ตอนที่ 530 รวมตัว! ต้าซือมิ่งมาเอาคืน!
เอเลน่าและพวกเขาทั้งสามบังเอิญตกลงไปที่บริเวณกับดักที่พวกอินหลิวเฟิงซ่อนตัว ในครานั้นอินหลิวเฟิงกำลังพาเอ้อร์เหมาตระเวนไปรอบหนึ่งเพื่อสำรวจสถานการณ์ ทว่า… ยังไม่ทันพบอะไร พวกเอเลน่าทั้งสามก็ตกลงมาข้างหน้าพวกเขาแล้ว
“บัดซบ!”
เอ้อร์เหมากระโดดไปข้างหลังอินหลิวเฟิง อินหลิวเฟิงจึงถามว่า “ใครเป็นนายน้อยกันแน่”
เอ้อร์เหมาจึงกระโดดไปข้างหน้าอินหลิวเฟิง “นายน้อยท่านคิดว่านี่คืออะไรขอรับ เหตุใดถึงแต่งตัวประหลาดเช่นนี้ เหมือนกับชาวดินแดนตะวันตก ที่ที่เราอยู่ตรงนี้ นอกจากท่านนั้นแล้วยังมีสิ่งมีชีวิตในร่างมนุษย์อีกหรือ”
“หุบปากของเจ้าซะ” อินหลิวเฟิงไม่อยากสนใจลูกน้องขี้ขลาดคนนี้ เขากำลังสัมผัส… เทพผู้แข็งแกร่งระดับท่านเทพสามคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกลแล้ว
ระดับฌานตบะเช่นนี้… เพียงพอที่จะทำให้อินหลิวเฟิงคว้าเอ้อร์เหมาวิ่งหนีกลับแล้ว
มารดามันเถอะ! นี่คือท่านเทพทั้งสามเชียวนะ! เขาและลูกน้องไร้ประโยชน์ยังไม่ใช่เทพด้วยซ้ำ! ไม่สิ เขาพอถูไถว่าคือเทพ แต่หากสู้กันขึ้นมา ลำพังพวกเขาสองคน คงจะถูกทำลายเป็นเศษซากได้ตลอดเวลา ทว่าอินหลิวเฟิงเพิ่งจะออกตัววิ่ง เอลล่าที่ตั้งสติได้ก่อนผู้ใดก็ปล่อยลำแสงออกไปทางพวกเขา “หยุด! กลับมา!”
“ผีน่ะสิฟังเจ้า!” อินหลิวเฟิงกลายเป็นเปลวเพลิงกลุ่มหนึ่งทันที เขาพาเอ้อร์เหมาวิ่งหนีเร็วขึ้นกว่าเดิม แต่ถึงแม้เอลล่าจะบาดเจ็บสาหัส ระดับพลังกลับสูงกว่าอินหลิวเฟิงมากและยังปราดเปรียวกว่ามาก เขาปรากฏตัวขึ้นพร้อมแสง ขวางหน้าอินหลิวเฟิงและเอ้อร์เหมาไว้แล้ว
ชู่!
อินหลิวเฟิงกลายร่างกลับมาเป็นคนทันที สีหน้าเขาเคร่งเครียด รู้ว่าเจอของยากเข้าให้แล้ว
ในชั่วขณะนั้นเอง เอ้อร์เหมาก็ขึ้นมาขวางหน้าอินหลิวเฟิงไว้แล้ว “นายน้อย ท่านรีบหนีไปก่อน!”
“หนีไป?”
เสียงของพระชายาลาซิน่าที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้อินหลิวเฟิงรู้ว่าพวกเขาหนีไปไหนไม่ได้แล้ว ต้องเผชิญหน้าด้วยเท่านั้น
ทว่าเอลล่าที่ไม่รีบร้อนลงมือ เขาก็สังเกตเห็นบางอย่าง “พระชายา กลิ่นอายและการแต่งตัวของทั้งสองคนนี้เหมือนกับทางฝั่งจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าพ่ะย่ะค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไร” อินหลิวเฟิงถามต่อทันที ในขณะเดียวกันก็ขอให้อธิบายอย่างจริงจัง “จักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ข้าไม่เข้าใจ ที่นี่ไม่ใช่จักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าหรือ”
เอลล่ากลับไม่สนใจอินหลิวเฟิง พระชายาลาซิน่าเองก็เพิ่งสังเกตได้ แต่เมื่อนางคิดถึงสิ่งที่ประสบเมื่อครู่นี้ก็เดือดดาล “ฆ่าทิ้งซะ!”
