ตอนที่ 619 อาละวาดถ้ำมังกรพังพินาศ ท่านเป่าสำเร็จการศึกษา
“ศัตรูของเจ้า?” เยี่ยนอวี๋เลิกคิ้วเล็กน้อย “เช่นนั้นสภาพที่เจ้าเป็นอยู่ตอนนี้เกี่ยวข้องกับเขาหรือ”
หรงอี้ยิ้มจางๆ โอบภรรยาเข้ามาในอ้อมแขนและจูบนางเบาๆ “อาจจะ”
“แล้วเจ้ายังดูดีใจเช่นนี้?” เยี่ยนอวี๋รับรู้ได้ว่าชายคนนี้ดูมีความสุขมากจริงๆ เพียงเพราะคู่ต่อสู้ของเขาดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก? เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็เบิกดวงตากลมโตอย่างไม่เข้าใจ “เนะ?”
ทว่าต้าซือมิ่งที่โอบสองแม่ลูกไว้ เขาก็มีความสุขมากจริงๆ “เท่ากับว่าการมาครั้งนี้คุ้มค่าแล้วมิใช่หรือ แล้วก็เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าเจ้าหัวแดงนั่นต่อต้านข้าอย่างไร”
“เนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายิ่งฟังยิ่งสับสน
เยี่ยนอวี๋นึกบางอย่างขึ้นได้ “เจ้าสงสัยว่าร่างพลังของเจ้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกับเจ้าแต่แรก แต่เป็นเพราะฝีมือของศัตรูคนนั้นของเจ้าหรือ”
“อืม” ต้าซือมิ่งที่จูบหน้าผากของภรรยาอีกครั้ง มือข้างหนึ่งประคองหลังคอของภรรยา อีกข้างหนึ่งลูบศีรษะโล้นของเด็กน้อย เขาตั้งตารอการปรากฏตัวของศัตรูแล้ว เขาเดาว่าที่พลังของร่างพลังไม่สมบูรณ์น่าจะเกี่ยวข้องกับผู้สลักลวดลายศักดิ์สิทธิ์นี้และพรสวรรค์การสลักลวดลายเหล่านี้สืบทอดมาจากท่านแม่ของเขา
เช่นนั้นแล้ว เขาสงสัยจริงๆ ว่าคนคนนี้คือผู้ใด คือคนที่มาจากที่เดียวกับเขาหรือว่าเขาเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์พิเศษถึงขนาดสร้างลวดลายศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถยับยั้งเขาไว้ได้…หรงต้าซือมิ่งกำลังคิดเช่นนี้ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ปีนขึ้นมาที่ใบหน้าของเขาแล้ว “อ้ะเนะๆๆ…” เป่าฟังไม่รู้เรื่อง เป่าปวดหัว
หรงอี้ที่จับเด็กน้อยลงมาและรวบตัวเขาไว้ในอ้อมอกก็จูบหน้าผากของภรรยาอีกครั้ง “ข้าคิดว่าเขาคงไม่มา เราต้องไปหาเขา”
“หากช้าไปจะถูกเขาวางกับดักหรือไม่” ครานี้เยี่ยนอวี๋เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเมื่อครู่นี้สามีจึงอยากจะไปหาองค์เทพมังกรที่ว่า เพราะอยากจะจู่โจมขณะที่ศัตรูตั้งตัวไม่ทันนั่นเอง แต่นางห้ามไว้แล้ว ดังนั้น…
“ก็ดีเหมือนกัน ให้เขาได้เตรียมตัว อาจจะสร้างความประหลาดใจให้ข้าได้” ต้าซือมิ่งลูบหลังของเด็กน้อย ก่อนจะพูดถึงเสี่ยวเป่า “อีกอย่างเสี่ยวเป่าก็หิวแล้ว”
