ตอนที่ 593 อวี๋เอ๋อร์ผู้อ่อนหวานติดสามีงอมแงม!
“แม่!”
“นายท่าน!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำท่าจะบินไปหาเพราะความร้อนรน ทว่า… ท่านพ่อของเขากลับโยนเขาไปให้หมาป่าเฟนเลย์แล้ว ทำให้เขาร่างน้อยงงงันไปหมด จากนั้น… ต้าซือมิ่งก็รับภรรยาไว้ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”
เยี่ยนอวี๋ที่อันที่จริงรับรู้ได้ว่าสองพ่อลูกมาแล้ว นางรู้ว่าเขาจะต้องรับนางไว้จึงกล้าผ่อนคลายลง นางรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ดังนั้นภรรยาที่หรงอี้รับไว้คือภรรยาที่หลับไปแล้ว เขาอุ้มนางไว้พลางขมวดคิ้วเรียวยาว ในขณะเดียวกันก็จูบหน้าผากของภรรยาอย่างรู้สึกปวดใจ
“สามี…” เยี่ยนอวี๋ที่พึมพำ นางกอดชายที่จูบหน้าผากนางไว้และมุดศีรษะเข้าไปในซอกคอของเขา ความใกล้ชิดและผูกพันล้นออกมาในคำพูดและการกระทำ ต้าซือมิ่งที่อุ้มนางได้แต่รวบตัวนางไว้อย่างรักใคร่ “อืม นอนเถอะ” ตื่นแล้วค่อยว่ากัน
เยี่ยนอวี๋หลับลึกไปในทันทีโดยที่ไม่ต้องให้เขาพูด แต่ก็ทำให้เขากอดนางไว้แน่นมากราวกับร่างกายทั้งร่างฝังอยู่ในอ้อมอกของเขา ทั้งอ่อนนุ่มและอ่อนโยน
ต้าซือมิ่งใจอ่อนยวบไปด้วยทันที เขาอดจูบใบหน้าที่หลับใหลของนางไม่ได้ ใบหน้าเนียนใส คิดในใจว่านอกจากภรรยาจะพัฒนาตบะของตนเองแล้ว วิธีการออดอ้อนก็ดีขึ้นเช่นกัน
เจ้าปลาน้อยตัวนี้ นางต้องรู้ว่านางทำให้เขาโมโหแน่ๆ หลับไปแล้วยังติดเขางอมแงมเช่นนี้ เพื่อจะได้ทำให้เขาโกรธไม่ลง เหมือนกับเด็กน้อยทำผิดที่มักใช้สายตาน่ารักน่าชังมองเขา
ครานี้เอง เด็กน้อยที่ถูก ‘อ้างถึง’ เขาก็บินเข้ามาด้วยตนเองแล้ว “แม่! แม่…”
“แม่?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เข้าใกล้แล้วพบว่าท่านแม่นอนหลับไปแล้ว เขาสับสนครู่หนึ่ง “นอนแล้ว? ไม่ อุ้มเป่า หน่อยหรือ”
“ไม่รีบเสียหน่อย” หรงอี้ตอบกลับ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าอารมณ์เสีย “ดูผมๆ!”