“พ่ะย่ะค่ะ! พระชายา” เอลล่าขานตอบ
อินหลิวเฟิงรีบพูดขึ้นว่า “ช้าก่อน! ข้ามีหนึ่งคำถาม พวกเจ้ารู้จักหรงอี้หรือไม่”
เอลล่าชะงัก รีบมองไปที่พระชายาลาซิน่าทันที
อินหลิวเฟิงแอบปาดเหงื่อ คิดในใจว่าดีที่ตนเองมีไหวพริบ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าตายไปกี่ร้อยครั้งแล้ว ดวงซวยจริงๆ
พระชายาลาซิน่าเองก็ชะงักเล็กน้อย “เจ้าหมายถึงหรง?”
จนถึงบัดนี้ พระชายาที่อันที่จริงยังไม่รู้จักชื่อเต็มของต้าซือมิ่งเข้าใจมาตลอดว่าต้าซือมิ่งชื่อ ‘หรง’ คำเดียว เพราะว่าเอเลน่าบุตรสาวของนางบอกนางเช่นนี้
“ใช่ๆ!” อินหลิวเฟิงพูดโดยไม่คิดว่า “เขานั่นแหละ! คุณชายที่ทั้งสง่า เก่งกาจและมีความสามารถเหนือกว่าข้า แต่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับข้า รู้จักใช่หรือไม่”
“เจ้าเป็นอะไรกับเขา” พระชายาลาซิน่าถามขึ้น
อินหลิวเฟิงเอ่ยขึ้นทันทีว่า “คนครอบครัวเดียวกัน พูดตามตรง เขาคือลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าออกมาตามหาเขานานแล้ว ช่วงนี้คอยติดตามร่องรอยของเขาจึงมาอยู่ที่นี่ พวกเจ้าเคยเจอลูกพี่ลูกน้องของข้า เขาอยู่ที่ไหนหรือ พาข้าไปหาเขาหน่อย ข้าบอกพวกเจ้านะ เขายังมีมารดาชราคนหนึ่ง คือท่านอาของข้าเอง กำลังรอเขากลับไปจะได้พบหน้ากัน นี่ก็ตั้งตารอมาหลายหมื่นปีแล้ว”
เอ้อร์เหมา “…”
ก็ได้ สมแล้วที่เป็นนายน้อยบ้านเขา ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะทีไร ทั้งสมจริงและดูจริงใจเป็นพิเศษ ถึงอย่างไรพระชายาลาซิน่าก็เชื่อสนิทใจไปแล้ว
“พระชายา ให้ทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” เอลล่าก็ถามใหม่อีกครั้ง
พระชายาลาซิน่าขรึมลง “ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ จับตัวไปก่อน” หากเป็นเรื่องจริง อาจจะใช้ประโยชน์ได้ ฝันของบุตรสาวก็คงเป็นจริงแล้ว
เห็นได้ว่าเอลล่าก็เข้าใจสิ่งที่พระชายาลาซิน่าคิด เขาจึงพยักหน้าทันที “พระชายาโปรดวางใจ มีพวกเขาอยู่ องค์หญิงเอเลน่าต้องสมปรารถนาแน่นอน”
“ข้าคิดว่าอาจจะไม่เสมอไปแล้วล่ะ” จู่ๆ อินหลิวเฟิงก็เอ่ยขึ้น ในขณะเดียวกันก็กอดอกกวาดตามองพระชายาลาซิน่าด้วยท่าทีมั่นใจ ไม่รู้สึกหวาดกลัวแล้ว เพราะว่า… เม่ยเอ๋อร์มาถึงแล้ว
ทันในนั้นเอง
“ตาย!”
