ตอนที่ 574 ลูกเสือที่พ่อเสือสอน!
เยี่ยนอวี๋ที่ยังคงไม่เข้าใจกฎการล่อลวง นางก็คิดถึงคำพูดของกู้จื่อเฟิง ซึ่งทำให้นางเดาว่าที่ตนเองจำเรื่องกฎการล่อลวงไม่ได้น่าจะเป็นเพราะเกี่ยวข้องกับความเป็นมนุษย์ของตนเอง
แต่เงื่อนไขคือ…นางในฐานะที่เป็นเทพผู้สร้างได้ทำให้ความเป็นมนุษย์ของตนค่อยๆ เลือนหายไปและเยี่ยนจื่ออวี๋เป็นส่วนหนึ่งของนางจริงๆ
เดิมทีเยี่ยนอวี๋มิอาจพิสูจน์ได้ เพราะนางเองก็ไม่มั่นใจ เพียงแค่คาดเดาไว้เช่นนี้ ถึงอย่างไรเยี่ยนจื่ออวี๋และนางก็มีหน้าตาเหมือนกัน แม่นางน้อยต้องมีความเกี่ยวข้องกับนางแน่นอน
บัดนี้…นางพิสูจน์ได้แล้ว
เยี่ยนอวี๋ที่ค่อยๆ เรียกพลังจากร่างกายของตนกลับสู่อนุสติ นางรู้ดีว่าหากสมมติฐานของกู้จื่อเฟิงถูกต้อง เช่นนั้น ‘ร่างกาย’ ร่างนี้ของนางน่าจะมีปฏิกิริยาต่อกฎการล่อลวงของแอตแลน แต่หากไม่มีก็สามารถกำจัดข้อสมมติฐานของกู้จื่อเฟิงได้
นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้เยี่ยนอวี๋รู้ว่าความสัมพันธ์ของตนเองและเยี่ยนจื่ออวี๋เกี่ยวข้องกันอย่างไร
ในขณะที่เยี่ยนอวี๋กำลังตรวจสอบตนเอง…เฟนเลย์ในสวนเอเดนก็ตกใจจนดวงตาแทบจะถลนออกมา
“บัดซบ!”
บัดนี้ นอกจากคำว่า ‘บัดซบ’ เฟนเลย์ไม่สามารถใช้คำอื่นมาแทนความตกใจของตนเองได้
ขณะที่ต้นไม้แห่งชีวิตวิ่งหนี ต้าซือมิ่งก็ขยับตัวอย่างแปลกประหลาด เด็กน้อยที่หลับสนิทก็ถูกโยนออกไป
เฟนเลย์คิดในใจ ‘จบเห่!’ เป็นไปตามที่เขาคิดไม่มีผิด บุคคลที่ไร้ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้ไม่มีทางอ่อนโยนเพียงเพราะเด็กน้อยสุดแสนน่ารัก นายน้อยคงขัดขวางการทำงานของท่านพ่อ เขาจึงถูกลงโทษตามคาด
ทว่า… เฟนเลย์เพิ่งจะคิดเช่นนี้
“อ้ะเนะ?”