เด็กน้อยที่อยากจะแบ่งปันเรื่องผมที่งอกใหม่ของตนเองกับท่านแม่เป็นคนแรก เขาคิดไว้นานแล้ว เพราะว่าเขารู้สึกว่า ‘การแบ่งปัน’ ครั้งก่อนอยู่ในความฝัน ไม่ใช่ความจริง เพราะว่าครานั้นเมื่อเขาหัวเราะ เขาก็ตื่นทันที นั่นมันในฝันชัดๆ ไม่ใช่หรือ
“ผมสั้นๆ นั่นมีอะไรน่าแบ่งปันหรือ” หรงอี้ที่กอดภรรยาไว้ด้วยความสุข ใบหน้ากลับสงบนิ่งพูดกับเด็กน้อยว่า “รอท่านแม่เจ้าตื่นแล้วค่อยว่ากัน”
“พ่อไม่เข้าใจ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังคงอารมณ์เสียมาก แต่เขาก็ไม่ได้รบกวนท่านแม่ของเขาพักผ่อน เพียงแค่ลงมาอยู่ข้างๆ ขาของท่านพ่ออย่างไม่พอใจและยังต่อยขาท่านพ่อทีหนึ่ง “เพราะ พ่อทิ้งเป่า! เป่าก็เลย ไม่ทัน”
แต่แล้วต้าซือมิ่งที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก็พูดว่า “ตอนนี้เจ้าอ้วนขึ้นมากขนาดนี้ หากไม่ทิ้งเจ้า พ่อจะอุ้มท่านแม่เจ้าอย่างไร”
“ไม่ใช่!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่พอใจที่ท่านพ่อบอกว่าเขาอ้วน “พูด ไม่เป็น! เรียกว่าน่ารักขึ้น ขนาดนี้ต่างหาก!” ชิเชอะ…
ครานี้เอง อินหลิวเฟิงและพรรคพวกก็มาถึง บังเอิญได้ยินเด็กน้อยกำลังแย้งอย่างจริงจังจึงยิ้มอย่างใจดี อินหลิวเฟิงยังพูดว่า “ใช่ๆๆ! ท่านเสี่ยวเป่าของเราน่ารักที่สุด”
“╭(╯^╰)╮” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เชิดหน้าอวบอ้วนขึ้นอย่างภาคภูมิ เขาก็มองท่านพ่อของเขา เสียดายที่เขาตัวเตี้ยเกินไป เมื่อยืนอยู่ข้างขาท่านพ่อ เขาก็ไม่เห็นใบหน้าของท่านพ่อเลย ดังนั้นเขาจึงบินขึ้นมา จากนั้น…
จิ๊!
อิงหลงจิ๊ปากพูดขึ้นว่า “อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย นายน้อยอ้วนขึ้นมากจริงๆ ด้วย น่ารักจังเลย!”
“ใช่! เหมือนกับแมวตัวอวบอ้วนในบ้านคนรวยเลย” อินหลิวเฟิงหัวเราะ เมื่อครู่นี้คุณชายน้อยท่านนี้กอดขาของท่านพ่อ มองไปรู้สึกเพียงว่าใบหน้าของเขากลมเสียไม่มี ตอนนี้เมื่อบินขึ้นมาก็เห็นได้ชัดว่าอ้วนขึ้นมากจริงๆ
“ผมก็งอกขึ้นเยอะเลย” เม่ยเอ๋อร์กล่าวด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน “คุณชายน้อยโตแล้ว”
“น่ารัก” ซีหวังหมู่คันไม้คันมือมาก “นายน้อย ซีซีขออุ้มท่านได้หรือไม่”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ากลับแขวนร่างอยู่บนบ่าของท่านพ่อ “ให้พ่อ แบก!” บอกว่าเป่าอ้วน ให้พ่อแบกเลย
ขณะที่พูดเช่นนี้ เด็กน้อยก็ยังพยายามปีนขึ้นไปบนไหล่ของท่านพ่อจึงได้เห็นท่านแม่ของเขานอนใกล้ขึ้นกว่าเดิม “แม่ เหนื่อย?”
