ตอนที่ 509 จับแอนนาได้หนึ่งตัว
“มีมหาเทพที่กำลังเลื่อนขั้นกลุ่มหนึ่งตกอยู่ในอันตราย” หรงต้าซือมิ่งที่ใช้ญาณสัมผัสกลิ่นอายผิดปกติในกรมชะตาสวรรค์อย่างถี่ถ้วน เขาก็ถามขึ้นว่า “เบิกฟ้าคือใคร อยู่ที่ไหน”
“เบิกฟ้า?” ทุกคนชะงัก
ทว่าซีหวังหมู่นึกบางอย่างขึ้นได้ “ทะเลสาบสือซ่าไห่?”
“ไป”
เยี่ยนอวี๋โอบเอวต้าซือมิ่งเหินนภาไปอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง สัญชาติญาณบอกนางว่า ทะเลสาบสือซ่าไห่แน่นอน ยังคงเป็นที่ตรงนั้น
เทียนตี้กลับไม่ได้ตามไปและไม่ให้ผู้อื่นตามไป “ชูชูและสามีของนางพอที่จะรับมือได้ พวกเราอย่าไปสร้างปัญหาเลย ซีซีเจ้าเฝ้านายน้อย เสี่ยวเหลยเสี่ยวอิงไปพักผ่อนก่อน พวกเรารอชูชูกลับมา”
“ได้” ซีหวังหมู่เพิ่งขานตอบ เด็กน้อยที่แต่เดิมนอนหลับลึกพลันลุกพรวด “พ่อ”
ซีหวังหมู่ยังไม่ทันตั้งสติได้ จิ่วอิงก็ปรากฏตัวข้างหน้าเด็กน้อยปลอบว่า “ท่านพ่อเจ้าไปทำธุระ เดี๋ยวก็กลับมา เสี่ยวเป๋าเด็กดี กลับไปนอนต่อดีหรือไม่”
“…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่งัวเงียยังไม่ทันตั้งสติได้ เมื่อเขาตั้งสติได้ เข้าใจความหมายของจิ่วอิง เขาก็ร้องไห้ทันที
“โอ๊ย” ซีหวังหมู่รีบปรากฏตัว “นายน้อยเป็นอะไรไปหรือ ปู่จิ่วรังแกเจ้าใช่หรือไม่ ซีซีจัดการมันให้เอง”
จิ่วอิงกำลังจะโต้แย้ง… เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็หายตัวไปจากบนเตียงแล้ว
“เฮ้ย” ดวงตาทั้งสิบแปดดวงของจิ่วอิงเบิกโพลง ซีหวังหมู่เองก็ตะลึงงัน มันจับกลิ่นอายของนายน้อยไม่ได้เลย โชคดีที่…
“นี่”
เทียนตี้ที่รับรู้ถึงความผิดปกติและจับเด็กน้อยไว้ได้ในทันที เขาจับเด็กน้อยได้กลางอากาศจากความว่างเปล่า ฝ่ายหลังยังน้ำตาเอ่อนล้น เมื่อเห็นเทียนตี้ เขาก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
“แงงงง…”
“พ่อ พ่อ แม่…”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูก ‘ทิ้ง’ ขณะหลับแหกปากร้องเสียงดังลั่น ทั่วทั้งตำหนักเทียนจุนได้ยินหมดแล้ว ถึงอย่างไรค่ายกลก็ไม่สามารถกั้นเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยไว้ได้…
“เสี่ยวเป่า…”
เทียนตี้ปวดศีรษะแทบจะระเบิด
“แงงงง…”
“ปล่อย เป่า”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังทุบตีเทียนตี้ “เป่าหาพ่อ แงงง…”
เทียนตี้ที่ถูกทุบตีจนมือเจ็บไปหมด ครั้นเขากำลังจะเปลี่ยนจากจับเป็นอุ้ม เพราะกลัวเด็กน้อยดิ้นหลุดมือ สุดท้ายเขาเพิ่งจะอุ้มเด็กน้อยไว้ก็สัมผัสถึงพลังงานอันตรายบางอย่างร่วงหล่นมาจากท้องฟ้า
วิ้ง
เทียนตี้หลบด้วยสัญชาติญาณ
ขณะที่เขาหลบนั่นเองก็เห็นลำแสงสีดำวิ่งผ่านหน้าไปด้วยความรวดเร็ว จากนั้น…
