ตอนที่ 624 หรงเยี่ยนร่วมบำเพ็ญ รู้ใจซึ่งกันและกัน
คือเทียนตี้
คือเทียนตี้ที่ใบหน้าค่อนข้างเลือนราง
ผู้ที่รู้จักกุ่ยหมู่ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าคงไม่แปลกใจหากเห็นภาพเทียนตี้ปรากฏอยู่ที่นาง เพราะว่าเทียนตี้เคยประสงค์อภิเษกสมรสกับเจี่ยนชิว เจี่ยนชิวในยามนั้นก็ไม่ใช่กุ่ยหมู่ในยมโลก แต่เป็นเทพีผู้งดงามที่เทียบเคียงกับซีเหอได้ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ทว่าหลังจากนั้นเรื่องนี้ก็จบอย่างค้างคา จนต่อมาเมื่อซีเหอปกครองสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เจี่ยนชิวจึงขอมายมโลก และก็เป็นเพราะ ‘โชคชะตา’ อันพิเศษนี้ เทียนตี้ย่อมไม่กล่าวโทษเจี่ยนชิวที่ไม่มาประชุมยามเช้า ทว่าเทียนตี้ย่อมคิดไม่ถึงว่า ที่กุ่ยหมู่จะมีภาพวาดของเขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่ถูกปฏิเสธ
ทว่า…
“เพราะเจ้า”
เห็นได้ชัดว่ากุ่ยหมู่โกรธแค้นเทียนตี้มาก สายตาที่นางมองภาพวาดในบัดนี้เต็มไปด้วยความชิงชัง ถึงแม้นางจะเป็นคนปฏิเสธเทียนตี้จริงๆ และนางก็ไม่ได้ชอบพอเทียนตี้จริงๆ ก็ตาม แต่สำหรับเจี่ยนชิวแล้ว หากไม่ใช่เพราะเทียนตี้ นางก็คงได้อยู่ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าต่อไป คงไม่ถูกบังคับให้มาเป็นกุ่ยหมู่ในยมโลกที่มืดมนแห่งนี้
หากว่า…
เจี่ยนชิวที่พลันนึกบางอย่าง นางวิ่งไปข้างหน้าฉีกภาพวาดเทียนตี้พลางร้องตีโพยตีพาย “ความผิดของเจ้า ความผิดของเจ้าทั้งนั้น!”
หลังจากระบายอารมณ์เสร็จแล้ว เจี่ยนชิวก็ ‘ติด’ รูปกลับไปเหมือนเดิม นี่คงเป็นเหตุผลที่ภาพของเทียนตี้เลือนราง ถึงอย่างไรมันก็ถูกฉีกขาดไปหลายคราแล้ว
ทว่าหลังจากเจี่ยนชิวระบายอารมณ์เสร็จแล้วก็เห็นได้ชัดว่านางสงบลงมาก
ผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็แขวนรูปเทียนตี้กลับไปที่เดิม จากนั้นนางเปิดตู้ผนังที่อยู่ด้านล่างรูปภาพนั้น และหยิบกล่องใส่เครื่องประทินโฉมกล่องหนึ่งออกมา เมื่อนางเปิดกล่องใบนั้นออก ข้างในกลับไม่ใช่เครื่องประทินโฉม แต่เป็นภาพม้วนหนึ่ง
เจี่ยนชิวลูบภาพม้วนราวกับลูบไล้คนรัก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เจ้าสินะ คนที่ ‘ดู’ ข้าเมื่อครู่นี้ คือเจ้าสินะ เจ้าเป็นคนพบว่าข้าขโมยพลังของเจ้าไปสินะ ก็ดี…”
เจี่ยนชิวที่พึมพำไม่หยุดท้ายที่สุดก็ไม่ได้คลี่ภาพม้วนออก แต่นางกลับสงบนิ่งลงเรื่อยๆ “มาก็ดีแล้ว เดิมทีข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะขโมยพลังของเจ้า มาก็ดีแล้วล่ะ”
