เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 608 ขุนเขาและท้องทะเลจงเสถียร! ป้อน ‘นม’ !

ตอนที่ 608 ขุนเขาและท้องทะเลจงเสถียร! ป้อน ‘นม’ !

เลือดนั้นยังกระเซ็นใส่ศีรษะของเด็กน้อยพอดี ทำเอาเขาตกตะลึงครู่หนึ่ง “เนะ?”

สีหน้าเยี่ยนอวี๋พลันเปลี่ยน “สามี!”

ต้าซือมิ่งปล่อยมือที่กอดสองแม่ลูกไว้ก่อนจะสลบไป

“สามี!” เยี่ยนอวี๋รับหรงอี้ที่เกือบจะล้มลงไปไว้โดยไม่สนใจเด็กน้อย

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่จับศีรษะของตนเอง เขาก็บินขึ้นมาเองแล้ว “อ้ะเนะ?” เขาที่สับสนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว ได้แต่ส่งเสียงเล็กเสียงน้อยด้วยสัญชาติญาณ

ซีหวังหมู่อุ้มเด็กน้อยไว้ นางเช็ดศีรษะให้เด็กน้อยอย่างใส่ใจ ในขณะเดียวกันก็ถามว่า “นายท่าน จวินโฮ่วเป็นอะไรหรือ”

“ไม่ต้องสนว่าเป็นอะไร รีบออกจากที่นี่ก่อน!” จิ่วอิงเร่งเร้าทันที

เยี่ยนอวี๋พยักหน้า นางพาทุกคนออกจากจักรวาลทางเหนือและมาปรากฏตัวต่อหน้าเซ่าเฮ่า

ขณะที่พวกเขาปรากฏตัว เซ่าเฮ่าก็สังเวยพิณโบราณให้กับจักรวาลทางเหนือที่พังทลาย “ขุนเขาและท้องทะเลจงเสถียร! ดนตรีฟ้าดิน”

เตร้ง!

ขณะที่เสียงพิณบรรเลง กฎแห่งมิติอันเก่าแก่ปลอบประโลมจักรวาลทางเหนือที่แตกสลายราวกับแป้งข้าวเหนียวที่เหนียวนุ่มอุดรอยร้าวที่กระจายไปทั่ว บรรเทาการล่มสลายของจักรวาลแห่งนี้

เยี่ยนอวี๋ในเวลานี้ นางตรวจชีพจรให้ต้าซือมิ่งด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่มือที่จับไหล่ของต้าซือมิ่งไว้แน่นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางประหม่าและกังวลมาก

เด็กน้อยในครานี้ก็เงียบ เขามองท่านพ่อของเขาด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด กำมือน้อยๆ ไว้แน่น เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงท่านพ่อของเขามากเช่นกัน

ซีหวังหมู่ จิ่วอิงและหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ก็เงียบ แม้แต่กู้จื่อเฟิงเองก็ไม่กล้าพูดอะไร

จนเมื่อเยี่ยนอวี๋ปล่อยข้อมือของต้าซือมิ่งออก พวกเขาจึงถามขึ้นพร้อมกันว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”

เด็กน้อยดิ้นออกมาจากอ้อมกอดของซีหวังหมู่ บินไปข้างหน้าพ่อแม่เขาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าสัมผัสโดนตัวท่านพ่อและถามท่านแม่ว่า “พ่อ พ่อดี?”

