ตอนที่ 684 ถูกจับ
“ระเบิด”
จวนซวีที่ระเบิดตัวเองอีกครั้ง เขาก็ส่งกลิ่นอายของไท่เฮ่าพวกเขาทั้งสามเข้าไปในแดนมรณะ
จวนซวีที่ฉลาดจริงๆ เขารู้ว่าไม่ว่าเมื่อใดก็ไม่สามารถทำภารกิจสำเร็จได้ตามแผนเดิม ดังนั้น…
เขาระเบิดตนเองอีกครั้ง ส่ง ‘ไท่เฮ่าพวกเขา’ ไป เพื่อไม่ให้เยี่ยนอวี๋พบว่าเขาอยู่เพียงลำพังและยังใช้เหยื่อล่อพวกเขา ส่วนตัวเขาเองก็กำลังสลายแล้ว เขาที่ระเบิดตนเองอีกครั้งเริ่มสลายแล้ว
“จวนซวี” เจ้าแม่หนี่ว์วาที่ดูถึงตรงนี้น้ำตาคลอ
ทว่าไท่เฮ่าอดเตือนไม่ได้ว่า “ควบคุมอามรณ์ด้วย มิเช่นนั้นด้วยความสามารถของสองสามีภรรยานั่น แม้เราจะซ่อนอยู่ที่นี่ก็คงถูกจับได้”
เจ้าแม่หนี่ว์วารู้เรื่องนี้ดี นางจึงทำได้เพียงข่มอารมณ์ทั้งหมดไว้ จักรพรรดิเปลวเพลิงก็เช่นกัน พวกเขาทำได้เพียงมองดูจวนซวีสลายไปอย่างไม่สามารถทำอะไรได้
ไม่มีคำว่าเจอกันใหม่อีก จากกันตลอดไปแล้ว
เห็นได้ชัดว่าจวนซวีล่วงรู้ถึงชะตากรรมของตนเอง เขาต้องการพูดเพียงว่า “การใหญ่สวรรค์เก้าชั้นฟ้าต้องฝากไว้กับพวกเจ้าแล้ว”
เมื่อสิ้นเสียง จวนซวีก็กลับสู่ธรรมชาติ
เมื่อเยี่ยนอวี๋พวกเขามาถึงก็เห็นจวนซวีที่ค่อยๆ สลายกลายเป็นควันสีดำแล้ว ไม่ทันได้เจอหน้าครั้งสุดท้าย เพราะเขาสลายไปอย่างรวดเร็ว
“เขาส่งไท่เฮ่าพวกเขาไปไกลแล้ว ข้าสัมผัสพวกเขาไม่ได้เลย” ซีหวังหมู่รู้สึกเรื่องซับซ้อนนัก ทั้งทุกข์ทั้งโมโห มากกว่านั้นคือความคับแค้น คับแค้นใจที่เหตุใดต้องเดินมาถึงจุดที่ต้องตายกันไปข้าง
เยี่ยนอวี๋กลับเงียบครู่หนึ่ง พูดอย่างสงบว่า “หากจวนซวีดูดพลังของเซวียนหยวนไป เขาคงไม่สลายในทันทีที่ระเบิดตนเอง”
เมื่อเยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้น… ไท่เฮ่าใจเต้นแรง แต่เขายังคงข่มอารมณ์ไว้ และยังกดหนี่ว์วาและจักรพรรดิเปลวเพลิงไว้ล่วงหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาว่าอย่าแผ่ซ่านกลิ่นอายใดๆ ออกมา
ฉลาดเกินไปแล้ว
รอบคอบมากด้วย
เยี่ยนอวี๋ ปฐมราชินีเยี่ยน…
นอกจากจะมีตบะที่แข็งแกร่งกว่าในอดีตแล้ว นางยังละเอียดรอบคอบมากกว่าเดิม
นี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
ไท่เฮ่ากังวลว่าเยี่ยนอวี๋จะไม่ไล่ตามเข้าไปในแดนมรณะ กระทั่งคิดได้ว่าพวกเขาส่งเซวียนหยวนไปยังตำหนักสวรรค์แล้ว
ถึงแม้ว่าตามหลักแล้ว นางไม่มีทางเดาได้ ไม่มีทางแน่นอน ทว่า… เยี่ยนอวี๋คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง “เซวียนหยวนอาจจะออกจากหลุมศพไปแล้ว”
“ให้ตายเถอะ” ไท่เฮ่าสบถในใจ ทำท่าจะลงมือแล้ว
ทว่าในขณะเดียวกัน…
“อ้ะเนะ?”
