ตอนที่ 555 แม่ลูกไร้เทียมทานปะทะสัตว์ประหลาด
เยี่ยนอวี๋แปลกใจมาก เด็กน้อยเองก็หันกลับมาอย่างประหลาดใจ “พ่อ?”
ชู่ ต้าซือมิ่งผมสีทองที่ทำท่าบอกให้เงียบเช่นกันก็ส่งสัญญาณให้สองแม่ลูกอย่าพูด
เยี่ยนอวี๋กะพริบตาเล็กน้อย ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติเมื่อครู่นี้เข้าใกล้พวกเขายิ่งกว่าเดิมแล้ว และในขณะเดียวกันนั่นเอง…
ฟ่อ
เสียงขู่เบาๆ ดังขึ้นเหนือเยี่ยนอวี๋พวกเขา ปากเปื้อนเลือดพร้อมของเหลวเหม็นคาวที่ไหลย้อยพุ่งใส่พวกเขาหมายจะเขมือบ เยี่ยนเสี่ยวเป่าเพิ่งจะรู้สึกว่าศีรษะโดนอะไรบางอย่างหยดใส่ ท่านแม่ของเขาก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ ทำเอาเขาตื่นเต้นจนอดหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้
ในขณะเดียวกัน
ฟ่อ
งูยักษ์สีดำที่อยู่ในร่างมนุษย์และมีปีกสีดำขนาดใหญ่โถมใส่ ทำให้ตำแหน่งเดิมที่เยี่ยนอวี๋พวกเขาทั้งสามยืนอยู่กลายเป็นหลุมบ่อ
“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตะลึง
เยี่ยนอวี๋หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดศีรษะให้เด็กน้อย ไม่รู้ว่าเหตุใดน้ำลายของงูยักษ์ประหลาดตัวนี้จึงหยดลงบนศีรษะของเด็กน้อยได้ ในขณะเดียวกัน…
ปัง
หมัดที่ต้าซือมิ่งผมสีทองซัดออกมาก็ซัดเข้าที่หลังของงูยักษ์ตัวนั้นอย่างรุนแรง หลังของมันยุบลงไปทันที
แกรก
เสียงกระดูกหักดังกรอกแกรกดังลั่นออกมาจากหลังของงูยักษ์อย่างต่อเนื่อง
งูยักษ์เจ็บปวดจนตัวชักเกร็ง ฟ่อออ
“ไสหัวไปซะ”
ต้าซือมิ่งผมสีทองซัดหมัดใส่งูยักษ์ มันลอยกระเด็นออกไปทันที
ตูม
ครืน…
ป่าไม้ที่งูยักษ์ไถลผ่านเรียบเป็นหน้ากลอง เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตะลึง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงประกาย แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง ในบัดนี้… เยี่ยนอวี๋ที่ปรากฏข้างหลังต้าซือมิ่งผมสีทองเงียบๆ กระบี่ไท่ชางในมือของนางก็พาดข้างหน้าคอเรียวงดงามนั่นแล้ว “เอาล่ะ เจ้าคือใคร”
“ไม่ใช่พ่อ จริงๆ หรือ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ส่งเสียงเล็กเสียงน้อย เขาก็มองท่านแม่ของเขาอย่างหดหู่ จากนั้นก็มองด้านหลังศีรษะของท่านพ่อตัวปลอม
เยี่ยนอวี๋ถาม “แม่เคยบอกเจ้าว่าอะไร”
“ไม่ รู้สึก คือพ่อปลอม” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบเสร็จก็พิงอกท่านแม่ราวกับหมดเรี่ยวแรง “พ่อจริง ทำไมยังไม่มา เป่า เหนื่อยใจ…”
พูดจบ เด็กน้อยยังถอนหายใจทีหนึ่ง
พรืด เยี่ยนอวี๋ที่แต่เดิมกำลังจริงจังก็อดขบขันกับเด็กน้อยที่พูดจาก่อกวนไม่ได้
ทว่าหัวเราะก็ในส่วนของหัวเราะ กระบี่ของปฐมราชินีเยี่ยนที่พาดไว้ข้างหน้าต้าซือมิ่งตัวปลอมกลับนิ่งมาก อีกทั้งตราบใดที่เขากล้าขยับ จุดจบคือศีรษะหลุดออกจากบ่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ต้าซือมิ่งตัวปลอมยังคงไม่ตระหนก เขายังแตะกระบี่ไท่ชางด้วยนิ้วชี้ “เจ้านี่นะ เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก”
ฉึก กระบี่ไท่ชางที่กรีดนิ้วของตัวปลอมทันทีจนเกือบจะทำนิ้วของเขาขาด
ตัวปลอมรีบหดมือกลับมา กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ก็ได้ ในเมื่อหลอกเจ้าไม่ได้…”
ตัวปลอมที่พูดถึงตรงนี้ก็เว้นจังหวะครู่หนึ่ง ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปในทันที เขากลายร่างกลับไปเป็นชายหนุ่มสง่างามที่มีตาสีฟ้าผมสีทองคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าใบหน้าของเขาซีดมาก ทำให้รู้สึกขัดแย้งวิตถาร
