ตอนที่ 515 ปฐมราชินีทราบความจริงทั้งหมด
เทียนตี้พูดขึ้นว่า “อาจารย์พักในตำหนักสวรรค์ก่อนเถิด ข้าจัดงานเลี้ยงครอบครัวไว้ ท่านไม่ได้ทานอาหารพร้อมข้าและพวกข้านานแล้ว”
“ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ต้องไปทานที่จักรวาลดั้งเดิม และต้องเป็นเทพชั้นผู้น้อยเช่นพวกเจ้าทานเป็นเพื่อนอาจารย์ นายท่านของพวกเจ้า” ต้าซือมิ่งเอ่ยขึ้นทันที “ตี้จวิ้นเจ้าก็ไม่ใช่เด็กแล้ว อยู่ต่อหน้าเสี่ยวเป่าต้องเป็นแบบอย่างให้กับน้องชาย ต้องรู้จักเคารพครูบาอาจารย์”
เทียนตี้ “…”
เจ้าดอกบัวขาวนี่ชักจะวอนซะแล้ว
ทว่าเยี่ยนอวี๋กลับพยักหน้า “เช่นนั้นก็ไปจักรวาลดั้งเดิม”
“แต่จักรวาลดั้งเดิมยังไม่ได้รับการฟื้นฟู ตอนนี้รกร้างว่างเปล่า ไม่เหมาะสมหรอก” เทียนตี้กล่าวอย่างมีเหตุมีผล
แต่แล้วเยี่ยนอวี๋เอ่ยว่า “มิเป็นไร ก่อกองไฟเอาได้”
เทียนตี้ “…”
เขาที่รู้สึกน้อยใจก็คิดว่า “อาจารย์ ท่านตามใจสามีคนนี้ของท่านเกินไปแล้ว”
“เอาเถิด พวกเราก็อยากกลับไปดูจักรวาลดั้งเดิม” เซ่าเฮ่าช่วยคลายสถานการณ์
ทว่าเยี่ยนอวี๋ไม่ยอมตามใจเทียนตี้ “ทำไมหรือ เก้าสิบล้านปีข้าถึงมีสามี ตามใจเล็กน้อยเจ้ายังมีความเห็น แล้วอะไรคือสามีคนนี้ของข้า เรียกอาจารย์พ่อ”
เทียนตี้ “…”
เขาที่รู้สึกถูกทำร้ายไม่รู้จบอยากจะกระอักเลือดจริงๆ ต้าซือมิ่งกลับยังเลิกคิ้วมองเขาราวกับกำลังรอเขาเรียกอาจารย์พ่อ
เทียนตี้ “…”
หากเขาเรียกเจ้าดอกบัวขาวนี่ว่าอาจารย์พ่อ เขาคือสุนัข
“ไม่เชื่อฟังแล้วใช่หรือไม่” เยี่ยนอวี๋กลับถามขึ้น ดวงตางดงามของนางหรี่ลงเล็กน้อย
ท่าทางเช่นนั้น… เทียนตี้ได้แต่ตบหน้าตนเองแล้ว “อาจารย์พ่อ” โฮ่ง
เยี่ยนอวี๋พยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนจะตระเตรียมพาสามีและลูกกลับบ้าน ในขณะเดียวกันก็กำชับให้ตัวเหวินเทียนอ๋องพักผ่อนให้มาก และให้ซีหวังหมู่พวกเขาอยู่ที่นี่ เมื่อหยวนสื่อเทียนจุนอาการดีขึ้นกว่านี้ค่อยกลับไป เด็กน้อยที่ได้ยินว่าต้องแยกจากกัน เขาก็ขยิบตาให้ซีหวังหมู่
“นายน้อย?” ซีหวังหมู่เดินขึ้นหน้าทันที คิดว่านายน้อยน่ารักน่าชังคนนี้อาลัยอาวรณ์มัน
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเขาก็ค่อยๆ ยื่นมืออวบอ้วนไปข้างหน้าซีหวังหมู่ “ซีซี ดู”
ซีหวังหมู่ได้ยินรู้ว่าไม่ใช่อาลัยอาวรณ์มัน มันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงเบิกตามองกำปั้นของเด็กน้อยตัวชมพู จากนั้นเด็กน้อยก็แบมือออก แสดงแอนนาน้อยตัวหนึ่งให้ดู จากนั้นก็รีบกำมือกลับไปอย่างรวดเร็ว
ซีหวังหมู่ “…”
เมื่อครู่นี้มันเห็นอะไรไปนะ?
