ตอนที่ 533 ข้าจะแต่งงานกับเจ้า? รับประทานอุจจาระเถอะ
ต้าซือมิ่งผมสีทองไม่ต้องถามก็รู้ว่าสองแม่ลูกที่เม่ยเอ๋อร์พูดถึงคือใคร
แต่เยี่ยนอวี๋ไม่เข้าใจ “โลงศพโลงนี้ของเจ้า นอกจากเจ้าแล้วผู้อื่นน่าจะเปิดไม่ได้มิใช่หรือ”
“… ‘เขา’ ไม่เหมือนกัน” ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองเงียบลงครู่หนึ่ง จำเป็นต้องยอมรับว่า “ ‘เขา’ ไม่ได้ถูกผนึก”
เยี่ยนอวี๋จึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ดูท่าร่างพลังถูกผนึกได้ เว้นแต่ร่างจริง ทว่า…
“ไม่น่าจะถูกต้อง เขากลายเป็น ‘เจ้า’ ไปแล้วมิใช่หรือ” เยี่ยนอวี๋เริ่มไม่เข้าใจ
ตามการคาดเดาแต่เดิมของเยี่ยนอวี๋ สติปัญญาของร่างพลังสลับกับสติปัญญาของร่างจริง ทว่าตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้น
ทว่าปัญหานี้ต้าซือมิ่งเองก็ไม่รู้ แต่เขาก็ยกมือขึ้นจับโลงศพโลงนั้นแล้ว เขาสัมผัสได้ชัดเจนว่าลวดลายที่แต่เดิมมีพลังกดดันเหล่านี้ล้วนสงบในยามนี้ ราวกับว่าเป็นเพราะเขา ‘กลับไปสู่’ ร่างจริงแล้ว
ต้าซือมิ่งผมสีทองขมวดคิ้วเรียวยาว เขาเก็บโลงศพนั่นไว้ “ไปแอตแลนกันเถอะ”
“ช้าก่อน พาพวกหลิวเฟิงไปด้วย” เยี่ยนอวี๋กล่าว ในขณะเดียวกันก็ลูบเด็กน้อยที่นอนหลับไม่ค่อยสนิทในอ้อมอกและยังจูบศีรษะของเขาเบาๆ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหลับต่อไป ใบหน้าน้อยๆ ของเขาเป็นสีชมพูระเรื่อ เม่ยเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็อดเอ่ยชมอย่างเป็นธรรมชาติไม่ได้ว่า “นายน้อยโตแล้ว อ้วนขึ้นด้วย ในที่สุดก็กลับมาอ้วนเหมือนเดิมแล้ว”
“กลับมาอ้วนเหมือนเดิม?” ซีหวังหมู่ไม่เข้าใจ อีกทั้งมันยังมีข้อสงสัยว่า “แล้วก็ ท่านเขยสองคนหมายความว่าอย่างไร”
จิ่วอิงใช้ศีรษะข้างหนึ่งเกาศีรษะอีกข้างหนึ่ง “มีอี้เอ๋อร์อีกคนหนึ่งอีกแล้วหรือ” ถึงว่าอี้เอ๋อร์คนนี้ดูแปลกๆ ดูท่าเป็นเพราะอี้เอ๋อร์สองคนส่งอิทธิพลต่อกัน
“เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ” ซีหวังหมู่ถามจิ่วอิงในทันที
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ซีหวังหมู่และจิ่วอิงฉบับย่อดูแล้วน่ารักจริงๆ เม่ยเอ๋อร์อดมองพวกเขานานขึ้นไม่ได้ โดยเฉพาะซีหวังหมู่ เทพอัสนี และเซ่าเฮ่า
