เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 626 ปิดประตูปล่อยเสือดาว ต้าซือมิ่งจอมหึง

ตอนที่ 626 ปิดประตูปล่อยเสือดาว ต้าซือมิ่งจอมหึง

แทบจะในเวลาเดียวกัน…

“เนะ…”

เด็กน้อยที่จู่ๆ ไปอยู่ในซอกคอของท่านพ่อก็ลืมดวงตาทั้งคู่ขึ้น บังเอิญเห็นมังกรยักษ์ข้างหลังฟื้นผ่านไหล่ของท่านพ่อเขา ดวงตาทั้งสองคู่สบเข้ากันพอดี…

เยี่ยนเสี่ยวเป่ากะพริบดวงตากลมโต มืออ่อนนุ่มน้อยๆ ค่อยๆ งอราวกับลูกเสือดาวตัวน้อยพร้อมจะแผลงฤทธิ์

จากนั้น…

ตูม

เนะ

มังกรยักษ์ระเบิด ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหน่อมแน้มของเด็กน้อย จากนั้น…

วิ้ง

ค้อนเล่มจิ๋วของเยี่ยนเสี่ยวเป่าปรากฏขึ้น

ฟู่

มังกรยักษ์ที่กลายเป็นกลุ่มควันหายไปทันที เพราะเมื่อเด็กน้อยเห็นค้อนจิ๋วที่หดเล็กลงมาก มีขนาดใหญ่ไม่เท่าหนึ่งส่วนสามของกำปั้นด้วยซ้ำ เขาก็งุนงง

มังกรยักษ์ตัวนั้นจึงหายตัวไปทัน…

พูดเป็นเล่น แม้มันจะอยากกินทารกตัวนั้นมาก แต่ความหวาดกลัวจากการถูกต้าซือมิ่งสืบค้นวิญญาณและดูดกลืนพลังก็ทำให้มันเลือกที่จะหนีเป็นสิ่งแรก

และเมื่อมันหนี อินหลิวเฟิงก็ลุกพรวด “ให้ตายเถอะ หนีไปได้อย่างไรกัน”

ต้องรู้ว่าเชือกที่เขาใช้มัดมังกรยักษ์มาจากปู่จิ่วเชียวนะ ตามหลักแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่มังกรยักษ์จะหลุดพ้นจากพลังชั่วร้ายของปู่จิ่วอิงได้ ดังนั้น… อย่าว่าแต่อินหลิวเฟิงที่ลุกพรวดเลย กู้จื่อเฟิงเองก็เดินขึ้นไปตรวจสอบเชือกเส้นนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขารับรู้ได้ว่าในเชือกเส้นนั้นยังคงมีพลังความชั่วร้ายอยู่มากมาย ซึ่งเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากการผูกมัดของจิ่วอิงในครานั้นได้

บัดนี้ มังกรยักษ์ตัวหนึ่งในโลกใบน้อย มังกรยักษ์ที่สุดแสนจะธรรมดากลับหลุดพ้นไปได้

“หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับอักษรศักดิ์สิทธิ์บนหน้าผากของมัน” กู้จื่อเฟิงได้แต่คาดเดาเช่นนี้

“มิใช่หรอก” ต้าซือมิ่งที่ตื่นขึ้นมาแล้วกลับปฏิเสธการข้อสันนิษฐานข้อนี้

ทว่าเขาเพิ่งจะเอ่ยปาก เด็กน้อยในอ้อมอกของเขาก็ปล่อยโฮเสียงดังขึ้นมา

“เนะ… อ้ะ แงงงง…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ร้องไห้ฟูมฟาย รีบนำค้อนขนาดเล็กเป็นพิเศษของตนให้ท่านพ่อเขาดู อีกทั้งยังพูดไม่ได้อีก เขาร้อนใจจนน้ำตานองหน้า

หรงอี้ลูบศีรษะของเด็กน้อยทีหนึ่ง “ร้องอะไรกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”

