ตอนที่ 615 นักแสดงละครตัวจริง ความลับของคุณหนูเจี่ยง
อินหลิวเฟิง “…”
เขาอยากจะถามนายน้อยเป่าว่าเหตุใดจึงต้องจงใจหาเรื่องเขาเพียงคนเดียวด้วยนะ แต่เขาไม่มีเวลาถามแล้ว เพราะว่าคนดุร้ายที่อยู่รอบทิศเหล่านั้นพุ่งเข้ามาหาเขาแล้ว
“เดี๋ยวก่อน…” อินหลิวเฟิงคว้ามือของกู้จื่อเฟิงที่อยู่ข้างกายไว้ด้วยไหวพริบทันที “พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ใช่คนอย่างที่พวกเจ้าคิด ข้ามีคนที่ชอบพอแล้ว คือท่านนี้เอง”
“!”
กลุ่มชายฉกรรจ์ชะงักทันที ข้อมูลที่ได้รับจากอินหลิวเฟิงหนักหนาเกินไป เพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นตรงหน้าคือผู้ชายสองคนนี่
กู้จื่อเฟิงที่ถูกจับมือไว้กะทันหัน เขาก็… รู้สึกเฮงซวยจริงๆ เขาพยายามสลัดมือให้หลุดจาก ‘มือหมาป่า’ เพื่อปลีกตัวเองออกจากเจ้าคนโรคจิตคนนี้ ทว่าอินหลิวเฟิงกลับเปลี่ยนมาโอบเอว ‘บาง’ ของเขา และยังพูดอย่างเขินอายว่า “ทุกท่าน เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ ข้าไม่ชอบผู้หญิง เข้าใจผิดไปแล้วล่ะ”
กู้จื่อเฟิง “ปล่อย มือ”
เพียงแค่คำสองคำสั้นๆ กลับเต็มไปด้วยความแค้นเคือง เห็นได้ชัดว่าเขาโมโหจริงๆ แล้ว
แต่อินหลิวเฟิงยังคงแสดงต่อไปว่า “พอแล้วๆ ทุกคนแยกย้ายเถอะ เลิกดูได้แล้ว สตรีของข้าเขินอาย จะตีข้าอยู่แล้ว แยกย้ายเถอะนะ”
กู้จื่อเฟิงที่หน้าดำหน้าแดง เขาก็ยิ่งอยากต่อยคนจริงๆ หากไม่ได้ถูกจิ่วอิงผนึกตบะทั้งหมดของเขาไว้ตั้งแต่ที่ถูกพามาหาเยี่ยนอวี๋น่ะนะ
ที่น่าเสียดายคือ เมื่อกู้จื่อเฟิงยิ่งโมโห ท่าทางของเขาก็ยิ่งทำให้ผู้คนหวั่นไหว เพราะว่าเขาเกิดมามีหน้าตางดงาม หน้าหวานเหมือนสตรี โดดเด่นไร้ที่ติ
ดังนั้นเหล่าชายฉกรรจ์ที่ถือไม้กระบองจึงเชื่อสนิทใจ หัวหน้าคนหนึ่งที่มีร่างกำยำตะโกนอย่างเสียดายว่า “คุณชาย หน้าตาที่ท่านชอบนั้นไม่เลวจริงๆ แต่เกิดผิดเพศและยังผอมแห้งไร้เนื้อหนัง แต่หน้าตานี่หาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ”
“แต่ข้าคิดว่าไม่เลวเลย ดีไปหมดทุกอย่าง” อินหลิวเฟิงพูดพลางกลัวว่าชายฉกรรจ์เหล่านี้ไม่เชื่อจึงหอมแก้มของกู้จื่อเฟิงทีหนึ่ง
กู้จื่อเฟิง “!”
เขาจะระเบิดอยู่แล้ว เขาไม่เคยรู้สึกอับอายเช่นนี้มาก่อนเลย ทว่าอินหลิวเฟิงปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าหาเหล่าชายฉกรรจ์ด้วยตนเอง “อย่าหาว่าข้าเช่นนั้นเช่นนี้เลย พี่น้อง คุณหนูเจี่ยงที่พวกเจ้าพูดถึงคือใครหรือ”
“ทำไมรึ เจ้าคิดอะไรกับนางฟ้าของเราด้วยรึ?” บุรุษร่างกำยำระเบิดอารมณ์ทันทีและยังทำท่าจะทุบตีอินหลิวเฟิง
อินหลิวเฟิงรีบชี้แจงว่า “บอกแล้วว่าเป็นความเข้าใจผิด ข้าแค่อยากช่วยพวกเจ้าวิเคราะห์ดู พวกเจ้าคิดดูสิ จอมโจรต้องเป็นคนใดคนหนึ่งแน่ๆ เพราะว่าข้าและภรรยาพร้อมกับเพื่อนของข้าครอบครัวสามคน เราไม่มีทางคิดทำอะไรคุณหนูเจี่ยงอยู่แล้ว ใช่หรือไม่”
ภายใต้การโน้มน้าวของเขา เหล่าชายฉกรรจ์มองไปที่เขาและมองไปที่กู้จื่อเฟิงที่โมโหหน้าแดงจนจะระเบิดและเยี่ยนอวี๋ที่คุกเข่าลงข้างหนึ่ง มือข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อยและสามีรูปงาม อ่อนโยนและบอบบางไว้
พวกเขาพยักหน้าพร้อมกันทันที “ก็ถูก”
อินหลิวเฟิงแต่งเรื่องต่อไป “นี่ก็ถูกแล้ว พูดความจริงนะ เรามาที่นี่เป็นครั้งแรก เพื่อนของข้าจู่ๆ ก็โรคหัวใจกำเริบ เรากำลังหาวิธีช่วยอยู่เลย พี่น้องทุกท่านก็พุ่งออกมาแล้ว เราสับสนไปหมด จอมโจรต้องเป็นคนอื่นแน่นอน ไม่ใช่พวกเรา”
