ตอนที่ 657 พิสูจน์ความจริง! อ่อยภรรยา!
เยี่ยนอวี๋ในครานี้พาทุกคนตามเจี่ยนชิวที่หนีไปไกลแล้ว และเจี่ยนชิวในครานี้ นางก็ยืมศพยมทูตดำคืนชีพแล้วจริงๆ อีกทั้งยังหายตัวกลับไปที่ตำหนักกุ่ยหมู่แล้ว นางคิดว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแน่นอน
“ฮึ” เจี่ยนชิวที่กลายร่างจากร่างงูกลับมาเป็นมนุษย์ ขณะที่นางยิ้มหยัน นางก็เดินเข้าไปในตำหนักกุ่ยหมู่อย่างผ่าเผย เหล่าผีน้อยในครานี้ย่อมไม่ขวางนาง
เจี่ยนชิวรู้สึกได้ใจยิ่งกว่าเดิม “ปฐมราชินี แม้เจ้าจะมีพลังและการรู้แจ้งที่ไม่ธรรมดา! แต่หากตัวข้าเจี่ยนชิวจะไป เจ้าก็ขัดขวางข้าไม่ได้ เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าจะกลับไปหาเจ้าแน่นอน!”
ขณะที่พูดเช่นนี้ เจี่ยนชิวก็มาถึงห้องบรรทมของตนเองแล้ว
“กุ่ยหมู่”
“กุ่ยหมู่…”
เหล่าผีน้อยที่อยู่ตลอดสองข้างทางต้อนรับกุ่ยหมู่เจี่ยนชิวอย่างนอบน้อม ทำให้เจี่ยนชิวยิ่งรู้สึกสบายใจและยิ่งรู้สึกพึงพอใจ แต่แล้ว… เมื่อนางเดินเข้าไปในเรือนห้องบรรทมของตน นางก็ต้องชะงักลง เพราะเยี่ยนอวี๋พากลุ่มคนของนางรอนางอยู่ในเรือนห้องบรรทม หน้าห้องบรรทมของตำหนักกุ่ยหมู่แล้ว รอให้กุ่ยหมู่เข้ามา
ยมราชที่เตรียมพร้อมแต่แรกก็ผนึกห้องบรรทมนี้ไว้ทันที
เทพอัสนีและซีหวังหมู่ก็ปิดกั้นทางหนีของกุ่ยหมู่อีกครั้ง
อินหลิวเฟิงยังทักทายอย่างกวนประสาทว่า “ไม่พบกันนาน สบายดีหรือไม่ ท่านกุ่ยหมู่”
“อ้ะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็มองกุ่ยหมู่อย่างโมโห แต่ไม่ใช่เพราะว่าในที่สุดเขาก็รู้ที่จริงแล้วเขาถูกกุ่ยหมู่จับไป แต่เป็นเพราะเขาไม่มีข้าวให้กินแล้ว
เมื่อคิดถึงอาหารที่ท่านพ่อเข้าทำให้ทาน ยังไม่ทันทำเสร็จด้วยซ้ำ ท่านแม่ของเขาก็พาพวกเขามาที่นี่เพื่อจับนังสารเลวนี่แล้ว เด็กน้อยจึงโมโหมาก “หลีหลี่!”
บรู๊ว! หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่ออกมาตามเสียงก็ถามขึ้นทันทีว่า “นายน้อยมีคำสั่งอะไรหรือ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าชี้ไปที่กุ่ยหมู่ พูดอย่างดุร้ายว่า “กัด! กัดนาง! ทำให้เป่าโมโห! เป่าอด ข้าวๆ! อ้ะ! อ้ะ…” เจ้าตัวน้อยโมโหจนส่งเสียงไม่หยุด (ทำให้ดูน่ารักกว่าเดิม)
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าน้อยเอง!” เฟนเลย์หันกลับมาทันที สายตาหมาป่านั่นจ้องกุ่ยหมู่อย่างดุร้าย
เจี่ยนชิวในครานี้ นางยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก
นางมองเยี่ยนอวี๋อย่างแค้นเคือง “เจ้าทำอะไรกับยมทูตไป! ต่ำช้า!”
“ใครกันแน่ที่ต่ำช้า! เจ้าจับเสี่ยวเป่าไม่ต่ำช้าหรือ” อินหลิวเฟิงทนไม่ไหว “แม้แต่เด็กน้อยที่น่ารักและอ่อนแอน่าสงสารเช่นนี้ เจ้ายังทำได้ลงคอ เจ้าน่ะชั่วร้ายที่สุด! ต่ำช้าที่สุด! น่าอายไร้ยางอายที่สุด!”
กู้จื่อเฟิง “…”
เขากำลังคิดว่า หมาป่าเฟนเลย์นี่คืออะไรกันแน่
ของแบบนี้เป็นถึงตัวละครที่สามารถต่อสู้กับเทียนตี้เพียงลำพังได้ถึงสองสามยกในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
แม้แต่มันยังรับนายน้อยเป็นเจ้านาย เจ้ากลับบอกว่านายน้อยเขาอ่อนแอน่าสงสาร?