ตึง
พื้นอันแข็งแรงของตำหนักเทียนจุนถูกทุบจนเกิดเสียงดังสนั่น จากนั้น… ไม่ว่าเทียนตี้หรือหยวนสื่อเทียนจุน หงส์เทพ หรือเซ่าเฮ่าและซีหวังหมู่ พวกเขาล้วนตะลึงงัน เพราะว่าสิ่งของที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้าทุบลงบนพื้นของตำหนักเทียนจุนคือค้อนสีดำขนาดจิ๋วอันหนึ่ง
แต่เห็นได้ชัดว่าบนค้อนจิ๋วเล่มนี้แผ่ซ่านรัศมีลึกลับที่มิอาจจับต้องและคาดเดาได้ ค้อนจิ๋วอันนี้และพลังงานเมื่อครู่นี้ล้วนระเบิดมาจาก…นายน้อย
“บ้าแล้ว” เทพอัสนีร้องอุทานทันที เซ่าเฮ่าเหินเข้ามาข้างหน้าเทียนตี้ ปลอบเด็กน้อยอย่างอ่อนโยนว่า “นายน้อยใจเย็นก่อน ข้าน้อยพาท่านไปหาท่านพ่อและท่านแม่ ดีหรือไม่”
“จริง จริงหรือ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าถามสะอึกสะอื้น ดวงตาคู่โตของเขายังเต็มไปด้วยน้ำตา ท่าทางน้อยใจอย่างมาก คิดว่าท่านพ่อและท่านแม่ของเขาแย่เกินไปแล้ว ไม่พาเขาไปด้วย
“แงงงง…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่น้อยใจจนร้องไห้ฟูมฟายอีกครั้ง เขาก็ถูกเซ่าเฮ่าอุ้มไป “ข้าน้อยจะโกหกนายน้อยได้อย่างไร ข้าน้อยจะพาท่านไปเดี๋ยวนี้เลย ดีหรือไม่”
“ดี แงงงง…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบพลางร้องไห้ ทำเอาทุกคนสงสารจับใจ
ถึงอย่างไรเซ่าเฮ่าก็ลูบหลังของเด็กน้อยอย่างสงสาร ขณะเดียวกันก็เหลือบมองไปที่พื้น “เช่นนั้นนายน้อยเก็บอาวุธก่อนดีหรือไม่”
“…อะไร” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สะอึกสะอื้นไม่เข้าใจ
“ค้อนน่ะ เก็บค้อนหน่อย” จิ่วอิงจึงอธิบาย มันตกใจมากจริงๆ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่เด็กน้อยหายตัวไปเช่นนี้ มันจึงยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ กลัวว่าเจ้าตัวน้อยจะหนีไปตกอยู่ฝั่งศัตรู อย่างเช่นสถานที่ที่แอนนาอยู่…
เยี่ยนเสี่ยวเป่ากะพริบตาสองสามที ยิ่งไม่เข้าใจ “เก็บ?”
“เดี๋ยวนะ…” จิ่วอิงอยากถามว่า “พ่อเจ้าไม่ได้สอนหรือ”
ทว่าเซ่าเฮ่าก็พบว่า “หายไปแล้ว”
“อ้อ ก็ได้ เก็บคืนได้เอง” จิ่วอิงสงบสติอารมณ์ลงพูดว่า “เสี่ยวเป่า เจ้าทำปู่จิ่วตกใจแทบแย่ เจ้าจะรีบไปไหนเล่า แม้เจ้าจะไม่อยากรอ ปู่จิ่วเจ้าก็พาเจ้าไปหาท่านพ่อเจ้าอยู่ดี”
“แงงงง…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่น้อยอกน้อยใจอยู่แล้วไม่ได้พูดอะไร เขาตอบด้วยการร้องไห้ทันที
จิ่วอิง “…”
มันปวดศีรษะทั้งเก้าจริงๆ
เซ่าเฮ่ารีบลูบหลังของนายน้อยปลอบประโลมว่า “เราไปหานายท่านและจวินโฮ่วกันเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอรับ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้องไห้พลางตอบ ลำบากเขาแล้วที่ยังตอบได้ชัดถ้อยชัดคำ