“หูจวิ้นเป็นอะไรกับเจ้า” เยี่ยนอวี๋ถาม เพราะว่านางที่เดินมาข้างหน้าเขารู้สึกว่าชายตรงหน้าและหูจวิ้นมีหน้าตาคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ดุร้ายเหมือนกับงู
“เจ้าตาดีจริงๆ” ชายสง่ายืนกอดอก พูดขึ้นว่า “ข้าคือโลกี น้อยชายต่างมารดาของหูจวิ้น”
“อืม” เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย
โลกีเองก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจกับปฏิกิริยาที่เย็นชาของเยี่ยนอวี๋เป็นอย่างมาก ทว่าเขาได้สารภาพอย่าง ‘คนซื่อสัตย์’ ว่า “ที่กลายร่างเป็นหรง เพียงเพราะต้องการร่วมมือกับเจ้า”
“ฮึ” เยี่ยนอวี๋หัวเราะ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็พูดขึ้นว่า “โกหก”
“ทารกน้อย แม้ข้าเองก็เคยคิดโกหกพวกเจ้า แต่นี่ก็เห็นอยู่ว่าไม่สำเร็จ ตอนนี้พวกเรามาร่วมมือกันอย่างจริงใจเปิดเผย เป็นอย่างไร” โลกีบอกว่าตนเองจริงใจมาก
แน่นอนว่าเยี่ยนอวี๋ไม่เชื่อง่ายๆ แต่นางก็ถามว่า “ที่นี่คือที่ไหน”
“สวนเอเดน ต้นกำเนิดแหล่งศักดิ์สิทธิ์ของแอตแลน อยู่ข้างใต้แหล่งศักดิ์สิทธิ์” โลกีตอบอย่างซื่อตรง
“ข้างใต้แหล่งศักดิ์สิทธิ์?” เยี่ยนอวี๋จับใจความสำคัญ เดาว่าแหล่งศักดิ์สิทธิ์ที่ว่านี้น่าจะคือบริเวณที่สามีนางอยู่ ซึ่งนางเห็นผ่านภาพเมื่อครู่นี้ ดังนั้นหมายความว่านางลงไปชั้นที่ลึกกว่านั้นแล้ว
เยี่ยนอวี๋จึงถามขึ้นว่า “จะไปแหล่งศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร”
“นี่แหละคือเรื่องที่เราต้องร่วมมือกัน เพราะว่าสวนเอเดนเข้าได้แต่ออกไม่ได้” โลกีพูดว่า “ที่แห่งนี้คือดินแดนโบราณสุดท้ายที่ผู้พิทักษ์ผู้สร้างแดนแอตแลนอาศัยอยู่ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่ของจักรวาล เพื่อควบคุมการระเบิดครั้งใหญ่ของจักรวาลและสร้างเสถียรภาพให้กับกฎของแอดแลน เทพผู้สร้างใช้สวนเอเดนปิดผนึกแหล่งศักดิ์สิทธิ์ ทำให้แหล่งศักดิ์สิทธิ์กลับสู่ความสงบ ถูกผนึกไว้ในแท่นบูชาในวิหารแห่งแสงสว่าง ดังนั้นสวนเอเดนก็เปรียบเสมือนศูนย์กลางของจักรวาลแอตแลน มันดึงดูดแหล่งศักดิ์สิทธิ์ แหล่งศักดิ์สิทธิ์มีผลกระทบต่อทั้งแอตแลน ดังนั้นด้วยแรงดึงดูดของมันจึงทำได้เพียงเข้า ไม่สามารถออกได้” โลกีอธิบายอย่างละเอียด
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ เพราะช่วงชิงบัลลังก์จึงถูกขังไว้ที่นี่หรือ” เยี่ยนอวี๋ถามกลับอย่างราบเรียบ
“ตามที่เจ้าคาด” โลกีถอนหายใจ “พี่ใหญ่คนนั้นของข้าร้ายกาจยิ่งนัก แต่ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ข้าคิดไม่ถึงว่า เทพผู้สร้างแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เจ้าจะมาแอตแลนของเราและยังเข้ามาในสวนเอเดน”
“เจ้ามีพลังความสามารถเหลือล้น แม้จะถูกขังไว้ในนี้ ก็ยังรู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกแล้วจะออกไปไม่ได้ได้อย่างไร” เยี่ยนอวี๋ไม่เชื่อ เพราะว่าโลกีคนนี้ไม่ธรรมดา
หากสวนเอเดนเป็นอย่างที่เขาพูด เป็นสถานที่เข้าได้แต่ออกไม่ได้ เช่นนั้นเหตุใดโลกีคนนี้จึงรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นข้างนอก และยังรู้ว่าต้องกลายร่างเป็นสามีผมสีทองมาหลอกลวงนาง
“ย่อมเป็นวิธีการป้องกันตนของข้า” โลกียิ้มเล็กน้อย สายตากลับมองไปด้านหลังของนาง “บางทีเจ้าอาจจะต้องปล่อยข้าไปก่อน”
เพราะว่าด้านหลังของเยี่ยนอวี๋ในบัดนี้ปรากฏหมาป่าขนาดยักษ์ตัวหนึ่ง ทั่วทั้งร่างของมันแผ่ซ่านพลังดุร้ายและเปล่งแสงสีแดงเลือด บัดนี้มันปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเยี่ยนอวี๋เงียบๆ มันอยู่ใกล้มาก ใกล้จริงๆ
โฮกกก
หมาป่ายักษ์อ้าปาก พลังกลืนกินน่าสะพรึงม้วนพัดไปทางเยี่ยนอวี๋ แต่แล้ว…
“อ้ะเนะ”
