ตอนที่ 504 ต้าซือมิ่งอัดเทียนตี้!
ต้าซือมิ่งที่มองเทียนตี้อย่างไรก็ไม่พอใจจูงมือภรรยาทันที “เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาคุกเข่าคนเดียวที่นี่แล้วกัน”
“ใช่! เรากลับจักรวาลดั้งเดิมกันเถอะ!” ซีหวังหมู่เห็นด้วยอย่างยิ่ง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เล่นมงกุฎจักรพรรดิอย่างตั้งอกตั้งใจก็พูดขึ้นมาคำหนึ่งขณะกำลังยุ่งว่า “ไม่ดีหรอกมั้ง”
ต้าซือมิ่งเหลือบมองเด็กน้อย เด็กน้อยหดคอลงตามสัญชาติญาณ มองท่านพ่อของเขาอย่างไม่เข้าใจนัก “พ่อ?” มองสบเข้ากับตาสีฟ้าลุ่มลึกไร้ขอบเขตคู่นั้น จากนั้น…
“พ่ออุ้ม…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยื่นมืออวบอ้วนออกไปยืดตัวเข้าหาท่านพ่อของเขาก่อนจะสวมกอด ท่านพ่อของเขาจึงได้แต่รวบตัวเขามา เด็กน้อยเล่นอยู่ในอ้อมอกของท่านพ่อเขาอย่างมีความสุขอีกครั้ง
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางก็สอดมือประสานเข้ากับมือของต้าซือมิ่งและจับมือเขาไว้แน่น ทว่านางยังคงมองเทียนตี้ รู้ว่าเขาน้อยเนื้อต่ำใจเรื่องอะไร สุดท้ายก็ใจอ่อน “ลุกขึ้นเถิด”
เซ่าเฮ่าเองก็ประคองตี้จวิ้นขึ้นมา “ลุกเถอะ ยังเป็นเทียนตี้อยู่ คุกเข่าเช่นนี้ไม่อายคนหรือไร”
“สละตำแหน่งแล้ว” เทียนตี้ที่ถูกประคองขึ้นมากล่าว “ตำแหน่งเทียนตี้ในบัดนี้คือบุตรชายของชูชู”
“เรียกนายท่าน” เยี่ยนอวี๋แก้ไข
เทียนตี้ไม่ยอม…แต่เยี่ยนอวี๋ย่อมไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสเอ่ยปาก นางนำมงกุฎจักรพรรดิที่เด็กน้อยกำลังเล่นอย่างสนุกสนานคืนให้เทียนตี้ “สวมกลับไป มันคือของเจ้า”
“เนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่างุนงง ทว่าท่านพ่อของเขาก็รวบตัวเขาและบอกว่า “ไว้พ่อจะทำแบบที่สวยกว่าให้เจ้า”
เด็กน้อยไม่มองมงกุฎนั่นแล้ว เปลี่ยนมามองท่านพ่อเขาแทน “จริงหรือ”
“อืม”
“แบบค้อน ค้อน?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าซักไซ้
“อยากได้วิบวับไม่ใช่หรือ” ต้าซือมิ่งมองเด็กน้อย ครานี้เขายอมรับในสายตาของเด็กน้อยแล้ว และยังรู้ว่าต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่าให้ เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกจริงๆ สมแล้วที่เป็นลูกของเขา
เด็กน้อยกล่าวอย่างไม่เคยทำให้ท่านพ่อ ‘เสียหน้า’ ว่า “ชอบค้อนค้อนที่สุด! สวม บนหัว!”
“เจ้าไม่กลัวผมไม่งอกหรือไร” จิ่วอิงอดพูดแทรกขึ้นไม่ได้
เยี่ยนเสี่ยวเป่าถูกเสียดแทงจนหน้าอวบอ้วนบึ้งตึง “อิงอิง ร้ายที่สุด! เป่าไม่เอาแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ…” จิ่วอิงสนุกสนาน “เอาเถอะน่า หัวล้านก็ดีเหมือนกันนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเบือนหน้าหนีไม่มองจิ่วอิง เขามุดเข้าไปในซอกคอของท่านพ่อแล้ว “พ่อ ชกอิงอิง!”
