ตอนที่ 580 วายร้ายสองสามีภรรยาร่วมกลืนกิน
นั่นเป็นดวงตาสีม่วงหม่นที่เต็มไปด้วยดวงดาว งดงามและลึกลับ ทำให้หูจวิ้นที่สบตาใจสั่น นัยน์ตาของเขาแสดงความหลงใหล
เห็นได้ว่าเฟรย์รู้จักสามีคนนี้ของตนเองเป็นอย่างดี เขาชอบสตรีที่งดงามและแข็งแกร่ง ทั้งยังฉลาดเป็นกรดเช่นเยี่ยนอวี๋จริงๆ
เฟรย์ที่แต่เดิมอาเจียนเป็นเลือด เมื่อนางเห็นท่าทีของหูจวิ้นก็อาเจียนเลือดออกมาหนักกว่าเดิม
“หู จวิ้น…”
แต่หูจวิ้นไม่ได้ยิน เขายังคงมองเยี่ยนอวี๋อย่างใจจดใจจ่อ
“แค่กๆ…” เฟรย์ที่ทรุดตัวต้องลุกขึ้นมาทานยาด้วยตนเอง แต่หูจวิ้นยังคงไม่สนใจเฟรย์ แม้อันที่จริงเขาจะได้สติแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจเฟรย์ “ปฐมราชินีเยี่ยน ข้าดูแคลนเจ้าเกินไปจริงๆ”
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบหูจวิ้น นางแบมือของตนเองออกก่อนจะมองไปที่หัวลูกศรที่อยู่ในฝ่ามือนาง นางสัมผัสได้ว่าหัวลูกศรที่แผ่ซ่านแสงลี้ลับนี้มีกลิ่นอายคล้ายกระบี่ไท่ชางของนาง
“ไท่ชาง” เยี่ยนอวี๋ใจกระตุก กระบี่ไท่ชางปรากฏต่อหน้านางทันที และถูกหัวลูกศรในมือดึงดูดความสนใจไป
วิ้ง! วิ้ง!
กระบี่ไท่ชางที่ส่งเสียงตอบสนองไม่หยุด มันก็เข้าใกล้ศรศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่รู้ตัว ฝ่ายหลังราวกับถูกกระตุ้น มันขยับตัวทำท่าจะหนี
น่าเสียดาย…
ซู่
กระบี่ไท่ชางที่กลายเป็นหมอกสีม่วงกลุ่มหนึ่งกลืนกินหัวลูกศรนั่นทันที ทำเอาหูจวิ้นที่เห็นฉากนี้ตกตะลึง ทว่าเขายังไม่ได้พูดสิ่งใด เฟรย์ก็กรีดร้องขึ้น “ให้ตายเถอะ! นังคนเลว! คืนหัวลูกศรศักดิ์สิทธิ์มาให้ข้า!”
หูจวิ้นขมวดคิ้ว “เฟรย์…” เขาต้องการให้เฟรย์พูดดีๆ
ฟิ้ว!
กระบี่ไท่ชางที่กลายร่างกลับมา มันก็ทำให้เฟรย์ไม่สามารถพูดได้อีกแล้ว
กระบี่ไท่ชางที่พุ่งแทงลำคอของเฟรย์ ทำให้เฟรย์ในเวลานั้นขวัญกระเจิง “ไม่…”
เฟรย์ที่ปล่อยพลังป้องกันขั้นสูงสุดออกมาไม่หยุด สำหรับกระบี่ไท่ชางแล้ว พลังของนางก็เหมือนกับน้ำแก้วหนึ่งกับรถขนฟืนที่ไฟไหม้ น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ทว่า…
วิ้ง!
หูจวิ้นที่สังเวยลูกแก้วลึกลับออกมา เขาก็สกัดกระบี่ไท่ชางไว้ แสงจักรวาลอันลี้ลับที่ไม่มีที่สิ้นสุดกำลังหลั่งไหลออกมาจากลูกแก้วอย่างต่อเนื่องและกดทับกระบี่ไท่ชางไว้ ทำให้มันไม่สามารถขยับตัวได้ และทำให้เยี่ยนอวี๋มองลูกแก้วลูกนั้นด้วยใบหน้าขมวดคิ้ว
เฮือก
เฟรย์ที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อ เห็นได้ชัดว่าเป็นเหงื่อที่เกิดจากความหวาดกลัว ถึงอย่างไรกระบี่ไท่ชางในบัดนี้ก็อยู่ใกล้ลำคอนางเพียงหนึ่งนิ้วเท่านั้น
‘ความใกล้ชิด’ เช่นนี้ ทำให้เฟรย์สัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงอันตรายถึงแก่ชีวิตที่แผ่ซ่านออกมาจากกระบี่ไท่ชาง ทำให้นางไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย “หูจวิ้น ช่วยข้า…”
“ไป!” หูจวิ้นที่รอบกายแผ่ซ่านแสงอร่ามออกมา แม้เขาจะสกัดกระบี่ไท่ชางไว้ด้วยลูกแก้วลึกลับ แต่เหมือนกับว่าจะไม่ง่ายดายเช่นกัน
วิ้ง!
อีกเพียงพริบตากระบี่ไท่ชางก็จะระเบิดเสียงสะท้อนและแสงสีม่วงออกมา เฟรย์ตกใจร้องอุทาน “ข้า ขยับตัวไม่ได้…”
เฟรย์ที่ถูกควบคุมไว้อันที่จริงนางอยากจะเคลื่อนไหว แต่นางขยับตัวไม่ได้เลย
“ให้ตายเถอะ!”
