ตอนที่ 601 เยี่ยนเสี่ยวเป่า ผู้ยุติ!
“เอาอีกรึ!” ซีหวังหมู่ไม่เกรงกลัว กลิ่นอายอำมหิตและแค้นเคืองทั่วทั้งร่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาเฟรดที่เห็นดังนั้นหวาดวิตก ทว่าเฟรด เทพโอสถที่สะสมพละกำลังตลอดเวลาก็พลันพุ่งเข้าหามิคาเอลด้วยแสงที่เหมือนฤดูใบไม้ผลิ ห้ามไม่ให้นางพุ่งใส่ซีหวังหมู่และจิ่วอิง “แสงแห่งการฟื้นฟู!”
แม้การตายของชุนเถียนจะเป็นเพราะมิคาเอล แต่บัลเดอร์บัญชาให้พวกเขาช่วยเหลือมิคาเอลอย่างเต็มที่ แม้จะต้องสละชีวิตก็ต้องช่วยเหลือ ดังนั้น…
ซู่! ซู่ซ่า… แสงแห่งการฟื้นฟูที่ไหลออกมาทำให้พลังชีวิตของเฟรดหมดลง แสงแห่งการรักษาที่ปลดปล่อยออกมาต้องแลกมาด้วยพลังชีวิตของเขาเพื่อช่วยให้มิคาเอลได้ ‘เกิดใหม่’
ดังนั้นเมื่อจู่ๆ เฟรดปลดปล่อยพลังฟื้นฟูออกมาปกคลุมมิคาเอลอย่างรวดเร็ว การพุ่งโจมตีอย่างบ้าคลั่งของฝ่ายหลังชะงักงันไปเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าสุนัขนี่!” จิ่วอิงปรากฏขึ้นกลางอากาศแล้วโถมเข้าใส่เฟรด
เฟรดที่ไม่คิดจะหลบหลีก เขายังคงปล่อยแสงแห่งการฟื้นฟูอย่างสุดชีวิต “มิคาเอล! อย่าทำให้จักรพรรดิบัลเดอร์ต้องผิดหวังกับเจ้า แม้ข้าเฟรดจะตายก็ไม่…”
คำว่า ‘เสียใจ’ สุดท้ายเฟรดยังไม่ทันได้พูดด้วยซ้ำ
ฉัวะ!
จิ่วอิงที่เคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างยิ่ง มันกินหัวใจของเฟรดไปแล้ว
พรวด…
เสียงเลือดกระเซ็นออกจากปากแทนคำว่า ‘เสียใจ’
ชู่!
จิ่วอิงที่กลืนกินเฟรดอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดก็ไม่ปล่อยให้เฟรดได้พูดจนจบ เขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนกับชุนเถียน ถึงอย่างไรการกลืนกินของจิ่วอิงก็ไม่เคยเหลือแม้แต่ศพหรือวิญญาณ
ในขณะเดียวกัน…
เอื้อก!
มิคาเอลอาเจียนเลือดสีดำออกมาคำใหญ่ เห็นได้ชัดว่านางได้สติกลับมาไม่น้อย นางจึงเห็นชัดว่า ในเลือดสีดำที่นางพ่นออกมามีสัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กนับไม่ถ้วนยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
นอกจากนี้ แมลงเหล่านี้ยังอ้วนขึ้นมากจากการแทะกินสมองของมิคาเอล ราวกับหนอนกินซากศพขนาดเล็กที่กินซากศพที่เน่าเปื่อยจนอิ่มหนำ
มิคาเอลขยะแขยงจนรู้สึกคลื่นไส้ ทว่าสิ่งที่นางอาเจียนออกมาล้วนคือหนอนแมลงตัวน้อยยั้วเยี้ยเหล่านี้ อีกทั้งหลังจากที่พวกมันถูกอาเจียนออกมายังสามารถเคลื่อนไหวได้และพยายาม ‘กลับไป’ หานาง
“สลาย!”
