ตอนที่ 705 มุมมองบุคคลที่สาม
“เทียนตี้ ตื่น” เสียงของหยวนสื่อเทียนจุนดังขึ้นข้างหูของเทียนตี้ ทำเอาเขาสะดุ้งตื่น
เมื่อหยวนสื่อเทียนจุนเห็นว่าเทียนตี้ฟื้นแล้วจึงโล่งอก ก่อนจะจับชีพจรให้เทียนตี้อีกครั้ง เมื่อมั่นใจแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรจึงถามว่า “เมื่อครู่นี้ท่านเป็นอะไรไปหรือ”
เทียนตี้ที่ยังมึนงงอยู่ย้อนถามว่า “เจ้าเห็นข้าเป็นอะไรหรือ”
อันที่จริงเทียนตี้ในบัดนี้เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าภาพที่เห็นและสิ่งที่เจอเมื่อครู่นี้เป็นเรื่องจริงหรือเป็นแค่ภาพลวงตา
หยวนสื่อเทียนจุนเห็นสีหน้าเขาผิดปกติไปจึงอธิบายว่า “เจ้าวิหคบอกข้าว่า หลังจากหลุมศพหายไป ท่านเข้าไปตรวจสอบทันที และหายตามกันไปด้วย แต่เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้ามาถึง จู่ๆ ท่านก็ปรากฏตัวแล้ว รอบกายยังแผ่ซ่านแสงสีขาว กลับยังคงสลบไสลไม่ตื่น ข้าจึงลองใช้วิชาปลุกวิญญาณถึงจะปลุกท่านตื่นได้”
“วิชาปลุกวิญญาณหรือ” เทียนตี้พึมพำ ขมวดคิ้วแน่น ยังคงลืมใบหน้าที่เขาเห็นเมื่อครู่นี้ไม่ลง นั่นคือใบหน้าของอาจารย์พ่อ แต่เป็นใบหน้าของอาจารย์พ่อที่ไม่มีดวงตา…
หยวนสื่อเทียนจุนเห็นว่าเทียนตี้เหม่อลอย กังวลว่าอาจจะเป็นผลกระทบจากหลุมศพ จึงรีบพาเขาออกไปทันที
เทียนตี้ที่ตกอยู่ในภวังค์จริงๆ ก็ปล่อยให้หยวนสื่อเทียนจุน ‘หิ้ว’ ตัวเขาไป
เทพอสูรหน้ามนุษย์เห็นเทียนตี้ในสภาพเช่นนี้ก็ถามขึ้นว่า “เทียนจุน นี่เทียนตี้… เสียสติไปแล้วหรือ”
“เจ้าน่ะสิเสียสติ” เทียนตี้ที่ดึงสติกลับมาทันทีก็เหลือบมองเทพอสูรหน้ามนุษย์ก่อนจะถามขึ้นว่า “เมื่อครู่นี้ข้าหายไปกลางอากาศและก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศหรือ”
“ไม่เหมือนกัน” เทพวิหคมังกรพูดขึ้นว่า “ตอนที่หายไป ท่านหายไปอย่างกะทันหันเหมือนหลุมศพก็จริง แต่ตอนปรากฏตัวขึ้นกลับมีแสงสีขาวลอยออกมา ทำให้เรารู้ตัวก่อน”
“เช่นนี้หรือ” เทียนตี้ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจว่า ‘อาจารย์พ่อ’ ที่ตนเองเห็นนั้นคือเรื่องอะไรกันแน่
สำหรับเรื่องของต้าซือมิ่งที่มีร่างพลังหลายร่างนี้ เทียนตี้ไม่รู้ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ตามไปแอตแลน ดังนั้นบัดนี้เขาก็ไม่ได้คิดมาก เขาแค่คิดว่าตนเองอาจจะปรากฏภาพหลอน กลิ่นอายหลงเหลือของหลุมศพแดนมืดนิรันดร์รุนแรงมาก ทำให้ทุกอย่างเหมือนกับความจริงไปหมด
ทว่า… เขาหายตัวไปจริงๆ
เทียนตี้เก็บไว้ในใจ คิดไว้ว่ากลับไปจะปรึกษากับเซ่าเฮ่า