“เห็นหรือไม่”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังถามเสียงเล็กเสียงน้อย หน้าตามีความสุข ราวกับกำลังอวดของเล่นให้เพื่อนดู อีกทั้งยังเจาะจงถลึงตามองเทียนตี้ “ไม่ให้น้องจวิ้นดูหรอก”
น้องจวิ้น “…”
วันนี้เขาถูกแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่าเขาก็เห็นแล้ว สีหน้าค่อยๆ เคร่งขรึมลง “แอนนาที่ฟื้นคืนชีพ?” ตัวเล็กเพียงนี้เลยหรือ
“แอบดู” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่พอใจ
เทียนตี้ “…”
เขาจำเป็นต้องแอบดูด้วยหรือ พี่เป่าแบมือให้ผู้อื่นดูเองมิใช่หรือ
“แอนนาจริงๆ ด้วยหรือนี่” ซีหวังหมู่เหวอ
หยวนสื่อเทียนจุนสีหน้าพลันเปลี่ยน “ปฐมราชินี นี่คือสิ่งที่ท่านได้รับจากทะเลสาบสือซ่าไห่หรือ”
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า “ยังไม่ทราบรายละเอียดที่ชัดเจนจึงไม่ได้บอกพวกเจ้า เรื่องนี้ไม่รีบ ข้ายังต้องรวบรวมข้อมูล”
“แต่ว่าอาจารย์ ท่านให้เสี่ยวเป่าจับแอนนาไว้เช่นนี้จะดีหรือ” เทียนตี้หมดคำจะพูด
“พ่อจะทำกรง ให้เป่า” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเน้นย้ำ ยังเตือนว่า “น้องจวิ้นห้ามแย่ง ของพี่เป่า”
เทียนตี้ “…”
เขากลายเป็นน้องชายจริงๆ เสียแล้ว?
เจ้าหมอนี่ช่าง…
เทียนตี้มีคำพูดเต็มศีรษะ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีแล้ว
ทว่าเยี่ยนอวี๋พูดขึ้นว่า “มิต้องเป็นห่วง เจ้าของเล่นนี่เสี่ยวเป่าเอาอยู่”
“ไม่ใช่ของเล่นธรรมดา” หยวนสื่อเทียนจุนทอดถอนใจ “มีเพียงบุตรของท่าน เด็กน้อยธรรมดาจะจับไว้ได้ที่ไหน เอาเถิด ข้ากลับจักรวาลดั้งเดิมพร้อมท่านแล้วกัน” รู้สึกไม่วางใจอย่างไรไม่รู้
“ดี” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดีใจ “ซีซี เสี่ยวเหลย เฮ่าเฮ่า อิงอิง เสี่ยวอิง เล่นกับเป่าด้วยกัน”
จิ่วอิงได้ยินลำดับชื่อของตนเองก็ไม่พอใจ “ปู่จิ่วเจ้าไม่ว่างเล่นเป็นเพื่อเจ้าหรอกนะ”
“อิงอิง” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายื่นมือไปทางจิ่วอิงแล้ว
จิ่วอิงเชิดศีรษะทั้งเก้า ยื่นหางออกไปรับเด็กน้อยมาอย่างไม่เต็มใจนัก “เจ้าคนใจดำ”
“ฮ่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าปีนขึ้นไปบนศีรษะของจิ่วอิงอย่างมีความสุข “ไป กลับ เล่นแอนนาน้อย”