เมื่อเยี่ยนเสี่ยวเป่ารู้สึกตัวก็ลืมตากลมโตทั้งคู่ของตนและร่วงลงที่กิ่งของต้นไม้แห่งชีวิตอย่างแม่นยำ ตัวของเขาห้อยอยู่บนนั้นพอดี แต่อีกเพียงพริบตาต้นไม้แห่งชีวิตก็จะหนีออกจากสวนเอเดนแล้ว ช่างรวดเร็วจริงๆ สมแล้วที่เป็นต้นไม้โบราณที่มีรากมากมาย ปรากฏว่า… ต้าซือมิ่งที่ยังไม่ลืมตาก็พูดขึ้นว่า “อ้าปาก กัด”
หงับ… เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยังสะลึมสะลือ เขาก็อ้าปากกัดต้นไม้ต้นนั้นอย่างเชื่อฟังท่านพ่อด้วยสัญชาติญาณ อันที่จริงเขายังไม่ตื่นดีด้วยซ้ำจึงไม่รู้ว่าตนเองกัดอะไร แต่ว่าเมื่อเด็กน้อยกัดลงไป ดวงตาก็เป็นประกายทันที เพราะว่าต้นไม้แห่งชีวิตมีรสหวาน ในความหวานสดชื่นนั้นยังมีกลิ่นหอมนมด้วย
อืม… อย่างน้อยเด็กน้อยก็รู้สึกเช่นนี้ ดังนั้นเจ้าตัวน้อยจึงเหมือนกับปลิงตัวอ้วนตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้ของต้นไม้แห่งชีวิตและ ‘ดูดนม’ อย่างสุดชีวิต ทำให้ต้นไม้แห่งชีวิตแห้งเหี่ยวในทันที
ฟู่!
เฟนเลย์ก็ได้เห็นกับตาว่าต้นไม้แห่งชีวิตที่แต่เดิม ‘บิน’ หนีอย่างไร้ร่องรอยล้มลงทั้งเป็นราวกับไร้ซึ่งพลัง ทว่าเห็นได้ชัดว่าต้นไม้แห่งชีวิตไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หลังจากที่ล้มลงครู่หนึ่ง มันก็พยายามทรงตัวก่อนจะพุ่งกิ่งไม้เข้าใส่เจ้าตัวน้อยอย่างรวดเร็ว
“นายน้อย!” เฟนเลย์พุ่งขึ้นไปบนอากาศ มันย่อมปล่อยให้นายน้อยถูกเฆี่ยนตีไม่ได้ น่าเสียดายที่มันถูกพลังของสวนเอเดนดูดกลับไปร่วงลงบนพื้น
ทว่าเด็กน้อยกลับไม่ถูกเฆี่ยน
“อ้ะเนะ!”
ค้อนเล่มจิ๋วของเด็กน้อยทุบตีกิ่งไม้ที่พุ่งเข้ามาหมดแล้ว จากนั้นเยี่ยนเสี่ยวเป่าก็หิว เขาจึง ‘ดูด’ อย่างเอร็ดอร่อยกว่าเดิม
ต้นไม้แห่งชีวิตร่วงโรยไม่หยุด อีกเพียงไม่นานก็จะร่วงกลับไปยังสวนเอเดน ลำต้นที่มีขนาดใหญ่ของมันก็หดเล็กลงเท่าเฟนเลย์
ต้องรู้ว่าเดิมทีรากของต้นไม้แห่งชีวิตแผ่ขยายครอบคลุมกว่าครึ่งของสวนเอเดน เรือนยอดของต้นไม้สามารถปกคลุมเฟนเลย์ขนาดยักษ์กว่าสิบตัวได้ แต่สุดท้าย…เมื่อถูกเยี่ยนเสี่ยวเป่าดูด มันก็กลายเป็นเพียงต้นไม้ใหญ่ทั่วไปเท่านั้น
ที่สำคัญคือเยี่ยนเสี่ยวเป่ายังคงไม่ถอนปากออก “อึก… อึก…”
เด็กน้อยที่เหมือนกับปลิงตัวอวบดูดกลืนแก่นแท้ของต้นไม้แห่งชีวิตไม่หยุด ทำให้ต้นไม้แห่งชีวิตไม่สามารถสลัดทิ้งเขาไปได้และไม่สามารถต่อต้านการดูดกินของเขา ต้นไม้แห่งชีวิตได้แต่ร้องไห้
โฮฮฮ…
ต้นไม้แห่งชีวิตที่ ‘น้ำตา’ ไหลไม่หยุด ทำให้เฟนเลย์ตกตะลึงอีกครั้ง มันรู้สึกว่าต้นไม้แห่งชีวิตที่ใบไม้ทุกใบมีน้ำหยดลงมาน่าจะกำลังร้องไห้ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
ถึงอย่างไรเฟนเลย์เห็นเช่นนี้แล้วก็รับรู้ถึงความโศกเศร้าและหวาดกลัวจากในใจของต้นไม้แห่งชีวิตอย่างชัดเจน มันช่างอ่อนแอ น่าเวทนาและหมดหนทางจริงๆ
ทว่า… เจ้าตัวน้อยที่ดูอ่อนแอกว่ามัน เขาไม่ได้สนใจว่าต้นไม้แห่งชีวิตร้องไห้หรือไม่ เขายังไม่ถอนปากเลย ยังคงดูดต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย
จากนั้นต้นไม้แห่งชีวิตที่แต่เดิมมีขนาดเท่าต้นไม้ใหญ่ทั่วไปก็หดเล็กลงเท่าต้นอ่อนด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า เด็กน้อยจึงเกาะไม่อยู่ร่วงลงมาจากต้นอ่อน แต่เขายังไม่ยอมถอนปาก ยังคงกอดและแทะต้นไม้แห่งชีวิต
โฮ!