เด็กน้อยที่เดิมทีนอนหลับไปแล้ว เด็กน้อยที่ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆภายใต้การปกป้องของท่านพ่อของเขาจู่ๆก็ตื่นขึ้นมา และมองเข้าไปยังที่ที่มืดสนิทข้างหน้า
วิ้ง
ระหว่างคิ้วของต้าซือมิ่งแผ่ซ่านแสงที่สว่างกว่าเดิมออกมาในครานี้
เด็กน้อยขยี้ตาด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ชี้ไปข้างหน้า หน้าตายังดูงัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น “เนะ?”
“เป็นอะไรหรือ” เยี่ยนอวี๋ถามเด็กน้อยทันทีและมองสามีของนาง
หรงอี้สัมผัสระหว่างคิ้วของตนเองอีกครั้ง “ข้าจะเข้าไปดูกับเด็กน้อยก่อน” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้า เขาสามารถรับรู้ถึงเจตนาบางอย่างคล้ายกำลัง ‘อัญเชิญ’ เขา
เยี่ยนอวี๋ดึงเขาไว้ทันที “ปลอดภัยหรือไม่”
“วางใจเถอะ” หรงอี้กอดภรรยาปลอบประโลมนาง “รอข้านะ”
เยี่ยนอวี๋กลับไม่สามารถวางใจลงได้ “ข้าจะเข้าไปกับพวกเจ้า”
“เช่นนั้นซีซี…” ซีหวังหมู่และคนอื่นๆ ก็อยากตามเข้าไปด้วย
ทว่าเยี่ยนอวี๋ห้ามไว้ว่า “พวกเจ้าคอยอยู่ที่นี่ หากผ่านไปหนึ่งเค่อแล้วข้ายังไม่ออกมา พวกเจ้าจงกลับไปตำหนักสวรรค์ทันที บอกเทียนตี้ว่าเซวียนหยวนออกไปแล้ว”
“หรือว่าเราให้ใครสักคนออกไปบอกเทียนตี้ตอนนี้เลย” กู้จื่อเฟิงเสนอ “สถานการณ์บัดนี้ซับซ้อน หากจักรพรรดิเซวียนหยวนออกไปแล้วจริงๆ ด้วยความสัมพันธ์ของเขาและเทียนตี้ หากไม่มีผู้ใดบอกกล่าวล่วงหน้า เทียนตี้ต้องไม่ป้องกันตนเองแน่นอน”
“ดี เม่ยเอ๋อร์ เจ้าพากู้จื่อเฟิงออกไปก่อน” เยี่ยนอวี๋จัดแจงและกำชับว่า “ระวังตัวด้วย หากไม่สามารถออกไปได้อย่างปลอดภัยก็จงกลับมารอข้าที่นี่”
“เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่” เม่ยเอ๋อร์รับคำสั่งเสร็จก็พากู้จื่อเฟิงไปแล้ว กู้จื่อเฟิงไม่ทันพูดอะไรด้วยซ้ำ
ไท่เฮ่าที่ซ่อนตัวอยู่แทบจะระเบิดอารมณ์ แต่เขาจะระเบิดไม่ได้ ห้ามเคลื่อนไหว ห้ามให้กลิ่นอายใดๆ เล็ดลอดออกไป
เจ้าแม่หนี่ว์วาและจักรพรรดิเปลวเพลิง พวกเขาข่มอารมณ์ไว้อย่างยากลำบากยิ่งกว่า ถึงอย่างไรสภาวะทางจิตใจของพวกเขาก็สู้ไท่เฮ่าไม่ได้
ทว่าบัดนี้พวกเขาล้วนรู้ว่า หากพวกเขาถูกจับได้ เช่นนั้นจวนซวีก็ตายเสียเปล่าจริงๆ หากพวกเขาอดกลั้นไว้ได้ ตราบใดที่ครอบครัวปฐมราชินีเข้าไป ทุกอย่างก็จะสำเร็จ
ดังนั้น… ต้องอดทน แม้เซวียนหยวนจะถูกเปิดโปง พวกเขาก็ต้องอดทนไว้ ห้ามตามสองคนนั้นไป ห้ามไปเด็ดขาด
