บทที่ 839 ธีมพิเศษ
ฝ่ายไฉหย่งหลีหงุดหงิดอยู่บ้างเพราะแรงกดดันมากเกินไป “เอะอะอะไรกัน ยังไม่รีบไปเตรียมตัวอีก!”
“ครับ/ค่ะ!”
กลุ่มคนจึงค่อยแตกฮือกันไป
เซียวอวี่ถงที่เป็นช่างภาพสวมชุดลำลองสบายๆ แต่เป็นงานเป็นการ ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวข้อต่ำ เดินเข้ามาถามว่า “หัวหน้า วันนี้พวกเราจะถ่ายธีมอะไรกัน”
ไฉหย่งหลีนวดหว่างคิ้ว จากนั้นโยนเอกสารกองหนึ่งไปให้ “ถ่ายตามธีมนี้แล้วกัน!”
เซียวอวี่ถงกวาดมอง เป็นสไตล์ทันสมัยแบบมาตรฐานมาก
เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าไป ก่อนบอกอย่างเกรงใจ “อาจารย์เซียว หัวหน้าบ.ก.ไฉ ขอปรึกษากับพวกคุณสักเรื่องได้ไหมครับ”
“อะไรล่ะ?” ไฉหย่งหลีขมวดคิ้ว
เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ผมเชื่อในความเป็นมืออาชีพของพวกคุณ แต่ในฐานะผู้จัดการคนหนึ่ง ผมว่าไม่มีใครเข้าใจในตัวนักแสดงของผมไปมากกว่าตัวผมเองแล้ว นี่เป็นธีมที่ผมลองคิดขึ้นโดยยึดตามบุคลิกส่วนตัวของกงซวี่กับลั่วเฉิน สไตล์ชุดมาจากเฟลิกซ์ ถ้าหัวหน้าบ.ก.ไฉกับอาจารย์เซียวคิดว่าเหมาะสม จะลองดูได้ไหมครับ?”
ไฉหย่งหลีมองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง และรับสมุดวางแผนธีมที่เยี่ยหวันหวั่นส่งให้ไป
ตอนแรกเพียงพลิกดูไม่กี่หน้า เมื่อถึงตอนท้ายสีหน้าพลันชะงัก อ่านดูโดยละเอียดอย่างตั้งใจ “นี่…”
เขาต้องยอมรับว่าเพราะมีแรงกดดันจากทางซิวเซ่อ บวกกับถูกนักแสดงหญิงเบี้ยวนัดกลางคัน รู้แล้วว่าต้องแพ้แน่นอน ธีมในครั้งนี้เขาจึงไม่ได้จริงจังอะไรนัก แต่ตอนนี้พอเห็นสมุดวางแผนธีมที่เยี่ยไป๋มอบให้เขา ก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจมาก
เยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่ได้เร่งเร้า ทำแค่ยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง
“อวี่ถง เธอลองดูนี่” ไฉหย่งหลีส่งแพลนให้ช่างภาพข้างๆ
เซียวอวี่ถงดูแวบแรก ตาก็เป็นประกายเล็กน้อย “แบบนี้ดูน่าสนใจมากเลยค่ะ ฉันว่าลองดูได้…”
พูดจบก็ขอโทษเยี่ยหวันหวั่น “คุณเยี่ย ต้องขอโทษจริงๆ ครั้งนี้เวลากระชั้นชิด พวกเราเลยเตรียมตัวกันไม่เรียบร้อยดี”
เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรครับ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นแบบนี้ พวกเราคงไม่โชคดีได้โอกาสถ่ายปกครั้งนี้”
ไฉหย่งหลีกับเซียวอวี่ถงได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น จิตใจก็ผ่อนคลายไม่น้อย
หลังจากใคร่ครวญครู่หนึ่ง ไฉหย่งหลีเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นว่า “คุณเยี่ย ใช้ธีมที่คุณกำหนดมาแล้วกัน!”
เยี่ยหวันหวั่นตอบรับ “ขอบคุณหัวหน้าบ.ก.มากครับ!”