ทว่าขณะที่เจี่ยนชิวลงมือ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่านายน้อยเขามีความสามารถเหลือเฟือ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่พังไม่เป็นท่า นางจึงไร้หัวใจและไร้ขีดจำกัดคุณธรรมจริงๆ! เด็กน้อยที่น่ารักและเด็กเช่นนี้ยังทำได้ลงคอ
ทว่าเยี่ยนอวี๋ยังมีอะไรจะถาม “บอกมาว่าเจ้าขโมยพลังของสามีข้าไปเพื่ออะไร”
“อยากรู้หรือ” เจี่ยนชิวยิ้ม “ท่านคิดว่า หม่อมฉันจะบอกท่านหรือ”
ซีหวังหมู่กลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่อีกต่อไป “เจี่ยนชิว! เจ้ากล้าดีอย่างไร! เหตุใดเจ้าจึงต้องลักพาตัวนายน้อย นายน้อยทำอะไรให้เจ้าขัดเคืองหรือ”
“นั่น นั่นน่ะสิ! แม้แต่ข้าวของเป่า! ก็ ไม่มี!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าส่งเสียงขึ้นด้วยความพะวงตลอดเวลา ทำเอาบรรยากาศที่เคร่งเครียดดูน่ารักเกินไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เยี่ยนจื่อเยี่ยอดลูบหลานชายน้อยไม่ได้ “กลับไปลุงจะทำอาหารให้เจ้าเยอะๆ เลย”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่พิงอ้อมอกของท่านพ่ออย่างน้อยใจก็บอกว่า “เป่า หิว!” ตอนนี้หิวจะตายแล้ว! รออาหารเยอะไม่ไหวหรอก
ทว่าเขาเพิ่งจะบ่นเสร็จ ท่านพ่อของเขาก็ ‘เสก’ ข้าวต้มถ้วยหนึ่งออกมาให้เขาแล้ว กำลังอุ่นและหอมด้วย หอมกลิ่นปลาซึ่งก็คือข้าวที่กำลังทำไม่เสร็จเมื่อครู่นี้!?
เยี่ยนเสี่ยวเป่าจับหน้าตนเองอย่างเหม่อลอย “เนะ?” ฝันอยู่หรือ
อย่าว่าแต่เสี่ยวเป่าคิดว่ากำลังฝันไปเลย แม้แต่เยี่ยนจื่อเยี่ยก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
แต่ต้าซือมิ่งก็พูดขึ้นว่า “พ่อเคยทิ้งอาหารของเจ้าเมื่อไรกัน”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากรีดร้องทันที เขารีบเอนตัวมาข้างๆ ถ้วยอาหารอย่างมีชีวิตชีวา “ป้อน ป้อนให้อิ่ม! ท้องหิว หิวตายแล้ว!”
ต้าซือมิ่งนำถ้วยวางไว้ในมือของลุงใหญ่ที่กำลังงุนงง ให้ลุงใหญ่ช่วยถือไว้ ส่วนเขาก็เริ่มป้อนเด็กน้อย ไม่ได้มองเจี่ยนชิวแม้แต่ปราดเดียว
พฤติกรรมของเขาและความจริงที่ว่าเขามอบความไว้วางใจให้ภรรยาช่วยเขาจัดการทุกอย่างแทนเขาและเขาก็ดูแลลูกอย่างสบายใจเช่นนี้ สำหรับเจี่ยนชิวแล้วคือหมื่นศรทะลุหัวใจที่แท้จริง
ดังนั้น… ในที่สุดเจี่ยนชิวก็ทนไม่ไหวแล้ว
“คุณชายหรง!” เจี่ยนชิวที่ตะโกนขึ้น ทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่าสะดุ้งตกใจทว่าเขายังคงอ้าปากกินข้าวก่อนจะหันไปมองเจี่ยนชิว
เจี่ยนชิวในครานี้ นางจ้องต้าซือมิ่งอย่างไม่ปิดบังอีก! “เจ้าจำข้าไม่ได้แม้แต่น้อยเลยหรือ!”
วู้ฮู้!
อินหลิวเฟิงมองไปที่ต้าซือมิ่งทันที! คิดไม่ถึงเลยว่ากุ่ยหมู่ที่มีข่าวลือกับเทียนตี้ไปทั่ว กลับ…
อินหลิวเฟิงแสดงสีหน้ายากแท้หยั่งถึง ไม่พูดอะไร
หากไม่ใช่เพราะเอ้อร์เหมาสลบไปเพราะยังไม่ฟื้นตัวดี เกรงว่าเขาคงพูดความในใจของนายน้อยจวนเขาออกมาแล้ว
ทว่าแม้เอ้อร์เหมาไม่ได้ตื่นมาพูดอะไร แต่สายตาทุกคู่ที่มองต้าซือมิ่งเต็มไปด้วยความลุ่มลึก โดยเฉพาะสายตาของเยี่ยนอวี๋ ลุ่มลึกที่สุด
เยี่ยนอวี๋คิดไม่ถึงจริงๆ ว่านางจะทายถูก กุ่ยหมู่ชอบเจ้าหมอนี่จริงๆ ด้วย แต่ว่า… ต้าซือมิ่งมองภรรยาของเขาด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์แล้ว สายตาคู่นั้น แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรก็เพียงพอที่จะบอกกับภรรยาของเขาว่าเขาไม่ได้ชอบกุ่ยหมู่คนนี้
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วบอกว่า บางทีเจ้าอาจจะจำไม่ได้?
ต้าซือมิ่งยังคงมองภรรยาอย่างไร้เดียงสา สายตาคู่นั้น… เหมือนกับลูกของเขาไม่มีผิด!
ถึงอย่างไรเยี่ยนอวี๋ก็ได้ตัดสินใจไปแล้วว่าสองพ่อลูกเหมือนกันและหันกลับไปมองกุ่ยหมู่ “สามีข้าต้องจำอะไรได้หรือ เจ้าลองพูดมาสิ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”
ต้าซือมิ่งเขยิบเข้ามาชิดเยี่ยนอวี๋ ป้อนเด็กน้อยพลางกล่าวว่า “ข้ามองคนที่หน้าตา ตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่หลายพันล้านปีก่อนแล้วยังจะตกหลุมรักผู้ใดได้ ข้าไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย”
“เป็นไปไม่ได้!” เจี่ยนชิวเสียสติ “เป็นไปไม่ได้! เจ้าจำผิดแล้ว”