พวกเขาทนแล้วทนอีก ในที่สุดก็อดทนจนถึงคำกำชับสุดท้ายของเยี่ยนอวี๋ “ระวังตัวให้มาก”
“นายท่านวางใจ”
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์วางใจ พวกเจ้าต่างหากที่ต้องระวังตัวยิ่งกว่า หากผ่านไปหนึ่งเค่อแล้วพวกเจ้ายังไม่ออกมา แม่จะเข้าไป” จางอวิ๋นเมิ่งพูด
เยี่ยนอวี๋ทำท่าจะห้ามปราม…
“ไปเถอะ” จางอวิ๋นเมิ่งไม่พูดพล่ามอีก
เยี่ยนอวี๋รู้ว่าท่านแม่ของนางพูดอะไรแล้วต้องทำได้ นางจึงได้แต่รับปากว่าจะออกมาตรงเวลา จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังแดนมรณะที่ไท่เฮ่าพวกเขาพูดถึง
จักรพรรดิเปลวเพลิงในครานี้ร้อนรนใจไม่ไหว เขาพึมพำในใจไม่หยุดว่า “เร็ว เร็วสิ”
ไท่เฮ่ากลับกดไหล่ของจักรพรรดิเปลวเพลิงไว้อีกครั้ง เพื่อให้เขาสงบสติอารมณ์ไว้ โชคดีที่ไท่เฮ่าเตือนอีกครั้ง มิเช่นนั้น…
“เทพกสิกรรม ออกมา” เสียงของเยี่ยนอวี๋เพียงพอที่จะเรียกจักรพรรดิเปลวเพลิงออกมา
จักรพรรดิเปลวเพลิง “…”
อันตรายจริงๆ เกือบไปแล้ว
หากไม่ใช่เพราะไท่เฮ่ากดเขาไว้ได้ทันกาล เขาคงต้องออกไปแล้ว
ทว่าซีหวังหมู่กลับตะโกนอย่างระวังตัวว่า “อยู่ที่ไหนน่ะ เทพกสิกรรม ไสหัวออกมาตายซะ”
ชั่วจังหวะหนึ่ง จักรพรรดิเปลวเพลิงคิดว่าตนเองถูกจับได้แล้ว เตรียมจะออกไปเพื่อรักษาสองพี่น้องฝูซีไว้
ทว่าเยี่ยนอวี๋พูดขึ้นว่า “ซีซีอย่ารีบร้อน ข้าแค่ลองล่อดู ด้วยนิสัยของเทพกสิกรรม หากเขาอยู่แถวนี้จริงๆต้องถูกล่อออกมาแล้ว”
“อ๋อ” ซีหวังหมู่จึงชักกรงเล็บกลับไป “เช่นนั้นนายท่านรีบไปรีบกลับ”
“อืม” ครานี้เยี่ยนอวี๋จึงพาสามีมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้ว
“หาววว” เด็กน้อยที่หาวไม่หยุด เขาทำตัวออดอ้อนในอ้อมอกของท่านพ่อ ไถทางนี้ทีหนึ่งทางนั้นทีหนึ่ง ท่าทางน่าสงสารเหมือนยังนอนไม่เต็มอิ่ม
หรงอี้ลูบเด็กน้อยเบาๆ จะกล่อมให้เขานอนต่อ แต่ในครานี้เอง หรงอี้สัมผัสถึงความผิดปกติ สิ่งนี้ทำให้เขาจะผลักภรรยาที่อยู่ข้างกายออกไปด้วยสัญชาติญาณ และส่งเด็กน้อยในอ้อมอกออกไป ทว่า…
ซู่
แรงดึงดูดอันทรงพลังดูดครอบครัวเยี่ยนอวี๋เข้าไปในแดนมรณะแล้ว
…
“นายท่าน?” ซีหวังหมู่เรียกเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ
สิ่งที่ตอบซีหวังหมู่กลับเป็นเสียงของไท่เฮ่า “ไม่ต้องเรียกแล้ว ปฐมราชินีไม่กลับมาแล้ว”
“ไท่เฮ่า?” เทพอัสนีปล่อยสายฟ้าออกมาทันที “ไสหัวออกมาซะ”
น่าเสียดายที่ไท่เฮ่าไม่ได้ออกมา เขาหายตัวออกไปขัดขวางเม่ยเอ๋อร์และกู้จื่อเฟิงแล้ว