มิคาเอลที่ปลดปล่อยแสงสีเลือดออกมาทำให้แมลงทั้งหมดแหลกละเอียด แต่นางกลับยังคงรู้สึกคันคอ จมูกและหูมาก กระทั่งดวงตาก็คันมากเช่นกัน
“บัดซบ!”
จิ่วอิงตกใจกับหน้าตาอัปลักษณ์ของมิคาเอลอย่างมาก เพราะหนอนแมลงที่ถูกพลังของเฟรดขับไล่กำลังไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของมิคาเอล
สัตว์เลื้อยคลานสีดำขนาดเล็กมากมายนั่น…
สัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กที่อ้วนเป็นพิเศษ…
จิ่วอิงที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าโรคหวาดกลัวจะกำเริบแล้ว หากเขามีโรคนี้จริงๆ น่ะนะ
ท่าทีราวกับเห็นผีของจิ่วอิงเพียงพอที่จะทำให้มิคาเอลรู้ว่าเหตุใดนางจึงรู้สึกคันคะเยอ แต่นางยังคงจับใบหน้าของตนตามสัญชาติญาณ และก็จับโดนหนอนแมลงที่เดินไต่ไปมาอย่างขวักไขว่
ไม่เพียงเท่านี้…
เจ้าตัวน้อยที่ ‘น่ารัก’ เหล่านี้ หลังจากที่สัมผัสโดนผิวหนังของมิคาเอลแล้ว พวกมันก็มุดเข้าไปในผิวหนังของนางอีกครั้ง พลัง ‘แสงแห่งการฟื้นฟู’ ของเฟรดที่ขับไล่พวกมันได้หมดไปพร้อมกับการตายของเขาแล้ว
“ออกไป!”
“ตายซะ!”
“ออกไปจากร่างกายข้าซะ! ออกไป!…”
มิคาเอลทำลายหนอนแมลงเหล่านี้อย่างเอาเป็นเอาตาย พยายามกำจัดพวกมันทิ้ง น่าเสียดาย…
ซีหวังหมู่กล่าวอย่างเสียใจว่า “ไร้ประโยชน์ แมลงของข้าเมื่อมันแพร่กระจายสำเร็จ มันจะไม่หยุดแพร่พันธุ์ นอกเสียจากว่าข้าจะกลืนมันกลับมา มันจะอยู่ร่วมกับเจ้าอย่างใกล้ชิดจนกว่าเจ้าจะตาย ฮ่าๆๆ!”
“ให้ตายเถอะ!” มิคาเอลไม่เชื่อ
แสงเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของนางอย่างต่อเนื่องทำลายแมลงเหล่านี้ได้จริงๆ แต่น่าเสียดายที่สัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กเหล่านี้ยังออกมาไม่ขาดสาย คลานไปมาในร่างกายของมิคาเอล
พูดได้ว่า การช่วยเหลือด้วยการแลกชีวิตของเฟรดเหมือนกับว่าจะช่วยยับยั้งวิกฤตให้มิคาเอลได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น รากของปัญหายังไม่ได้ถูกกำจัด
เรื่องนี้ทำให้จิ่วอิงอดชมไม่ได้ “ซีซี ใช้ได้เลยนี่!”
“แน่นอน! นี่คือทักษะเฉพาะตัวของข้า” ซีหวังหมู่ไม่ได้รีบร้อนโจมตีมิคาเอล นางตั้งใจให้แมลงเหล่านั้นค่อยๆ กลืนกินพลังของมิคาเอลจนตายไป
แน่นอนว่าหากไม่ใช่เพราะมิคาเอลป้องกันไว้แต่แรก นางปกป้องอนุสติของตนเองไว้ก่อนแล้ว ซีหวังหมู่คงโจมตีศีรษะนางอีกครั้ง เพื่อให้นางตายไปเสีย การต่อสู้ที่รวดเร็วฉับไวจึงจะเป็นตัวตนของซีหวังหมู่มากกว่า การปล่อยให้ศัตรูมีชีวิตอยู่ยืดเยื้อเช่นนี้ ซีหวังหมู่ไม่พึงพอใจเท่าไรนัก แต่เนื่องจากมิคาเอลมีความสามารถจริงๆ ซีหวังหมู่เองก็ไม่ได้ปะทะอย่างโง่เขลา มันถอยไปข้างหลังจิ่วอิงเพื่อรักษาตนเองแล้ว
จิ่วอิงจึงเหน็บแนมว่า “เจ้ายังรู้ว่าต้องรักษาตัวรึ!”
