ตอนที่ 554 ต้าซือมิ่งหน้าเนื้อใจเสือ ร้ายกาจยิ่งนัก
ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหูจวิ้นหรือริกเกิร์ตฟันสีทอง พวกเขาล้วนรู้ดีว่าต้องห้ามไม่ให้ปฐมราชินีเยี่ยนเห็นฉากนี้เด็ดขาด มิเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำไปจะเสียเปล่าและยังเป็นการช่วยพวกเขาไว้ด้วย
ทว่าแทบจะในเวลาเดียวกันกับตอนที่ริกเกิร์ตตัดภาพ…
ตู้ม
สัญลักษณ์ลึกลับระเบิดรอบกายต้าซือมิ่ง จากนั้น… ก็ไม่มีจากนั้นอีก
ริกเกิร์ตฟันสีทองพบว่าเขาไม่เห็นภาพในแหล่งศักดิ์สิทธิ์แล้ว ไม่เพียงเท่านี้ จักรพรรดิหูจวิ้นที่กำลังมองสองแม่ลูกเยี่ยนอวี๋ จู่ๆ ภาพตรงหน้าเขาก็ดับวูบ ไม่สามารถเห็นอะไรได้อีก “เกิดอะไรขึ้น”
“…ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” ริกเกิร์ตฟันสีทองพอจะเดาได้ แต่เขาไม่กล้าพูด
สีหน้าหูจวิ้นเคร่งขรึมลงในทันที “เจ้ารู้”
ริกเกิร์ตคุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้นทันที “เกรงว่าเราถูกหรงคนนี้หลอกแล้ว”
“บัดซบ” หูจวิ้นทำลายไข่มุกที่ฉายภาพขนาดใหญ่ตรงหน้า เดือดพล่านเป็นไฟ เพราะว่านี่หมายความว่าพวกเขาที่อ้างตนว่าเป็นนักล่านกอินทรีย์กลับถูกนกอินทรีย์จิกตาบอดเสียเอง
…
ในขณะเดียวกัน เยี่ยนอวี๋ยิ้มจางๆ “สมแล้วที่เป็นผู้ชายที่ตัวข้าเยี่ยนอวี๋ชอบ” สามารถใช้กับดักส่งสารให้นาง ทำให้นางรู้สถานการณ์ของเขา พร้อมทั้งพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง
พรืด เยี่ยนอวี๋ยิ่งคิดยิ่งอยากจะหัวเราะ ทั่วทั้งใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุข นางชอบสามีคนนี้มากจริงๆ
เจ้าตัวน้อยก็พูดอย่างมีความสุขตามว่า “พ่อ เป่า เก่งที่สุด”
“ใช่” เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อย นางหาทางออกต่อไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ดีอกดีใจขึ้นมา “รักพ่อ” ถึงแม้เขาจะไม่เห็นภาพข้างหลังเลย แต่ในเมื่อท่านแม่เขาไม่ให้ดู แต่เด็กน้อยคิดว่าในเมื่อแม่ดีใจแสดงว่าแสงเลวๆ นั่นแตะต้องตัวพ่อไม่ได้ ดังนั้นเด็กน้อยเองก็ดีใจ เหมือนกับกำลังบอกว่าแม่ดีใจ เสี่ยวเป่าก็ดีใจ ทำเอาเยี่ยนอวี๋อดจูบเขาอีกสองสามทีไม่ได้ จนเด็กน้อยรู้สึกขัดเขิน
แน่นอนว่ามิคาเอลที่มีอารมณ์กลับกันอย่างสิ้นเชิง นางก็ถูกบังคับให้กลับกลายเป็นร่างเดิม นางมองต้าซือมิ่งอย่างสิ้นหวัง “เพราะอะไร”
ไม่ ไม่ใช่แค่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มิคาเอลยังไม่เข้าใจว่า “เป็นไปได้อย่างไร”
มิคาเอลเป็นส่วนหนึ่งของแหล่งศักดิ์สิทธิ์ เมื่อนางพลีกาย นางก็จะผสานรวมกับแหล่งศักดิ์สิทธิ์อย่างสมบูรณ์ เช่นนั้นหากหรงกำลังผลอมผสานแหล่งศักดิ์สิทธิ์ เขาก็ต้องผสานนางเข้าไปด้วย มิใช่หรือ
ทว่าความเป็นจริงบอกแล้วว่าไม่ใช่เช่นนั้นจริงๆ
ต้าซือมิ่งย่อมมีวิธีสกัดกั้นนางไว้ด้วยวิธีของตนเอง ที่สำคัญคือนอกจากต้าซือมิ่งจะสกัดไว้สำเร็จแล้ว ยังถือโอกาสเย้าแหย่ภรรยาและหลอกลวงจักรพรรดิหูจวิ้น เสร็จแล้วเขายังฝึกบำเพ็ญได้ด้วย
และการถือโอกาสกระทำสิ่งเหล่านี้ มิคาเอลไม่รู้ด้วยซ้ำ มิเช่นนั้นนางคงตายคาที่ไปแล้ว ทว่าแม้นางจะไม่ได้อาเจียนเป็นเลือดในครานี้และไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้กำลังล้มนอนอยู่กลางอากาศ ปากพึมพำไม่หยุดว่า “เป็นไปได้อย่างไร เพราะอะไร ข้ากำลังช่วยเจ้านะ…”
มิคาเอลคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก นางมีเจตนาที่ดี กระทั่งยินยอมสละชีพตนเอง เหตุใดต้าซือมิ่งจึงปฏิเสธ และยังไม่เหลือที่ว่างให้แม้แต่น้อย ทำให้นางรู้สึกใจสลาย แต่สภาพของนางเช่นนี้ ต้าซือมิ่งไม่รู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย เขากลืนกินแหล่งศักดิ์สิทธิ์อย่างตั้งใจยิ่งกว่าเดิม เพราะว่าเขารู้ว่าหูจวิ้นจะต้องไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