เมื่อพูดจบ เจี่ยนชิวปิดกล่องกลับไปและใส่เข้าไปในช่องลับในตู้ผนังอย่างหวนแหนราวกับซ่อนของมีค่าที่สุดไว้
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ เจี่ยนชิวก็เดินออกมาจากห้องลับ
ผ่านไปไม่นาน… นอกห้องนอนของกุ่ยหมู่มีเสียงผีน้อยตนหนึ่งดังขึ้น “รายงานกุ่ยหมู่ เทพอี้มาถึงแล้วขอรับ”
“พาเขาไปที่ห้องโถง ข้าจะตามไปเร็วๆ นี้” กุ่ยหมู่ตอบเสร็จ สงบอารมณ์ตนเองอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปยังห้องโถงเมื่อครู่นี้
ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สะพายกระบอกลูกธนูและคันธนูขนาดใหญ่ถูกผีน้อยพาเข้าไปในห้องโถง
เมื่อเจี่ยนชิวเข้าไป ชายหนุ่มก็นั่งอยู่ทางซ้ายมือของห้องโถงกำลังจิบชาแล้ว
เจี่ยนชิวเข้าไปก็ทักทายว่า “เทพอี้ ไม่ได้เจอกันนาน”
“ไม่ทราบว่ากุ่ยหมู่เชิญข้ามี มีธุระอันใดหรือ” โฮ่วอี้ถาม
เจี่ยนชิวถามกลับไปว่า “เจ้าคิดอยากจะกลับตำหนักสวรรค์หรือไม่”
โฮ่วอี้ขมวดคิ้ว ยังไม่ทันตอบ เจี่ยนชิวก็พูดตามมาว่า “เจ้าลองคิดดูสิ ถึงอย่างไรภรรยาของเจ้าฉางเอ๋อร์ก็อยู่ในตำหนักสวรรค์ หากเจ้าไม่สามารถฟื้นฟูกลับไปเป็นร่างเทพได้ก็จะไม่สามารถพบเจอนางได้อีก”
โฮ่วอี้ที่เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ตอบอย่างสงบนิ่งว่า “ชะตาร่วมฉันท์สามีภรรยาสิ้นสุดลงแล้ว ไยจึงต้องฝืนโชคชะตาด้วย”
“เจ้าคิดเช่นนี้จริงๆ หรือ” เจี่ยนชิวถามอีกครั้ง
“ใช่” โฮ่วอี้พูดจบก็วางถ้วยชาลง “หากกุ่ยหมู่มีเพียงเรื่องนี้ ข้าก็ได้ตอบไปแล้ว หากมีเรื่องอื่น โปรดพูดมาตรงๆ”
“…ก็ได้” เจี่ยนชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดว่า “ข้าอยากรบกวนเจ้าช่วยข้ายิงคนๆ หนึ่ง”
“ใครหรือ”
“สามีของปฐมราชินีหยวนชู”
โฮ่วอี้ขมวดคิ้ว “เขามีความแค้นอะไรกับเจ้าหรือ เจ้าน่าจะรู้ว่าแม้ข้าจะเห็นแก่บุญคุณที่ครานั้นเจ้าขอให้ซีหวังหมู่ช่วยข้าไว้ ข้าก็ไม่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์”
“เพราะว่าเขาปฐมราชินีไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี เพียงไม่กี่วัน จำนวนวิญญาณเร่ร่อนและผีร้ายก็มีจำนวนสะสมมากกว่าล้านปีที่ผ่านมา เจ้าคิดว่าเขาบริสุทธิ์หรือ”
“เท่าที่ข้าทราบ ที่ตอนนี้มีวิญญาณเร่ร่อนและผีร้ายมีจำนวนมากล้วนเป็นเพราะจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าของเรากำลังถูกจักรวาลแอตแลนอะไรนั่นกัดกร่อน ไม่น่าจะเกี่ยวกับคนผู้นี้นะ”