ก็ เล็กลง เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองท่านพ่อของเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างไม่พอใจ และยังส่งกระแสจิตให้ท่านพ่อเขาว่า ค้อน เป่า เล็กลง เรื่องใหญ่

“ตัวเจ้าเล็กลง ค้อนก็ต้องเล็กลงตามไปด้วย เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ” หรงอี้ย้อนถาม

เยี่ยนเสี่ยวเป่า “o(╥﹏╥)o”

เขาที่เศร้ายิ่งกว่าเดิม หน้าเสียไปหมดแล้ว

เยี่ยนอวี๋จูบแก้มเด็กน้อย “เสี่ยวเป่าไม่เสียใจนะ รอเจ้าโตแล้ว มันก็จะโตตามเจ้า เจ้าดูสิก่อนหน้านี้เจ้าโตแล้วค้อนก็โตเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

“เนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยื่นมือออกไปหาท่านแม่ รู้สึกว่าท่านพ่อไม่รักเขา เขาต้องการเข้าไปอยู่ในอ้อมอกนุ่มนิ่มของท่านแม่เพื่อขอคำปลอบโยน พ่อไม่ดี

น่าเสียดายเขายังไม่ทันโถมตัวเข้าไปก็ถูกท่านพ่อของเขารวบกลับมาในอ้อมอกแล้ว “เด็กดี”

“อ้ะเนะๆ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้องไห้พร้อมพูดว่า เป่ายังคงเสียใจมากอยู่ดี ค้อนจิ๋วใช้ไม่ได้แล้ว

ท่านพ่อของเขาจึงพูดขึ้นว่า “ยังใช้การได้ดีเหมือนเดิม เมื่อครู่นี้เจ้าควรขว้างออกไป เจ้าสัตว์เลื้อยคลานตัวนั้นต้องหมอบลงแน่”

“เนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเงยหน้ามองท่านพ่อของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยคำถาม ‘จริงหรือ’

“แน่นอน” หรงต้าซือมิ่งที่ลูบศีรษะโล้นๆ ของเด็กน้อยเสร็จ เขาก็อธิบายเสียงเบาว่า “ตราบใดที่เจ้าต้องการให้มันหมอบ มันก็จะหมอบ ขึ้นอยู่กับเจ้า ไม่ใช่ขนาดของค้อน”

“อ้ะเนะๆ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้ากึ่งเข้าใจกึ่งไม่เข้าใจและยังชี้ไปใกล้ๆ “เนะๆ…” เป่าไปจับเดี๋ยวนี้ เป่ารู้ว่าหนอนใหญ่ๆ หนีไปไหนแล้ว

“ไปเถอะ” ต้าซือมิ่งปล่อยมือจริงๆ

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่บินขึ้นมาก็ทำท่าจะบินไปทางห้องโถงที่ขังทารกไว้ เยี่ยนอวี๋ยื่นมือเข้ามาทำท่าจะห้าม แต่สามีของนางโอบนางเข้ามาในอ้อมแขน ไม่ให้นางขัดขวาง

“เสี่ยวเป่า…” เยี่ยนอวี๋บีบแขนต้าซือมิ่งแน่น “มังกรตัวนั้น…”

“เสี่ยวเป่าจัดการได้” หรงต้าซือมิ่งที่ลูบเอวบอบบางของภรรยาพูดว่า “หลังจากที่มันสูญเสียพลังส่วนหนึ่งของข้าไป มันก็เป็นเพียงมังกรที่มีพลังต่อสู้พอๆ กับหลิวเฟิงเท่านั้น”

อินหลิวเฟิงที่เดิมทีเป็นห่วงและตามไปแล้วต้องสะดุดกับคำพูดนี้ทันที พลังการต่อสู้ของเขาทำไมหรือ เขา… เขาอีกแล้ว…

