เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 607 ค้อนพ่อลูกไว้ทุบปีศาจ!

ตอนที่ 607 ค้อนพ่อลูกไว้ทุบปีศาจ!

เมื่อหัวใจดวงนี้ถูกควักออกมา กู้จื่อเฟิงสีหน้าพลันเปลี่ยน!

บัลเดอร์กลับบีบหัวใจของตนเองอย่างอ่อนโยนทว่าเด็ดขาด “สังเวย!”

“ไม่ได้!” กู้จื่อเฟิงพยายามห้าม

บัลเดอร์กลับสลายเป็นแผ่นๆ ถึงอย่างไรสิ่งที่เขาบีบสลายไปไม่ใช่เพียงหัวใจของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวของเขาด้วย เขากำลังสังเวยพรสวรรค์ที่มีพร้อมแต่กำเนิดของเขาให้แก่เจดีย์สีขาว ผสานรวมกับเจดีย์สีขาว ดังนั้น… เมื่อแสงที่เป็นตัวแทนของบัลเดอร์ผสานเข้าไปในเจดีย์สีขาว

วิ้ง!

เจดีย์สีขาวทั้งองค์ฟื้นฟูอย่างรวดเร็วและเปล่งแสงอันอ่อนโยนออกมา ตัวของเจดีย์ก็ ‘เติบโต’ ขึ้น มันสูงเท่ากับผู้ใหญ่ราวกับเป็นร่างอวตารของบัลเดอร์

ซีหวังหมู่ขรึมลง มันมีลางสังหรณ์ไม่ดี

“หลอม!”

เจดีย์สีขาวที่เปล่งแสงสีขาวเล็กน้อยก็เปล่งเสียงของบัลเดอร์ออกมาในครานี้และปล่อยเปลวไฟโปร่งใสที่ดูเหมือนอ่อนแอแต่แปลกประหลาดอย่างมากออกมา

“ให้ตายเถอะ!” ซีหวังหมู่พุ่งออกไปทันที แม้มันจะยังไม่รู้จักเจดีย์สีขาวองค์นี้ดี แต่มันรู้ว่าไม่มีเวลาไปทำความเข้าใจแล้ว ทว่า…

“อ้ะเนะ!”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าเกาะเจดีย์สีขาวนั่นไว้ด้วยความรวดเร็วยิ่งกว่าซีหวังหมู่

กู้จื่อเฟิงหรี่ตา ทำท่าจะโบกเจ้าตัวน้อยเข้ามา สัญชาติญาณบอกเขาว่าเจ้าตัวน้อยคนนี้กำลังจะทำแผนของเขาพัง ทว่า…

ชู่!

ขณะที่กู้จื่อเฟิงกำลังจะลงมือ จู่ๆ จิ่วอิงก็รัดตัวเขาไว้เหมือนกับหมึกสาย เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงเกาะบนเจดีย์สีขาวได้สำเร็จเหมือนกับดักแด้สีขาวตัวอวบอ้วน

“ทำได้ดี!”

เจดีย์สีขาวพูดขึ้นอย่างมีความสุข เปลวไฟอ่อนมากมายปกคลุมเด็กน้อยไว้ เห็นได้ชัดว่าต้องการกลืนกินเจ้าตัวน้อยเข้าไปแล้ว แต่แล้ว…

ชู่! ชู่! ชู่!…

ใบไม้สีเขียวที่งอกออกมาจากร่างกายของเด็กน้อยพันเจดีย์สีขาวไว้อย่างแน่นหนา

ไม่เพียงเท่านี้…

“อ้ะเนะ!”

