ตอนที่ 508 ต้าซือมิ่งกินเจ้าปลาน้อย
เยี่ยนอวี๋ “???”
ปฐมราชินีที่ไม่เข้าใจก็กะพริบตาอีกครั้ง “เจ้าหิวเป็นด้วยหรือ”
“อืม” ต้าซือมิ่งเอ่ยเสียงสูง ทำท่าจริงจัง “ตั้งแต่ที่ตกหลุมรักเจ้าก็ไม่เคยอิ่มเลย”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางที่พอจะเข้าใจบางอย่างก็ใช้มือที่หยิกเด็กน้อยจิ้มแผ่นอกของต้าซือมิ่ง “พูดดีๆ”
หรงต้าซือมิ่งหัวเราะเบาๆ พลางโอบภรรยาเข้ามา
เยี่ยนอวี๋รีบเปลี่ยนจากจิ้มมาดันหน้าอกเขาแทน “เสี่ยวเป่า” เกือบจะหนีบเสี่ยวเป่าแล้ว
ทว่าต้าซือมิ่งที่โอบเอวภรรยาไม่สนใจ เขายื่นริมฝีปากบางของตนไปที่ข้างหูภรรยาแล้ว “ข้าพูดไม่ดีอย่างไรหรือ”
เยี่ยนอวี๋หูแดงทันที นางเบือนหน้าหนีริมฝีปากของชายคนนี้ ทว่าต้าซือมิ่งยังไล่ตามนางไม่หยุด ลมหายใจรินรดใบหูของนาง อุณหภูมินั้นเย็นเล็กน้อยทำให้นางสะดุ้ง เขายังกัดนางเป็นครั้งคราว ราวกับ… ราวกับเสือดาวที่ฝืนกลั้นอดทน ทั้งถูไถและคลอเคลีย จนนางจับคอเรียวยาวของเขาอย่างไม่รู้ตัวและลูบเขาเบาๆ “อืม ข้าพูดผิดเอง สามีพูดถูกทุกอย่าง”
เสียงนั้น…ทั้งอ่อนโยนและเกียจคร้าน และยังอ่อนนุ่มด้วยความรักใคร่และเล้าโลม
ในความเป็นจริงแล้ว ปฐมราชินีเยี่ยนเองก็ชอบความรู้สึกเช่นนี้มาก การคลอเคลียเช่นนี้ราวกับกำลังเรียกร้องให้นางกอดและจูบเขา ต้าซือมิ่งที่ราวกับเสือดาวคนนี้
เขาดูบอบบางเหมือนเด็กน้อยทว่ากลับไม่เหมือนกันเสียทีเดียว เขาแฝงไปด้วยความเด็ดขาดป่าเถื่อน ไม่พอใจเมื่อนางเมินเฉยต่อความปรารถนาของเขา แต่ก็ไม่ยอมพูดตรงๆ เอาแต่กัดและข่วนเช่นนี้ ทำเอานางต้องยอมมอบหัวใจให้เขา
ดังนั้นเมื่อเยี่ยนอวี๋ต้องเอาใจสามีเสือดาวที่กำลังออดอ้อน นางจึงประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางที่ประชิดเข้ามาของชายคนนี้ จากนั้น… เด็กน้อยก็ถูกท่านพ่อของเขา ‘โยน’ ออกไปแล้ว เด็กน้อย ‘ลอย’ ลงไปบนตั่งเตียงนอนใกล้ๆ อย่างเบาหวิว
เยี่ยนอวี๋เสียสมาธิอยากจะไปดูเด็กน้อย แต่ต้าซือมิ่งที่ไม่อนุญาตให้นางวอกแวกก็บีบเอวของนางไว้แน่นอย่างเอาแต่ใจ ขโมยจูบริมฝีปากที่สดใสงดงามและอวบอิ่มราวกับดอกอิงบานสะพรั่งของนาง
ครั้งนี้ต้าซือมิ่งที่เต็มไปด้วย ‘ความแค้น’ ต่างจากคราวก่อนที่มีเพียงความอาลัยและความรักอย่างสุดซึ้ง เขากัดริมฝีปากของปฐมราชินีเยี่ยนด้วยน้ำหนักที่มากกว่าเดิม ทำเอาเยี่ยนอวี๋ร้องซี๊ดเบาๆ ก่อนจะถูกโจมตีและยึดครองริมฝีปากไปโดยปริยาย…
เหตุการณ์กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ทว่า…