“นายน้อย เรื่องนี้มิต้องรบกวนจวินโฮ่ว ซีซีช่วยท่านเอง!” ซีหวังหมู่ลงมือทันทีทำเอาจิ่วอิงถูกอัดไม่ทันตั้งตัว “เป็นบ้าอะไรของเจ้า!”
“รังแกนายน้อยดีนัก!” ซีหวังหมู่มีจุดยืนชัดเจน
จิ่วอิงรีบหลบ “ข้าคือปู่จิ่วของเขา หยอกเขาเล่นแล้วจะทำไมเล่า”
“ไม่ทำไม ควรโดนอัด!” ซีหวังหมู่ยืนกราน นางไล่ตามจิ่วอิงไปแล้ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหัวเราะขบขัน “ฮ่า… ซีซี สวย!”
ท่าทางน่าเอ็นดูเช่นนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋อดยื่นมือไปลูบเด็กน้อยไม่ได้ ขณะเดียวกันนางก็พูดกับเทียนตี้ที่รับมงกุฎไว้แต่กลับยังนิ่งงันว่า “สามหมื่นปีมานี้ ลำบากเจ้าแล้ว”
เพียงประโยคเดียว…ทำให้เทียนตี้ที่เก็บน้ำตาไปแล้วสะเทือนใจขึ้นมาอีกครั้ง! และครั้งนี้… เทียนตี้ที่คุกเข่าลงบนพื้นดัง ตุบ ยังกอดขาของนางไว้และร้องไห้จนดูไม่ได้ “ชูชู!” แม้สรรพชีวิตไม่รู้ แต่ชูชูของเขาที่อบรมสั่งสอนเขามารู้ทุกอย่าง
ตลอดสามหมื่นปีที่ผ่านมานี้ เหตุผลที่ไม่ว่าต้องยอมสละทิ้งอะไรเพื่อเลื่อนขั้น นางรู้ดี แม้เขายังไม่ได้พูดอะไรแม้เพียงน้อย แม้เขาทำผิดมากมาย ทำให้นางกลับมาแล้วต้องเดือดดาล กระทั่งเกือบจะถูกทำร้ายจนร่วงหล่นอีกครา แต่หากมีอีกครา เขาก็จะไปจำศีลอยู่ดี เขาต้องเสียสละบางสิ่งจึงจะตั้งใจทุ่มเทกับการจำศีลและเลื่อนขั้น ปกป้องจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่ชูชูทิ้งไว้ให้ เขาจะไปตามหานางดังเช่นพี่น้องคนอื่นๆ ทำมิได้ เขาทำได้เพียงพยายามเข้าใกล้นางในจักรวาลดั้งเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า และยังต้องพยายามฝ่าฟันและเลื่อนขั้นอย่างสุดความสามารถ เขาจะท้อถอยไม่ได้ ต้องเดินหน้าอย่างเดียว เพราะว่าข้างบนของเขาไม่มีนางอีกแล้ว มีหลายคราที่เขาอยากจะกลับคืนสู่ธรรมชาติไปตามกลิ่นอายของนาง แต่เขาทำไม่ได้ เขาต้องรักษาจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าไว้ เขาต้องแบกรับมันไว้
…
เทียนตี้ที่ปล่อยโฮเช่นนี้ย่อมทำให้เซ่าเฮ่ากางม่านผนึกไว้ เขาปกคลุมรอบบริเวณของพวกเขาไว้ด้วยหมอกสีขาว ดังนั้นจึงไม่มีเทพองค์ใดเห็นเทียนตี้ที่ไร้สติเช่นนี้
ตี้เซินถือเป็นข้อยกเว้น