เยี่ยนอวี๋ส่ายศีรษะอย่างมิอาจโกหกได้ “ไม่ดี”

น้ำตาของเยี่ยนเสี่ยวเป่าไหลลงมาทันที ดูเหมือนจะปล่อยโฮออกมาแล้ว

เยี่ยนอวี๋กลับพูดขึ้นว่า “โอ๋ เสี่ยวเป่า อย่ารบกวนท่านพ่อเจ้าเลย ตอนนี้เขาแย่มากแล้ว ให้เขาพักผ่อนหน่อยดีหรือไม่จ๊ะ”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่น้ำตาคลอรีบปิดปากทันที เมื่อกะพริบตาน้ำตาก็ไหลลงมา แต่ไม่มีเสียง เยี่ยนอวี๋เห็นดังนั้นก็รู้สึกสงสารจึงโอบตัวเด็กน้อยไป มือข้างหนึ่งก็ลูบศีรษะน้อยๆ ของเขา ปลอบประโลมว่า “เสี่ยวเป่าไม่เสียใจนะ ท่านพ่อเจ้าต้องหายดีแน่นอน”

“…จริง จริงหรือ เร็วๆ หรือ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถามด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นก็ถามด้วยเสียงที่เบามาก เห็นได้ชัดว่ายังจำสิ่งที่ท่านแม่เขาพูดไว้ว่าห้ามรบกวนท่านพ่อ

เยี่ยนอวี๋ลูบศีรษะเขาอย่างรู้สึกสงสารยิ่งกว่าเดิม ตอบว่า “อืม แน่นอน แม่รับรอง”

“ขอรับ…” น้ำตาที่ไหลลงมาของเยี่ยนเสี่ยวเป่าเพิ่งจะหยุดลงในครานี้ จากนั้นเขาก็บินขึ้นมาพูดว่า “เป่า บินเอง แม่อุ้ม พ่อ!”

เยี่ยนอวี๋น้ำตาคลอ “ได้ ให้เฟนเลย์พาเสี่ยวเป่าของเรากลับนะ”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่ได้ยินชื่อของตนเองก็เดินขึ้นหน้าทันที เพื่อให้นายน้อยของมันขี่หลัง ในขณะเดียวกันก็ถามว่า “นายท่านเป็นอย่างไรบ้าง ขึ้นมาด้วยกันเถอะ”

“ขึ้นมา! ขึ้นมา!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าบอกให้ท่านแม่อุ้มท่านพ่อนั่งบนหลังของหมาป่ายักษ์ของเขาและยังชมว่า “เลเล่ดี…”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์กระดิกหูใบใหญ่ทั้งสองข้างทันที มันรู้สึกเป็นเกียรติมาก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นายน้อยของมันชมว่ามันดี ได้มาไม่ง่ายเลยจริงๆ

เยี่ยนอวี๋จึงอุ้มสามีในอ้อมอกขึ้นไปบนหลังของเฟนเลย์ จากนั้นก็จูบใบหน้าขาวซีดของเขาก่อนจะลุกขึ้นสร้างผนึกขุนเขาและท้องทะเลไปยังจักรวาลทางเหนือที่อยู่ด้านหลัง

“ขุนเขา!”

“ท้องทะเล”

ผนึกขุนเขาและท้องทะเลที่เยี่ยนอวี๋สร้างขึ้น แม้จะมีกฎสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเป็นพื้นฐาน แต่ก็มีกฎและระเบียบแห่งมิติของแอตแลน รวมถึงจักรวาลทางเหนือ ทำให้พื้นที่ทั้งหมดที่พังทลายถูกสกัดไว้ทันที

เซ่าเฮ่าจึงปลีกตัวออกมาปรากฏขึ้นข้างหน้าเยี่ยนอวี๋ “นายท่าน จวินโฮ่วเป็นอย่างไรบ้าง”

“นั่นน่ะสิ!” ซีหวังหมู่และจิ่วอิงเองก็รีบมาถาม เพราะว่าเมื่อครู่นี้เยี่ยนอวี๋ยังไม่ได้ตอบคำถามนี้

ครานี้เด็กน้อยก็พิงข้างกายท่านพ่อเขา และกำลังจับหน้าของท่านพ่ออย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าหากออกแรงมากเกินไปจะทำให้ท่านพ่อเขาแตกสลาย