“อืม เหนื่อยมาก” ขณะที่พูด ต้าซือมิ่งก็จูบหว่างคิ้วของภรรยา เขารู้สึกสงสารจริงๆ เขาเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่านางทำอะไรมา และรู้ว่านางต้องแบกรับอะไรไว้
“เป่าเอาด้วย!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่บินไปข้างหน้าเยี่ยนอวี๋ เขาก็จูบท่านแม่ของเขา และยังพูดเสียงหน่อมแน้มว่า “พา แม่กลับบ้าน! นอน…”
“ควรกลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เซ่าเฮ่าก็คิดว่าควรกลับไปดูแล้ว เผื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทว่า… อินหลิวเฟิงกลับพูดขึ้นว่า “ท่านพี่เซ่าเฮ่า ท่านและกูไหน่ไนกลับสวรรค์เก้าชั้นฟ้ากันก่อน ซีซีพวกเจ้าอยู่ที่นี่กับข้า เราต้องไปสำรวจเมืองแอตแลน”
“เมืองแอตแลนพังทลายไปแล้ว ตำหนักไท่ชางกำเนิดขึ้นแล้ว” หรงอี้พูดอย่างกระชับได้ใจความ
“อะไรนะ?” เหล่าทวยเทพงงงัน
เซ่าเฮ่าพูดขึ้นก่อนว่า “หมายความว่านายท่านทำให้สวรรค์เก้าชั้นฟ้าปกครองแอตแลนได้สำเร็จแล้วหรือ”
“ใช่แล้ว พวกเจ้าอยู่ที่นี่สักสองสามคนก็ดี มีปลาลอดแหหนีไปทางเหนือ อย่าปล่อยให้พวกเขามีโอกาสกลับมา” หรงต้าซือมิ่งล่วงรู้ทุกอย่าง เขายังพูดว่า “รวมสี่ราชวงศ์เข้าด้วยกันก่อน ที่เหลือรอให้นายท่านพวกเจ้าตื่นค่อยว่ากัน”
“คงไม่ต้องรบกวนนายท่านแล้ว จวินโฮ่วท่านกลับไปเรียกเทียนตี้มาเถอะ ถึงเวลาที่เขาต้องทำงานแล้ว” ซีหวังหมู่คิดว่าไม่สมควรให้นายท่านทำเองทุกอย่าง
ทว่าอินหลิวเฟิงกลับไม่เห็นด้วย “ไม่ได้ บัดนี้แม้สวรรค์เก้าชั้นฟ้ากำลังกลืนกินแอตแลน กลับไม่สามารถมั่นใจได้ว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจะไม่เกิดปัญหาอะไร เทียนตี้มาไม่ได้ เหล่าขุนนางก็ไม่ได้เช่นกัน”
“เช่นนั้นเราจัดการเองหรือ” ซีหวังหมู่เกาศีรษะ “กลัวว่าเราจะไม่ไหวน่ะสิ”
“ไม่แน่เสมอไปหรอก อย่าลืมว่าเรายังมีดยุคทั้งสี่ โดยเฉพาะดยุคลาซิน่าและดยุคเมดิซี แค่นี้ก็พอแล้ว” อินหลิวเฟิงไม่ลืมแผนการก่อนหน้านี้ของเยี่ยนอวี๋ เขาเชื่อว่าประโยชน์ของดยุคทั้งสี่ก็คือการจัดระบบแอตแลนใหม่ ยิ่งไปกว่านั้น… ต้าซือมิ่งที่ได้ยินดังนั้น เขาก็โบกแขนเสื้อ แสงกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้น ในนั้นเหมือนจะมีตำราเจ็ดเล่มล้อมรอบ
“นี่มัน…” อินหลิวเฟิงตาเป็นประกาย
ต้าซือมิ่งก็พูดขึ้นว่า “ตำราแห่งแสงสว่างทั้งเจ็ด มีมันอยู่ในครอบครอง พวกเขาต้องยอมจำนนแน่นอน”
“เยี่ยมไปเลย!” อินหลิวเฟิงตื่นเต้น
หรงอี้นำแสงกลุ่มนี้ให้อินหลิวเฟิง “หลังจากเจ้าใช้ความคิดเรียกมันออกมา มันจะตอบสนองกับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของดยุคทั้งสี่ ซึ่งจะทำให้พวกเขารู้ว่าต้องทำอย่างไร”
“ได้เลย! ได้เลย!” อินหลิวเฟิงเก็บกลุ่มแสงกลับมา กำลังจะกล่าวอำลา
ร่างกายของเยี่ยนอวี๋กลับเกิดการเปลี่ยนแปลง…
