ตอนที่ 618 สูญเสียทั้งภรรยาและกองทัพ ปริศนาลายมังกร
ต้าซือมิ่งที่เห็นลวดลายนั้นใจเต้นแรง เหมือนกับสติหลุดลอยไปแล้ว
กรร…
มังกรสีเขียวพุ่งเข้ามาหมายจะเขมือบครอบครัวนี้ เห็นได้ว่าอดใจรอไม่ไหวแล้ว
“ดีมาก”
“เทพมังกรต้องพึงพอใจมากแน่ๆ”
“ดีมาก…”
สองพ่อลูกตระกูลเจี่ยงและผู้อาวุโสทั้งหกของหมู่บ้านที่เห็นถึงตรงนี้ล้วนรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง คิดว่าครั้งนี้ความหวังที่จะได้เข้าไปอาศัยในจวนหลักนั้นต้องเป็นจริงแน่
น่าเสียดายที่ความโชคดีเกิดขึ้นไม่นาน พวกเขาก็ต้องดีใจเก้อ
ถึงอย่างไรขณะที่มังกรสีเขียวกำลังจะกลืนกินพวกเขาทั้งครอบครัว…
“เนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าปกป้องใบหน้าของท่านพ่อเขาไว้แล้ว
ส่วนเยี่ยนอวี๋…
ตูม
นางระเบิดกรงขัง ฝ่ามือของนางปรากฏเข็มสีเงินเล่มใหญ่ นางปักลงไปที่คอของมังกรสีเขียวได้อย่างราบรื่น คอของมังกรสีเขียวระเบิดทันที
อินหลิวเฟิงที่แอบมา ‘ซุ่มมอง’ เหงื่อท่วมศีรษะ เขารู้สึกว่าเข็มสีเงินที่ทั้งหนาใหญ่และยังน่ากลัวเช่นนี้ช่างน่าสะพรึงจริงๆ
ทว่านี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น…
เยี่ยนอวี๋ที่ทำให้เข็มสีเงินขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นกระบองยังเกี่ยวมังกรสีเขียวขึ้นมาบนฝั่ง มันร่วงลงบนพื้นของศาลเจ้าอย่างรุนแรง เกิดเสียงกระแทกดัง ตูม
หากไม่ใช่เพราะศาลเจ้านี้แข็งแรงพอ มันคงพังทลายไปแล้ว
ทว่าหัวใจของพ่อลูกตระกูลเจี่ยงและผู้อาวุโสทั้งหก ‘แตกละเอียด’ ไปแล้ว เพราะว่ามังกรสีเขียวสิ้นชีพแล้ว
เพียงเท่านี้… เพียงพอที่จะทำให้ทั้งแปดคนรู้ว่า นอกจากความหวังที่จะได้ย้ายเข้าจวนหลักจะสูญสิ้นแล้ว พวกเขาจะต้องถูกลงโทษด้วย เพราะว่าเทพมังกรตายแล้ว ตายในศาลบรรพชนหมู่บ้านตระกูลเจี่ยงของพวกเขา แม้ฆาตกรไม่ใช่พวกเขา แต่พวกเขาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้น…
ตุบ ตุบ…
ทั้งแปดคนคุกเข่าลงทันที เพราะขาที่หมดแรง
คุณหนูเจี่ยงถึงกับทรุดลงกับพื้นราวกับกลายเป็นเนื้อชิ้นใหญ่ที่อ่อนย้วย นางเพิ่งจะรู้ว่าสิ่งที่นางจับไว้ได้ไม่ใช่ความหวัง แต่คือขวากหนาม
ทว่า… คุณหนูใหญ่ที่มีไหวพริบไม่แย่ก็กรีดร้องขึ้นมา คำสั่งของนางในหมู่บ้านตระกูลเจี่ยงไม่ได้ด้อยไปกว่าท่านพ่อของนาง โดยเฉพาะตอนที่นางกรีดร้อง เหล่าชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านมากันเพียบ ทว่า…
“โอ๊ย อึก”
ลูกเถาจื่อที่อินหลิวเฟิงโยนออกไปทันทีที่นางปริปากอุดเต็มปากคุณหนูเจี่ยง ทำให้นางไม่สามารถพูดอะไรได้