เยี่ยนเสี่ยวเป่าในครานี้มุดกลับไปในตำหนักแล้ว “เนะ”

“ท่านเสี่ยวเป่า” อินหลิวเฟิงยังคงตามไปอย่างเป็นห่วง

ทว่าอินหลิวเฟิงเห็นว่าค่ายกลต้อมห้ามยังไม่สลายไป เขาก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ คอยดูอยู่ข้างนอก “ท่านเสี่ยวเป่า ท่านระ…”

“เนะ”

ทันทีที่เยี่ยนเสี่ยวเป่าเข้าไป เขาก็รู้ว่ามังกรยักษ์ซ่อนตัวอยู่ใน ‘ไข่มุก’ ครานั้นเขาก็เรียกค้อนจิ๋วของเขาออกมาอีกครั้งและใช้ค้อนทุบลงไปที่ ‘ไข่มุก’ เม็ดนั้นทันที

จากนั้น… อินหลิวเฟิงยังไม่ทันพูดจบ เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ทุบลงไปอย่างแม่นยำจนมังกรยักษ์ตัวนั้นร้องดังลั่น

ไข่มุกสีดำเม็ดนั้นระเบิดเสียงดัง ปัง กลายเป็นมังกรยักษ์ทันที

อินหลิวเฟิงตกใจ “ที่แท้ไข่มุกเม็ดนี้คือคือมุกมังกรของมังกรตัวนี้ มันหลุดจากพันธนาการของปู่จิ่วโดยการสับเปลี่ยนร่างผ่านไข่มุกเม็ดนี้ ถือได้ว่าเป็นกลยุทธ์จักจั่นลอกคราบที่ไม่เลวเลยทีเดียว”

น่าเสียดาย…

“อ้ะเนะ”

ค้อนจิ๋วที่มีขนาดเท่าลูกกวาดเม็ดหนึ่งของเยี่ยนเสี่ยวเป่าทุบศีรษะของมังกรยักษ์ตัวนั้นเสียงดัง ตุบ ทันที มันนอนลงกับพื้น

อินหลิวเฟิง “…เจ๋ง” เขาคิดมากไปเองสินะ

“ฮ่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าจับค้อนจิ๋วคืนกลับมาอย่างพึงพอใจ และหัวเราะเสียงประหลาดออกมา “ฮ่า…” ค้อนของเป่าฉุดยอดจริงๆ สนุกจังเลย…

หรงต้าซือมิ่งที่ยังคงโอบภรรยาไว้ยิ้มเล็กน้อยพูดว่า “ดูสิ”

เยี่ยนอวี๋ที่เพิ่งจะโล่งอกจิ้มแผ่นอกของต้าซือมิ่ง “เจ้านี่ก็ใจใหญ่จริงๆ เสี่ยวเป่ายังเด็กขนาดนี้”

หรงอี้ที่ยกมือขึ้นจับมือของภรรยาไว้ เขาก็จูบหน้าผากของนาง ระลอกคลื่นก่อตัวในดวงตาสีม่วง “สามีของเจ้าไม่ใช่แค่หัวใจที่ใหญ่นะ”

เมื่อพูดจบ… ต้าซือมิ่งที่ประคองคอขาวเนียนของภรรยาไว้ เขาก็ประกบริมฝีปากลงบนปากสีแดงราวกับดวงอาทิตย์ใบนั้น จมูกสูงโด่งยังคลอเคลียกับจมูกของนางเบาๆ “ภรรยา…”

น้ำเสียงนี้ เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความเสน่หาไม่รู้จบ ทำเอาเยี่ยนอวี๋ที่ได้ยินชะงักเล็กน้อย…

ริมฝีปากค่อนข้างเย็นของต้าซือมิ่งก็ประกบลงบนปากของนางอีกครั้ง “เตร็ดเตร่ไปมา เจ้ากลับเตร็ดเตร่เข้ามาในอ้อมกอดของข้าก่อน”

ที่แท้แล้ว…