ตอนที่ 538 สำหรับข้า ฆ่าพวกเจ้าก็เหมือนฆ่าไก่
ช่างเป็นบุรุษหล่อเหลาใบหน้างามดั่งหยก อาภรณ์วิจิตร ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาเหมือนถูกแต่งแต้มสี ใบหน้าคมชัด ทำเอาอินหลิวเฟิงเหม่อมอง เพราะว่า… เขาคือชุนซวิ่นจวินชัดๆ แม้แต่เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เดิมทีกำลังคิดถึงท่านพ่อผมสีแดง เขาก็มองท่านกู้มหาราชอย่างตะลึงงันพร้อมกับยกมือน้อยๆ ขึ้น “ลุง งาม?”
แม้แต่เยี่ยนอวี๋ นางก็มองสำรวจท่านกู้อย่างประหลาดใจ ถึงอย่างไรไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือบุคลิกของเขาล้วนเหมือนกับกู้หยวนหมิงที่นางรู้จัก
สิ่งที่ต่างกันเหมือนกับว่าจะมีเพียงระดับตบะ เยี่ยนอวี๋มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ถูกแผ่นหลังใหญ่บดบังสายตาไว้
“เอ๋?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกบังเช่นกันก็ร้องไม่พอใจ จากนั้นก็ถูกท่านพ่อสีทองของเขาอุ้มเข้ามาให้อ้อมอก ไม่ยอมให้เด็กน้อยดูต่อแล้ว
เอ้อร์เหมาในครานี้ เขาก็โพล่งพูดขึ้นว่า “ชุนซวิ่นจวินนี่ นายน้อย! คนรักเก่าของท่าน”
“…เจ้าหุบปากต่อไปเถอะนะ เหมือนก่อนหน้านี้น่ะ” อินหลิวเฟิงรู้สึกว่าเขาชั่วร้ายมาก เหตุใดต้องให้ลูกน้องปัญญานิ่มผู้นี้เอ่ยปากพูดนะ ตอนนี้ดีล่ะ หยุดไม่อยู่แล้ว
ทว่าคำพูดของเอ้อร์เหมาเพียงพอที่จะทำให้เซ่าเฮ่า ‘เหลือบมอง’ อินหลิวเฟิงอีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขาถามอย่างสงสัยว่า “นายท่าน คนสนิทหรือ”
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบ พระชายาลาซิน่าที่ตั้งสติได้ นางก็ทำท่าจะวิ่งไปหาสามีทายาทผู้สืบเชื้อสายราชวงศ์ ก่อนหน้านี้นางไม่กล้าขยับตัวเลยจริงๆ ทว่าพระชายาลาซิน่าเพิ่งจะขยับตัว ยังไม่ทันเคลื่อนย้าย
ฉับ!
ดาบเล่มใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์ก็สับลงมาแนบสนิทกับใบหน้าของพระชายาลาซิน่า เกือบจะเฉือนจมูกของนางไป ทำเอานางตกใจจนร้องเสียงหลง “หูเฮ่อ! ช่วยข้า…”
อินหลิวเฟิงเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างกาย ‘ชุนซวิ่นจวิน’ ยังมีหนุ่มผมสีทองท่านหนึ่งยืนอยู่ หน้าตาใช้ได้ แต่เมื่อเทียบกับ ‘ชุนซวิ่นจิวน’ แล้วก็ดูธรรมดาไปทันที
เห็นได้ชัดว่าท่านนี้ก็คือหูเฮ่อทายาทหนุ่มแห่งแอตแลน สีหน้าของเขาย่อมไม่สู้ดีนัก ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นก็จ้องต้าซือมิ่งอย่างเคร่งขรึม “หรง เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