เยี่ยนอวี๋เองก็แนะนำเม่ยเอ๋อร์ให้เซ่าเฮ่าพวกเขารู้จักซึ่งกันและกันอย่างเป็นทางการ ทว่าเม่ยเอ๋อร์เป็นคนพูดน้อย ทุกคนจึงแค่พยักหน้าให้กันเป็นการทักทาย อีกทั้งเม่ยเอ๋อร์พาทุกคนไปถึงที่ที่อินหลิวเฟิงอยู่อย่างรวดเร็วจึงไม่มีเวลาพูดอะไรมาก นอกจากนี้เซ่าเฮ่าพวกเขาก็ตั้งตารอเจออินหลิวเฟิงอย่างยิ่ง
แต่แล้ว… อินหลิวเฟิงในยามนี้นั้น หลังจากที่เขาสัมผัสกลิ่นอายของเยี่ยนอวี๋ได้ เขาก็โพล่งพูดออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ “มารดามันเถอะ! กูไหน่ไน ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว หากเจ้าไม่มาอีก ข้า…”
อินหลิวเฟิงที่ยังพูดไม่จบ เขาเห็นว่าผู้ที่มาไม่ได้มีเพียงคนสนิท ยังมีใบหน้ามากมายที่ไม่รู้จัก อีกทั้งพวกเขาต่างจ้องมองมาที่เขา
อินหลิวเฟิง “…”
นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมมองเขาอย่างนี้เล่า หรือว่าเพราะสะดุดตากับความงามของเขา
“อ่ะแฮ่ม” อินหลิวเฟิงที่ไอกระแอมพลางกางพัด หลังจากที่เขากวาดมองเซ่าเฮ่าพวกเขารอบหนึ่งแล้วสายตาก็หยุดลงที่ ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทอง
เอ้อร์เหมาที่ตามออกมาทีหลัง เขาต่างจากอินหลิวเฟิง คนแรกที่เขาเห็นคือ ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทอง เขาสะดุ้งผวาขึ้นมาทันที “แม่เจ้าโว้ย! ต้าซือมิ่งบ้าคลั่งมาแล้ว”
“ตกใจอะไร! ไม่เห็นหรือว่ากูไหน่ไนก็อยู่ กูไหน่ไหนมาเพื่อจัดการต้าซือมิ่งโดยเฉพาะ” อินหลิวเฟิงบอกว่าไม่รู้สึกกังวลแม้แต่น้อยและยังเดินขึ้นหน้าไปดูเด็กน้อย “เสี่ยวเป่าอ้วนกลับไปเหมือนเดิมแล้ว ดีจัง”
อินหลิวเฟิงที่ไม่ลืมสถานะของตนเองย่อมเป็นห่วงเจ้าตัวน้อยมากที่สุด ในขณะเดียวกันก็ถามเยี่ยนอวี๋อย่างไม่ค่อยเข้าใจว่า “กูไหน่ไน เหตุใดสามสี่ตนข้างหลังเจ้าจึงเอาแต่มองข้า”
“นายท่าน เขาคือวิหคทมิฬกลับชาติมาเกิดจริงๆ หรือ” ซีหวังหมู่เป็นคนแรกที่ถามขึ้น “ข้ารู้สึกว่าต่างกันมากเกินไปแล้ว”
“นั่นน่ะสิ” เทพอัสนีก็งงงัน “วิหคทมิฬไม่ได้เป็นเช่นนี้นี่”
“เล่นใหญ่เกินจริง” เซ่าเฮ่าให้คำประเมินเพียงประโยคเดียว
อินหลิวเฟิง “…”
นี่มันบ้าบอคอแตกอะไรกัน?