สีหน้าหูจวิ้นขาวโพลน รับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงความแหลมคมของกระบี่ไท่ชางและแรงกดดันมหาศาลจากเยี่ยนอวี๋ แม้เขาจะใช้หัวใจแห่งจักรวาลแล้วก็ตาม แต่ยังคงไม่สามารถต้านทานได้
สิ่งนี้ทำให้หูจวิ้นตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าปฐมราชินีเยี่ยนคนนี้จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ภายในเวลาสั้นๆ เพียงสามวัน
วิ้ง
เมื่อกระบี่ไท่ชางสั่นไหวอีกครั้ง แสงกระบี่สามารถแทงทะลุแรงกดดันของลูกแก้วเข้าไปโจมตีเฟรย์ได้
“โอ๊ย!”
เฟรย์ที่ใช้มือป้องลำคอของตนเองไว้ มือของนางถูกแทงทะลุทันที พลังอันน่าสะพรึงแทบจะทำให้นางกลายเป็นเศษซากในพริบตา
ทว่า…
“ไป!”
หูจวิ้นที่ซัดฝ่ามือใส่อย่างรวดเร็วทำให้เฟรย์กระเด็นออกไปในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายนี้
ตูม!
กระบี่ไท่ชางถือโอกาสซัดลูกแก้วลูกนั้นกระเด็นทันที ในขณะเดียวกันก็แทงใส่มัน
“สลาย!”
เสียงพิพากษาอันเยือกเย็นของเยี่ยนอวี๋ดังขึ้นพร้อมกับกระบี่ที่โจมตี มันพุ่งแทงลูกแก้วลูกนั้นเพราะนางสัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดาของลูกแก้วลูกนี้
ลูกแก้วที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ลูกนี้ ขณะที่มันเผชิญกับกระบี่ไท่ชางที่แทงเข้ามา มันไม่เพียงแต่ไม่ได้หลบ แต่ยังแตกออกราวกับดอกไม้กินคนขณะที่กระบี่ไท่ชางจวนจะถึงตัว
“ไท่ชาง!”
เยี่ยนอวี๋รีบตะโกนเรียกไท่ชางกลับมา นางสัมผัสถึงพลังกลืนกินแปลกประหลาดจากลูกแก้วลูกนั้น มันเป็นความรู้สึกที่…
เยี่ยนอวี๋ยังไม่ทันคิดได้…
“กลืนกินขั้นสูงสุด!”
หูจวิ้นท่องมนต์โบราณออกมา
วิ้ง
พลังกลืนกินอันน่าสะพรึงที่พ่นออกมาจากลูกแก้วลูกนั้นกลืนกินกระบี่ไท่ชางทันที
“ไท่ชาง!”
เยี่ยนอวี๋รีบลุกขึ้น ดวงดาวส่องแสงทั่วร่างของนาง ราวกับนางมีปรากฏการณ์จักรวาลติดตัว
เยี่ยนอวี๋ที่เป็นเช่นนี้ แม้จะไม่ได้ยืนอยู่จุดสูงสุดของดวงดาวก็สะดุดตางดงามยิ่งนัก ทำให้หูจวิ้นลงมือไม่ลงในชั่วจังหวะหนึ่ง แต่ว่า…
“กลืนกิน”
หูจวิ้นรู้ดีว่าเขาต้องกลืนกินพลังทั้งหมดของสตรีคนนี้ มิเช่นนั้นนางจะเป็นสตรีที่เขาไม่สามารถชื่นชมได้ เขามีแต่ต้องตายในน้ำมือของนาง
วิ้ง
ดอกไม้แก้วกินคนที่เดิมทีมีขนาดเท่ากำปั้น มันก็ประชิดตัวเยี่ยนอวี๋อย่างรวดเร็วในครานี้ ภายใน ‘เกสร’ มืดมนไร้ขอบเขต เห็นได้ชัดว่าเป็นอีกหนึ่งพื้นที่จักรวาล ขณะแสงวาบผ่านดวงตาของเยี่ยนอวี๋ที่ถูกปกคลุมไว้ นางก็คิดถึงจักรวาลที่ถูกแอตแลนกลืนกินในนั้น และอนุมานได้ว่าลูกแก้วประหลาดลูกนี้คงจะเป็นสมบัติล้ำค่าที่ปลอมแปลงมาจากจักรวาลแห่งนั้น หากไม่ใช่เช่นนี้ กระบี่ไท่ชางก็คงไม่ถูกกลืนกินเข้าไป
ทว่า… เยี่ยนอวี๋เพิ่งคิดเสร็จ
วิ้ง
จู่ๆ ความมืดมนไร้ที่สิ้นสุดในลูกแก้วก็ปรากฏอักษรศักดิ์สิทธิ์และลึกลับ และเยี่ยนอวี๋คุ้นเคยกับอักษรเหล่านี้ดี เพราะพวกมันมีต้นกำเนิดเดียวกันกับอักษรที่ปรากฏบน ‘โลงศพ’ ของต้าซือมิ่งหลายครั้ง
เรื่องนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว นางรู้ว่าอักษรศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้แข็งแกร่งมาก
น่าเสียดาย…
“เจ้าถอยไปไหนไม่ได้แล้ว”
หูจวิ้นที่พูดเสียงขรึมทำให้ลูกแก้วลูกนั้นปรากฏแผนที่ดาวเป็นสีเลือด
จากนั้น…
“กลืนกินซะ!”
หูจวิ้นตะโกนอย่างผู้มีชัย ในขณะเดียวกัน…
ตูม
เซ่าเฮ่าระเบิดห้องลับออก น่าเสียดายที่เขาปรากฏตัวช้าเกินไป ลูกแก้วที่แตกออกเป็นดอกไม้กินคนขนาดใหญ่กลืนกินเยี่ยนอวี๋เข้าไปแล้ว