อินหลิวเฟิงที่พากู้จื่อเฟิงลงมาจากหลังคาก็ลงมาอยู่ข้างกายคุณหนูเจี่ยง “ดีที่ข้าฉลาด ไม่เช่นนั้นคงถูกเจ้าทำให้แปดเปื้อนอีก”
“พวกเจ้า…” เจี่ยงหลงจย่งที่ตั้งสติได้ เขาก็อยากจะทำอะไรบางอย่าง แต่เสียดายที่เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว เพราะว่าพวกเขาถูกตาข่ายขนาดใหญ่จับไว้แล้ว
ขณะที่อินหลิวเฟิงลงมือกับคุณหนูใหญ่ เขาก็ไม่ลืมที่จะดูแลคนที่เหลือ ตาข่ายนั่นถูกปล่อยลงมาพร้อมกัน เพียงแต่เมื่อครู่นี้หัวใจพวกเขากำลังสลายจึงไม่ทันรู้ตัว ตอนนี้จึงถูกอินหลิวเฟิงจับไว้ครบ หนีไม่ได้แม้แต่คนเดียว
ในขณะเดียวกัน…
เยี่ยนอวี๋ที่ตรวจชีพจรให้ต้าซือมิ่ง นางยื่นมือไปแตะหน้าผากของต้าซือมิ่ง และเรียกเขาอย่างเป็นกังวลว่า “สามี?”
“อ้ะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็จับหน้าท่านพ่อของเขาอย่างเป็นห่วง เพราะว่าเขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าท่านพ่อของเขาผิดปกติไปจริงๆ เขาเป็นห่วงมากเลย “อ้ะเนะๆๆ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ส่งเสียงเรียกอย่างลนลานไม่หยุดไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร ถึงอย่างไรฟังแล้วก็รู้ว่าร้อนรน ทำให้อินหลิวเฟิงที่เข้ามาใกล้สังเกต “เป็นอะไรไปหรือ”
เยี่ยนอวี๋กลับตอบไม่ได้ เพราะว่านางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางได้แต่กอดสามีรูปงามที่ราวกับตกอยู่ในภวังค์ไว้และเรียกเขาเบาๆ ที่ข้างใบหูของเขา “สามี ตื่นสิ…”
“อ้ะเนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเรียกตามและยังคิดจะทุบอกของท่านพ่อ แต่ถูกเยี่ยนอวี๋ห้ามไว้ แม้นางไม่รู้ว่าชายตรงหน้าเป็นอะไร แต่นางรู้ว่าเขาไม่เหมาะที่จะถูกบังคับให้ตื่นขึ้นมา มิเช่นนั้นอนุสติของเขาจะเสียหาย
อินหลิวเฟิงเห็นท่าไม่ดีจึงไป ‘ปล่อย’ ปากของผู้ใหญ่บ้านคนนี้ ถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ว่ามาซิ หากพูดถูกข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
“อยู่ไม่ได้ อยู่ไม่ได้แล้ว…” เจี่ยงหลงจย่งที่พูดได้แล้วก็พึมพำไม่หยุด เขารู้ว่าแม้จะถูกไว้ชีวิตก็คงไม่มีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว นอกจากเขาจะตายแล้ว ทุกคนในหมู่บ้านตระกูลเจี่ยงก็ต้องตาย ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้อีกแล้ว รวมถึงจอมโจรเหล่านี้ด้วย ดังนั้นเขากลับไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไปและค่อยๆ สงบอารมณ์ลงได้
เมื่ออินหลิวเฟิงเห็นเขาสงบลงแล้วก็ถามว่า “ว่ามาสิ อยู่ไม่ได้ที่ว่าคืออะไร”
เจี่ยงหลงจย่งตอบ “พวกเจ้าไม่ใช่คนทวีปเทียนอวี่?”