ในความเป็นจริงแล้ว… หูจวิ้นก็ไม่ยอมแพ้จริงๆ “ริกเกิร์ต ปล่อยซาตานและหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ออกมา”
ริกเกิร์ตหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “ฝ่าบาท แม้ปฐมราชินีเยี่ยนจะแข็งแกร่ง แต่ถึงอย่างไรนางก็ถูกจำกัดด้วยกฎของจักรวาล ซาตานคือวิญญาณที่ชั่วร้ายที่สุดในแอตแลน เฟนเลย์ยังเป็นตัวแทนของความบ้าคลั่ง หากพวกมันเข้าไป…”
“ข้าย่อมไม่ปล่อยให้นางตาย อย่างน้อยก็ไม่ทำให้นางตกท้องงูและท้องหมาป่า แต่นางในยามนี้ทำให้เชื่องได้ยาก ในเมื่อไม่สามารถทำลายจิตใจของนางได้ก็ทำลายพลังของนางเถอะ เมื่อนางไร้ซึ่งหนทาง ข้าค่อยไปช่วยนาง” หูจวิ้นพูดชัดถ้อยชัดคำ
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” ริกเกิร์ตรีบไปจัดแจงทันที
ทว่าเยี่ยนอวี๋ในยามนี้ทำลายโลกมายาที่ขังนางไว้ได้แล้ว เพราะว่าภาพโครงสร้างและขนาดของพื้นที่ทั้งหมดปรากฏในหัวของนาง นางวิเคราะห์จุดอ่อนของพื้นที่แห่งนี้ได้แล้ว ดังนั้น…
“ทำลาย”
เยี่ยนอวี๋ที่มือข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อย มืออีกข้างอัญเชิญกระบี่ไท่ชางออกมา เมื่อสิ้นเสียงนาง…
วิ้ง
พลังศักดิ์สิทธิ์สีม่วงที่พุ่งออกมาจากกระบี่ไท่ชางผ่าพื้นที่ทั้งหมดราวกับเส้นแสงที่ส่องประกาย
ตู้ม
พื้นที่ที่อันที่จริงมีขนาดเท่าห้องๆ หนึ่งพังทลายในทันที ผู้เฒ่าริกเกิร์ตฟันสีทองยังไม่ทันปล่อยงูพิษซาตานและหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ด้วยซ้ำ เยี่ยนอวี๋ก็ทำลายพื้นที่หมดแล้ว นางเดินออกจากพื้นที่มาแล้ว
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดีใจมาก “แม่เก่งๆ”
เยี่ยนอวี๋ลูบศีรษะของเด็กน้อย สายตาก็มองไปรอบๆ พบว่าตนเองอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง
“ที่นี่…” เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว รู้ได้ว่าป่าแห่งนี้ดำรงอยู่จริง อีกทั้งจากกลิ่นอายแล้วเหมือนกับจะเก่าแก่มาก เกรงว่าจะเก่าแก่ไม่น้อยไปกว่าขุนเขาท้องทะเลและมหาทวีปของนาง
“ที่ไหน” เยี่ยนเสี่ยวเป่าถามท่านแม่ของเขาอย่างงงงวย ยังพูดว่า “เป่าไม่รู้จัก และไม่ ไม่มีพ่อ”
เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยเบาๆ “อาจจะเป็นกับดักอีกแห่งหนึ่ง เราอาจจะบุกเข้ามาในสถานที่ที่ค่อนข้างพิเศษ”
“พิเศษ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าถามซ้ำ และยังมองไปรอบด้านอย่างประหลาดใจ จากนั้นจู่ๆ เขาก็กอดท่านแม่เขาไว้แน่น
เยี่ยนอวี๋ถามทันทีว่า “เป็นอะไรหรือ”
“ผลไม้เผ็ดๆ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าจ้องไปที่ที่ไม่ไกลออกไป ตรงนั้นมีผลไม้สีแดงแขวนอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง เขารู้สึกไม่ชอบมันมากเลย แต่เขาก็พบในทันทีว่า บนต้นไม้มีผลไม้เผ็ดๆ มากมาย ไม่…
เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบหลับตาปี๋ “เต็มไปหมด”
ชู่ เยี่ยนอวี๋กลับส่งเสียงบอกให้เด็กน้อยอย่าเพิ่งพูด เพราะว่านางได้ยินความเคลื่อนไหวเบาๆ ที่ไม่ค่อยปกติ ความเคลื่อนไหวนั้นทำให้นางรู้สึกได้ว่าอันตรายมาก
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็เชื่อฟังท่านแม่ เขาไม่พูดอะไรอีก เอาแต่หลับตาและกอดท่านแม่ของเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าผลไม้สีแดงเหล่านั้นจะมากัดเขา
ในขณะเดียวกัน
“…”
ร่างเงาคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างหน้าเยี่ยนอวี๋ และคนคนนี้… ก็คือต้าซือมิ่งผมสีทอง?
“สามี?”