เด็กน้อยทุบยอดเจดีย์ของเจดีย์สีขาวด้วยค้อนจนเกิดเสียงทุบดังสนั่น ทำเอาสติของบัลเดอร์พังทลายทันที เท่านี้ยังไม่จบ…

หงับ…

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ใช้ปากกัดยอดเจดีย์ ทั่วทั้งร่างของเขาก็แผ่ซ่านแสงสีขาวอันคลุมเครือออกมา

เมื่อแสงนี้ปรากฏขึ้น… หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ก็รู้ว่า “เจดีย์นี้จบเห่แน่”

ต้นไม้แห่งชีวิตก็ถูกนายน้อยในสภาพเช่นนี้ ‘กิน’ ไป

บัดนี้เจดีย์สีขาวหลังนี้เกรงว่าจะหนี ‘ตาย’ ไม่ได้ ต้องถูกกินแน่ๆ! หากมันโชคดีพอ อาจจะยังพอเหลือลมหายใจสุดท้ายเหมือนกับต้นไม้แห่งชีวิตนั่น หากโชคร้าย… หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเจดีย์หลังนี้ต้องกลายเป็น ‘นม’ ของนายน้อยแน่นอน

ทว่า… เฟนเลย์พบในทันทีว่า มันคิดผิดแล้ว เพราะว่าเจดีย์สีขาวหดขนาดลงอย่างรวดเร็วและส่งเสียงขอความเมตตาอย่างเจ้าเล่ห์ “นายน้อยไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อยจะปล่อยท่านแม่เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”

ครานี้เอง…

“อ้ะเนะ!”

เด็กน้อยตกใจอีกครั้ง เขาชะงักไปและยังอุ้มเจดีย์น้อยสีขาวนั่นบินเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่ออย่างรวดเร็ว

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ “…” ดีที่นายน้อยไม่ได้ขว้างเจดีย์ทิ้งไป คงเป็นเพราะเจดีย์นี้ยังไม่คายท่านแม่ของเขาออกมา แม้เขาจะกลัว แต่ก็จับเจดีย์น้อยสีขาวบินเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่อ

ทว่าเฟนเลย์ก็พบว่า ขณะที่นายน้อยของมันถอนปากนั่นเอง มีแสงสีขาวโปร่งพุ่งออกมาจากเจดีย์น้อยสีขาว มันรู้ทันทีว่านี่คือดวงวิญญาณของบัลเดอร์ มันจึงกระโจนออกไปทันที “คิดจะไปไหน!”

วี้ด!

ซีหวังหมู่ก็ปรากฏตัวทันทีพร้อมหวีดร้องเสียงน่าสะพรึง ปิดผนึกพื้นที่โดยรอบไว้

แต่ความสามารถของบัลเดอร์น่ากลัวยิ่งนัก เขาผสานเข้าไปในมิติอย่างรวดเร็ว หมาป่ายักษ์เฟนเลย์จับเขาไม่ได้เลย ซีหวังหมู่เองก็เช่นกัน

“ให้ตายเถอะ! ปล่อยให้เขาหนีไปได้อีกแล้ว!” ซีหวังหมู่โมโห รู้สึกว่าเขาคนนี้เหมือนกับเจ้าอุจจาระก้อนนั้นเลย เมื่อใดที่หนีไปได้ ต้องมีปัญหาตามมาแน่นอน

ทว่าเห็นได้ชัดว่าซีหวังหมู่คิดมากไปแล้ว เพราะว่าต้าซือมิ่งที่นิ่งเงียบมาตลอดเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

ต้าซือมิ่งที่อุ้มเด็กน้อยลุกขึ้นยืนกลางอากาศ เขาลืมตาขึ้น มันเป็นดวงตาสีเขียวที่ลุ่มลึกมิอาจคาดเดาได้ “มา”

เมื่อสิ้นเสียง…

ราวกับเสียงเรียก

ราวกับคำสั่ง

ราวกับเจ้าสถิต

พลังของจักรวาลทางเหนือทั้งปวงถูก ‘เก็บ’ เข้าไปในร่างกายของต้าซือมิ่ง แสงสีเขียวไร้ที่สิ้นสุดหลั่งไหล

