เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 539 เยี่ยนเสี่ยวเป่า เทพเจ้าแห่งแอตแลน!

ตอนที่ 539 เยี่ยนเสี่ยวเป่า เทพเจ้าแห่งแอตแลน!

ตายแล้ว

พระชายาลาซิน่าจึงตายไปอย่างง่ายดายเช่นนี้

ตายต่อหน้าองค์ชายหูเฮ่อ ตายต่อหน้าเหล่าผู้พิทักษ์อัศวินแอตแลน

กระบี่ไท่ชางลอยกลับไปที่มือของเยี่ยนอวี๋ก่อนจะหายเข้าไปในร่างกายของนาง ไม่อวดอ้างฝีมือ

อัศวินแอตแลนทั้งกลุ่มเพิ่งจะตั้งสติได้ต่างชักดาบออกมา ทว่าก็ไม่กล้าขยับอีก เพราะกลุ่มของเยี่ยนอวี๋ดุดันชั่วร้ายมาก

“ท่านหญิง อาจหาญนัก” ‘ชุนซิ่นจวิน’ มองเยี่ยนอวี๋ด้วยสีหน้าชื่นชม คนที่ไม่รู้คงคิดว่าคนที่เยี่ยนอวี๋เพิ่งฆ่าไม่ใช่พระชายาแอตแลนอะไรทั้งนั้น

“ท่านกู้กล่าวเกินไปแล้ว” เยี่ยนอวี๋ย่อมแยกแยะได้ว่าท่านกู้ท่านนี้ไม่ใช่กู้หยวนหมิง แค่มีหน้าตาเหมือนกัน เกรงว่าจะมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเช่นเดียวกับนางและเยี่ยนจื่ออวี๋ที่มีหน้าตาเหมือนกัน

ทว่าตอนนี้เยี่ยนอวี๋ยังไม่ค่อยสนใจในตัวท่านกู้ท่านนี้มากนัก นางพูดเพียงว่า “เช่นนั้น ตอนนี้คุยกันดีๆ ได้หรือยัง”

“ได้เสมอ” ท่านกู้พยักหน้ากล่าวว่า “แต่พวกเราไม่รู้จริงๆ สิ่งที่คุณชายท่านนี้พูด หรงต้าซือมิ่งอยู่ที่ไหน แต่เราจะช่วยหา ถึงอย่างไรหรงต้าซือมิ่งก็เป็นคนของราชวงศ์แอตแลนของเรา”

“ดูท่ายังคุยด้วยดีๆ ไม่ได้” เยี่ยนอวี๋ชูกระบี่ไท่ชางออกมา

ดวงตาสุกใสของท่านกู้ผู้อ่อนโยนหรี่ลงเล็กน้อย “ท่านหญิง ท่านทำเช่นนี้มิใช่วิธีการแก้ไขปัญหา”

“ข้าแก้ไขปัญหาเช่นนี้มาตลอด มิต้องสั่งสอนข้า อีกทั้งความอดทนข้ามีขีดจำกัด” เยี่ยนอวี๋กล่าว

หูเฮ่อโมโหมิอาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป “กู้จื่อเฟิง! หยุดพล่ามกับพวกเขาได้แล้ว พวกเขาบังอาจฆ่าเคธี่ต่อหน้าข้า สมควรตาย!”

“องค์ชายที่รัก ตามกฎของแอตแลนของเราแล้ว ท่านย่อมพูดไม่ผิด แต่ปัญหาคือพวกเรายังจับพวกเขาไว้ไม่ได้” กู้จื่อเฟิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หูเฮ่อหน้าดำหน้าแดงอีกครั้ง…

ครานี้เด็กน้อยได้เชยชมแล้ว ชี้ไปที่เขาและบอกท่านพ่อที่หยุดอาเจียนแล้วว่า “พ่อ! หน้า แดง เสีย เขียว เขียว! เปลี่ยนได้! ตลก!”

“เด็กดี” ต้าซือมิ่งที่ดีขึ้นจากอาการคลื่นไส้ อันที่จริงเขากำลังสัมผัส ‘ตนเอง’ อีกทั้งยังเอาใจใส่ยิ่งขึ้น เขาไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับ ‘ตนเอง’ เลย โดยเฉพาะเรื่องพรรค์นั้น… ต้าซือมิ่งที่เกือบจะอาเจียนอีกครั้งมีสีหน้าขาวซีด ริมฝีปากซีดจนน่าตกใจ ทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่าลูบหน้าอกของท่านพ่ออย่างเห็นใจ “พ่อ ยังไม่หาย?”

“เด็กดี” ต้าซือมิ่งผมสีทองที่ลูบเด็กน้อยได้แต่พึ่งเด็กน้อยรักษาอาการแล้ว

ทำเอาซีหวังหมู่อยากจะเข้ามาปลอบโยน แต่มันยังจับเอเลน่าไว้ เมื่อมันกำลังจะเข้าไปใกล้…

‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองก็ส่งเด็กน้อยให้ภรรยา รอบกายเริ่มแผ่ซ่านรัศมีสีทอง เห็นได้ชัดว่ากำลังจะทำลายแอตแลน เมืองแห่งนภาทั้งเมือง

ในที่สุดท่านกู้ที่สงบนิ่งก็สีหน้าเปลี่ยน “ช้าก่อน! เรื่องนี้คุยกันได้”

“ส่งเขากลับมา ไม่มีเรื่องใดต้องเจรจา” เยี่ยนอวี๋พูดจบ กระบี่ไท่ชางข้างกายก็สั่นไหวราวกับจักรวาลกำลังจะสลาย

“ฮึ!” หูเฮ่อยิ้มหยัน “พวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะทำอะไรก็ได้จริงๆ รึ!”

