ตอนที่ 686 เชื่อมต่อกัน
แม้แต่หรงต้าซือมิ่งที่ในบัดนี้ถูกดูดเข้าไปในแดนมรณะที่ว่า เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าที่แท้แล้วเขามีร่างพลังอีกร่างหนึ่ง
ถึงอย่างไรเขาคิดมาตลอดว่า สาเหตุที่ทำให้วิญญาณของเขาสั่นสะท้านคือเขาพระสุเมรุ จนถึงบัดนี้ เขายังคงคิดเช่นนี้ เพราะว่าความรู้สึกนั่นชัดเจนกว่าเดิม
ความรู้สึกที่เหมือนกับกลับสู่ต้นกำเนิด… เหมือนกับเข้าใกล้จุดแรกเริ่ม… ความรู้สึกที่เหมือนกับได้กลับบ้าน
ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้หรงอี้คาดเดาด้วยสัญชาติญาณว่าสุดขอบของแดนมืดนิรันดร์มีความเป็นไปได้มากว่าคือแดนสุเมรุ
เขาอดพึมพำขึ้นไม่ได้ว่า “ตามคาด”
“รับรู้ได้แล้วหรือ” เยี่ยนอวี๋ที่ถูกกอด นางก็ถามสามีอย่างดีใจแทนเขา
เด็กน้อยยังคงไม่หลับ เขายังคงหาวต่อไป “หาววว”
ทั้งครอบครัวไม่รู้ตัวเลยว่าบริเวณรอบๆ ของพวกเขามีดวงตาผีที่เหมือนกับวิญญาณอยู่นับไม่ถ้วนกำลังมองพวกเขาจากมุมสูงและค่อยๆ เข้าใกล้พวกเขา เพราะว่าในพื้นที่แดนมรณะแห่งนี้ สัมผัสทั้งห้าจะถูกกดไว้แทบทั้งหมด แม้บุคคลที่ไม่ธรรมดาเช่นเยี่ยนอวี๋และหรงอี้ก็ไม่เว้น
หากไม่ใช่เช่นนี้ พื้นที่แห่งนี้ก็คงไม่ถูกเทพทั้งห้าตั้งฉายาว่า ‘แดนมรณะ’ เพราะว่าการมาถึงที่นี่ก็เท่ากับการตาย
ตามการทำนายของเทพทั้งฟ้า เมื่อเข้ามาที่แห่งนี้แล้วจะออกไปไม่ได้อีก อีกทั้งยังมีสิ่งมีชีวิตผิดปกติที่พวกเขามิอาจอธิบายได้ พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตไร้สัมปชัญญะก่อนจักรวาลกำเนิด ซึ่งไม่ถูกผูกมัดด้วยกฎและระเบียบ
สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีเพียงสัญชาติญาณเดียว นั่นก็คือการกลืนกิน
ดังนั้น…
แปะ
ของเหลวหยดหนึ่งหยดลงมาจากเหนือศีรษะของต้าซือมิ่งในครานี้ อีกเพียงพริบตาก็จะหยดใส่ตัวของต้าซือมิ่งที่สัมผัสทั้งห้าแทบจะสูญสิ้น
น่าเสียดาย… ต้าซือมิ่งยังคงอุ้มลูกและภรรยาหลบได้ทันกาล
แม้สัมผัสทั้งห้าจะอ่อนแอลง แต่นิสัยรักสะอาดของเขายังคงทำให้เขาหลบน้ำลายสกปรกขนานใหญ่นั่นได้ และยังหลบหลีกการกลืนกินของสิ่งมีชีวิตไร้สติปัญญาตัวหนึ่งไปได้
ดังนั้นของเหลวที่จู่ๆ หยดลงพื้นเรียกความสนใจของเยี่ยนอวี๋ไปทันที และทำให้นางเงยหน้ามองข้างบนและรอบทิศด้วยสัญชาติญาณ
“หาววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่หาวอีกหนึ่งหวอด เขาก็ขยี้ตาพลางมองไปรอบทิศ จากนั้นเขาก็เบิกตาโต เพราะถูก ‘แสงไฟ’ รอบทิศดึงดูด
“พ่อ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ชี้ ‘แสงไฟ’ ก็บอกว่า “จับ”
เยี่ยนอวี๋ลูบผมน้อยๆ ของเขา นางรู้ตัวแล้วว่าพลังการสัมผัสของตนเองอ่อนแอลง ทำให้นางกอดเอวของสามีนางไว้แน่น
การกระทำนี้… ทำให้ต้าซือมิ่งที่แม้สัมผัสทั้งห้าจะอ่อนแอลงหลายเท่า แต่ยังคงทนไม่ไหว จำเป็นต้องตบก้นของภรรยาเบาๆ “ใจเย็นๆ”
เยี่ยนอวี๋มิอาจใจเย็นลงได้ “มันคืออะไร เหมือนกับว่ากำลังเข้าใกล้พวกเราเป็นกลุ่มด้วย”
ปริมาณที่มองด้วยตาเปล่าอย่างน้อยก็มีร้อยกว่าตัว พวกมันล้อมนางทั้งครอบครัวไว้แล้ว และนางก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าปีศาจเหล่านี้คือตัวอะไร พลังและขนาดตัวเป็นอย่างไร
ความรู้สึกเช่นนี้ ทำให้เยี่ยนอวี๋รู้สึกไร้กำลังยิ่งกว่าตอนที่เกิดใหม่ นางจึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก
ทว่าต้าซือมิ่งจูบปากของนาง ‘ในที่มืด’ มือข้างหนึ่งก็ลูบคอเนียนของนางเบาๆ ปลอบประโลมว่า “อย่าวิตก แม้จะสูญเสียสัมผัสทั้งห้าไป แต่เจ้ายังมีความสามารถและร่างกายที่ไร้เทียมทานมิใช่หรือ”