“ไม่…” บัลเดอร์ที่ไม่อยากจะเชื่อกรีดร้อง

พลังชั่วร้ายทั้งหมดของจักรวาลทางเหนือล้วนถูกต้าซือมิ่งรับเข้าร่างกายในครานี้

ทำให้เซ่าเฮ่าที่สุดท้ายก็อดเร่งเดินทางมาที่นี่ไม่ได้ ได้เห็นความใหญ่โตของจวินโฮ่วของพวกเขา

นี่คือความยิ่งใหญ่จริงๆ

จากมุมของเซ่าเฮ่าแล้ว เขาได้ประจักษ์ด้วยตาตนเองว่าต้าซือมิ่งกลืนกินพลังสีเขียวของจักรวาลทั้งหมดเข้าไปในร่างกายโดยไม่เหลือแม้แต่น้อยอย่างไร

“บัดซบ!” ซีหวังหมู่พ่นคำหยาบอย่างเหลือเชื่อออกมา

จิ่วอิงยิ้ม “สมแล้วที่เป็นอี้เอ๋อร์”

กู้จื่อเฟิงชะงัก เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึงว่าต้าซือมิ่งจะกินเก่งเช่นนี้ และเพิ่งได้รู้ว่าที่ต้าซือมิ่งนิ่งเงียบเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เพราะถูกยันต์เหล่านี้กดทับ แต่กำลังสะสมพลังเพื่อกลืนกินจักรวาลทางเหนือทั้งจักรวาลต่างหาก

ต้าซือมิ่งที่กลืนทุกอย่างนี้ลงไป เขายังอุ้มเด็กน้อยไว้ ทุกอย่างดูสบายมากราวกับว่าสำหรับเขาแล้ว การกลืนพลังทุกอย่างนี้ลงไปก็แค่การกินข้าวจานหนึ่ง

บัดนี้สมาชิกราชวงศ์แอตแลนซึ่งเป็นสมาชิกที่ค่อนข้างมีความสามารถล้วนถือว่าตายหมดแล้ว สมาชิกคนอื่นๆ ที่ไม่เป็นโล้เป็นพายย่อมมีอินหลิวเฟิงคอยจัดการ

ส่วนเยี่ยนอวี๋ ตั้งแต่ที่ต้าซือมิ่งเริ่มกลืนกิน นางก็ถูกเจดีย์สีขาว ‘คาย’ ออกมาแล้ว คายออกมาอย่างหมดจด ถึงอย่างไรเจดีย์สีขาวก็ไม่กล้าต่อต้าน

ดังนั้นเยี่ยนอวี๋จึงได้เห็นว่าสามีนางมีความสามารถที่ ‘มโหฬาร’ เช่นนี้ ทำให้นางอดเป็นห่วงไม่ได้ ชั่วขณะที่สามีนางกลืนกินทุกอย่างลงไป นางก็คอยจับข้อมือของเขาไว้เพื่อตรวจสภาพร่างกายของเขาตลอดเวลา

แม้จะรู้ว่าสามีคนนี้ของนางสามารถกลืนกินพลังพิสดารต่างๆ ได้เป็นอย่างดี แต่นางยังคงเป็นกังวล นางจึงสัมผัสอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ทว่าเยี่ยนอวี๋ที่สัมผัสเสร็จแล้วก็พบว่าเขาคนนี้ไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ

เรื่องนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้ว มองไปที่บุรุษที่อยู่ข้างกาย “สามี?”

“อ้ะ! แม่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เพิ่งเห็นท่านแม่ เขาก็กระโจนหาท่านแม่ของเขาทันที เจดีย์น้อยสีขาวที่อยู่ในอ้อมอกของเขาก็ถูกเขาโยนทิ้งไปเช่นกัน แต่ถูกหมาป่ายักษ์เฟนเลย์พุ่งเข้ามาคาบไว้อย่างว่องไว

เยี่ยนอวี๋ที่รับเด็กน้อยตัวอวบอ้วนไว้ก็ตอบว่า “จ้า! เสี่ยวเป่าเก่งจริงๆ ช่วยแม่ไว้ด้วย”

“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกชมย่อมดีใจอย่างมาก เขายังกอดท่านแม่ของเขาไว้อย่างแนบแน่น “พ่อสอน สอนเป่าช่วย แม่… พ่อ เก่ง ที่สุด!”