“อ้ะเนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ขยับแขนและขาไปมา เขาก็มองไปที่อินหลิวเฟิงและกู้จื่อเฟิงแล้ว
กู้จื่อเฟิงในครานี้กำลังถูกอินหลิวเฟิงเหน็บแนม “อย่าหาว่าข้าเช่นนั้นเช่นนี้เลยนะ พี่จื่อเฟิง ทักษะการใช้มีดของเจ้าแย่มาก”
“เจ้าคิดเองว่าข้าทำอาหารเป็น แต่ข้าไม่เคยทำอาหารเลย” กู้จื่อเฟิงโมโหจะตายอยู่แล้ว ศาสตร์ทั้งหกของวิญญูชนไม่มีเรื่องศิลปะการทำอาหารเสียหน่อย
อินหลิวเฟิงจึงต้องลงมือด้วยตนเองและยังส่ายศีรษะไม่หยุด “ข้าว่านะ หน้าตาดีเสียเปล่าจริงๆ เจ้าดูต้าซือมิ่งเป็นตัวอย่างสิ เรื่องครัวนี่สุดยอด”
กู้จื่อเฟิง “…”
เขาไม่เคยรู้เลยว่าหน้าตาและและทักษะการทำอาหารจะเกี่ยวข้องกันและยังเอามาเปรียบเทียบกันได้ด้วย
“เอาเถอะ ทำไม่เป็นเจ้าก็ไปก่อไฟแล้วกัน ประเดี๋ยวให้ต้าซือมิ่งมาคุมไฟ” อินหลิวเฟิงพูดพลางตัดเนื้อมังกรออกมาได้สองสามชิ้น
สองพ่อลูกตระกูลเจี่ยงและผู้อาวุโสหมู่บ้านตระกูลเจี่ยงเห็นดังนั้นก็เหงื่อไหลลงมาราวกับสายฝน รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังประจักษ์กับความอัปยศหนักหนา เจี่ยงหลงจย่งถึงกับหายบ้า “พวกเจ้า พวกเจ้าบังอาจกินเทพมังกร พวกเจ้า พวกเจ้าต้องถูกฟ้าผ่าตายแน่!”
น่าเสียดายที่เขาเพิ่งพูดจบ อินหลิวเฟิงก็สับเนื้อมังกรจนละเอียดและใส่ลงไปในข้าวต้มแล้ว
ผ่านไปไม่นาน กลิ่นหอมฟุ้งอบอวลไปทั่ว
เจี่ยงหลงจย่งน้ำตานองหน้า “บาปกรรม บาปกรรมจริงๆ…”
อินหลิวเฟิงยังพูดว่า “ต้าซือมิ่งท่านลองมาดูว่าข้าวต้มเนื้อมังกรจวนได้ที่หรือยัง”
“อ้ะเนะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำท่าจะลงไปดูอย่างดีอกดีใจ ทว่าทันทีที่เขาลงมาจากอ้อมอกของท่านพ่อเขาก็เกือบล้มหัวคะมำ โชคดีที่เขาบินขึ้นมาพอดี
ต้าซือมิ่งจึงไม่ลุกขึ้นแล้ว เขานั่งโอบภรรยาอยู่ที่เดิม “ให้เสี่ยวเป่าไปดูเอง เขาคิดว่าได้ก็คือได้แล้ว”
“เจ้าแน่ใจหรือ” เยี่ยนอวี๋สงสัย
ต้าซือมิ่งที่ก้มศีรษะลง เขาก็อุ้มภรรยาขึ้นมาขนานกับลำตัวระดับอก เยี่ยนอวี๋ถูกเขาอุ้มขึ้นไปอย่างไม่ทันตั้งตัว นางทำท่าจะไม่ยอม แต่ต้าซือมิ่งมีแรงเยอะมาก อุ้มนางไว้ไม่ปล่อย “เสี่ยวเป่ากินข้าวมาเยอะขนาดนี้ ความสามารถในการชิมรสต้องมีอยู่แล้ว ไม่เชื่อเจ้าลองดู”
“เช่นนั้นเจ้าก็อย่าอุ้มข้าแบบนี้ มันแปลกๆ” เยี่ยนอวี๋อยากจะเปลี่ยนท่า การถูกเขาโอบจากด้านข้างก็ใกล้ชิดมากพออยู่แล้ว เขายังอยากอุ้มนางเข้ามาในอ้อมอกต่อหน้าทุกคนเหมือนกับที่อุ้มเสี่ยวเป่าอีก ช่าง…