ทว่าเมื่อเขาได้ยินคำถามนี้ก็นั่งตัวตรงทันที หูทั้งสองข้างเหมือนกับจะตั้งขึ้น พร้อมจะฟังท่านแม่พูดถึงอาการของท่านพ่อแล้ว

เยี่ยนอวี๋ก็ตอบอย่างละเอียดว่า “ยังไม่แน่ใจ ตรวจจากชีพจรแล้ว เส้นชีพจรและอวัยวะภายในแตก คล้ายกับที่เขาเคยบอกว่าอาหารไม่ย่อย แต่ครั้งที่แล้วเขาไม่ได้สลบไป ครั้นนี้กลับสลบไปแล้ว”

“ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตก็พอแล้ว! นายท่านท่านรีบช่วยรักษาเถอะ” ซีหวังหมู่ร้อนรน “ดูแล้วทรมานมากเลย นายน้อยยังร้องไห้ ทนดูไม่ได้จริงๆ”

เยี่ยนอวี๋กลับส่ายศีรษะ “วิชาฟื้นฟูของข้าไร้ผล เกรงว่าเขาจะต้องพึ่งตัวเองในการฟื้นฟูแล้ว”

“อะไรนะ” ซีหวังหมู่ตะลึง มันเกลียดฉากเศร้าที่สุด ทนไม่ไหวจริงๆ มันอยากจะให้จวินโฮ่วของพวกมันกลับมาเป็นปกติไวๆ แต่เยี่ยนอวี๋ก็หมดหนทาง หลังจากที่นางขึ้นไปบนหลังของเฟนเลย์แล้วก็กอดสามีเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง ใช้วิชาฟื้นฟูที่รู้ว่าไร้ประโยชน์แต่ก็ยังใช้ต่อไป พยายามช่วยรักษาเขา

ทว่าเฟนเลย์ก็พูดขึ้นว่า “นายน้อย ท่านมีต้นไม้แห่งชีวิตมิใช่หรือ ลองใช้กับนายท่านดูสิขอรับ”

“อะไรนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่เข้าใจ

“ต้นไม้ต้นนั้นไง”

“อ๋อ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าหยิบต้นไม้ต้นน้อยออกมายัดใส่ปากของท่านพ่อเขา

ต้นไม้แห่งชีวิตน้ำตาร่วงอีกครั้ง น้ำไหลลงมาจากใบไม้ไม่หยุด

แต่จะทำอย่างไรได้ เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย ยังพูดกับท่านพ่อเขาว่า “พ่อ! อ้าปาก! ดื่ม นม!”

จริงๆ นี่ควรจะเป็นฉากเศร้า แต่ซีหวังหมู่ที่คอยดูกลับรู้สึกขบขัน ทำเอานางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เยี่ยนอวี๋เองก็พูดไม่ออก ทว่านางก็พบในทันทีว่า ‘น้ำตา’ ที่ไหลออกมาจากต้นไม้แห่งชีวิต เหมือนกับว่าจะได้ผลมากกว่าวิชาฟื้นฟูของนางเล็กน้อย

น่าเสียดายที่ช่วงเวลาดีๆ นั้นอยู่ไม่นาน

“…”

เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดของต้าซือมิ่งแล้ว! ทั้งยังเป็นเลือดสีเขียวเข้มด้วย!

เยี่ยนเสี่ยวเป่าตกใจจนร้องไห้ทันที “พ่อ! แง…” เขาที่ร้องไห้เสียงดังออกมาก็รีบปิดปากของตนเองไว้ ต้นไม้แห่งชีวิตก็ถูกเขาเตะออกไปข้างๆ เพราะคิดว่าต้นไม้แห่งชีวิตทำร้ายท่านพ่อของเขา แต่เยี่ยนอวี๋รู้ว่าไม่ใช่! แต่เป็นเพราะบาดแผลของสามีทรุดลง!

ทว่า…

“แค่ก”

ต้าซือมิ่งที่ไอลืมตาขึ้นแล้ว