ตอนที่ 645 ไม่มีอะไรที่ต้าซือมิ่งทำไม่ได้ ภรรยามาอันดับหนึ่ง
เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น
แคร่ก
ใบหน้าที่หนาแน่นของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นใบนั้นร้าวอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะส่วนที่ต่อกับท่านแม่เยี่ยน…
แคร่ก
ใบหน้าของจางอวิ๋นเมิ่งทั้งใบร่วงลงมาจากใบหน้าของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นต่อหน้าทุกคนอย่างเหลือเชื่อ
ร่วงลงมาแล้ว ร่วงลงมาแล้ว
มันร่วงลงมาและถูกต้าซือมิ่งรับไว้และยังถูกเขาใช้แสงสีเขียวชั้นหนึ่งห่อหุ้มไว้
ไม่เพียงเท่านี้…
ซู่
ต้าซือมิ่งที่จู่ๆ ผมสีดำเปลี่ยนเป็นสีฟ้า แสงสีฟ้าที่ไหลออกมาจากรอบกายเขากลายเป็นลูกเขียดตัวน้อยนับพันตัวในครานี้ พวกมันรุมเข้าหาใบหน้าขนาดยักษ์ที่หนาแน่นของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นตนนั้น
เรื่องราวพลิกผันเช่นนี้
ฉากเช่นนี้
เพียงพอที่จะทำให้เจี่ยนชิวเผยสีหน้าประหลาดใจ เพราะว่านี่คือสิ่งที่นางคาดคิดไม่ถึงเลย ถึงอย่างไรเท่าที่นางทราบ ต้าซือมิ่งนั้นอ่อนแอมาก เขาสามารถแตกสลายได้ทุกเมื่อ เหมือนกับแดนมืดนั่น
ทว่า…
วิ้ง
วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นที่ถูกแสงสีฟ้าจางๆ แทงทะลุ มันยังไม่ทันร้อง กรู ออกมาสักคำด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการคัดค้านอื่นใด มันก็แตกสลายแล้ว เพราะว่าพลังของต้าซือมิ่งทำลายมันโดยการรื้อมันออกจากรากอย่างสมบูรณ์
เจี่ยนชิวกลั่นหลอมวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นอย่างไร ต้าซือมิ่งก็กำจัดมันอย่างนั้น เพราะว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับวิชาต้องห้ามเป็นอย่างดี แม้ในตอนแรกเริ่มจะไม่เข้าใจ แต่ตราบใดที่เขาได้เห็นและศึกษาเพียงครู่หนึ่ง เขาก็จะเข้าใจได้
ถึงอย่างไรเขาแซ่หรงชื่ออี้ ในสายเลือดของเขาสืบทอดมนต์มืดที่น่าสะพรึงที่สุด มันมีพลังทำลายล้างที่ชั่วร้ายที่สุด ตัวเขาเองคือแหล่งกำเนิดการทำลายล้างอยู่แล้ว
เขากลับชาติมาเกิดเป็นหมื่นชาติ เพียงเพื่อหลอมรวมแหล่งพลังทำลายล้างทั้งหมดเข้ามาในร่างกายอย่างกลมกลืน ไม่ถูกแว้งกัด ดังนั้นเขาจึงรู้จักความชั่วร้ายทั้งหมดในโลก แม้บัดนี้เขาไม่ได้อยู่จุดสูงสุด แต่การที่เจี่ยนชิวใช้วิชาต้องห้ามต่อหน้าเขาก็เหมือนกับการกวัดแกว่งขวานหน้าหมู่บ้านหลู่ปาน ไม่รู้จักประมาณตน ดังนั้น…
“อ้ะเนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าส่งเสียงให้กำลังใจท่านพ่อเขา ครานี้คนอื่นเพิ่งพบว่าต้าซือมิ่งยังอุ้มลูกอยู่เลย
“มารดามันเถอะ นี่ข้าได้เห็นต้าซือมิ่งหล่อเหลาเอาการได้อย่างสง่าและสบายเช่นนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ” อินหลิวเฟิงบอกว่าเขานับครั้งไม่ได้แล้ว
แต่มีเรื่องหนึ่งที่อินหลิวเฟิงมั่นใจได้ นั่นก็คือไม่ว่าครั้งไหน ต้าซือมิ่งมักจะเท่ระเบิด หล่อระเบิด จัดการได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้เลย
พูดได้ว่า… ตราบใดที่ต้าซือมิ่งลงมือ ก็ไม่มีคำว่าทำไม่ได้
เอ้อร์เหมาสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง “นายน้อยท่านอยู่กับชุนซิ่นจวินแก้ขัดไปก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าชาติหน้าชุนซิ่นจวินจะกลับชาติมาเกิดเป็นแม่นางก็ได้”
อินหลิวเฟิง “…”
ในเวลาแบบนี้ เหตุใดสิ่งที่ลูกน้องจอมทึ่มของเขาคิดจึงเป็นเรื่องนี้นะ เพราะว่าต้าซือมิ่งไม่หล่อพอ หรือว่ายังพลิกสถานการณ์ไม่เร็วพอ ยังไม่สนุกพอหรืออย่างไร