เซ่าเฮ่าจุดธูปไว้อาลัยให้แอนนาน้อยตัวนั้นเงียบๆ แล้ว สุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งกลุ่มก็กลับจักรวาลดั้งเดิมด้วยกัน แม้แต่สามพ่อลูกตระกูลเยี่ยนที่หลับลึกก็ถูกย้ายไปอย่างเงียบเชียบ เหลือเพียงเทียนตี้ผู้ ‘โดดเดี่ยวเดียวดาย’
ตัวเหวินเทียนอ๋องรีบแกล้งหลับเพื่อไม่ให้เทียนตี้รู้สึกเสียหน้า… เทียนตี้รู้สึกเสียหน้าจริงๆ แต่เขายังมีธุระต้องจัดการอีกมาก ทำได้เพียงอยู่ในตำหนักสวรรค์เพียงผู้เดียว เก็บกวาดสิ่งที่คนของเขาที่เขาเลือกไว้ผิดทำลงไป ไม่กล้าบ่นแม้แต่คำเดียว
จากนั้นเขายังส่งตี้เซินไปทะเลสาบสือซ่าไห่ด้วยตนเอง เพื่อถมทะเลสาบสือซ่าไห่ตามที่ถูกลงโทษพร้อมกับฉางซีและเหล่าตระกูลสุริยันจันทราที่กลายเป็นนกชิงเหนี่ยว
…
ณ จักรวาลดั้งเดิม
แม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่เมื่อเยี่ยนอวี๋เห็นจักรวาลดั้งเดิมที่รกร้างก็ต้องขมวดคิ้ว
“แย่ขนาดนี้เลยหรือ” ซีหวังหมู่โพล่งพูดขึ้น
เซ่าเฮ่าเองก็ขมวดคิ้วเป็นปม “ไม่สมควรนี่”
“ไม่สมควรจริงๆ” หยวนสื่อเทียนจุนเองก็รู้สึกผิดปกติ “แม้จักรวาลดั้งเดิมจะร่วงหล่นไปพร้อมปฐมราชินี และยังแทบจะสลายสิ้น แต่ในเมื่อปฐมราชินีกลับมาแล้ว มันควรฟื้นกลับมามีชีวิตชีวาอย่างรวดเร็ว แม้จะรกร้างก็ไม่ควรรกร้างเช่นนี้”
นี่คือความจริง ถึงอย่างไรจักรวาลดั้งเดิมก็เป็นส่วนหนึ่งของขุนเขาและท้องทะเลโบราณเช่นกัน อีกทั้งยังเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดด้วย ดังนั้นเมื่อเยี่ยนอวี๋ฟื้นคืนชีพขุนเขาและท้องทะเลโบราณและชุบชีวิตเหล่าอสูรขุนเขาและท้องทะเลแล้ว ที่นี่ควรจะกลับมีชีวิตเช่นเดิมเช่นกัน
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากลับจำปากถ้ำที่อยู่ข้างบนสุดได้ “ตอนเด็ก เข้าไป” เขายังจำได้ว่าเมื่อครั้นเขายังเป็นเด็กเล็ก เขาเคยเข้าไปในตำหนักไท่ชางกับท่านแม่ด้วย
ทว่าเขาที่ยังเด็กเช่นนี้กลับพูดคำว่า ‘ตอนเด็ก’ ทำเอาเซ่าเฮ่าพูดไม่ออก “…”
หยวนสื่อเทียนจุนนับนิ้วทำนาย เขาอยากรู้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่
แต่แล้วเยี่ยนอวี๋ที่ดูถึงตรงนี้ นางกลับมีภาพในหัวอย่างชัดเจน
อีกทั้งนางยังรู้ว่าเม่ยเอ๋อร์พวกเขาอยู่ที่ไหนกันแล้ว หากนางเดาไม่ผิด แต่หากนางคาดเดาถูกต้อง เกรงว่าเม่ยเอ๋อร์พวกเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
เมื่อคิดได้ดังนี้ เยี่ยนอวี๋ก็นั่งขัดสมาธิลงพื้น ในขณะเดียวกันก็แผ่ซ่านกระแสจิตผสานเข้าไปในจักรวาลดั้งเดิม นางต้องตรวจสอบให้มั่นใจว่าการคาดเดาของนางถูกต้องหรือไม่