ทว่าตี้เซินในบัดนี้ไม่อาจเข้าใจได้จริงๆ ว่าเหตุใดเสด็จพ่อของเขาจึงเสียสติต่อหน้าปฐมราชินีเช่นนี้ กระทั่งทำให้เขารู้สึกผิดปกติ แต่ต้าซือมิ่งรู้ เพียงแต่เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจเทียนตี้เสียแล้ว! ทว่าเขายังไม่ได้พูดอะไร เพราะว่าภรรยาประสานมือเขาไว้แน่น
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยนอวี๋จึงเอ่ยขึ้นว่า “พอแล้ว อายุมากโขแล้วยังร้องไห้ฟูมฟายเช่นนี้ เสี่ยวเป่ายังไม่ร้องไห้เช่นนี้เลย”
“ใช่!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพูดต่อทันที “เป่าไม่ร้อง เป่าเก่งที่สุด” เว้นแต่เวลาที่น้ำหยดลงมาเอง เป่าก็ทำอะไรไม่ได้
พรวด! เยี่ยนชิงที่ดูถึงตรงนี้ แม้จะยังอยู่ในม่านหมอกแต่ยังคงขบขันกับเด็กน้อยน่าเอ็นดู เขาเดินขึ้นมารับเด็กน้อยไป “เป่าของเราเก่งจริงๆ!”
“…เดี๋ยวนะ ท่านพ่อ ท่านอุ้มเสี่ยวเป่าได้อย่างไร นี่ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือ” เยี่ยนจื่อเสาไม่เข้าใจ เขายังคงเชื่อมั่นว่าตนเองอยู่ในโลกมายา
เยี่ยนจื่อเยี่ยกุมขมับกลับยังตะลึงไม่หาย จนเมื่อน้องรองแสนทึ่ม ‘ปลุก’ เมื่อครู่นี้ เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า น้องสาวของเขา…คือหยวนชู ปฐมราชินีผู้สร้างโลก
ปฐมราชินีหยวนชู
ปฐมราชินีหยวนชูเชียวนะ
เยี่ยนจื่อเยี่ยตื้อไปหมด นี่มันเกิดคาดไปมากจริงๆ
…
เมื่อเยี่ยนชิงสามพ่อลูก ‘กลับสู่โลกความเป็นจริง’ เงียบๆ เทียนตี้ก็หยุดร้องไห้แล้ว ทว่าเดิมทีเขายังไม่อยากปล่อยมือ แต่เซ่าเฮ่าก็ดึงเขาขึ้นมา “โตๆ กันแล้ว ทำเช่นนี้น่าเกลียดจะตายไป จวินโฮ่วมองอยู่นะ”
“…ข้าต้องกลัวพ่อเลี้ยงด้วยหรือ” เทียนตี้โต้กลับพลางยืนขึ้น
คนตัวสูงสง่างามนั่นน่ะหรือ…
“…”
ต้าซือมิ่งพูดไม่ออก เขาไม่อยากเป็นพ่อเลี้ยงให้เทียนตี้ที่โตและแก่เช่นนี้หรอกนะ ทำเอาเขาแก่ไปด้วย แต่ในเมื่อเจ้าหมอนี่รู้ตำแหน่งของตนเองแล้วก็แล้วไป
ทว่าเด็กน้อยที่ถูกเยี่ยนชิงอุ้มไปก็ไม่พอใจ เขากำลังจะประท้วงเกี่ยวกับ ‘พ่อเลี้ยง’ อะไรนั่น! แต่แล้วเทียนตี้ผู้ห้าวหาญกลับประชิดหน้าเข้าหาเยี่ยนอวี๋ต่อหน้าต้าซือมิ่ง! “ชูชู เช็ดน้ำตาให้ข้าหน่อย”
หึ
ต้าซือมิ่งบางคนยกยิ้มมุมปาก