เมื่อกำหนดธีมได้แล้ว ลั่วเฉินกับกงซวี่เข้าไปเตรียมพร้อมในห้องแต่งหน้า
เจ้าหน้าที่วางฉากอยู่ด้านนอก ช่างภาพกำลังปรับแสง เยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝานนั่งคอยอยู่ตรงโซฟา
เยี่ยมู่ฝานมีสีหน้าเป็นกังวล “หวันหวั่น ผู้ชายสองคนถ่ายปกด้วยกัน แบบนี้มันจะเวิร์กจริงๆ เหรอ”
ถึงเขาจะมั่นใจสไตล์ที่คิดให้คนทั้งสอง แต่ตามเหตุผลแล้ว ปกที่มีผู้ชายสองคนจะยังไงก็สู้หนึ่งชายหนึ่งหญิงรวมกันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่อธิบายมากความ “รอผลงานออกมาแล้วค่อยดูสถานการณ์เถอะ”
เยี่ยมู่ฝานบอก “ทำได้เท่านี้แล้ว…”
หลังจากรออยู่สักพัก กงซวี่ก็เดินออกมาจากห้องแต่งหน้า
พริบตาที่เห็นกงซวี่ออกมา ทุกคนดวงตาเป็นประกาย
ผมของกงซวี่ย้อมสีไวน์แดงที่ล้างออกได้ สวมแจ็กเก็ตนักบินทำจากหนังฝังกระดุมที่โฉบเฉี่ยว ใส่รองเท้ายี่ห้อมาร์ตินส์ บุคลิกไม่สนใจและไม่ยอมใคร แก้มขาวกับมุมปากมีรอยเลือดหลายสาย ริมฝีปากมีเขี้ยวที่เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่
ถัดมา ลั่วเฉินก็เดินออกมาจากห้องแต่งหน้าเช่นกัน…
———————————————————————-
บทที่ 840 เทศกาลคนหล่อ
ลั่วเฉินไว้ผมสั้นสีดำขลับเหมือนหมึก หัวคิ้วดุดัน ริมฝีปากบางเม้มเน้นดูเย็นชา ด้านในเป็นสูทวินเทจที่เป็นชุดเดียวกัน ด้านนอกเป็นเสื้อโค้ทหลวมโพรก การออกแบบที่ตัดเย็บอย่างเหมาะสมทำให้ขาสองข้างของเขายาวเด่น บริเวณปกคอเสื้อปักรูปไม้กางเขน มือถือปืนกระบอกหนึ่งที่สลักสัญลักษณ์แบบย้อนยุค
สไตล์ของกงซวี่กับลั่วเฉินพลันทำให้คนนึกไปถึง…ผีดูดเลือดกับนักล่า
“ว้าว…หล่อจัง…”
“ทั้งสองคนมีสไตล์เป็นของตัวเองด้วย!”
“นี่มันเทศกาลคนหล่อชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ!”
มนุษย์เป็นสัตว์ที่รับรู้ด้วยการมอง ในสตูดิโอเกิดเสียงฮือฮาอีกรอบ
เซียวอวี่ถงที่เป็นช่างภาพมองคนทั้งสอง กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าผู้ชายสองคนถ่ายปกด้วยกันดีออกจะตายไป อาหารตาคูณสองเลย! สุดหล่อสองคนเตรียมตัวเสร็จแล้วรึยัง? ถ้าไม่มีปัญหา เราจะเริ่มถ่ายแล้วนะ”
กงซวี่กระเถิบไปด้านหน้าเซียวอวี่ถง ลดเสียงเอ่ยว่า “พี่สาวคนสวยครับ ถ่ายผมให้หล่อๆ นะ เอาให้ดีกว่าเจ้าหมอนั่น!”
เซียวอวี่ถงหัวเราะเสียงเบา “ไม่ต้องห่วงหรอก เธอถ่ายยังไงก็หล่ออยู่แล้ว!”