เม่ยเอ๋อร์ฟันดาบลงไปที่เอลล่าจากกลางอากาศ
“อะไรน่ะ”
เอลล่าไม่ทันตั้งตัว มือข้างหนึ่งกันไว้ด้วยสัญชาติญาณ เลือดสาดกระเซ็นในทันที แขนข้างหนึ่งหักเสียงดัง กร๊อบ ร่วงลงบนพื้น ถึงแม้จะเป็นอัศวินไม่ธรรมดาที่มีพลังการต่อสู้และจิตวิญญาณระดับท่านเทพชั้นยอดก็ตาม ทว่า… เม่ยเอ๋อร์บ้าคลั่งเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรบอกว่าจะฆ่าย่อมไม่ใช่แค่พูด หากไม่ใช่เพราะเอลล่านับว่ามีไหวพริบ เขาอัญเชิญตะโกนขึ้นว่า “อัศวินบรรพชน!”
ปัง!
แสงคุ้มครองชีวิตสีขาวพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของเอลล่า มันต้านดาบเล่มใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์ไว้ รักษาศีรษะของเขาไว้ได้อย่างหวุดหวิด อย่างน้อยก็ไม่ถูกผ่ากลางแยกเป็นสองส่วน
ทว่าแม้เอลล่าจะปลดปล่อยพลังปกป้องสุดยอดออกมาแล้วก็ตาม แต่ว่า…
แครก!
ดาบเล่มใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์ยังคงฟันการปกป้องอัศวินบรรพกาลของเอลล่าจนแตก ทำเอาเอลล่าตกใจจนกลายร่างเป็นสายฟ้าคว้าตัวพระชายาลาซิน่าไว้ทำท่าจะหนี ในขณะเดียวกันก็ช้อนตัวเอเลน่าที่สลบไม่ได้สติไปด้วย ทว่า…
“จะหนีไปไหน!’
ดาบเล่มใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์พุ่งออกไปหมายจะทำลายสายฟ้านั่น
เพียะ! เอลล่าถูกโจมตีจนร่วงลงมาทันที ทว่าเอลล่าผลักพระชายาสองแม่ลูกออกไปไกลแล้ว “พระชายาหนีเร็วเข้า!”
“เอลล่า!”
ลาซิน่าเข้าใจดีว่านางที่ไม่มีคทาและยังบาดเจ็บหนักไม่สามารถเอาชนะสตรีชุดดำที่ไม่รู้จักคนนี้ได้จึงทำได้เพียงพาเอเลน่าหายตัวหนีไป
ทว่าถึงอย่างไรเอลล่าก็เป็นลูกน้องภักดีของนาง นางยังคงตะโกนอออกมาว่า “ข้าคือชายาแห่งราชวงศ์แอตแลน เอลล่าคือลูกน้องผู้ภักดีของข้า! พวกเจ้า…”
พระชายาลาซิน่าที่เดิมทีต้องการรักษาชีวิตเอลล่าไว้ด้วยฐานะของตนเองก็เงียบไปอย่างรวดเร็วเพราะถึงอย่างไรเม่ยเอ๋อร์ก็พุ่งโจมตีไปที่นางแล้ว “ลงมา!”
“ให้ตายเถอะ!”
ลาซิน่าปล่อยแสงคุ้มครองสีทองออกมาอย่างรวดเร็ว ทำท่าจะหายตัวหนีไป สภาพอับจนหนทางยิ่งนัก
ในขณะเดียวกัน…
ตูม!
ปัง!
อินหลิวเฟิงและเอ้อร์เหมาที่เร่งตามมาจับเอลล่าที่เหลือลมหายใจรวยรินไว้แล้ว
ความเร็วนี้เร็วยิ่งกว่าพายุหมุนเสียอีก ทว่า… แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น
ปัง!
ทั่วทั้งพื้นที่พลันระเบิด จากนั้น… แสงสีทองไหลทะลักออกมาราวกับกระแสน้ำหลาก