ถึงอย่างไรคนที่นี่ก็ไม่รู้ว่ามีต้าซือมิ่งสองคน ดังนั้นหูเฮ่อย่อมคิดว่าต้าซือมิ่งท่านนี้คิดจะทำมิดีมิร้าย ลักพาตัวทั้งภรรยาและบุตรสาวของเขาไป
ทว่าต้าซือมิ่งยังไม่ทันตอบ เยี่ยนอวี๋ที่โผล่ศีรษะออกมาจากข้างหลังเขาก็ตอบว่า “คำถามนี้เจ้าควรถามภรรยาและบุตรสาวเจ้า”
“ใช่” ซีหวังหมู่หิ้วเอเลน่าขึ้นมาก่อนจะด่าอย่างโมโห “เจ้าดูบุตรสาวหน้าไม่อายคนนี้ของเจ้าสิ นางคิดไม่ซื่อกับจวินโฮ่วของเรา ไม่รู้หรือว่าจวินโฮ่วมีลูกมีเมียแล้ว ยังหน้าไม่อายขนาดนี้ เสี้ยนผู้ชายมากเลยหรือไร ข้าเห็นข้างกายเจ้ามีองครักษ์เยอะแยะถมไป ทนไม่ไหวจริงๆ เหตุใดไม่แบ่งให้บุตรสาวเจ้าสักคนสองคนเล่า”
“บังอาจ!” หูเฮ่อโกรธกริ้วจนแทบจะระเบิดอยู่ที่เดิม
ทว่าเอ้อร์เหมายังเสริมว่า “เจ้าก็อย่ารังเกียจที่พวกเราพูดจาไม่น่าฟังเลย นี่คือเรื่องจริง ไม่เคยพบเจอสตรีประพฤติตัวเช่นนี้ คนอื่นเขาไม่เอายังกินยาปลุกเร้าอารมณ์เอง ต้องมีอะไรด้วยให้ได้ นางโลมของเรายังมีจรรยาบรรณมากกว่านางเสียอีก”
“เจ้า… พวกเจ้า…”หูเฮ่อจะกระอักเลือดอยู่แล้ว ถึงอย่างไร ‘พลังทำลายล้าง’ ของซีหวังหมู่และเอ้อร์เหมาก็รุนแรงเกินไป ‘บรรพบุรุษสูงสง่า’ เช่นเขารับไม่ได้จริงๆ
โชคดีที่ท่านกู้เข้ามาช่วยไว้ “หรงต้าซือมิ่งและทุกท่าน ไม่ทราบว่าเป็นความเข้าใจผิดอะไรหรือไม่ แล้วก็ไม่ว่าอย่างไรคลุมเสื้อผ้าให้องค์หญิงก่อนดีหรือไม่”
“ไม่ นางหน้าไม่อายเช่นนี้ ยังมีอะไรจะเสียอีกหรือ” ซีหวังหมู่หิ้วเอเลน่าที่เกือบจะล่อนจ้อนไว้ “แล้วก็พวกเรายังมีจวินโฮ่วอีกคนหนึ่ง พวกเจ้าคืนมาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นองค์หญิงคนนี้แล้วก็พระชายาอะไรนั่นก็ไปตายซะ”
ประโยคนี้ทำให้หูเฮ่อแทบจะตาเหลือก…
ท่านกู้ผู้ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใดกลับถามว่า “คำพูดของท่าน ข้าไม่เข้าใจ มิทราบว่าพอจะอธิบายได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เห็นแก่หน้าตางดงามของเจ้า อธิบายก็ได้ ก็คือหรงต้าซือมิ่งที่เจ้าพูดถึง ท่านนี้ เห็นหรือไม่” อินหลิวเฟิงที่กล่าวก็ผายมือออกไปทางต้าซือมิ่งผมสีทอง อธิบายว่า “เขายังมีร่างแยกอีกร่างหนึ่งถูกพวกเจ้าลักพาตัวมา แน่นอนว่าเจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่รู้เรื่อง แต่ไม่เป็นไร องค์หญิงเอเลน่าและพระชายาท่านนี้รู้ พวกนางคิดไม่ซื่อกับร่างแยกอีกร่างที่หลับใหลไม่ตื่น โชคดีที่พวกเรามาถึงทันเวลา ก็ไม่ถูก ไม่ถือว่าทันเวลา เมื่อพวกเรามาถึงที่นี่ องค์หญิงคนนี้ของพวกเจ้าก็ล้มนอนบนพื้นเช่นนี้แล้ว ตอนนี้ร่างแยกของต้าซือมิ่งพวกเราหายไป พวกเจ้าคืนต้าซือมิ่งของเรามา เราจะคืนสองแม่ลูกนี้ให้พวกเจ้า”