“ก็ได้ ถือว่าเราไล่ตามผิดคนแล้ว แยกย้ายเถอะ ไปหาที่อื่นต่อ” บุรุษร่างกำยำบอกลูกน้องของเขา ครั้นกำลังจะจากไป
เดิมทีอินหลิวเฟิงอยากยื้อพวกเขาไว้เพื่อสืบความอีกเล็กน้อย ทว่า…
“โกหก” เสียงสตรีที่เต็มไปด้วยพลังกลับดังขึ้นในจังหวะนี้พอดี “พวกเจ้านี่แหละ ข้าสัมผัสได้ กลิ่นอายถูกต้อง”
ครานี้เอง… เหล่าชายฉกรรจ์ที่แต่เดิมกำลังจะจากไปนั้นก็ล้อมกลับมาเหมือนเดิม
อินหลิวเฟิงเอามือก่ายหน้าผาก รู้สึกว่านี่มันหลุมพรางชัดๆ
ในขณะเดียวกัน สตรีที่พูดก็เดินมาทางนี้ และยังตามมาด้วยเสียงดังสะเทือน ตูมๆ เหมือนกับว่ามีพลังมหาศาล
เยี่ยนอวี๋มองไปตามเสียงจึงเห็นสตรีร่างอุดมสมบูรณ์ ร่างใหญ่กว่านางถึงสามสี่คนกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา นอกจากนี้ตบะของสตรีคนนี้อยู่ในระดับเทพ หรือก็คือระดับที่ต่ำกว่าระดับตำนานเพียงหนึ่งขั้น เป็นบุคคลที่มีตบะสูงที่สุดในอาณาบริเวณนี้แล้ว นอกจากนี้เหมือนกับว่าร่างกายของนางยังมีกลิ่นอายแปลกประหลาด
เยี่ยนอวี๋นิ่งขรึมลงด้วยสัญชาติญาณ…
“แค่ก”
หรงต้าซือมิ่งที่ไอกระแอมเบาๆ ตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะการปรากฏตัวของสตรีคนนี้
เด็กน้อยส่งเสียงเรียกหน่อมแน้มทันที “เนะ” พ่อ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ปริปากก็พบว่า ‘เสียงเรียก’ ผิดปกติ เขาก็เรียกพ่ออีกครั้งหนึ่ง “อ้ะเนะ” พ่อ
ครานี้เอง…
อย่าว่าแต่เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่พบว่าผิดปกติเลย แม้แต่เยี่ยนอวี๋ที่อุ้มเขาก็ค่อยๆ พบว่าเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนบ่าด้านซ้ายของนางตัวเบาหวิวและตัวเล็กลงมากด้วย
หรงต้าซือมิ่งที่ลืมต้าขึ้น เขาก็มองเด็กน้อยที่ ‘กลับไป’ เป็นทารกวัยสามเดือนอย่างอ้ำอึ้ง กลายเป็นสภาพเหมือน ‘หนอนตัวน้อย’ ที่เขาเห็นเมื่อครั้นแรกพบ
“อ้ะเนะ อ้ะๆๆๆ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้อนรน เพราะว่าเขาพบว่าเขาพูดไม่ได้แล้ว ได้แต่ส่งเสียงร้อง อ้ะๆเนะๆ ไม่ได้ความ ทำเอาเขาโมโหจนร้องไห้ “แงงง…”
เยี่ยนอวี๋ “…” นางพบว่าการเดินทางครั้งนี้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นมากมาย
ต้าซือมิ่งรับเด็กน้อยไปอย่างสงบ “ร้องไห้ทำไม ไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”
“แง” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากอดท่านพ่อของเขาไว้แน่น รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก เขาเรียก ‘พ่อ’ ไม่ได้แล้ว น่าสงสารมากเลย เขาพยายามพูดแล้ว แต่เจ้าปากนี่ไม่เอาไหน เปล่งเสียงที่ถูกต้องออกมาไม่ได้ “ฮือ…”
อินหลิวเฟิงจึงพูดขึ้นทันทีว่า “พวกเจ้าดูสิ สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง ทารกน้อยร้องไห้ขนาดนี้คงเป็นเพราะเมื่อครู่นี้เขาคิดว่าเขาจะเสียท่านพ่อไปแล้ว”
“นี่มัน…” ชานร่างกำยำมองไปที่สตรีอุดมสมบูรณ์ที่เดินเข้ามาทันที “คุณหนูเจี่ยง เรื่องนี้…” ทารกน้อยยังเด็กเช่นนี้ ย่อมต้องพูดความจริงแน่นอน
อินหลิวเฟิงจึงเพิ่งรู้ว่าสตรีที่อ้วนท้วมไร้ที่เปรียบคนนี้คือสตรีที่ถูกแอบดูตอนอาบน้ำที่ว่า เขาคงทนไม่ได้จริงๆ สู้ให้เขาแอบดูชุนซิ่นจวินอาบน้ำยังจะดีกว่า แต่เมื่อเขาเพิ่งคิดได้เช่นนี้ คุณหนูใหญ่เจี่ยงก็มองมาที่เขา พูดชัดๆ ทีละคำว่า “เมื่อครู่นี้ทารกน้อยชี้ไปที่เขาไม่ใช่หรือ จับตัวไป”
ไม่เพียงเท่านี้…
“จับตัวพวกเขาไปด้วย จับไปให้หมด” คุณหนูเจี่ยงพูดพลางยังเจาะจงมองไปที่ต้าซือมิ่ง ดวงตาหงส์เรียวยาวคู่หนึ่งส่องประกายเล็กน้อย