ต้นไม้แห่งชีวิตร้องไห้ทันที มันปล่อยโฮออกมาจริงๆ ไม่ใช่แค่ ‘น้ำตา’ ไหลเท่านั้น แต่มันร้องไห้จริงๆ จากนั้น…
“อ้ะเนะ!”
เด็กน้อยตกใจจนยอมปล่อยและเหยียบต้นไม้แห่งชีวิตที่หดเล็กจนมีขนาดเล็กกว่าเขาทันที จากนั้นก็เดินเตาะแตะกลับไปหาท่านพ่อและไปแอบข้างหลังท่านพ่อแล้ว
เฟนเลย์ “…”
มันที่พูดไม่ออกก็ไม่รู้ว่านายน้อยกำลังเล่นซุกซนอะไรอยู่กันแน่ แต่มันก็ใช้อุ้งเท้าตบต้นไม้แห่งชีวิตที่ถูกเหยียบจนเหี่ยวเฉาไป
ส่วนเจ้าตัวน้อย…เขาก็ยื่นศีรษะออกมาจากข้างหลังท่านพ่อเขา มองใต้อุ้งเท้าของเฟนเลย์อย่างระมัดระวัง “จับ ไว้?”
“…ขอรับ” เฟนเลย์รู้สึกแปลกๆ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าต้นไม้แห่งชีวิตถูกมันเล่นงานจนกลายเป็นเช่นนี้ ทั้งที่ผู้ร้ายคือเจ้าตัวน้อยผู้น่ารัก
เด็กน้อยยังดึงดันพูดว่า “ดี! ทำให้เป่า ตกใจดีนัก! จับไว้! ไม่ต้องปล่อย!”
“…อืม” เฟนเลย์ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีแล้ว มันถึงกับรู้สึกสงสารต้นไม้แห่งชีวิตที่อยู่ใต้อุ้งเท้าของมัน ฝ่ายหลังต่างหากที่ตกใจ! เกือบจะถูกกินจนไม่เหลือแม้แต่ซากแล้ว
แต่ว่า เดี๋ยวสิ! จู่ๆเฟนเลย์ก็พูดขึ้นว่า “นายน้อยออกมาสิ ให้เฟนเลย์ดูหน่อย”
“เอ๋?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่ค่อยเข้าใจ แต่มันก็เดิน ‘เตาะแตะ’ ออกมาแล้ว
จากนั้นเฟนเลย์ก็พบว่านายน้อยท่านนี้ของมันอ้วนขึ้นกว่าเดิม ราวกับแมวน้อยสีขาวอวบอ้วน ตัวกลมๆสีชมพู ดูงดงามมาก ให้ตายเถอะ! น่ารักจริงๆ เลย
ไม่เพียงเท่านี้…