เซ่าเฮ่าก็ไม่รีรอ กลัวว่านายน้อยตัวนุ่มนิ่มในอ้อมอกของเขาจะทุบค้อนใส่เขา เขาอาจจะหลบไม่ทันก็ได้
“ไปเถอะๆ” เทียนตี้ที่ไม่กล้าขัดขวางได้แต่โบกมือ คิดในใจว่าบุตรของชูชูคนนี้ไร้ที่เปรียบ แม้แต่เขาก็เกือบจะถูกค้อนทุบเอา โตขึ้นจะขนาดไหนเชียว
เด็กน้อยกลับยังแค้นฝังใจพลางแค่นเสียงใส่เทียนตี้
เทียนตี้ “…”
เขาทำอะไรคุณชายน้อยท่านนี้หรือ
ซีหวังหมู่หัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ สมแล้วที่เป็นนายน้อย เทียนตี้เจ้าเพลาๆ หน่อย ทำนายน้อยเดือดร้อนขึ้นมาเมื่อโตขึ้นจะทุบเจ้าได้”
เทียนตี้ “…”
เมื่อครู่นี้เขาปกป้องเจ้าตัวน้อยไว้นะ
“นายน้อยไม่ธรรมดา” หยวนสื่อเทียนจุนทอดถอนใจ “ความสามารถเช่นนี้เหมือนกับว่าไม่ได้สืบทอดมาจากปฐมราชินี เกรงว่าสืบทอดมาจากสวามีของปฐมราชินี”
“จวินโฮ่วเก่งกาจเช่นนี้เลยหรือ” ซีหวังหมู่ไม่ได้ตามไป เพราะจิ่วอิงตามไปแล้วและยังมีเซ่าเฮ่า มันรู้ว่าตำหนักสวรรค์ยังตกอยู่ในอันตรายจึงไม่ได้ตามไป
หยวนสื่อเทียนจุนพยักหน้า “ความแข็งแกร่งของจวินโฮ่ว ข้ามิอาจประเมินได้ เทียนตี้ท่านเล่า”
“…มองไม่ออก” แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เทียนตี้รู้ดีแก่ใจ รู้ว่าจักรพรรดิอสูรนั่นไม่ธรรมดาจริงๆ
หยวนสื่อเทียนจุนไม่ถามมากกว่านี้อีก เพียงแค่จ้องมองไปทางทะลสาบสือซ่าไห่ เขายังทิ้งค่ายกลที่พังทลายไว้ที่นั่น ยังสามารถรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านค่ายกลที่หลงเหลือนี้
เยี่ยนอวี๋ที่ไปถึงทะเลสาบสือซ่าไห่นานแล้ว นางก็พบว่ามหาเทพเบิกฟ้าและเทพกลุ่มหนึ่งกำลังจะถูกธาตุไฟเข้าแทรกตามคาด
“คำสาปสะกดใจ” เยี่ยนอวี๋ที่มองปราดเดียวก็รู้ทันทีก็ปล่อยแสงสีม่วงหม่นไปยังเทพกลุ่มนั้น ในขณะเดียวกันก็อัญเชิญกระบี่ไท่ชางออกมา เมื่อฝ่ายหลังปรากฏตัว สือซ่าไห่ก็สะเทือนไหว
“กำจัด มาร”
เยี่ยนอวี๋ยังกระตุ้นพลังกำจัดมารที่แข็งแกร่งที่สุดของกระบี่ไท่ชางออกมา
ทันใดนั้นเอง…
วิ้ง
กระบี่ไท่ชางที่แผ่ซ่านรัศมีสีม่วงลึกลับไร้ที่สิ้นสุด เหมือนกับพิภพขนาดเล็กขยายใหญ่ขึ้นทันที ราวกับเป็นจักรวาลลึกลับที่แยกตัวออกจากโลกและเกิดขึ้นอย่างอิสระ
ในขณะเดียวกัน บริเวณสือซ่าไห่ก็ปรากฏกระแสน้ำมืดมนอย่างเห็นได้ชัด มันพยายามถอยหนีไปทุกทิศทาง แต่กระบี่ไท่ชางย่อมไม่ปล่อยให้พวกมันหนี ดังนั้น…
ตู้ม กระบี่ไท่ชางที่ระเบิดเกิดเป็นดวงดาวนับพันในก็จับกระแสน้ำมืดมนทั้งหมดไว้ได้
เท่านี้ยังไม่จบ…
“มา”
ต้าซือมิ่งเองก็ลงมือแล้ว เมื่อเขายื่นมือออกมาจับกระแสน้ำมืดมนและคว้าบางอย่างไว้ได้จริงๆ