“นายท่าน นายท่าน”
เสียงเรียกของซีหวังหมู่ดังขึ้นไม่หยุดราวกับหากไม่ได้คำตอบจะไม่ยอมหยุด “นายท่าน…”
เยี่ยนอวี๋ “…” นางงงงัน ทว่าคนที่งงงันยิ่งกว่านางคือต้าซือมิ่ง เขาถึงกับไม่อยากสนใจด้วยซ้ำ แต่แล้ว…
“เสี่ยวเหลยและเสี่ยวอิงเกิดเรื่องแล้ว นายท่าน นายท่าน…”
ซีหวังหมู่ตะโกนเรียกไม่หยุด เพราะกลัวว่านายท่านและจวินโฮ่วของมันจะนอนหลับลึก ทั้งยังมีม่านป้องกันกันไว้แล้วจะไม่ได้ยินเสียงของมัน มันจึงตะโกนเรียกเสียงดังจนได้ยินกันทั่วทั้งตำหนักเทียนจุน ทำเอาหยวนสื่อเทียนจุนที่กำลังจำศีลรักษาตัวออกมา แม้แต่หงส์เทพที่เพิ่งเกิดใหม่ก็ตื่นขึ้นมา เยี่ยนอวี๋จึง… ผลักต้าซือมิ่งออก
หรงต้าซือมิ่งที่ยังคงกอดภรรยาไว้แน่น เขารู้สึกว่าร่างพรหมจารีร่างนี้ของเขาคงต้องหาฤกษ์มงคลสักวันเพื่อสละมันทิ้งแล้ว อยากจะ…บ้าตายจริงๆ
ต้าซือมิ่งที่ทุกส่วนของร่างกายอยากจะกระอักเลือด ครานี้จำใจต้องปล่อยภรรยาที่ทั้งนุ่มและหวานหอมไป ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางเองก็ทำอะไรไม่ถูก…
“นายท่าน นายท่าน” ซีหวังหมู่ที่ตะโกนเรียกไม่หยุดยังรออยู่ข้างนอก
“เกิดอะไรขึ้น” หยวนสื่อเทียนจุนและหงส์เทพมาถึงแล้ว
เยี่ยนอวี๋เปิดประตูออกมา “เกิดอะไรขึ้น เทียนตี้ล่ะ”
“เทียนตี้ลงไปยังโลกมนุษย์แล้ว แต่ข้าน้อยคิดว่าเขาคงไม่ไหวจึงรีบมารายงานท่าน” ซีหวังหมู่ไม่ค่อยเชื่อมั่นในเทียนตี้อย่างเห็นได้ชัด
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางที่กำลังปวดศีรษะรู้สึกถึงรัศมีความเคียดแค้นจากด้านหลังแล้ว ธนูอยู่บนคันศรแล้ว…
เยี่ยนอวี๋ที่จู่ๆ รู้สึกสงสารสามีรูปงาม นางเพิ่งสงบอารมณ์ลงก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพวกเทียนตี้แล้ว
จากนั้น…
เทียนตี้พาเทพอัสนี อิงหลงและทัวถ่าเทียนอ๋องมาปรากฏตรงหน้าเยี่ยนอวี๋ตามคาด ทว่าทัวถ่าเทียนอ๋องกลายเป็นศพไปเสียแล้ว
นี่มัน…
เยี่ยนอวี๋แววตาเคร่งขรึม นางไปมองไปที่อิงหลงโบราณที่อ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด “เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“ข้าน้อยขอพูดก่อน” เทพอัสนีรายงาน “หลังจากเทียนตี้เปิดประตูหยวนกวง ข้าน้อยก็ลงไปยังโลกมนุษย์เพื่อตามหาเสี่ยวอิงตามคำสั่งของท่าน แรกเริ่มทุกอย่างราบรื่นดี พวกเรากลับมาประตูหยวนกวงแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ประตูหยวนกวงก็เริ่มสั่นไหว กลิ่นอายอันตรายถึงชีวิตปกคลุมพวกเราไว้อย่างกะทันหัน กลิ่นอายนั้น…”