ส่วนตอนนี้… เทียนตี้กำชับว่า “ที่แห่งนี้ไม่ชอบมาพากล เจ้าวิหค พวกเจ้าจงเฝ้าให้ดี อย่าเข้าใกล้มันด้วย”
“วางใจเถิด” เทพวิหคมังกรรับปาก “ตราบใดที่เราสิบสองพี่น้องอยู่ ไม่ว่าผู้ใดอย่าคิดจะบุกรุก”
เทียนตี้พยักหน้า “หากว่าครั้งหน้าข้าเข้าไปอีก พวกเจ้าก็ต้องห้ามปราม สถานที่แห่งนี้แปลกพิกล”
“แปลกพิกลอย่างไรหรือ” เทพอสูรหน้ามนุษย์ถามด้วยความสงสัย
แต่เทพวิหคมังกรถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “หัวไม่ค่อยจะดี อย่ารู้ให้มากเลย มิเช่นนั้นหากวันใดถูกผู้อื่นหลอกถาม ใครจะรับผิดชอบ”
“ลูกพี่พูดถูก ข้าไม่ถามแล้ว” เทพอสูรหน้ามนุษย์หุบปากทันที ยอมรับว่าตนเองไม่มีสมองอย่างไม่ถือสา
เทพแห่งขุนเขาอีกสิบองค์ที่เหลือก็พากันพยักหน้า “ลูกพี่พูดถูก เราหัวไม่ดี เทียนตี้ท่านคิดอะไรได้ กลับไปบอกนายท่านก็พอ อย่าบอกพวกเราเลย จะได้ไม่ถูกหลอกถาม”
เทียนตี้ “…”
เหล่าพี่น้องจอมทึ่มกลุ่มนี้ของเขา ช่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเสียจริงๆ ทำให้เขาไม่เคยถือสาเอาความพวกเขา ถึงอย่างไรผลจากการเอาความก็คือ… ท่านก็รู้ว่าเราซื่อบื้อ ท่านยังถือสาเอาความกับเราหรือ
นี่ก็คือเหล่าขุนเขาและท้องทะเล…
นอกจากเจ้าวิหคทมิฬและเซ่าเฮ่าแล้ว ที่เหลือล้วนใสซื่อ อีกทั้งยังซื่อจนตรงไปตรงมา เหล่าเทพอสูรหัวไม่ดีที่ไม่เคยคิดจะลองเปลี่ยนแปลงตนเองจะโยนปัญหาให้เขา เซ่าเฮ่า และเจ้าวิหคทมิฬคิดทุกครั้งที่เจอปัญหา พวกมันรับผิดชอบแค่ลงมือปฏิบัติ
หลายสิบล้านปีมานี้… นอกจากครานั้นที่อาจารย์ร่วงหล่น เขาให้พวกมันทำอะไรพวกมันก็ทำสิ่งนั้น ไม่เคยถาม และไม่เคยคิดมาก ยิ่งไม่คิดร้ายลับหลัง
ไม่ว่าเรื่องใดๆ หลังจากฝากพวกมันแล้ว ให้ตายอย่างไรพวกมันก็จะทำให้สำเร็จ
ดังนั้นครานั้นถูกพวกมันรุมกระทืบ เขาก็ไม่ได้เก็บไปคิด เพราะว่าเจ้าทึ่มพวกนี้หัวรั้นเช่นนี้มาโดยตลอด และเขาในครานั้นก็อยู่สูงส่ง คิดว่าตนเองทำได้ทุกอย่าง จนเมื่ออาจารย์ร่วงหล่น เขากลับไร้ซึ่งหนทาง กระทั่งแม้แต่อาจารย์ร่วงหล่นอย่างไรก็ไม่ทราบ เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองไม่เอาไหนเลย ทำให้เหล่าพี่น้องที่เชื่อในตัวเขาต้องผิดหวัง
หลังจากนั้นยังเอาแต่เศร้าเสียใจ ปิดจำศีลตนเองในจักรวาลดั้งเดิม เพิกเฉยต่อพวกมัน ทำให้พวกมันต้องทนทุกข์ทรมาน กระทั่งถูกทำลายจนเกือบตาย เจ้าวิหคทมิฬยังถูกทำร้ายจนเกิดใหม่
เมื่อคิดได้ดังนี้… จู่ๆ เทียนตี้ก็รู้สึกผิดและกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “พวกเจ้าวางใจ ครานี้เราต้องไม่ถูกหลอกอีก”
“?”