ที่สำคัญคือครานี้กู้จื่อเฟิงได้ยินแล้ว เขาได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว…
ชั่ววูบหนึ่ง เขาอยากจะจัดการผู้พิทักษ์จอมทึ่มบางคนให้ตายจริงๆ แต่ในขณะเดียวกัน
เปลี่ยน
เจี่ยนชิวคิดในใจ ใบหน้าดูสงบนิ่ง แต่กลับกระตุ้นไพ่ตายใบสุดท้ายที่นางสร้างไว้ในร่างกายของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้น ดังนั้นชั่วขณะที่นางคิดเช่นนี้…
ซู่
วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นที่สลายจู่ๆ ก็รวมตัวเป็นลวดลายบิดเบี้ยว เมื่อมันปรากฏขึ้น เยี่ยนอวี๋ก็หน้าเปลี่ยนสีทันที เพราะว่านางมั่นใจว่าสุดท้ายแล้วลวดลายเหล่านี้จะก่อร่างเป็นอักษรรูนที่บิดเบี้ยว ซึ่งสามารถทำร้ายสามีของนางได้
นี่คือไพ่ตายของเจี่ยนชิว สิ่งที่นางต้องการคือต้าซือมิ่งตายไปด้วย ไม่สามารถกลับชาติมาเกิดได้อีก ลืมปฐมราชินีเยี่ยนให้สิ้น จากนั้นนางจึงจะเข้าไปครอบครอง
ความคิดเช่นนี้เพ้อฝันไม่เบา แผนการเช่นนี้ก็ร้ายกาจและรอบคอบมาก
แต่ว่า… เยี่ยนอวี๋ไม่ใช่ของตาย
“เทวา อัสดง”
นางที่สะสมพลังไว้แต่แรกปรากฏขึ้นข้างหน้าสามีของนางก่อนที่อักษรรูนบิดเบี้ยวจะก่อตัวสำเร็จ นางกวัดแกว่งกระบี่ที่มีชื่อเสียงนิรันดร์ นั่นก็คือเทวาอัสดง
จากนั้น… ก็ไม่มีจากนั้นอีก
ซู่
กระบี่ไท่ชางที่ผ่ากลางอากาศทำให้ลวดลายอักษรเหล่านั้นสูญสลาย ไม่เหลือแม้แต่ซาก
ไม่เพียงเท่านี้… พลังอันแข็งแกร่งที่ระเบิดมาจากเทวาอัสดงยังทำให้เจี่ยนชิวที่แอบใช้ความคิดกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง จนนางเกือบจะกระอักเลือดออกมา แต่ถูกนางฝืนกลืนลงไป ทำให้สีหน้าของนางย่ำแย่สุดขีด
ทว่านางสวมผ้าคลุมศีรษะไว้ สายตาของทุกคนก็ถูกสองสามีภรรยาดึงดูดไป ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของนาง
ไม่สิ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย อย่างน้องกู้จื่อเฟิงก็เห็น เขาเหลือบมองเจี่ยนชิวด้วยหางตาทีหนึ่ง ทว่าเจี่ยนชิวในครานี้จู่ๆ กลับปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ…
“จอมโจรที่ไหนกัน” เจี่ยนชิวที่ตวาดเสียงดังก็โจมตีใส่อากาศด้วยลำแสงสีขาว ทำให้โลกีที่ซ่อนตัวอยู่ในความว่างเปล่าและผสานรวมเป็นหนึ่งกับความว่างเปล่าถูกจับ
“บัดซบ” โลกีเองก็ตกใจ
เจี่ยนชิวกลับส่งกระแสจิตว่า “ซัดฝ่ามือใส่ข้า”
โลกีจึงเข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามคือพันธมิตรของตน ขณะที่คิดเช่นนี้…
ปัง…
โลกีทำให้เจี่ยนชิวสมปรารถนา เขาซัดฝ่ามือที่รับมือได้ยากใส่นาง
พรวด
เจี่ยนชิวที่กระอักเลือดออกมา นางก็ร่วงลงมาบนพื้นราวกับว่าวที่เชือกขาด
“เจี่ยนชิว” เทพอัสนีรับกุ่ยหมู่ไว้
ยมราชฟันดาบลงไปที่โลกี “เจ้าคนพาล ไปตายซะ”
“วี้ด” ซีหวังหมู่พุ่งใส่โลกีที่กำลังคิดจะหนี แต่ขณะเดียวกันนั้นเอง…
เอื้อก
ต้าซือมิ่งที่แสดงความหล่อเหลาเสร็จก็ล้มป่วย เขาอาเจียนเลือดออกมา
เยี่ยนจื่อเยี่ยรีบประคองไว้และถามขึ้นทันทีว่า “น้องเขย เจ้า…”
“อ้ะเนะ” เจ้าตัวน้อยที่ลอยมาเหนือศีรษะของท่านพ่ออย่างรวดเร็ว ตัวของเขาก็มีใบไม้สีเขียวงอกออกมามากมาย และหมอกสีขาวอันเป็นเอกลักษณ์ปกคลุมท่านพ่อของเขาไว้
เยี่ยนจื่อเยี่ยยังไม่ทันได้คำตอบ เขาก็ถูก ‘กีดกัน’ ออกไปแล้ว “นี่มัน…”
“พี่ใหญ่วางใจ วิชาฟื้นฟูของเสี่ยวเป่าช่วยรักษาสามีได้” เยี่ยนอวี๋ที่เก็บกระบี่และกลับมา เมื่อนางเห็นสีหน้าของต้าซือมิ่งค่อยๆ ดีขึ้นก็โล่งใจเปราะหนึ่ง
ทว่า… ใบหน้าท่านแม่เยี่ยนใบนั้นที่อยู่ในมือของต้าซือมิ่งกลับอยู่ในสภาพเลือนรางในครานี้ เหมือนกับว่ากำลังสูญสลายไปพร้อมกับวิญญาณร้ายจิ่วจิ้น
นี่มัน…