“ไม่สน” ต้าซือมิ่งที่คลอเคลียภรรยาก็สูดดมคอของนางเหมือนกับเสือดาวที่กำลังออดอ้อน เขาซุกไซ้ไปพลางพูดว่า “ข้าอยากพักแบบนี้”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางทนไม่ได้กับสามีที่ออดอ้อนแบบนี้จริงๆ เหมือนกับที่นางทนไม่ได้กับเด็กน้อยที่มองนางด้วยดวงตากลมโตสุกใสน่ารักน่าชัง ทำให้นางยอมแต่โดยดี
“…ก็ได้” เยี่ยนอวี๋ที่กอดคอของสามีไว้ นางยังจูบชายที่อยู่ข้างลำคอของตนเองและกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม “พักผ่อนนะ”
ต้าซือมิ่งที่พึงพอใจแล้วก็เผยรอยยิ้ม มุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ผ่อนคลายอย่างรวดเร็วและหลับลึกไปแล้ว
เยี่ยนอวี๋จูบใบหน้าของเขาอย่างปวดใจ “สามี…” เจ้าต้องหายไวๆนะ
เด็กน้อยในครานี้ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “เนะ” เสร็จแล้ว
“ได้เลย” อินหลิวเฟิงดับไฟ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็บินพลางจับหน้าตนเอง “อ้ะเนะๆ อู้ว…” เขาหิวจนน้ำลายจะไหลลงมาแล้ว
ครานี้กู้จื่อเฟิงตักข้าวต้มถ้วยหนึ่งให้คุณชายน้อยอย่างคล่องแคล่ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเป่าข้าวต้มมังกรและยังทำให้อุณหภูมิของข้าวต้มอุ่นพอดีก่อนจะกินลงไป
ไม่เพียงเท่านี้…
“เนะ”
เด็กน้อยยังชี้ไปที่อินหลิวเฟิง บอกว่าต้องการให้เขาป้อน
กู้จื่อเฟิงรีบสละตำแหน่งส่งถ้วยให้อินหลิวเฟิง ฝ่ายหลังเอ่ยขึ้นว่า “ท่านเสี่ยวเป่า ข้า… ไม่เคยป้อนข้าวเด็กจริงๆ นะ ท่านฝืนใจหน่อย ให้กู้จื่อเฟิงป้อนท่านได้หรือไม่”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเหลือบมองกู้จื่อเฟิงก่อนจะพยักหน้าบอกว่า “เนะ” ก็ได้
กู้จื่อเฟิง “…”
เขาแอบมองสองสามีภรรยาเพียงแค่ครู่หนึ่งก็ถูกมอบหมายงานให้โดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว
ไม่มีทางอื่น เขาได้แต่ป้อนเสี่ยวเป่าแล้ว
พูดไปแล้วก็น่าโมโห เขาต้องรับใช้ลูกของ ‘ศัตรู’ ทั้งยังต้องทำอย่างไม่มีทางเลือกด้วย
ขณะที่เยี่ยนเสี่ยวเป่ากินข้ามต้มคำแรกลงไป เจี่ยงหลงจย่งก็ปล่อยร้องโฮทันที “โถ บาปกรรม บาปกรรมจริงๆ…”
ในขณะเดียวกัน…
ซู่ ซู่ซ่า…
น้ำพุนั่นมีความเคลื่อนไหวอีกครั้ง เยี่ยนอวี๋มองไปทันที คิดในใจว่าหรือว่าตนเองจะเดาผิด เจ้าหมอนั่นมาหาถึงที่นี่จากแม่น้ำใต้ดินได้
ทว่า… เยี่ยนอวี๋ยังไม่ทันเห็นชัดเจน ต้าซือมิ่งที่เดิมทีกอดภรรยาไว้ก็ยืนขึ้นแล้ว จากนั้น…