เทพขุนเขาทั้งสิบสององค์งุนงง ถึงอย่างไรพวกมันก็ยังไม่รู้ความจริงการร่วงหล่นของนายท่านเมื่อสามหมื่นปีก่อน ย่อมไม่รู้ว่าเหตุใดเทียนตี้จึงจู่ๆ จริงจังขึ้นมา
เทียนตี้ก็ไม่ได้อธิบายรายละเอียด เพียงแค่พูดว่า “เมื่อสามหมื่นปีก่อนทำให้พวกเจ้าผิดหวัง ข้าไม่ได้ปกป้องอาจารย์ให้ดี ครานี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว”
“อ้อ” เทพอสูรหน้ามนุษย์จึงกระจ่าง “เรื่องนี้เองหรือ จะโทษท่านคนเดียวมิได้ แต่ครั้งนี้เราก็ไม่ได้ฝากความหวังไว้กับท่าน จวินโฮ่วเหมือนจะน่าเชื่อถือมากกว่า”
เทียนตี้ “…”
เทียนตี้ที่ไม่อยากสนใจเจ้าทึ่มเหล่านี้ เขาก็เรียกหยวนสื่อเทียนจุนและจากไป
เทพอสูรหน้ามนุษย์ยังไม่ค่อยเข้าใจ “ข้าพูดความจริงนี่ เหตุใดเทียนตี้จึงโมโหเล่า”
“ใจแคบอย่างไรเล่า เทียนตี้ใจแคบมาโดยตลอด อย่าไปสนใจเขาเลย”
“ก็ถูก ไม่เช่นนั้นครานั้นเราคงไม่ถือโอกาสรุมกระทืบเขา”
“ชู่ เบาๆหน่อย หูเขาดีจะตาย จะได้ยินเข้า…”
นอกจากลูกพี่เทพวิหคมังกรแล้ว เทพขุนเขาองค์อื่นๆ ก็เห็นด้วยกับเทพอสูรหน้ามนุษย์ พากัน ‘นินทา’ เทียนตี้เบาๆ
เทียนตี้ที่จากไปไกลแล้วแต่ยังคงได้ยินจริงๆ ก็ยิ่งโมโห พวกเวรตะไลนี่
หยวนสื่อเทียนจุนก็ได้ยินแล้วเช่นกัน แต่เขาก็กำลังหัวเราะ “เหล่าขุนเขาและท้องทะเลคือเหล่าขุนเขาและท้องทะเลเดิมมาโดยตลอด ไม่ว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร พวกมันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย” จริงใจและตรงไปตรงมาเช่นเคย
“ใช่แล้ว ข้าก็เช่นกัน” เทียนตี้เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างภาคภูมิ เขาเองก็กำเนิดในเหล่าขุนเขาและท้องทะเล เติบโตภายใต้การเลี้ยงดูของอาจารย์
หยวนสื่อเทียนจุนยิ้มไม่พูดอะไร อันที่จริงรู้สึกอิจฉาความสัมพันธ์ของเหล่าขุนเขาและท้องทะเล
ถึงแม้อสูรใดๆ ในเหล่าขุนเขาและท้องทะเลจะดีต่อเขาและเคารพเขามาก แต่ว่า… เมื่อสามหมื่นปีก่อน ตอนที่พวกมันโมโหเอาแต่กระทืบเทียนตี้ ไม่ทำร้ายเขา แม้เขาจะเข้าไปห้ามปรามพวกมัน พวกมันจะไม่พอใจกับคำห้ามปรามของเขา แต่ก็ไม่ได้กระทืบเขา
เพราะว่าเขาไม่ใช่ ‘พี่น้องโดยแท้’ ของพวกมัน พวกมันดูเหมือนหัวรั้น อันที่จริงรู้แก่ใจดี
ส่วนเทียนตี้ ไม่ว่าเขาจะวางแผนทำร้ายผู้อื่น จัดการเผ่าเทพอื่นๆ อย่างไร ต่อหน้าเหล่าขุนเขาและท้องทะเลแล้ว เทียนตี้ก็เห็นตนเองเป็นแค่พี่ใหญ่ของพวกมัน แม้ครานั้นจะถูกรุมกระทืบจนเกือบตายก็ไม่เคยคิดแค้นพวกมัน
