ตอนที่ 542 ดูสุนัขกัดกันเอง! สะใจจริงๆ!
ตอนที่ 542 ดูสุนัขกัดกันเอง! สะใจจริงๆ!
วิ้ง!
ต้าซือมิ่งผมสีทองพลันลืมตาขึ้น
ตูม!
รูปปั้นจักรพรรดิผู้ก่อตั้งแอตแลน สิ่งก่อสร้างสำคัญในแอตแลนถล่มลงมา
แครก!
แครกๆ! แครกๆ…
รอยแยกขนาดใหญ่นับไม่ถ้วนปรากฏในเมืองแอตแลน เมืองแห่งท้องนภาทั้งเมืองสั่นไหวรุนแรงราวกับเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่
ทำเอาเฟรย์หน้าชา ทำให้นางผู้ซึ่งหยิ่งยโสอย่างมากสีหน้าในบัดนี้ราวกับกลืนแมลงสาบตัวใหญ่ที่บินได้ลงไป ดู ‘น่าสนใจ’ มากทีเดียว
ใบหน้าขาวเนียนของกู้จื่อเฟิงก็ปรากฏสีหน้ากังวล “ปฐมราชินีเยี่ยน หรงต้าซือมิ่ง แม้จักรพรรดินีของเราจะพูดจาโผงผาง แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ เห็นแก่ความจริงใจของจักรพรรดิเรา คุยกันได้หรือไม่”
“ข้า…” จักรพรรดินีเฟรย์ยังทำท่าจะพูดอะไร
จักรพรรดิหูจวิ้นดึงนางไปด้านหลัง “หุบปาก!”
แม้เฟรย์จะไม่เต็มใจ แต่ถึงอย่างไรก็หุบปากแล้ว
เอ้อร์เหมาจำเป็นต้องพูดว่า “มิน่าจึงมีพระชายาน่าขยะแขยงเช่นลาซิน่าและองค์หญิงหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้ ดูท่าคงเป็นเพราะจักรพรรดินีสั่งสอนมาทั้งนั้น”
“เจ้า..” เฟรย์เกือบจะพ่นคำด่า จิตใจของนางไม่สมกับสถานะและหน้าตาเลย
โชคดีที่จักรพรรดิหูจวิ้นขัดเฟรย์ไว้ รับปากว่า “เป็นจริงดังนั้น ราชวงศ์แอตแลนของเรามีส่วนที่ทำไม่ถูก ข้าขอประกาศให้การสมรสของเอเลน่าและหรงเป็นโมฆะ”
เมื่อเยี่ยนอวี๋ได้ยินดังนี้ก็พึงพอใจ นางลูบหลังของสามีสีทองเบาๆ “อดทนไว้ก่อน”
น้ำเสียงเหมือนกับปลอบเด็กเช่นนี้…
ท่าทางเหมือนกำลังลูบสุนัขน้อยเช่นนี้…
ทำเอาต้าซือมิ่งพึมพำเสียงเบาอย่างไม่พอใจ “สตรี เจ้าเห็นข้าเป็นอะไร”
ทว่าปฐมราชินีที่ไม่คิดอะไรมาก นางเบิกตาเล็กน้อยมองเขาอย่างประหลาดใจ “สามีอย่างไรเล่า ไม่ถูกหรือ”
ความโมโหและหงุดหงิดของต้าซือมิ่งผมสีทองจางหายไปอย่างสิ้นเชิงเพียงเพราะดวงตาสุกใสงดงาม ดูไร้เดียงสาและเกียจคร้านทว่าเย้ายวนใจ
เขาได้รู้เสียทีว่าตอนที่เด็กน้อยคนนั้นทำผิด พฤติกรรมนั่นได้จากใครมา ท่าทางนั่นเหมือนกันเหลือเกิน ดังนั้น… ต้าซือมิ่งผมสีทองที่ไร้จุดยืนก็เม้มปาก เก็บแสงสีทองลงเล็กน้อย ตอบอย่างแข็งเกร็งว่า “ถูก” ในเมื่อเป็นภรรยา พูดอะไรก็ถูก
จักรพรรดิแอตแลนที่เห็นว่าต้าซือมิ่งลดระดับพลังลงก็พูดต่อว่า “ส่วนเอเลน่าจะส่งให้พวกเจ้าจัดการ เป็นเช่นไร ข้าจริงใจพอหรือไม่”
“ข้าไม่เห็นด้วย!” เฟรย์เอ่ยปากอีกครั้ง
ในขณะเดียวกัน เอเลน่าที่เหมือนกับว่าจะตื่นจากฤทธิ์ยาแล้วก็ตะลึงงัน เอเลน่าที่แต่เดิมอยากจะรักษาภาพพจน์ที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วไว้ เพราะก่อนหน้านี้เสียหน้ามากเกินไป นาง… นางย่อมคิดไม่ถึงว่า ท่านปู่ของนางจะละทิ้งนางได้อย่างเด็ดขาดเช่นนี้
แม้แต่ขณะที่ตื่น นางก็เข้าใจว่าสถานะองค์หญิงของตนเองจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทว่าเอเลน่าคิดว่าถึงอย่างไรนางก็เป็นถึงองค์หญิง บัดนี้มีทั้งท่านพ่อ ท่านปู่และท่านย่าอยู่ นางต้องได้รับการปกป้อง ทว่า… เห็นได้ชัดว่านางใสซื่อเกินไป นางถูกทอดทิ้งแล้ว
“เฟรย์ เจ้าอย่าพูดอะไรอีกเลย เรื่องการเมืองเจ้าไม่มีสิทธิ์มีปากมีเสียง เรื่องสมรสเจ้าบอกข้าว่าหรงยินยอม แต่ตอนนี้เขาต่อต้านเช่นนี้ เจ้าจะบอกข้าว่าเขาเต็มใจรึ” จักรพรรดิหูจวิ้นยิ้มเย็นชา
จักรพรรดินีเฟรย์ก้มศีรษะลง “แต่เอเลน่า…”
“เคธี่และเอเลน่ากระทำเรื่องสกปรก น่ารังเกียจ ทรยศต่อความสูงศักดิ์ของราชสำนักเช่นนี้ สมควรรับผิดชอบต่อการกระทำของตน ราชสำนัก เมืองแอตแลนไม่ควรชดใช้แทนความโง่เขลาของพวกนาง” หูจวิ้นกล่าวอย่างสงบ ความตั้งใจที่จะทอดทิ้งเอเลน่าหนักแน่นยิ่งนัก
เอเลน่าทนไม่ไหว “ท่านปู่! ท่านจะทอดทิ้งเอเลน่าไม่ได้! จะให้จอมโจรเหล่านี้จัดการเอเลน่าไม่ได้ เอเลน่าคือสตรีของราชสำนักแอตแลนนะเพคะ!”