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เพิ่งกลืนข้าวไปได้ไม่กี่คำก็ถูกท่านพ่อของเขา ‘จับ’ กลับไป
“อ้ะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ต้องหยุดกินกลางคันตะลึงงัน
แต่อินหลิวเฟิงและกู้จื่อเฟิงก็ถูกกลิ่นอายอันหนาแน่นของต้าซือมิ่งปกคลุมไว้อย่างกะทันหัน ทั้งสองไม่ทันตั้งสติได้ก็ถูกโยนลงไปในน้ำแล้ว
“บัดซบ” อินหลิวเฟิงอดพ่นคำหยาบออกมาไม่ได้
กู้จื่อเฟิงสงสัยยิ่งกว่าว่าตนเองคงถูกล้างแค้นแน่ๆ ทว่าพวกเขาไม่ทันได้คิดมากไปกว่านี้ เพราะต้าซือมิ่งส่งคำพูดผ่านความคิดให้พวกเขาแล้ว “อย่าขัดขืน ไหลไปตามกระแสน้ำ”
“ขอปฏิเสธได้หรือไม่” อินหลิวเฟิงรู้สึกว่ากระแสน้ำนี้เชี่ยวกรากมาก เขาถูกเหวี่ยงลงไปที่ก้นแม่น้ำหลายครา เขายังไม่สามารถขัดขืนมากเกินไป เขาถูกซัดเหวี่ยงจนกระดูกจะหักอยู่แล้ว
แต่คนที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่เขา แต่คือกู้จื่อเฟิง เพราะตบะของเจ้าหมอนี่ถูกจิ่วอิงสกัดไว้หมดแล้ว เท่ากับว่าเขาต้องทนด้วยร่างกายของตนเท่านั้น หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นเทพมานานแล้ว ด้วยรูปร่างที่เล็กกว่าของเขา คงถูกซัดจนร่างแหลกไปแล้ว แต่ถึงไม่แตก ตอนนี้ก็ถูกเหวี่ยงจนปวดเศียรเวียนเกล้าไปหมดแล้ว
“อ้ะเนะ อ้ะเนะๆ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดีใจเป็นพิเศษ เพราะท่านพ่อของเขากำลังพาเขากินลมชมวิว
เยี่ยนอวี๋ปกคลุมสองพ่อลูกและตนเองไว้ด้วยชั้นแสงสีรุ้ง ดังนั้นพวกเขาทั้งครอบครัวจึงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย อินหลิวเฟิงที่อยู่ในสภาพทุลักทุเลบังเอิญเห็นพวกเขาพอดีก็พลันรู้สึกคับแค้นและริษยาขึ้นมาทันที
กรร
เสียงคำรามของมังกรพุ่งใส่กระแสน้ำใต้น้ำอย่างบ้าคลั่ง อินหลิวเฟิงหูอื้อตาพร่าไปหมดจนดวงตาหมุนเป็นวงกลมแล้ว จากนั้น…
ตูม
กระแสน้ำไหลเชี่ยวลงสู่ทะเลสาบกว้างใหญ่
เยี่ยนอวี๋รับรู้ได้ว่ามีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่กำลังเข้าใกล้พวกเขา หากนางเดาไม่ผิด องค์เทพมังกรองค์นั้นคงปรากฏตัวแล้ว
ในขณะเดียวกัน…
“ไป”
ขณะที่กลิ่นอายนี้เข้าใกล้ ต้าซือมิ่งก็พาสองแม่ลูก อินหลิวเฟิงและกู้จื่อเฟิงหายตัวไปแล้ว เมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้งก็อยู่ในพระราชวังแห่งหนึ่งแล้ว
เมื่อเยี่ยนอวี๋ตั้งใจมองก็พบว่าพระราชวังแห่งนี้เป็นที่ที่นางคุ้นเคยอยู่บ้าง?
นี่มัน…