“ใช่!” มือของเยี่ยนอวี๋ที่แต่เดิมเพียงแค่จับข้อมือของต้าซือมิ่งไว้ก็เปลี่ยนไปกอดเอวบางของต้าซือมิ่งทันทีและยังกอดเขาไว้แน่นก่อนจะจูบสันกรามที่คมชัดของเขาเบาๆ “สามีเก่งที่สุด”

“แน่นอน! จวินโฮ่วสุดยอดไปเลย!” ซีหวังหมู่ก็ชมเชย ตอนนี้มันไม่คิดว่าจวินโฮ่วของพวกเขาเป็นแจกันดอกไม้แล้ว จวินโฮ่วของพวกมันเป็นบุคคลที่ทั้งเก่งและงดงามเหมือนกับนายท่าน มันชอบมากเลย ทำให้มันได้รู้จักนิยามของคำว่า ‘แข็งแกร่ง’ ใหม่ทุกครั้ง

ส่วนจิ่วอิงที่จับกู้จื่อเฟิงไว้ได้ มันมัดเจ้าหมอนี่ไว้กับหางของตนเองแล้ว ครานี้มันเองก็ปรากฏตัวมาร่วมวงด้วย “แน่นอนๆ อี้เอ๋อร์ของเราเก่งที่สุด!”

เซ่าเฮ่าที่เห็นฉากนี้ ‘แบบย่อส่วน’ เขาก็ยิ้มออกมา “ความสามารถของจวินโฮ่วเกรงว่าจะอยู่เหนือนายท่าน เกินความคาดหมายของข้าจริงๆ”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เซ่าเฮ่าคิดว่าจวินโฮ่วท่านนี้ของพวกเขาอาจจะมีฝีมือสูสีกับใต้เท้า เพราะเท่าที่เขาเห็นใต้เท้าของพวกเขาคือบุคคลที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบที่สุดในจักรวาล

บัดนี้… เกรงว่าจวินโฮ่วจะแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นจวินโฮ่วย่อมยอมโอนอ่อนให้นายท่าน ดังนั้นแล้วก็คงไม่ต่างอะไร

“กลับไปครั้งนี้ต้องจัดพิธีสมรสให้นายท่านและจวินโฮ่วอีกครั้ง ให้โลกได้ดื่มฉลองไปพร้อมกัน! เหล่าทวยเทพมาแสดงความยินดี” เซ่าเฮ่าคิดเช่นนี้อยู่ในใจแล้วรู้สึกว่าในที่สุดทุกอย่างก็จบลง

แต่แล้ว… เซ่าเฮ่าที่รู้สึกผ่อนคลายลงหลังจากคิดเช่นนี้เสร็จ

แครก!

ช่องว่างขนาดมหึมาที่แยกจักรวาลออกถูกตัดต่อหน้าเขา นอกจากจะขวางทางของเขาแล้ว ยังเกือบจะกลืนเขาเข้าไปด้วย

ไม่เพียงเท่านี้!

แครก! แครก! แครก!…

รอยแตกมากมายที่คล้ายกันกระจายไปทั่วจักรวาลทางเหนือแทบจะในเวลาเดียวกัน!

เรื่องเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ถึงอย่างไรจักรวาลทางเหนือที่อ่อนแอแห่งนี้แตกร้าว อันที่จริงก็อยู่ในความคาดหมายของเยี่ยนอวี๋

ทว่า…

เอื้อก!

จู่ๆ หรงอี้ก็อาเจียนเป็นเลือดออกมา

เขาที่เพิ่งกอดภรรยาและลูกเข้ามาอาเจียนเลือดที่มีสีเขียวเข้มออกมา