ตอนที่ 592 สามีรูปงามเป่าสุดน่ารักมาถึงสนามรบ!
เสียงเด็กน้อยหน่อมแน้มเช่นนี้ โซลดาย่อมไม่สนใจ
ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครคิดได้ว่าหมาป่ายักษ์เฟนเลย์จะถูกทารกคนหนึ่งทำพันธะสัญญาด้วย แม้เด็กน้อยคนนี้จะมหัศจรรย์มากก็ตาม แต่เขาก็เป็นเพียงทารกคนหนึ่งเท่านั้น
สุดท้าย…
กรร!
หมาป่าเฟนเลย์ที่อ้าปากที่โชกไปด้วยเลือดเขมือบโซลดาที่เข้าใกล้มันเข้าไปทันที
โซลดาเทพแห่งพลังผู้น่าสงสาร เขายังไม่ทันหายจากความประหลาดใจและดีใจ เขาก็ ‘ขึ้นสวรรค์’ พร้อมกับความดีใจแล้ว ไม่ทันได้เอ่ยคำพูดสุดท้ายด้วยซ้ำ
พรูด!
เลือดที่พุ่งออกมาจากร่างกายกำยำของโซลดา ทำเอาโฮดาและเทพคนคู่ถูกเลือดกระเซ็นใส่จนชะงักงัน เทพพิทักษ์ทั้งสามองค์ไม่ทันตั้งสติได้ ครั้นพวกเขาค่อยๆ ตั้งสติได้…
กรร!
หมาป่าเฟนเลย์ที่เพิ่งกลืนโซลดาลงไปปากยังมีเลือดไหลหยดลงมาไม่หยุดก็พุ่งเข้าไปหวังจะเขมือบพวกเขาทันที เทพพิทักษ์ทั้งสามตกใจจนทำท่าจะวิ่งหนี แต่น่าเสียดายที่ไม่ทันแล้ว
สวบ!
หมาป่ากระโจนใส่ เทพคนคู่ถูกอุ้งเท้ากดไว้ทันทีและมันยังกัดกระชากโฮดา สมกับคำประเมินที่พวกเขามีให้มันจริงๆ ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก
“เฟนเลย์ เจ้าทรยศ!” เทพคนคู่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ความผิดหวังในใจยิ่งมิอาจอธิบายเป็นคำพูดได้ พวกเขาอยากจะกระอักเลือดตายแล้ว
เมื่อครู่นี้พวกเขาคาดหวังต่อการปรากฏตัวของหมาป่าเฟนเลย์เพียงใดบัดนี้ก็สิ้นหวังเพียงนั้น เจ้านึกภาพสหายผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดจู่ๆ ก็ทรยศกลายเป็นกระบองของนักฆ่าฝ่ายศัตรูได้หรือไม่ ความรู้สึกนี้… ทั้งน่าโมโหและน่าอดสู และยังอยากจะกระอักเลือดมาก อยากจะระเบิดตัวตายคาที่เสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร หมาป่าเฟนเลย์ก็กินโฮดาไปแล้ว เหลือเพียงเทพคนคู่ไก่อ่อนสององค์ที่ยังคงถูกตะปบไว้ใต้อุ้งเท้าของหมาป่า
“ฮึ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเพิ่งปริปาก “ว่า แม่เป่า ดีนัก! ซีซี พวกมัน กัดพวกเจ้าตายแน่! สมน้ำหน้า! เลเล่เก่ง!”
หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่ได้รับฉายาว่า ‘เลเล่’ มันควรจะรู้สึกดีใจ ถึงอย่างไรนายน้อยก็ชมมันแล้ว เพียงแต่ว่า ‘เลเล่’ ฉายานี้ไม่เท่เอาเสียเลย แย่กว่าเฮนเลย์อีกด้วย ทว่าเฟนเลย์ยังคงพูดว่า “ขอบคุณนายน้อยที่ชมเชย”
“เฟนเลย์! เจ้าทรยศจริงๆด้วยรึ ไม่… ไม่ใช่สิ! เจ้ายังมีเจ้านายแล้วด้วย!?” สมแล้วที่เทพคนคู่เป็นฝาแฝด พวกเขาพูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน
ทว่าเฟนเลย์ไม่อยากสนใจพวกเขา มันหันมองเข้าไปยังส่วนลึกของกรมแสงสว่างที่แตกสลาย ส่วนผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างเหล่านั้นก็แตกกระเจิงกันหมดแล้ว ขณะที่หมาป่ายักษ์เฟนเลย์กัดโซลดา พวกเขาก็ตกใจจนหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว เพราะว่าพวกเขาคิดถึงวันที่กรมแสงสว่างถูกทำลาย ไม่หนีจะอยู่รอให้ถูกกินรึ
“เฟนเลย์ เจ้า…” เทพคนคู่ยังพยายามกล่าวว่าเฟนเลย์ เฟนเลย์รู้สึกรำคาญจึงตบเทพสององค์นั้นทันที พวกเขาสลบและเงียบลงในทันใด
ส่วนเยี่ยนเสี่ยวเป่าในครานี้ เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นแล้ว เขาเองก็กำลังมองไปยังส่วนลึกของกรมแสงสว่าง “พ่อ ยังไม่มา?”
“รออีกหน่อย เดี๋ยวก็มาแล้ว” แม้เฟนเลย์เองก็สงสัย แต่มันเชื่อว่าลูกพี่ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน
สุดท้าย… จู่ๆ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็รู้สึกว่าร่างเล็กๆ ของเขาลอยขึ้นบนอากาศ จากนั้นเขาก็เตะขาอวบอ้วนร้องเสียงดีใจว่า “พ่อ!”