“ใช่ แล้ว” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังตอบอย่างจริงจัง เหมือนกับตื่นแล้ว และมองไปรอบทิศอย่างประหลาดใจ
เดิมทีเยี่ยนอวี๋ถูกปลอบจนไม่รู้สึกหวาดกลัวเท่าไรแล้ว แต่เมื่อเด็กน้อยสำทับขึ้นอีก นางก็อดหัวเราะไม่ได้ “พวกเจ้าสองพ่อลูกมองโลกในแง่ดีจริงๆ”
“แน่นอน” ต้าซือมิ่งที่ไม่กังวลแม้แต่น้อย เขารู้สึกเพียงว่าความมืดรอบด้าน แม้แต่สัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นเหล่านี้ล้วน ‘เป็นมิตร’
ทว่าสัตว์ ‘เป็นมิตร’ ตัวหนึ่งที่มาในยามนี้ เข้าใกล้พวกเขาอีกครั้งและอ้าปากอีกครั้ง ‘แปะ’ ของเหลวขนานใหญ่ร่วงลงมา
หรงอี้แผ่ซ่านแสงสีม่วงออกมาทันที คิดจะฉวยโอกาสดูอีกฝ่ายให้ชัด สุดท้าย…
“อ้ะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าอ้าปากกว้าง ถามอย่างประหลาดใจว่า “อะ ไรน่ะ ดวง ตาหรือ”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางที่ถูกถามก็ไม่รู้จริงๆ ว่าสัตว์ประหลาดตรงหน้า ‘ตัว’ นี้คืออะไร แม้กระทั่งไม่รู้ว่าเรียกมันว่า ‘ตัว’ ถูกต้องหรือไม่
เพราะว่าเท่าที่นางเห็น ฝ่ายตรงข้ามเหมือนกับจะไม่มีร่างกาย มีเพียงแสงสีดำที่ดูเหมือนดวงตา เมื่อจับกลุ่มรวมตัวกันแล้ว กลับไม่รู้ว่า ‘รวมตัว’ โดยอาศัยอะไร ถึงอย่างไรนางก็ไม่เห็นร่างกายของมัน
นางไม่เห็นด้วยซ้ำว่าปากของฝ่ายตรงข้ามอยู่ตรงไหน ดังนั้นของเหลวที่ดูเหมือนน้ำลายเมื่อครู่นี้นั้น ‘หยด’ ลงมาจากส่วนไหนของสัตว์ประหลาดตัวนี้หรือ
เยี่ยนอวี๋กำลังคิดจะศึกษา แต่ต้าซือมิ่งดับไฟแล้วและอุ้มสองแม่ลูกเขยิบไปจากที่เดิม
ในขณะเดียวกัน…
เยี่ยนอวี๋ตกใจเมื่อเห็นสัตว์ประหลาดเหล่านั้นที่แต่เดิมเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้ารวมตัวกันอย่างรวดเร็วแล้ว ตำแหน่งที่รวมตัวก็คือตำแหน่งที่พวกเขายืนเมื่อครู่นี้แล้วก็เสียงน้ำลายหยด แปะๆๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เยี่ยนอวี๋ที่โสตสัมผัสอ่อนแอลงยังรู้สึกขนลุก เพราะว่านางได้ยินเสียงร้องหิว จ๊อกๆ
นี่มัน…
ต้าซือมิ่งกลับวิเคราะห์บางอย่างได้ “พวกมันมีสัมผัสเฉียมแหลมมากต่อสิ่งที่มาจากภายนอก”
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า นางเห็นด้วยกับการสรุปเช่นนี้ นางจึงแอบอัญเชิญกระบี่ไท่ชางออกมาแทงเข้าไปที่สัตว์ประหลาดที่อยู่เพียงลำพังอย่างรวดเร็ว ทว่า… นางแทงไม่โดนอะไรทั้งนั้น
กระบี่ไท่ชางที่หันกลับมาเงียบๆ มันส่งเสียง ‘หึ่ง’ เบาๆ บอกเยี่ยนอวี๋ว่ามันไม่สามารถทำลายสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้
เยี่ยนอวี๋พูดสิ่งที่กระบี่ไท่ชางบอกนางออกมา น้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าสัตว์ประหลาดนี่…” นางยังไม่ทันพูดจบก็ถูกสามีนางอุ้มและกระโดดออกไปแล้ว จากนั้น…
แปะ
ของเหลวหยดหนึ่งร่วงลงบนตำแหน่งเดิมของพวกเขาและในครานี้… คงเป็นเพราะอยู่ใกล้เกินไป เยี่ยนอวี๋สัมผัสถึงพลังกลืนกินลึกลับอย่างหนึ่งเหมือนกับว่าจะกลืนกินกลิ่นอายของพวกเขาจนแทบจะไม่เหลือ
การรับรู้ที่อ่อนแอมากนี้กลับทำให้เยี่ยนอวี๋รู้สึกอันตรายมาก “สามี อย่าอยู่ที่นี่นาน”
“อืม” หรงอี้ที่พยักหน้าเห็นด้วย เขาก็อุ้มสองแม่ลูกสำรวจเข้าไปที่ส่วนลึกกว่าเดิม “เราจะออกไปภายในหนึ่งเค่อ” เขาต้องตรวจสอบก่อนว่า ‘เส้นทาง’ สายนี้สามารถไปถึงเขาสุเมรุได้หรือไม่
แต่แล้ว…
“อ้ะเนะ”
จู่ๆ เด็กน้อยก็ร้องขึ้นมา เขายังหลุดออกจากอ้อมอกของต้าซือมิ่งเหมือนกับปลาตัวอวบอ้วน
จากนั้น…