“ลองดูหรือไม่” เยี่ยนอวี๋ลูบหลังเด็กน้อยพลางตอบอย่างไม่สนใจไยดี ต้าซือมิ่งสีทองข้างกายนางก็ผสานรวมแสงสีทองเข้าไปในใต้ดินและอากาศ

ไม่มีผู้ใดรู้ว่า ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองคิดจะทำลายเมืองแอตแลนแห่งนี้อย่างไร แต่ท่านกู้รู้ดี เขาสั่งลูกน้องข้างกายว่า “รีบไปทูลรายงานจักรพรรดิเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ ท่านกู้!” อัศวินขานรับก่อนจะจากไป

หูเฮ่อกลับสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว “ข้าอยากจะดูเหลือเกินว่าพวกเจ้าจะทำลายเมืองแอตแลนของข้าอย่างไร!” เขาไม่เชื่อจริงๆว่าแอตแลน เมืองศักดิ์สทธิ์ที่มีมาแต่โบราณจะถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้หูเฮ่อยังสัมผัสได้ว่าผู้แข็งแกร่งชั้นยอดกลุ่มใหญ่ที่รวมตัวกันกำลังมาทางพวกเขาแล้ว อีกเพียงไม่นานจอมโจรเหล่านี้ต้องถูกนำตัวมาลงโทษ

เซ่าเฮ่าที่ยืนข้างกายเยี่ยนอวี๋ในยามนี้ก็เตือนนางว่า “นายท่าน มีผู้แข็งแกร่งจำนวนสิบแปดนายกำลังมาทางนี้ ในบรรดาพวกเขามีจำนวนแปดนายมีพลังการต่อสู้ไม่ธรรมดา”

พลังการต่อสู้ที่เซ่าเฮ่าบอกว่าไม่ธรรมดาหมายถึงสามารถสู้เสมอกับเขาได้ อีกทั้งยังมากันถึงแปดคน ส่วนทางฝั่งพวกเขากลับมีเพียงเขา ซีหวังหมู่ เทพอัสนี อิงหลงและจิ่วอิงที่อยู่ในระดับเดียวกัน

“กลัวแล้วสินะ!” หูเฮ่อได้ใจ

น่าเสียดาย…

แครก!

รอยแยกข้างใต้เท้าของ ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองแตกร้าวไปถึงบริเวณระหว่างขาทั้งสองข้างของหูเฮ่อ ทำเอาเขาตกใจหน้าเสีย ครานี้เองรอยแยกนับไม่ถ้วนก็แผ่ขยายไปทั่วเมืองแอตแลน

แครก!

แครกๆ!…

เสียงร้าวที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนในเหตุการณ์เข้าใจว่าคนงามไม่ต้องพูดเยอะคืออะไร อ้อ ไม่สิ คนโหดไม่ต้องพูดเยอะต่างหาก

สีหน้าของท่านกู้เคร่งขรึมลงกว่าเดิม

“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าส่งเสียงอุทานแล้ว

แต่เยี่ยนอวี๋จำเป็นต้องถามว่า “เสี่ยวเป่า เจ้าช่วยแม่หาพ่ออีกคนหรือยัง”

เยี่ยนเสี่ยวเป่า “…”

เขาที่ชะงักครู่หนึ่งก็มองท่านแม่ของเขาด้วยดวงตากลมโตใสซื่อ “เป่า ลืม”

เยี่ยนอวี๋ถูกมองด้วยสายตาของเด็กน้อยผู้น่ารักเช่นนี้ยังจะพูดอะไรได้ ได้แต่จูบก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร เสี่ยวเป่าคิดใหม่อีกครั้งนะ”

“ขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบหลับตาลง จับศีรษะของตนเองราวกับกำลังใช้สมาธิครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง แต่อันที่จริงกำลังคิดถึงท่านพ่อผมสีแดงของเขา

คิด

คิด…

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่คิดถึงพ่อไม่หยุด รอบกายเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นทันที หมอกจางๆ ค่อยๆ เอ่อล้นออกมาจากร่างกายของเขา ในครานี้เอง…

“เอ๋?”

สตรีสวมชุดขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องก็พบว่าหรงต้าซือมิ่งที่ถูกนางนำตัวกลับมา ขนตายาวของเขาสั่นไหวเล็กน้อยราวกับมีสัญญาณว่าจะตื่น

“จะตื่นแล้วหรือ”

สตรีชุดขาวพึมพำ เห็นนิ้วงามของต้าซือมิ่งเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

ในขณะเดียวกัน

“พ่อ!”

เด็กน้อยที่กำลังหลับตาเรียกพ่อ เสียงเรียก ‘พ่อ’ อันหน่อมแน้มนี้ดังสนั่นไปทั่วเมืองแอตแลน ทว่าเด็กน้อยกลับไม่รู้ตัว

แต่ในขณะที่เขาเรียกพ่อนี่เอง