“เด็กดี” ต้าซือมิ่งที่รวบเด็กน้อยตัวอวบอ้วนเข้ามาก็ออกมาแล้ว
กรมแสงสว่างทั้งกรมก็สลายกลายเป็นละออง ค่อยๆ หายไป
ในขณะเดียวกัน…
ตูม!
เมืองแห่งท้องนภาทั้งเมืองพังทลายอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! อีกแล้วหรือ?!”
“เกิดอะไรขึ้น!”
“ครั้งนี้รู้สึกว่าเมืองจะถล่มจริงๆ แล้ว!”
เหล่าทวยเทพเมืองแอตแลนเพิ่งจะคุยกับเสร็จ เมืองแห่งท้องนภาที่พวกเขาอยู่อยู่ท่ามกลางแสงหลากสี ก็สลายไปอย่างสิ้นเชิง
ปราสาทแอตแลนก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เช่นกัน เฟรย์และหูเฮ่อสองแม่ลูก พวกเขาจึงรีบหายตัวออกมาอย่างตื่นตระหนก น่าเสียดายที่ไม่ทันเสียแล้ว…
ตูม!
ปราสาทแอตแลนที่ระเบิดอย่างรุนแรง ทำให้สองแม่ลูกเฟรย์ถูกระเบิดเป็นผุยผง ถึงอย่างไรแอตแลนเป็นศูนย์กลางของการระเบิด พวกเขาตอบสนองช้าเกินไป
ครืน ครืน…
การระเบิดเมืองแห่งท้องนภาครั้งใหญ่นี้แทบจะทำให้เหล่าทวยเทพแอตแลนหกส่วนขึ้นไปถูกกวาดล้าง มีเพียงชาวเมืองรอบนอกที่หนีไปยังดินแดนสี่ราชวงศ์ใหญ่ได้ทัน
เมืองแห่งท้องนภาที่ตั้งอยู่ในจักรวาลแอตแลนมาหลายสิบล้านปีจึงแตกสลายในหนนี้ บ่งบอกว่าตำนานของแอตแลนต้องหายสาบสูญในครานี้
ตั้งแต่กรมแสงสว่างจนถึงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์แอตแลน การจัดการหลายสิบล้านปีพังทลายอย่างสิ้นเชิง
แสงหลากสีอันศักดิ์สิทธิ์ไม่รู้จบรวมตัวกันเหนือท้องฟ้าราชวงศ์ทั้งสี่อันเป็นตัวแทนของเมืองแห่งท้องนภา ค่อยๆ กลายเป็นสถานที่เทพสถิตโบราณ นั่นก็คือตำหนักไท่ชาง
“อ้ะ!” เมื่อเยี่ยนเสี่ยวเป่าเห็นเทวสถานซอมซ่อ เขาก็จำได้ “บ้าน!” ที่ที่ท่านแม่สถิต บ้านของเสี่ยวเป่านี่! มันมาแล้ว! ทว่าตำหนักไท่ชางที่ซอมซ่อแห่งนี้ หลังจากที่มันปรากฏขึ้นอย่างเลือนรางก็ค่อยๆ มีชีวิตชีวาขึ้น พื้นดินไม่แห้งแตก ดอกไม้และต้นหญ้าแปลกตาไม่เหี่ยวเฉาอีกต่อไป บ่อน้ำขนาดเล็กก็ไม่แห้งเหือดอีกต่อไป
“ว้าววว!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองอย่างตะลึง “เปลี่ยน?”
ต้าซือมิ่งที่อุ้มเขาก็ตอบว่า “ใช่ เปลี่ยนไปแล้ว”
นอกจากตำหนักไท่ชางเปลี่ยนไปแล้ว สวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็เปลี่ยนไปแล้ว แอตแลนก็เปลี่ยนไปอย่างสะเทือนฟ้าดิน
ทว่าหรงอี้ที่ดูถึงตรงนี้ เขาก็รู้ว่าที่แห่งนี้เสถียรแล้ว เขาจึงอุ้มเด็กน้อยจากไป “ไม่ต้องดูมันแล้ว ไปดูท่านแม่เจ้าก่อน”
“ขอรับ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่คัดค้านแม้แต่น้อย
สองพ่อลูกหายตัวไปทางรอยแตกแยกสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทันที ก่อนหน้านี้สองพ่อลูกได้ ‘เห็น’ เยี่ยนอวี๋แล้ว รู้ว่าสถานการณ์ของนางยังไปได้ดี นางกำลังจัดการคนเลวอยู่ หากมิใช่เช่นนี้ หรงต้าซือมิ่งคงวางใจไม่ลง และไม่ออกมาจากสวนเอเดนเร็วเช่นนี้ เขาคงจะใช้จิตเหนือสำนึกคอยจับตามองอยู่ไกลๆ ไม่กล้าละสายตาแม้เพียงครู่เดียว ดังนั้น…
ปัง!
เมื่อในรอยแตกแยกสวรรค์เก้าชั้นฟ้าระเบิดเป็นแสงสีรุ้งออกมา เมื่อกฎสวรรค์เก้าชั้นฟ้าพุ่งขึ้นมาเหมือนน้ำพุ สองพ่อลูกก็มาถึงที่แล้ว
และในครานี้…
ตูม!
หูจวิ้นก็ระเบิดกลายเป็น ‘ดอกไม้ไฟ’ เป็นเครื่องหมายว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้ากลืนกินกลับสำเร็จแล้ว
ทว่าหูจวิ้นเพิ่งจะระเบิด… เยี่ยนอวี๋ที่แต่เดิมยืนอยู่กลางอากาศไม่ไกลจากเขากลับร่วงลงสู่ความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดเหมือนกับว่าวหลากสีที่สายขาดผึง
