวหยาง เมืองกุ่ยฟางลดระดับเป็นเมืองเซียนอันดับเก้า เมืองต้าจ้างฟูลบชื่อออกจากเมืองเซียน ลัทธิเต๋าและพุทธศาสนาเนรเทศไปยังโลกมนุษย์ ผู้บำเพ็ญเต๋าและพุทธห้ามเข้าตำหนักสวรรค์ตลอดไป”
คำตัดสินที่ดังกึกก้องเด็ดขาด ทำเอาเทพ เซียนและมหาเทพทั้งหลายตะลึงสุดขีด
“ฝ่าบาท…” บรรพบุรุษหงเหมิงยังอยากจะพูดบางอย่าง
เทียนตี้เอ่ยขึ้นว่า “บรรพบุรุษหงเหมิง หากท่านปริปากอีกครา เราจะให้ท่านมิอาจกลับชาติมาเกิดได้อีก”
บรรพบุรุษหงเหมิงสีหน้าพลันเปลี่ยน สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
เทพหมื่นกว่าองค์ที่เหลือล้วนไม่กล้าส่งเสียง เหล่าชั้นผู้น้อยของลัทธิเต๋าและพุทธศาสนาหน้าซีดเผือด แม้พวกเขาอยากพูดว่าพวกเขามีความตั้งใจเดิมที่ดี ทว่า…
“ปฐมราชินีหยวนชู อาจารย์ของเรา มารดาของสรรพชีวิต บรรพบุรุษของจักรวาล ผู้ทรยศเช่นพวกเจ้าบังอาจนัก!” เทียนตี้พูดเน้นทีละคำ สายฟ้าและเสียงฟ้าคะนองพลันดังก้องทั่วจักรวาล
กองทัพเซียนแสนนาย กองทัพลัทธิเต๋านับพัน กองทัพพุทธศาสนานับหมื่น กระทั่งบรรพบุรุษหงเหมิงและจ้านเทียนอ๋องล้วนถูกสายฟ้านำตัวไป นี่คือโทษทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์ของจักรวาล โทษทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งจักรวาลที่ส่งมาโดยเทียนตี้
ครืน…
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังไม่ขาดสายจนระเบิดในตอนสุดท้าย หลังจากระเบิดดังสนั่นแล้ว ทุกอย่างจึงค่อยๆกลับไปสงบดังเดิม
เทียนหยวนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าหมื่นปี ตี้จวิ้นสำเร็จระดับสร้างโลกออกจากการจำศีล ทราบซีเหอระดมกองกำลังทหารหลายแสน ได้รับความช่วยเหลือจากหงเหมิง ทงเทียนและเจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีทรยศปฐมราชินีหยวนชูก็สลดใจ ลงโทษทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งจักรวาล กำจัดเทพนับแสน จักรวาลตะลึงเสียงฟ้าคะนองไม่ขาดสาย มีคำกล่าวในหมู่คนรุ่นหลังว่า หากเทียนตี้มิได้ลงโทษทัณฑ์อันศักดิ์สิทธิ์แห่งจักรวาล สวรรค์เก้าชั้นฟ้าคงพลิกคว่ำเพราะผลแห่งกรรมแล้ว
…
นี่คือความจริง เทียนตี้ผู้สำเร็จพลังระดับสร้างโลกรู้แก่ใจดี จักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเกือบจะถูกทำลายจนป่นปี้ไปแล้ว เผ่าสวรรค์ที่แม้แต่ ‘มารดา’ ของตน ต้นกำเนิดของตนยังบังอาจทรยศ คือการทำลายตนเองอย่างเห็นได้ชัด เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่สามหมื่นปี เทพและเซียนชั้นผู้น้อยนั้นช่างปะไร ทว่าแม้แต่บรรพบุรุษหงเหมิงก็ยังมองไม่ออก มองแก่นของเรื่องนี้ไม่ออก บังอาจทรยศปฐมราชินี หึ
ในที่สุดเทียนตี้ก็น้ำตาไหล แม้เขาจะไม่เสียใจ แต่เขากำลังโทษตัวเอง
“ชูชู!”
เทียนตี้คุกเข่าลงหน้าเยี่ยนอวี๋ทันที น้ำตาเขาไหลลงมา ตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้เขาไม่กล้ามองเยี่ยนอวี๋ที่เขาอยากเจอมากที่สุด อยากเจอแม้แต่ในความฝัน เขาไม่กล้า… เขารู้สึกผิด เขาไม่มีหน้าเจอนาง บัดนี้… กองทัพเทียนตี้และเทพสวรรค์เก้าชั้นฟ้าล้วนคุกเข่าลงแล้ว เพราะว่าเทียนตี้กำลังคุกเข่า ไม่ว่าพวกเขาจะรู้ ‘เบื้องหลัง’ หรือไม่ก็ต้องคุกเข่าลง
“ร้องไห้! ร้องหาพระแสงอะไร!” ซีหวังหมู่ตำหนิด้วยความโมโห “ปฐมราชินีจะถูกชายาเจ้าทำให้โกรธกริ้วจนแทบระเบิดแล้ว! ยังเกือบถูกพวกเขากำจัด! ส่งตัวไปกักบริเวณที่จักรวาลดั้งเดิม! เจ้าดูแลปกครองตำหนักสวรรค์และสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเช่นนี้รึ! ให้ข้าพูด หากเจ้าไม่อยากดูแล เจ้าก็รีบ…”
เพียะ! ซีหวังหมู่ถูกเซ่าเฮ่าตบเข้าที่ไหล่ นางยังไม่ทันพูดจบประโยค เซ่าเฮ่าก็พูดต่อไปว่า “ไม่ใช่ว่าข้าพี่น้องไม่สนับสนุนเจ้า ตี้จวิ้นเจ้าเลือกซีเหอมาดูแลจัดการตำหนักสวรรค์ หัวใจเจ้าช่างกว้างใหญ่เสียจริง”
เทียนตี้พูดไม่ออกได้แต่มองเยี่ยนอวี๋ มองญาติอันเป็นที่รักที่เขาอยากพบนับครั้งไม่ถ้วนตลอดสามหมื่นปีที่ผ่านมา ทว่าทุกครั้ง…เขาก็ไม่ได้พบนาง
ใจร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ทิ้งตนและพวกเขาลงเช่นนี้ได้อย่างไร
“ลุกขึ้น” เยี่ยนอวี๋ที่อุ้มเด็กน้อยกล่าว
“ไม่!” เทียนตี้ปฏิเสธ! แม้น้ำตาจะหยุดไหลแล้ว ทว่าดวงตาวิจิตรดั่งหงส์กลับแดงก่ำ
นี่คือด้านที่ตี้เซินไม่เคยเห็นมาก่อน พระองค์ที่ดื้อรั้นและน้อยเนื้อต่ำใจ เขาผู้เป็นโอรสย่อมไม่เคยเห็น แต่เยี่ยนอวี๋และเหล่าขุนเขาและท้องทะเลตนอื่นๆ เคยเห็น
ทว่า… ต้าซือมิ่งมีอะไรจะพูด