“คือแอนนา” อิงหลงที่พูดต่อก็กล่าวอย่างมั่นใจ “คือแอนนา กลิ่นอายของนางข้าน้อยจำไม่ผิด แต่เหมือนกับว่าเป้าหมายของมันไม่ใช่ข้าน้อยและเสี่ยวเหลย แต่คือทัวถ่าเทียนอ๋องอะไรนี่น่ะ”
“ใช่ว่าจะไม่ใช่พวกเจ้า หากไม่ใช่เพราะข้าไปถึงทันกาล เจ้าสองคนคงถูกดูดเข้าไปในความปั่นป่วนว่างเปล่าแล้ว” เทียนตี้น้ำเสียงเคร่งขรึม รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง “แอนนาตนนี้ มือยาวเสียจริง”
“อาจจะกระวนกระวายใจแล้ว” หยวนสื่อเทียนจุนวิเคราะห์ “เจ้าดูสิ นอกจากปฐมราชินีจะกลับมาแล้ว ยังได้รับพลังที่ไม่เคยมีก่อนจะร่วงหล่น ฟื้นคืนชีพเหล่าขุนเขาและท้องทะเลทั้งหมด จากนั้นเทียนตี้เจ้าก็เลื่อนขั้นไปเป็นระดับผู้สร้างโลก แอนนาคงร้อนใจแล้ว”
“ไม่ถูก” เยี่ยนอวี๋กลับเอ่ยขึ้น “หากมันร้อนใจจริงๆ เช่นนี้การลงมือของนางต้องสังหารเสี่ยวเหลยหรือเสี่ยวอิงก่อนทันที ไม่ใช่เทียนอ๋องอะไรนี่”
“เช่นนั้นนั่นมันอะไรเล่า” ซีหวังหมู่ร้อนรน
เยี่ยนอวี๋กลับปล่อยญาณสัมผัสไปยังสวรรค์เก้าชั้นฟ้า สัญชาติญาณของนางบอกว่าจุดประสงค์ของแอนนาไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพียงแต่ว่านางเพิ่งปล่อยญาณสัมผัสออกไป
“ทูลรายงานพ่ะย่ะค่ะ…”
เทพรับใช้นายหนึ่งทูลรายงานด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “ฝ่าบาท ตัวเหวินเทียนอ๋องกลับมาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อเสียงรายงานดังขึ้น เทียนตี้ก็สะบัดแขนเสื้อในทันใด ตัวเหวินเทียนอ๋องที่เพิ่งออกมาจากประตูค่ายกลย้ายมิติก็ถูกเรียกมาทันที ในขณะเดียวกันเทียนตี้ก็แผ่ซ่านพลังวิเศษอันศักดิ์สิทธิ์รักษาวิญญาณของตัวเหวินเทียนอ๋องที่สลายไปเล็กน้อยแล้ว
ทว่าตัวเหวินเทียนอ๋องที่รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีกลับรีบรายงานขึ้นในจังหวะที่ถูกเรียกพบว่า “ฝ่าบาทโปรดช่วยพวกผูถี อยู่ที่… ภูเขาปู้โจวซาน เอื้อก…”
ตัวเหวินเทียนอ๋องที่พูดจบก็อาเจียนเป็นเลือดออกมา เขาสลบไปทันที เห็นได้ชัดว่าเขาเค้นแรงเฮือกสุดท้ายมาขอความช่วยเหลือ น่าเสียดายที่…ตัวเหวินเทียนอ๋องเพิ่งสลบไป ต้าซือมิ่งที่เดินออกมาจากด้านหลังของเยี่ยนอวี๋ก็พูดขึ้นว่า “เทียนอ๋องทั้งสองร่วงหล่นแล้ว”
เนื่องจากก่อนหน้านี้หรงอี้ควบคุมกรมชะตาสวรรค์ไว้ ดังนั้นบัดนี้ย่อมสัมผัสถึงสองวิญญาณอันแข็งแกร่งสลายไปจากกรมชะตาสวรรค์อย่างแจ่มชัด เขารู้ว่าคงช่วยเทียนอ๋องทั้งสองท่านนี้ไม่ทันแล้ว
ทว่า…สิ่งที่แย่ยิ่งกว่านี้คือ