ดังนั้น… อันที่จริงเทียนตี้พูดถูก เขาเองก็ไม่เคยเปลี่ยน หลายปีมานี้ เทียนตี้ยังคงหัวใจอันบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว
ทว่า… หยวนสื่อเทียนจุนที่กำลังคิดเช่นนี้ไม่รู้ว่ามี ‘คน’ กำลังพยายามทำลายหัวใจอันบริสุทธิ์ดวงนี้ของเทียนตี้
…
“ท่านพี่ ดูเหมือนว่าเทียนตี้จะไม่ได้สงสัยเจ้าแซ่หรงนั่น” เจ้าแม่หนี่ว์วาที่ซ่อนตัวอยู่ในความว่างเปล่ามองท่านพี่ของนางอย่างเป็นกังวล
ฝูซีไท่เฮ่าเป็นดั่งที่เยี่ยนอวี๋คาดไว้ เขายังไม่ตาย
มิหนำซ้ำ… อันที่จริงเจ้าแม่หนี่ว์วาในครานี้รับรู้ได้ว่าท่านพี่ของนางไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่หนี่ว์วาก็ไม่ได้คิดมาก ถึงอย่างไรนางก็ไม่เหมือนเดิมแล้วเช่นกัน ตอนนี้นางคือหนี่วว์วา เทาเที่ย
ส่วนไท่เฮ่า สายตาของเขานิ่งขรึมดุจบ่อน้ำลึก มืดมนไม่เห็นก้นบ่อ “ข้าทำให้เขาเห็นภาพนั้นแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้สึกสงสัยเลย มิหนำซ้ำเขายังสงสัยที่มาของเจ้าแซ่หรงนั่นอยู่แล้วด้วย
และยังมีการรับรู้ของเซ่าเฮ่า รอเพียงพวกเขาเจอกันและได้คุยกัน ย่อมเข้าใจว่ามีเพียงเจ้าแซ่หรงนั่นที่ลงมือกับปฐมราชินีเยี่ยนและสวรรค์เก้าชั้นฟ้ารวมถึงพวกเราได้
พวกเขาสงสัยไม่ใช่หรือว่าเราต้องอาคม ถูกคนอื่นหลอกใช้ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาสงสัย และให้คนๆ นี้คือเจ้าแซ่หรง”
“ท่านพี่ปรีชานัก” หนี่ว์วาเห็นด้วยอย่างยิ่ง กลับไม่เห็นว่ามุมปากของท่านพี่นางยกขึ้นอย่างเหยียดหยาม ท่าทีไม่เหมือนกับพี่ชายที่นางรู้จักแล้ว
แต่ว่าแม้หนี่ว์วาจะเห็นเช่นนั้นก็คงไม่คิดมาก แค่จะรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงของท่านพี่นางเหมือนกับนางล้วนเป็นเพราะไม่มีทางเลือก ทำไปเพื่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่ดีกว่าเดิม
ไท่เฮ่าในครานี้ได้ใช้ความคิดของตนเองครอบงำทั้งสวรรค์ชั้นเก้าไว้แล้ว
หนี่ว์วากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความสะใจเล็กน้อยว่า “ไม่รู้ว่าเมื่อปฐมราชินีตื่นมาแล้วพบว่าชายอันเป็นที่รักของนางถูกเทียนตี้ผู้ที่นางเลี้ยงดูมาด้วยตนเองฆ่า นางจะฆ่าตัวตายตามเพื่อบูชารักหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นเราก็ไม่ต้องเสียแรงลงมือเองแล้ว”