“อย่าพล่ามให้มาก!” ซีหวังหมู่รักษาตัวเองพลางสัมผัสความเป็นไปของมิคาเอล มันเตรียมพร้อมตลอดเวลา เมื่อมิคาเอลอ่อนแอลง มันจะรุกอีกครั้ง แต่ว่า… มิคาเอลก็ไม่ได้โง่เช่นกัน นางที่รู้ตัวว่าเจอศึกหนักแล้วพลันถอยกลับไปยังเจดีย์สีขาวทางเหนือทันที นางเชื่อว่าบัลเดอร์ต้องมีวิธีช่วยนางแน่นอน พรสวรรค์ของเขาอัศจรรย์ยิ่งนัก
แต่แล้วจิ่วอิงก็โถมตัวออกไปทันที “ยังคิดจะหนีรึ!? ข้าปู่จิ่วไม่อนุญาตหรอกนะ!”
“ออกไปซะ!” มิคาเอลซัดพลังใส่จิ่วอิงอย่างบ้าคลั่ง นางทั้งร้อนรนและหวาดกลัว ถึงอย่างไรความรู้สึกที่ถูกแมลงกัดแทะสมองนั่น นางได้สัมผัสครั้งหนึ่งก็เกินพอแล้ว
ดังนั้นมิคาเอลในครานี้จึงทำให้อสุรภูมิในระยะหลายหมื่นลี้ควบแน่นเป็นกลุ่มก้อนแล้วซัดใส่จิ่วอิง
จิ่วอิงขยายร่างใหญ่ขึ้นทันที “อุแว้!”
ตูม! อสุรภูมิซัดโดนจิ่วอิงอย่างรุนแรง ควันหนาทึบพวยพุ่งไปทั่วท้องฟ้า
มิคาเอลฉวยโอกาสหนีไปอย่างรวดเร็ว อีกเพียงพริบตาก็จะหายกลับไปในจักรวาลทางเหนือแล้ว
“ร่วงลงไปซะ!” ซีหวังหมู่ตะคอก มันขวางหน้ามิคาเอลไว้ในทันที ฉีกทึ้งเข้าไปที่ศีรษะของนาง
มิคาเอลกลับระวังตัวไว้แต่แรก นางใช้มือที่เหลือเพียงข้างเดียวแทงเข้าไปในหัวใจของซีหวังหมู่ เห็นได้ชัดว่านางต้องการเอาหัวใจของซีหวังหมู่ออกมาจึงยอมถูกซีหวังหมู่ตะปบใบหน้าและศีรษะอย่างไม่ลังเล
เห็นได้ชัดว่า มิคาเอลที่สู้จนถึงตรงนี้คลุ้มคลั่งไปแล้ว นางเองก็สู้สุดชีวิตเช่นกัน เพราะนางจำเป็นต้องทำเช่นนี้ ต้องแลกด้วยชีวิต
เมื่อจิ่วอิงหันไปมองก็เห็นซีหวังหมู่ถูกควักหัวใจแล้ว สิ่งที่น่ากลัวคือ… เล็บของมิคาเอลในบัดนี้กลายเป็นสีเลือด เห็นได้ว่านางสะสมพลังไว้ที่มือมากขึ้นกว่าเดิม และยอมทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อสังหารซีหวังหมู่
ส่วนซีหวังหมู่น่ะหรือ ตัวละครดุร้ายเช่นมันก็ตะปบใส่ศีรษะของมิคาเอลอย่างไม่คิดชีวิต ไม่สนใจตนเองแม้แต่น้อย สักแต่จะข่วน
จิ่วอิงหัวจะปวด มันโถมเข้าไปอย่างเต็มที่ แต่มันที่เพิ่งขวางอสุรภูมิไว้ แม้จะเห็นฉากที่อันตรายนี้ แต่การตอบสนองกลับช้าไปเล็กน้อย
มิคาเอลที่คลุ้มคลั่งเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไป อีกเพียงพริบตา…
“ให้ตายเถอะ!”