“มิเช่นนั้นข้าและนายท่านก็คงไม่คิดว่าเขาเป็นเพียงทายาทวิหคทมิฬหรอก” อิงหลงทอดถอนใจ “นี่อาจจะเป็นผลสืบเนื่องจากการกลับชาติมาเกิด”
อินหลิวเฟิง “…”
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ใครช่วยบอกเขาหน่อยได้หรือไม่
เยี่ยนอวี๋ยิ้มไม่ได้ตอบ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องพูดว่า “ไปเก็บข้าวของ ประเดี๋ยวออกเดินทาง”
“รีบเช่นนี้เลยหรือ” อินหลิวเฟิงประหลาดใจ
เม่ยเอ๋อร์เหลือบมองเขา “เจ้าอยากออกจากนี่ใจจะขาดไม่ใช่หรือ”
“นั่นเป็นเพราะก่อนหน้านี้อันตราย ตอนนี้กูไหน่ไนมาแล้ว ที่นี่ปลอดภัยแล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องรีบร้อน” อินหลิวเฟิงกล่าวอย่างมีเหตุมีผล “อีกทั้งข้ายังพบว่า ที่นี่น่าสนใจไม่น้อย กูไหน่ไนเจ้าไม่สำรวจดูหน่อยหรือ”
“ไว้ค่อยสำรวจก็ไม่สาย ต้าซือมิ่งที่แท้จริงของพวกเจ้าถูกจับไปแล้ว ช่วยเขากลับมาก่อนค่อยว่ากัน” เมื่อเยี่ยนอวี๋คิดถึงสายตาที่เอเลน่ามองสามี นางก็คิดว่าจะต้องหาตัวสามีให้เจอให้เร็วที่สุด มิเช่นนั้น…
เยี่ยนอวี๋ไม่ทันคิดต่อไป ซีหวังหมู่ก็พูดขึ้นว่า “ใช่แล้วๆ มิเช่นนั้นด้วยกิริยาน่าขยะแขยงขององค์หญิงอัปลักษณ์นั่น จวินโฮ่วอีกคนหนึ่งต้องปกป้องความบริสุทธิ์ไว้ไม่ได้แน่”
คำพูดนี้… ทำให้ ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองหน้าดำหน้าแดงทันที
จากนั้นทุกคนพร้อมเอลล่าที่สลบไสลไปแล้วก็ถูกแสงสีทองปกคลุมก่อนจะออกจากพื้นที่ทันที
จู่ๆ ลูกไก่สีเหลืองก็ร้องไห้ “พ่อจะกลืนกินข้าจริงๆ ด้วย”
ลูกไก่สีเหลืองที่หลบๆ ซ่อนๆ มันยังลบบาดแผลที่เกือบจะถูกต้าซือมิ่งสีทองกินไม่ได้จึงร้องไห้ออกมาในครานี้ คิดว่าตนเองต้องตายแล้วแน่ๆ
“นี่คือตัวอะไรอีก” ซีหวังหมู่พบว่านายท่านมีของเล่นแปลกใหม่มากมาย มันจับลูกไก่สีเหลืองที่กำลังร้องไห้และเริ่มศึกษาลูกไก่ขนปุยตัวนี้
ในขณะเดียวกัน… เยี่ยนอวี๋และพรรคพวกก็กลับมาที่รอยแตกแยกอีกครั้ง ทว่า ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองไม่ได้จากไปโดยทันที แต่กลับปล่อยลำแสงสีทองไปทางพื้นที่ที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น ราวกับกำลังหลอมมัน
“ต้องรีบไปแอตแลนมิใช่หรือ” เยี่ยนอวี๋ถามอย่างไม่เข้าใจ ทว่า ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองไม่ได้ตอบนาง แต่กลับเพ่งสมาธิกลั่นหลอมไปยังพื้นที่ทางนั้นมากขึ้นกว่าเดิม
ในขณะเดียวกัน… ในเมืองแอตแลนก็วุ่นวายไปทั่วทั้งวัง ดยุคแห่งลาซิน่าต้อนรับแขกมากมาย เหล่าตระกูลชั้นสูงมากมายล้วนต้องการทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงอย่างไรเรื่องที่พระชายาลาซิน่าร่วงกลับวัง เหล่าชนชั้นสูงไม่น้อยก็ทราบข่าวจากช่องทางของตนเองแล้ว ทว่า… ขณะที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่
วิ้ง
จู่ๆ ปราสาทลาซิน่าก็สั่นสะเทือน