“ถูกต้องตามนั้น แต่เจ้าไม่คู่ควรแล้ว” ความเย็นชาของจักรพรรดิหูจวิ้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน “ตั้งแต่ที่เจ้ากระทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้ เจ้าก็ไม่คู่ควรเป็นสมาชิกเชื้อพระวงศ์แอตแลนแล้ว”
“ไม่ ไม่ ไม่ใช่นะเพคะ! เอเลน่าไม่ได้กระทำด้วยความสมัครใจ ข้า ข้าถูกวางยา! ท่านแม่ ใช่ นางเอง! นางวางยาข้า! ไม่เกี่ยวกับข้าทั้งนั้น!” เอเลน่าวิตก โยนความผิดทั้งหมดไปให้มารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว
สองแม่ลูกคู่นี้… สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน
มารดาเสียสละบุตรสาวเพื่อวงศ์ตระกูล บุตรสาวโยนความผิดให้มารดาเพื่อเอาชีวิตรอด
“เอเลน่า!” จักรพรรดิหูจวิ้นตวาดเสียงดุดัน “ในฐานะที่เจ้าเคยเป็นองค์หญิงราชวงศ์ ควรจะรักษาเกียรติยศของตนไว้บ้าง”
“ไม่…” เอเลน่าส่ายศีรษะ น้ำตาไหลลงมา “ข้าไม่อยากตาย! ท่านปู่! ขอร้องล่ะ! เอเลน่าไม่อยากตาย! ขอร้องท่านอย่าได้ทอดทิ้งข้าเลย!”
ซีหวังหมู่ดูอย่างออกรส ยังพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ละครสุนัขกัดสุนัขเช่นนี้ทำให้ข้ารู้สึกสนุกจริงๆ ควรมีอีกสักสองสามตอน”
“แค่ก!” กู้จื่อเฟิงไอกระแอม เตือนว่า “ปฐมราชินีเยี่ยน จักรพรรดิทำถึงเช่นนี้แล้ว คงจะจริงใจพอแล้ว ตอนนี้ ตาพวกเจ้าแล้ว”
แต่แล้วเยี่ยนเสี่ยวเป่าปริปากขึ้นว่า “ยัง ไม่! พวกเจ้าทำให้ เป่า ตกใจ! ต้องกินข้าวข้าว เรียกขวัญ กลับมา!”
พรวด!
เซ่าเฮ่าและเทพองค์อื่นๆ อดหัวเราะไม่ได้ ไม่สามารถสงวนท่าทีเคร่งขรึมได้อีกต่อไป นายน้อยน่ารักเกินไปแล้ว
เยี่ยนอวี๋หัวเราะ ลูบเด็กน้อย ขณะเดียวกันก็มองต้าซือมิ่งผมสีทอง ฝ่ายหลังมองสายตาของนาง ย่อมรู้ว่านางยิมยอมที่จะคุยด้วย เพราะว่าเขาเองก็ยังไม่มั่นใจว่าตัวเขาเองอยู่ที่ไหน
เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล…
เมื่อคิดได้ดังนี้ ต้าซือมิ่งผมสีทองก็แค่นเสียงเบาๆ ท้ายสุดก็ยินยอม ทว่าเขายังไม่ทันเก็บแสงสีทองกลับคืน เด็กน้อยก็บอกว่าตนเองขวัญเสีย ต้องชดเชย
กู้จื่อเฟิงก็ยิ้มจางๆ ตอบเด็กน้อยอย่างรู้สึกสนใจว่า “ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น เชิญทุกท่านร่วมรับประทานอาหารพร้อมจักรพรรดิของเราในปราสาทแอตแลน เป็นอย่างไร”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองไปที่ท่านพ่อของเขาทันที ท้องน้อยๆ ของเขายังร้องเสียง จ๊อก ออกมาอย่างน่าผิดหวัง เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเมื่อครู่นี้ ‘ใช้สมาธิ’ ในการคิดมากเกินจนไส้กิ่ว ต้องทานข้าวแล้ว
“ได้” ต้าซือมิ่งสีทองตอบ แสงสีทองรอบกายจางหายไป
ทว่า… จู่ๆ เอเลน่าก็โถมเข้าใส่เขา เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงที่ถูกแอตแลนทอดทิ้งยังไม่ยอมแพ้ คิดจะตอบโต้กลับแล้ว
“หรง! ข้ารู้จักเจ้าดี…”