“เกี่ยวสิ” เจี่ยนชิวพูดอย่างหนักแน่น “ข้าใช้ความเป็นเทพของข้ารับรองได้”
โฮ่วอี้ชะงัก…
เจี่ยนชิวพูดต่อไปว่า “ขอเพียงเรื่องนี้สำเร็จ ข้ายอมขอให้เทียนตี้ถอนโทษของเจ้า ให้เจ้าได้ตำแหน่งเทพกลับคืน ถึงครานั้นเจ้าอยากจะกลับไปหาฉางเอ๋อร์ก็ดี หรือจะช่วยขจัดอันตรายแก่ผู้คนต่อไปล้วนสามารถทำได้ตลอดไป และมีพื้นที่ให้แสดงฝีมืออย่างไม่มีที่สิ้นสุด”
“…เขาเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงฉับพลันของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในยามนี้จริงๆ หรือ” โฮ่วอี้ถาม
“แน่นอน” เจี่ยนชิวมั่นใจมาก
โฮ่วอี้เงียบครู่หนึ่ง “ข้าจะลองไปดู หากเป็นอย่างที่เจ้าพูดจริงๆ แม้จะต้องตายหมื่นครั้ง ข้าก็จะกำจัดเขา”
“ได้ แต่ข้ามีเงื่อนไข”
“กุ่ยหมู่เชิญว่ามา”
“ไม่ว่าอย่างไร ห้ามนำสิ่งที่ข้าพูดในวันนี้และเรื่องที่เจ้ามาพบข้าแพร่งพรายออกไป”
“ย่อมได้” โฮ่วอี้ไม่ได้อยากแพร่งพรายออกไปตั้งแต่แรกจนถึงบัดนี้ ทว่าเขาก็เตือนว่า “ข้าได้ยินมาว่าปฐมราชินีห่วงใยสามีท่านนี้มาก ไม่ว่าต่อไปข้าจะเลือกอย่างไร หวังว่ากุ่ยหมู่อย่าเอาไข่ไปกระทบหิน”
“ข้ารู้แล้ว ถึงอย่างไรข้าก็กลัวตายที่สุด มิเช่นนั้นก็คงไม่มาอยู่ยมโลกหรอก” เจี่ยนชิวตอบเย้ยหยันตนเอง
โฮ่วอี้ถอนหายใจ “เทียนโฮ่วถูกประหารชีวิตแล้ว หากเจ้าอยากกลับไป คิดว่าไม่ยาก”
“อยู่ที่นี่ก็ไม่เลว อิสระเสรี ไม่ต้องถูกคอยจับผิด” เจี่ยนชิวตอบ
“เจ้าสบายใจก็ดี” เมื่อพูดจบ โฮ่วอี้ก็ลุกขึ้น “ลาก่อน”
“ขอให้เจ้าประสบความสำเร็จ” เจี่ยนชิวลุกขึ้นส่ง ท่าทีมาดมั่นว่าโฮ่วอี้ต้องยิงต้าซือมิ่งแน่นอน
โฮ่วอี้ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่ว่าก่อนที่เขาจะจากไปได้กำชับกุ่ยหมู่ว่า “ปฐมราชินีเป็นเทพผู้บุกเบิกอันดับหนึ่ง หากเจ้าทำให้นางขุ่นเคือง เทียนตี้ก็ช่วยเจ้าไม่ได้ ดูแลตนเองด้วย”
“แต่…” เจี่ยนชิวอยากจะพูดว่าไม่แน่เสมอไป
แต่โฮ่วอี้จากไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขารู้ดีว่าหากเขายิงสามีที่ปฐมราชินีห่วงใยที่สุดคนนั้นตายจริงๆ เขาต้องตายแน่นอน
แต่เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ครานั้นหลังจากที่เขายิงบุตรชายของซีเหอตาย เจี่ยนชิวเชิญซีหวังหมู่มาช่วยรักษาชีวิตของเขาไว้และให้เขายังคงมีพลังวิเศษต่อไป เขาก็เต็มใจไปยิง
…