จิ่วอิงกรีดร้อง ส่งเสียงทารกอันแปลกประหลาด
“ตายซะ!”
ซีหวังหมู่กลับยังคงโหดเหี้ยม ไม่ป้องกันแม้แต่น้อย แต่กลับข่วนไปที่ใบหน้าของมิคาเอลอย่างสุดกำลัง
ขณะนั้นเอง…
“นังบ้า!”
มิคาเอลยังคงคลุ้มคลั่งไม่เท่าซีหวังหมู่ นางหายตัวไปข้างหลังซีหวังหมู่ หลบการสังหารของซีหวังหมู่ แต่ก็พลาดโอกาสสังหารซีหวังหมู่ไปเช่นกัน
ในขณะเดียวกันจิ่วอิงก็โถมไปข้างหน้าซีหวังหมู่แล้ว
ซู่!
มิคาเอลก็หายตัวเข้าไปในจักรวาลทางเหนือแล้วเช่นกัน
ในขณะเดียวกัน…
วิ้ง วิ้ง!…
อักษรลึกลับสว่างไสวเจิดจ้าออกมาจากข้างหลังของมิคาเอล
แสงไร้เสียงและลึกลับแผ่ซ่านออกมาจากท่ามกลางอักษรเหล่านั้น ขวางกั้นมิคาเอล จิ่วอิงและซีหวังหมู่ไว้
แสงนี้… ราวกับว่าสามารถไปถึงจักรวาลไร้ที่สิ้นสุด ในเวลานั้น ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่และมืดมิดแผ่ขยายออกไปอย่างไร้ขอบเขตจากข้างหน้า ไปด้านบนและล่าง ซ้ายและขวาของจิ่วอิงและซีหวังหมู่
“แย่แล้ว!” จิ่วอิงร้อนรน “พวกเขาเริ่มปิดผนึกจักรวาลทางเหนือแล้ว หากปิดสมบูรณ์ ใครก็เข้าไปไม่ได้! แน่นอนว่าจะออกมาไม่ได้เช่นกัน”
“แล้วจะยังยืนเฉยอยู่ทำไม! ลุยกันสิ!” ซีหวังหมู่คว้าจิ่วอิงพุ่งไปทางมิคาเอล
จากนั้น…
ตูม!
ซีหวังหมู่และจิ่วอิงลอยกระเด็นออกไปอย่างไร้ความปรานี พวกมันเข้าไปไม่ได้แล้ว
มิคาเอลที่เห็นฉากนี้ก็หัวเราะเย้ยหยันด้วยเสียงร้ายกาจ “ฮ่าๆๆๆ! มาสิ! อยากฆ่าข้ามิใช่หรือ ก็มาสิ!”
เมื่อสิ้นเสียงนาง… ซีหวังหมู่และจิ่วอิงไม่ทันเดือดอาล
“อ้ะเนะ!”
เสียงหน่อมแน้มเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างโมโห
ตุบ!
สิ่งที่มาพร้อมเสียงหน่อมแน้มคือค้อนจิ๋วสีดำ หรือก็คือค้อนจิ๋วที่มีขนาดเท่าบ๊ะจ่างเท่านั้น มันทุบอักษรลึกลับชั้นนั้น ทุบโดนหน้าผากของมิคาเอลอย่างแม่นยำ จากนั้น… ก็ไม่มีจากนั้นอีก