“ไม่ใช่” อินหลิวเฟิงตอบตรงไปตรงมา
เจี่ยงหลงจย่งถาม “พวกเจ้ามาจากที่ใด?”
“พี่น้องเอ๋ย เจ้าไม่ซื่อสัตย์นี่ ข้าตอบคำถามเจ้าหนึ่งข้อ เจ้าก็ต้องตอบคำถามข้าหนึ่งข้อก่อนสิจึงจะยุติธรรม”
“…คนๆ นั้นน่าจะต้องมนต์สะกดมังกร” เจี่ยงหลงจย่งที่อึกอักก็อธิบายขึ้นช้าๆ ว่า “หรือก็คือจิตวิญญาณถูกเทพมังกรกลืนกิน ไม่สามารถฟื้นตัวได้แล้ว พวกเจ้าไม่ต้องพยายามทำให้เสียเปล่าประโยชน์หรอก”
“มนต์สะกดมังกร?” อินหลิวเฟิงปิดพัดเคาะฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะหันไปมองต้าซือมิ่ง
ต้าซือมิ่งในครานี้กลับได้สติแล้ว เขากอดภรรยาของเขาไว้ ทำให้เจี่ยงหลงจย่งตะลึงราวกับถูกตบหน้า
“เนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เรียก ‘พ่อ’ อย่างดีอกดีใจจับเสื้อของท่านพ่อเขาไว้แน่น
เยี่ยนอวี๋เองก็ยกมือขึ้นประคองใบหน้าของสามีรูปงาม ถามยืนยันว่า “ตื่นแล้วหรือ”
“อืม” ต้าซือมิ่งที่จูบหน้าผากของภรรยาเบาๆ กำลังจะพูดว่า ไม่ต้องเป็นห่วง
เด็กน้อยกลับเบียดศีรษะโล้นๆ ของเขาเข้ามา “อ้ะเนะๆ” เป่าจะเอาจูบๆ ด้วย…
ต้าซือมิ่งจึงได้แต่จูบศีรษะโล้นของเด็กน้อยเบาๆ และลูบหลังของเขาครู่หนึ่ง เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงพิงอกของท่านพ่ออย่างมีความสุข ไม่รบกวนท่านพ่อและท่านแม่ของเขาแล้ว
ต้าซือมิ่งเช่นนี้เพียงพอที่จะทำให้เจี่ยงหลงจย่งร้องเสียงหลง “เป็นไปได้อย่างไร ไม่มีทาง คนที่ต้องมนต์สะกดมังกรจะตื่นได้อย่างไร จิตวิญญาณของเจ้าควรถูกดูดกลืนโดยองค์เทพมังกรในจวนหลักไปแล้ว ไม่มีทางฟื้นได้อีก”
ประโยคนี้… เต็มไปด้วยข้อมูลมหาศาล
จวนหลัก องค์เทพมังกร
อินหลิวเฟิงถามทันทีว่า “เจ้ามักจะถูกถึงจวนหลักอะไรนั่น นั่นมันจวนใครรึแล้วก็เทพมังกรและองค์เทพมังกรต่างกันอย่างไร”
อันที่จริงนี่คือความลับ แต่เจี่ยงหลงจย่งกำลังตกตะลึงมาก เขาจึงเผลอพูดออกไปว่า “จวนหลักก็คือจวนมังกร ผู้ปกครองทวีปเทียนอวี่ องค์เทพมังกรก็คือผู้ดำรงอยู่ที่แข็งแกร่งที่สุด”
“มังกรสีเขียวตัวนี้คือร่างแยกของเขา?” อินหลิวเฟิงถามต่อไป