ขณะเดียวกัน ในโลกเจดีย์ อินหลิวเฟิงทำหน้าที่แทนเอ้อร์เหมา โดยการมัดมังกรยักษ์ไว้อย่างแน่นหนา
กู้จื่อเฟิงก็กำลังคุยกับเหล่าผู้แข็งแกร่งประจำตระกูลต่างๆ ถึงแม้เขาจะใช้ตบะไม่ได้ แต่เขาก็สามารถโน้มน้าวผู้แข็งแกร่งจนเชื่อสนิทใจได้
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางกำลังปกป้องสองพ่อลูกอยู่ข้างๆ
เจ้าตัวน้อยในครานี้เขาไม่ได้ลืมตาอีกแล้ว เขาพิงอกของท่านพ่อราวกับนอนหลับไปแล้ว
ทว่าท่วงท่าหายใจเข้าออกพร้อมกันของสองพ่อลูกยังคงดำเนินต่อไป
เยี่ยนอวี๋สัมผัส ‘ปรากฏการณ์พิลึก’ นี้ นางรับรู้ได้ว่าในระหว่างนี้ อาการบาดเจ็บของสามีนางดีขึ้นไม่น้อย ส่วนลูกของนางก็กลับมาอ้วนพีจากเมื่อครู่นี้ที่ผอมลงไป
มหัศจรรย์จริงๆ เยี่ยนอวี๋ทอดถอนใจ จิตเหนือสำนึกของนางยังคงสัมผัสสองพ่อลูกอย่างละเอียด
และในระหว่างนี้ สิ่งที่เยี่ยนอวี๋ไม่รู้คือ ดอกไม้บนหน้าผากของนางเปล่งแสงสีม่วงอร่ามออกมา มันค่อยๆผสานรวมกับแสงสีม่วงที่แผ่ซ่านออกมาจากต้าซือมิ่งในยามนี้
ดังนั้น…
วิ้ง…
ลมปราณอัศจรรย์ของต้าซือมิ่ง ‘เกี่ยว’ จิตเหนือสำนึกของภรรยาของเขาไว้ในครานี้ ทำเอาปฐมราชินีเยี่ยนชะงักเล็กน้อย แต่นางก็พบในทันทีว่าเหมือนกับว่านางกำลังผสานเข้ากับปราณของสองพ่อลูก
อินหลิวเฟิงที่มัดมังกรยักษ์เสร็จกลับมาเห็นสองพ่อลูกหรงอดส่งเสียงประหลาดใจไม่ได้ “เอ๋ นี่กำลังจะร่วมบำเพ็ญทั้งครอบครัวหรือ”
เพียงประโยคเดียวทำให้กู้จื่อเฟิงที่เพิ่งกลับมาหลังจาก ‘จัดการ’ เหล่าผู้แข็งแกร่งประจำตระกูลต่างๆเสร็จแล้วชะงักงัน แต่เขาก็พบในทันทีว่าเยี่ยนอวี๋ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันกับสองพ่อลูกแล้ว
ถึงอย่างไรเขาแค่ใช้ตบะไม่ได้ แต่พลังจิตสัมผัสของเขายังคงไวยิ่งนัก
“เป็นครอบครัวที่มหัศจรรย์จริงๆ” อินหลิวเฟิงจำเป็นต้องพูดว่า “บำเพ็ญตบะพร้อมกันได้ คงเป็นบุคคลที่อดีตไม่มีปรากฏมาก่อน ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดเหมือนอีกแล้ว”
กู้จื่อเฟิงเงียบ… แต่เขาเห็นได้ว่าเยี่ยนอวี๋ที่ผสานเป็นหนึ่งกับสองพ่อลูก ดอกไม้สีม่วงรูปมงกุฎที่อยู่บนหน้าผากนางกำลังเปล่งแสงดาวระยิบระยับ อีกทั้งในระหว่างนี้แสงดาวเหล่านี้ยังค่อยๆ แผ่ซ่านออกมาจากวงแหวนฝึกญาณของพวกเขา ผสานเข้าไปในโลกของเจดีย์แห่งนี้
“นี่มัน…” กู้จื่อเฟิงประหลาดใจ
แม้แต่เยี่ยนอวี๋อันที่จริงนางเองในยามนี้ก็ประหลาดใจมาก แต่นางปล่อยให้พลังที่แผ่ซ่านออกไปเหล่านี้สัมผัสโลกในเจดีย์แห่งนี้แล้ว
จากนั้น…