ในขณะเดียวกัน… จักรพรรดิเซวียนหยวนที่อยู่ในตำหนักสวรรค์ ไม่ ที่อยู่ในจักรวาลดั้งเดิม เขาหาบุคคลเป้าหมายเจอแล้ว นั่นก็คือเยี่ยนชิงและเยี่ยนจื่อเสา
“ท่านพ่อ”
เยี่ยนจื่อเสาที่ตบไหล่ท่านพ่อ บัดนี้กำลังจะเล่าว่าเมื่อคืนตนฝันเห็นท่านแม่ น่าเสียดายที่เขายังไม่ทันได้เล่าก็รู้สึกถึงอันตรายที่ร้ายแรง
เยี่ยนจื่อเสาซึ่งไม่ได้คิดมากในตอนนั้นก็ผลักท่านพ่อเขาลอยกระเด็นทันที ส่วนเขาก็ระเบิดร่างมนุษย์วานรหวาไหวออกมาและคำรามเสียงดัง “กรร”
ฮึ่ม
กลิ่นอายอสูรหวาไหวอันน่าสะพรึงพัดม้วนไปทางจักรพรรดิเซวียนหยวนอย่างคลุ้มคลั่ง
เยี่ยนจื่อเสาที่บรรลุในพลังวิเศษหวาไหวในความฝันที่เยี่ยนอวี๋มอบให้ ในจังหวะที่รับรู้ถึงอันตราย เขาก็ระเบิดพลังทั้งหมดออกมา เขาใช้ใบหน้าที่อัปลักษณ์ที่สุดของเขาปกป้องท่านพ่อเขาไว้
เยี่ยนชิงจึงเพิ่งรู้ว่า… บุตรชายขี้ขลาดคนนี้ อันที่จริงรู้แจ้งในพลังบางอย่างแล้ว มิน่าก่อนหน้านี้จึงไม่บอกและไม่ยอมแสดงให้ดู เพราะว่ามันก็อัปลักษณ์จริงๆ ทว่า…
“แค่ก”
เยี่ยนชิงที่ไอเป็นเลือดออกมาคิดในใจว่าเจ้าลูกชายบัดซบคนนี้ จะผลักเขาให้ตายหรือไง
ทว่าเขาเพิ่งจะไอเป็นเลือดออกมา เขาก็ถูกพลังลึกลับปกคลุมไว้แล้ว จากนั้น…
“ท่านพ่อ”
เยี่ยนจื่อเสาที่เมื่อหันไปพบว่าท่านพ่อหายไป สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปหมด ทว่าเขาพบว่าเขาสัมผัสถึงกลิ่นอายอันตรายเมื่อครู่นี้ไม่ได้เลย
เยี่ยนจื่อเสาโมโห “ท่านพ่อ กรร…”
เสียงคำรามอันโหยหวนเช่นนี้ ทำเอาหยวนสื่อเทียนจุนที่เพิ่งเร่งเดินทางมาถึงจักรวาลดั้งเดิมตกใจ “เกิดอะไรขึ้น”
“เทียนจุน” เยี่ยนจื่อเสาที่มีสีหน้าซีดเผือดกำลังจะเล่า ทว่าซวงเสวี่ยเทียนอ๋องในครานี้ นางก็ออกมาแล้ว และยังพาเยี่ยนหงชวนมาด้วย “เกิดอะไรขึ้น”
นางที่อยู่เป็นเพื่อนเยี่ยนหงชวนและหยวนสื่อเทียนจุนไม่สามารถรับรู้ถึงกลิ่นอายของจักรพรรดิเซวียนหยวนได้เลย ถึงอย่างไรระดับของจักรพรรดิเซวียนหยวนก็สูงกว่านางมากเกินไป
ทว่าเมื่อนางได้ยินเสียงคำรามของเยี่ยนจื่อเสา นางก็พาเยี่ยนหงชวนมาทันที ในขณะที่กำลังถามก็ได้ยินเรื่องเล่าจากปากเยี่ยนจื่อเสา
สีหน้าของหยวนสื่อเทียนจุนย่ำแย่ยิ่งนัก “เกรงว่าจะเป็นจักรพรรดิเซวียนหยวน แต่เขาจับตัวท่านลุงเยี่ยนไปเพื่ออะไร” หลังจากที่เขาทำนายชะตาการเกิดใหม่ของจักรพรรดิเซวียนหยวนที่เทียนตี้ให้เขาทำนายแล้ว เขาก็รีบกลับมาทันที ทว่าก็ยังช้าไป?