“ไม่ใช่ นี่ล้วนเป็นทายาทของเขา พวกเจ้าสังหารทายาทขององค์เทพมังกร เขาต้องรู้แล้ว เขาต้องมาหาพวกเจ้าถึงที่เร็วๆ นี้ พวกเจ้าต้องตาย ต้องตายหมด พวกเรา… ก็ต้องตาย ต้องตายหมด ต้องตายหมด…” เจี่ยงหลงจย่งตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง เพราะทั้งสามทัศน์ของเขาพังทลายอย่างสิ้นเชิงจึงเสียสติไป ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้
อินหลิวเฟิงคิดว่าหากถามต่อไปก็คงไม่ได้ข้อมูลที่มีค่าอะไรจึงกลับไปข้างกายเยี่ยนอวี๋ “กูไหน่ไน ต้าซือมิ่ง พวกท่านได้ยินหมดแล้ว ตอนนี้จะทำอย่างไรดี”
“ไปหาเขา”
“รอเขามา”
ต้าซือมิ่งและภรรยาของเขาเอ่ยขึ้นแทบจะเวลาเดียวกัน แต่คำตอบกลับไม่เหมือนกัน
เยี่ยนอวี๋จึงพูดต่อไปว่า “เจ้าพักผ่อนก่อน ห้ามไปต่อ”
“ได้” ต้าซือมิ่งที่ไร้ซึ่งหลักการใดๆ ตอบตกลง ไม่ดิ้นรนแม้แต่น้อย เชื่อฟังมาก
เยี่ยนอวี๋จึงหอมแก้มของสามีคนนี้อย่างพึงพอใจ ในขณะเดียวกันก็ให้อินหลิวเฟิงไปถลกหนังมังกรตัวนั้น
“จะทำอะไรหรือ” อินหลิวเฟิงไม่เข้าใจ ถึงอย่างไรมังกรตัวนี้ก็เป็นเพียงอสูรมังกรธรรมดาๆ ตัวหนึ่ง หนังของมันไม่มีค่า แม้แต่เขายังไม่เห็นค่าเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกูไหน่ไน ทว่าเด็กน้อยส่งเสียงหน่อมแน้มว่า “อ้ะเนะๆ…” ทำอาหารให้เป่ากิน
อินหลิวเฟิงเข้าใจทันที “ได้ ท่านเสี่ยวเป่าหิวแล้ว ข้าน้อยจะไปตัดเนื้อมังกรให้ท่านเดี๋ยวนี้ ประเดี๋ยวให้กู้จื่อเฟิงทำอาหารให้ท่าน ข้าคิดว่าเขาต้องทำอาหารเป็นแน่นอน”
“เนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ มืออวบอ้วนน้อยๆ ของเขายังโบกไปมาส่งสัญญาณให้อินหลิวเฟิงรีบไปจัดการ
อินหลิวเฟิงจึงอดลูบศีรษะโล้นๆ ของเด็กน้อยไม่ได้ ช่างน่ารักเสียจริงๆ
“เนะ” เด็กน้อยถลึงตามองหลิวเฟิงอย่างดุดันทันที
อินหลิวเฟิงยิ้มตาหยีหยิกแก้มน้อยๆ ของเขา จากนั้นก็ไปหากู้จื่อเฟิงเพื่อเรียกเขาไปทำงานทันที
แต่ต้าซือมิ่งกลับพูดว่า “เอาหนังส่วนหัวของมังกรให้ข้าดูก่อน”
“ได้เลย” อินหลิวเฟิงจึงไปเฉือนมา
เยี่ยนอวี๋ถามทันทีว่า “ลวดลายนี่มีปัญหาหรือ”
“ใช่” หรงอี้พยักหน้า “อันที่จริงมันไม่เหมือนกับลวดลายศักดิ์สิทธิ์ที่เจ้าเห็นก่อนหน้านี้ และก็ไม่ได้มาจากข้าคนใดทั้งสิ้น อีกทั้งมันยังส่งผลกระทบต่อจิตใจและสติของข้า ข้าเดาว่ามันมาจากศัตรูของข้า ศัตรูที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง”