การอธิบายเช่นนี้ชัดเจนและตรงไปตรงมา เซ่าเฮ่าพยักหน้าสำทับแล้ว
แต่แล้ว… พระชายาลาซิน่ากลับแย้งขึ้นว่า “เหลวไหลสิ้นดี! หูเฮ่อ! ท่านอย่าไปฟังจอมโจรพวกนี้พูดจาเหลวไหล ทั้งๆ ที่เขา หรง เขาไม่อยากรอแม้แต่วันเดียว คิดจะทำอะไรกับเอเลน่า ยังป้อนยาปลุกเร้าอารมณ์อะไรนั่นให้เอเลน่า หากไม่ใช่เพราะข้ามาถึงทันเวลา เอเลน่าคงแย่ไปแล้ว เขา หรง เขาต่างหากที่ไร้ยางอาย ผิดที่ข้าเอง ที่คิดว่าเขาแค่อยากพบเอเลน่าก่อนแต่งงานก็เลยปล่อยเขาเข้ามา”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ พระชายาลาซิน่าก็น้ำตานองหน้า ดูน่าอดสูและหวาดกลัวอย่างยิ่ง “หูเฮ่อ ท่านต้องฆ่าพวกเขาทิ้งเสีย แก้แค้นให้เอเลน่า”
คำพูดเช่นนี้… ตั้งแต่ที่พระชายาลาซิน่าพูด คนของเยี่ยนอวี๋ทางนี้ก็ตะลึง การโกหกกลับขาวเป็นดำเช่นนี้กล้าพูดออกมาได้อย่างไร ทำเอาต้าซือมิ่งรู้สึกขยะแขยงจนคลื่นไส้จะแย่ เขาจึง…
โอ๊กกก
อาเจียนออกมา ไม่ได้เป็นเพียงการแสดง แต่อาเจียนออกมาจริงๆ ทำเอาเยี่ยนอสี่ยวเป่าที่รักพ่อที่สุดตกใจแทบแย่ “พ่อ?”
“ลำบากเจ้าแล้ว” เยี่ยนอวี๋ตบหลังสามีสีทองเบาๆ
ซีหวังหมู่สะอึก “ดูสิ ทำเอาจวินโฮ่วของเราคลื่นไส้ขนาดนี้”
หูเฮ่อ “…”
ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวราวกับอึ่งอ่าง มีควันพุ่งออกมาจากศีรษะแล้ว
ท่านกู้ท่านนั้นกลับถามว่า “พระชายาลาซิน่า ท่านพูดความจริงหรือ”
“ลาซิน่า?” เอ้อร์เหมาอยากพูดอะไร “มิน่าทำให้คนอื่นคลื่นไส้เช่นนี้ ถ่ายเหลว[1]จริงๆ แหวะ”
“โอ๊ก” อินหลิวเฟิงนึกภาพตาม
ทว่าพระชายาลาซิน่ายังกล่าวอย่างมั่นใจว่า “เป็นความจริงแน่นอน ท่านกู้ไม่เชื่อข้า แต่เชื่อจอมโจรเหล่านี้หรือ”
“หากเจ้ายังกลับขาวเป็นดำต่อไปเช่นนี้ ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าแล้ว” เยี่ยนอวี๋พูดพลางอัญเชิญกระบี่ไท่ชางออกมา วางไว้ด้านหน้าคอของพระชายาลาซิน่า
“บังอาจ!” หูเฮ่อตวาดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาประเดี๋ยวดำประเดี๋ยวแดง ดูมีสีสันมาก น่าเสียดายที่เยี่ยนเสี่ยวเป่าเอาแต่เป็นห่วงท่านพ่อ ไม่มีเวลาได้เชยชม
ส่วนพระชายาลาซิน่าก็เสแสร้งต่อไป ยังกล้าพูดจาท้าทาย “สิ่งที่ข้าพูดคือความจริงทุกประการ แม้เจ้าจะฆ่าข้า ข้าก็จะยืนยันคำเดิม” แต่เจ้าต้องไม่กล้าลงมือแน่นอน…
คำพูดหลังจากนั้น ลาซิน่ายังไม่ทันคิดจบ
ตุบ
ศีรษะของนางก็หลุดจากบ่าร่วงลงบนพื้นต่อหน้าต่อตาทุกคนทันที
[1] ลาซิ พ้องเสียงกับคำว่า ท้องเสีย ถ่ายเหลว ในภาษาจีน