“พี่สาวคนสวยตาดีจริงๆ” กงซวี่พูดจบก็มองลั่วเฉินอย่างยั่วยุ
ลั่วเฉินไม่มองเขาเหมือนที่แล้วมา “งี่เง่า”
“เฮ้ย! แกด่าใครงี่เง่าฟะ? ไหนลองด่าดูอีกรอบซิ! พี่เยี่ย เจ้าหมอนี่มันหาเรื่องผมอีกแล้ว…”
“ห้ามวุ่ยวาย ตั้งใจทำงาน”
“พี่เยี่ยคนลำเอียง!”
…
เซียวอวี่ถงมองปฏิสัมพันธ์ของคนทั้งสอง นึกประหลาดใจอยู่บ้าง ความสัมพันธ์ของกงซวี่กับลั่วเฉินไม่เหมือนกับในข่าวลือนี่?
ถึงจะทะเลาะกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นการหยอกล้อกัน ไม่ได้เข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟอย่างที่เล่าลือกัน…
ตอนแรกจะเตรียมงานแบบขอไปที แต่ตอนนี้พอมองคนทั้งสอง แรงบันดาลใจก็พรั่งพรู ต้องรีบดึงคนทั้งสองมาคุยถึงผลลัพธ์ที่ต้องการด้วย
หลังจากฟังคำขอของเซียวอวี่ถง ทั้งสองคนก็เอาจริงเอาจังอย่างรวดเร็ว เริ่มถ่ายรูปทันที
พวกเขายืนหันหลังชนกัน ข้างขวากงซวี่แสยะยิ้มชั่วร้าย เหลือบตามองกล้องพลางใช้นิ้วเช็ด ‘รอยเลือด’ ที่มุมปาก ด้านซ้ายลั่วเฉินหลับตา เสื้อตัวหลวมพลิกขึ้นตามการเป่าของเครื่องเป่าลม รูปไม้กางเขนบริเวณปกคอเสื้อเผยกลิ่นอายลึกลับ…
คนหนึ่งดุดัน คนหนึ่งเคร่งขรึม คนหนึ่งชั่วร้าย คนหนึ่งจริงจัง คนหนึ่งเป็นกลางคืน คนหนึ่งเป็นกลางวัน
พอทั้งสองยืนด้วยกัน ความรู้สึกที่ได้จากการมองช่างน่าตกตะลึง!
เซียวอวี่ถงดีดนิ้วอย่างพอใจมาก “ยอดเยี่ยมมาก! ขออีกรูป รอบนี้กงซวี่นอนบนพื้น ใช่ แหงนหน้าขึ้นหน่อย ขอยิ้มแบบกร่างๆ ส่วนลั่วเฉินจับคอเสื้อของกงซวี่ จากนั้นก็ใช้ปืนเล็งที่หัวใจเขา…”
อีกด้าน เยี่ยหวันหวั่นมองการถ่ายภาพของคนทั้งสอง โล่งใจเล็กน้อย ผลลัพธ์ดีกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก
เธอเชื่อว่าช่างภาพระดับเซียวอวี่ถงสามารถทำผลงานของแบบที่เธอเตรียมไว้ออกมาได้มากพอ เป็นอย่างที่คาดไว้ แรงบันดาลใจของเซียวอวี่ถงถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่แล้ว
การถ่ายปกระดับสุดยอดไม่ใช่การถ่ายคนให้สวยหรือหล่อ แต่ว่าหัวข้อหลักจะต้องดี การถ่ายนิตยสารต้องมีเรื่องราวเหมือนถ่ายหนัง ให้ผู้คนเกิดความรู้สึกอยากพูดถึง
ไม่ทันไร การถ่ายทำเซ็ตแรกก็จบลง
เทียบกับเซ็ตแรกที่มีกลิ่นอายแฟนตาซีแล้ว เซ็ตที่สองอยู่ในบ้านและค่อนข้างสมจริงมากกว่า
ฉากของเซ็ตที่สองอยู่ในสตูดิโอที่ถูกจัดเป็นห้องนอน
ลั่วเฉินใส่ชุดสูทสีดำเรียบกริบ สวมแว่นตากรอบทอง กงซวี่ใส่ชุดนอนขนสัตว์ที่น่ารักน่าชัง
……………………………
